บทที่7 เอาชีวิต

เจียนเจียหรูพูดจบ เฮ่อหยินโทรออกไป เธอตอบ อย่างเสียงสั่น น้ำเสียงของอีกฝั่งพูดอย่างน้ำเสียง เยือกเย็น : ไปรอฉันที่บ้านพักตากอากาศ เธอยืน แข็งทื่อ ถังโม่งดึงเธอนั่งลง “ไหนไหนไหน เล่าให้ ฉันดีใจหน่อยสิ” เจียนเจียหรูนั่งลง : ไท่ผิง คืนนี้ ฉันตายแน่ ทุกครั้งที่ช่วยเพื่อนก็มักจะโดนทำร้าย ตลอด สงสัยยิ่งช่วยจะยิ่งแย่ เธอก็เดือดร้อนเช่น กัน! เห็นรูมเมทร้องไห้ขี้มูกโป่งจากการที่โดนผู้ชาย ทําชั่วใส่ ไม่เพียงแค่ตบเธอ ยังเอาเงินไปเปิดห้อง กับผู้หญิงคนอื่น เสี่ยวเชี่ยนอยากเลิก ไอ้สารเลวคน นั้นก็ทำร้ายเธอโดยวิธีต่างๆ เจียนเจียหรูคนที่เกียด ผู้ชายสารเลวแบบนี้ต๊อกรับประกันว่า เรื่องนี้เธอจะ จัดการเอง เธอไปหาผู้ชายแต่งหญิงคนนึงมาอ่อย ไอ้สารเลวนั่น ไอ้สารเลวก็ติดเบ็ดเร็วมาก รอไม่ไหว จึงรอเลิกด้วยตัวเอง ตอนแรกเรื่องจะจบอย่างแฮปปี้ เอ็นดิ้งอยู่แล้ว แต่ผู้ชายแต่งหญิงที่ให้ไปแสดงละคร เล่นดีสุดๆ ตอนที่มีความสัมพันธ์กันไอ้สารเลวนั้น กลับซ่อนอะไรบ้างอย่างไว้ ความสำเร็จก็เลยพังลง ผู้ชายเหี้ยๆ กลายเป็นเกย์เปิดโลกใหม่ เที่ยวอย่าง สนุกสนาน สุดท้ายเวรกรรมก็มาถึง เที่ยวจนเป็น เอดส์ซะแล้ว ไอ้สาระเลวก็มาหาเจียนเจียหรู บอก ว่าเธอเป็นคนเริ่ม อยากจะแก้แค้นเธอ เจียนเจีย หรูก็กลัว ตอนนั้นร้องไห้โทรไปหาเฮ่อหยิน พอเฮ่อ หยินรับโทรศัพท์ไอ้สารเลวนั่นก็หายไป “เขาใจร้าย มาก!” ด้วยเรื่องนี้ฉันก็เลยไม่ลงจากเตียงเป็นเวลา สามวัน! “เจียนเจียหรูเกลียดจนกัดฟัน” ถังโม่งลูกไปที่คาง : “เขาหาได้นานขนาดนั้นเลย?”

เจียนเจียหรูมองบน : “เขาไม่เหนื่อย คนเหนื่อยคือ ฉันต่างหาก” เธอถูกห้อยอยู่บนเตียง เขานั่งมอง เขา จะเหนื่อยได้ไง ถังโม่งจินตนาการสักพัก ทนไม่ไหว ปิดหน้า : “สามวันนะ เธอจัดการยังไง?”

เจียนเจียหรูมองไปที่เธอ เรื่องที่หาเจอยาก : “ต้อง ล้างสมองตัวเองไม่หยุดแน่ๆ ” คิดเกี่ยวกับการเดิน ขบวนยาวสองหมื่นห้าพันและคิดเกี่ยวกับเรื่องเก่า แก่ ” “ไอ้นั่นของเขาใหญ่อ่ะสิ?” “คือ….. เจียนเจีย หรูขมวดคิ้ว “อยู่ดีๆ ก็ลืมชื่อแล้ว” เธอว่าเขาโรคจิต ไหม เอาเรื่องแบบนี้มาตีฉัน “เพื่อที่จะประณามเฮ่อ หยิน เจียนเจียหรูพยายามเปรียบเทียบ” นี่มันจะเอา ชีวิตเลยอ่ะ! “คิดไม่ถึงว่าเฮ่อหยินมีพรสวรรค์จริงๆ ” พระเจ้า! นั่นสามารถใช้เป็นแส้ได้ งั้นต้องยาวแค่ ไหน? “หะ?” “บอกฉันสิว่าเขาซาดิสม์มาก!” เจียน เจียหรูหยักหน้า : “ถูกต้อง! ซาดิสม์! บ้าไปแล้ว! วัน นึง ฉันจะกลับตัวเป็นใหญ่ เหอะๆ ถึงตอนนั้นนะ.………….. ในโทรศัพท์มีเสียงที่เย็นชาของเฮ่อหยินดังออกมา : “ถึงเวลานั้นแล้วยังไง?” เจียนเจียหรูก้มหน้า มอง โทรศัพท์ มือสั่นแล้ววางสาย แล้วเงยหน้ามองถัง โม่ง : “ฉันจินตนาการถูกไหม?” ถังโม่งทำหน้าแบบ มีความคิดเดียวกัน : “ใช่” เจียนเจียหรูพยักหัว เธอก็ พูดสิ ปกติเจ้านายวางโทรศัพท์เรียกว่าเป็นระเบียบ คำพูดก็เป็นคำสั่ง ปกติไม่เปิดโอกาสเธอได้พูด “หือ หือ ถังโม่ง ฉันตาขาวไปไหม ขนาดตัวเองยังโกหก” เจียนเจียหรูทำหน้าเศร้าเหมือนร้องไห้ “ฉันคิดชะตาชีวิตในวันนี้ไม่ออกเลย” “ฉันก็คิดไม่ออกว่าคุณเชื่อ หยินหยบ…..คิคิ บรรยากาศที่เอาชนะเธอ” ทั้งดีทั้ง ตื่นเต้นเกินไปแล้ว