ตอนที่13 เรามาหาข้อแลกเปลี่ยนกัน

“ถ่ายอะไรหรอ?”

จู่ๆ เย่หลินฮวนก็ปรากฏตัวอยู่ข้างหน้า นักข่าวคนนั้น ตกใจมาก ยืนไม่นิ่ง ตูดล้มลงพื้นเลย

“ฉันไม่ได้ถ่ายอะไร….

“ไม่ได้ถ่ายอะไร? งั้นเอาให้ฉันดูหน่อย” เย่หลินฮวน ยื่นมือออกไป

นักข่าวนำกล้องไปไว้ข้างหลัง มองเย่หลินฮวนไปหนึ่ง ที จากนั้นก็รีบลุกขึ้นแล้ววิ่งหนีไป

“ถ่ายคุณหนูตระกูลลี่ล่ะสิ?” เย่หลินฮวนตาเร็วมือไว มาก แค่แวบเดียวก็จับกล้องของนักข่าวไว้ได้ เธอพูด ด้วยเสียงต่ำว่า “อย่าหนี ไม่งั้นฉันเรียกตำรวจมานะ”

“ฉันไม่หนี ฉันไม่หนี ฉันลบก็ได้?” นักข่าวร้องไห้แบบ

ไร้น้ำตา

ทำผิดต่อคนตระกูลลี่มีผลตามมาอย่างไร นักข่าวเอง ก็รู้อย่างชัดเจน

เย่หลินฮวนกลับหัวเราะ สีหน้าลึกซึ้งมาก

“เธอไม่ต้องลบ เธอถ่ายคุณหนูรองตระกูลลี่มาช้อป ปิ้งได้ความหมายอะไร ขึ้นหน้าหนึ่งได้หรอ? เธอจะเปิดโปงไม่ใช่หรอ? ฉันมีข้อแลกเปลี่ยนมาแลกกับเธอ เป็นไง?”

เข้าสู่ค่ำคืนราตรี เมืองจินถูกแสงนีออนล้อมรอบไป ด้วยความหรูหรา

ในตอนกลางคืนที่สี่หมู่เชินกลับมา เย่หลินฮวนรับ ประทานอาหารเย็นเรียบร้อยแล้ว กำลังแต่งตัวอยู่ใน ห้อง ใช้เงินคนอื่นมันน่าสนุกอย่างนี้นี่เอง ถ้าใช้เงินจาก คนที่ตัวเองเกลียดในเมื่อก่อนก็ยิ่งน่าสนุกไปใหญ่

วันนี้ตอนกลับมา ขณะที่นำบัตรคืนให้หลีเม่ลี่ สีหน้าที่ เจ็บปวดนั้น ไม่น่ามองจริงๆ

“นายไม่อยู่บ้านทั้งวันเลย? ไปไหนมาหรอ?”

พอเห็นลี่หมู่เชินกลับมา เย่หลินฮวนก็ถามไปประโยค หนึ่ง

ลี่หยู่เชินกลับมองเธอด้วยสายตาที่เย็นชา “สิ่งที่เธอ ไม่ควรถามไม่ต้องมายุ่ง”

เย่หลินฮวนขมวดคิ้ว อารมณ์ดีทั้งวันนี้ถูกคําพูดนี้ท่า เสียแล้ว ถ้าตามนิสัยของเธอในเมื่อก่อนแล้ว เธอต้อง ทะเลาะวิวาทกับเขาแน่

เธอบังคับให้ตัวเองกดทับนิสัยไว้ แล้วนพสูทจากในถุงออกมา “ฉันไม่ถาม แต่ฉันบอกนายว่าวันนี้ฉันทำ อะไรไปบ้างคงได้สินะ ฉันไปซื้อสูทให้นายมาชุดหนึ่ง นายลองใส่ดู”

“ฉันไม่เอา”

ลี่หยู่เชินทิ้งคำพูดสามคำนี้ไว้แล้วเข็นรถเข็นไปทาง ห้องน้ำ ไม่รับน้ำใจคนมากๆ

เห็นเขาเป็นแบบนี้ นิสัยของ เย่หลินฮวนก็มาแล้ว เธอ เข้าไปจับรถเข็น แล้วบังคับให้เขาหยุด “นายไม่เอาก็ ต้องเอา”

สายตาของลี่หมู่เซินหยุดอยู่บนมือของเธอ ผ่านไปสัก พัก ก็ค่อยๆ เงยหน้าขึ้นมา แล้วพูดว่า “เหตุผล”

“เหตุผลอะไร? ฉันคือภรรยาของนาย ซื้อเสื้อผ้าให้

นายแล้ว คำโบราณก็พูดไว้แล้วว่า สามีภรรยาคือนก

ร่างเดียวกัน…

ประโยคนี้พูดไปครึ่งหนึ่ง เธอก็รู้สึกได้ว่าไม่ปกติแล้ว ส่วนลี่หมู่เชินก็มองหน้าเธอแปลกๆ

เธอไอแห้งมาทีหนึ่ง แล้วเปลี่ยนคำพูดว่า “ยังไงเราก็ เป็นสามีภรรยากัน สามีภรรยาก็ต้องร่วมมือกันต่อต้าน คนนอก ”

“ร่วมมือกันต่อต้านคนนอก?” ลี่หยู่เชินมองแววตาของ เธอแล้วเกิดความสงสัย
วันตั้งใจเลือกเสื้อผ้าให้นานโดยเฉพาะ คู่กับชุดเด ระของฉัน พอถึงเวลาเราตอนเราไปงานแต่งคนอื่นก็ จะได้ดูออกว่าเราสองสามีภรรยารักกัน อีกอย่างด้าน หน้าตาก็สามารถหาพวกเขาได้ให้พวกเขาอิจฉา แล้ว ฆ่าคำนินทาที่เล่าลือกันมาทิ้งให้หมด และคนบางส่วนก็ จะได้ไม่ต้องเป็นห่วง นี่ไม่ใช่การร่วมมือกันแล้วต่อร้าน คนนอกหรอ?”

ในคำพูดของเย่หลินฮวนนี้ เจ็ดส่วนคือความจริงใจอีก สามส่วนคือความปลอม

เจ็ดส่วนคือความจริงใจเพราะเธอไม่ชอบที่แม่แท้ๆ ของสี่หมู่เซินให้สาวใช้พวกนั้นมาใช้วิธีต่าๆ กับเขา สาม ส่วนความปลอมเพราะเธอต้องกันแสดงละครว่าเธอกับ สี่หญ่เขินรักกัน จะได้รับความยกย่องจากวงการนั้น

คำพูดนี้ ไม่รู้ว่าลี่หญ่เขินจะเชื่อมากน้อยแค่ไหน แต่ว่า เขาตกลงแล้ว

“วางไว้ก่อนละกัน เดี๋ยวฉันไปลอง”