ตอนที่12 งั้นก็ขอบคุณแม่นะคะ

เย่หลินฮวนนั่งอยู่บนโต๊ะอาหาร หั่นสเต๊กช้า ดื่มไวน์ แดงบ้างเป็นครั้งคราว ยากมากกว่าจะอารมณ์ดีแบบนี้

เธอไม่ได้ลิ้มรสความเงียบขณะทานอาหารแบบนี้มา นานมากแล้ว ตอนอยู่ในคุกทุกคนต่างก็กลัวว่าตัวเองจะ ไม่ได้กิน หลังจากกลับมาบ้านลี่ก็มีแต่เสียด่าทออยู่ข้าง

ครึ่งชั่วโมงต่อมา เธอใกล้จะรับประทานอาหาร เรียบร้อยแล้ว จู่ๆ ก็ได้ยินเสียเท้าลงบันไดลงมา

ลี่หยู๋ซิน/สวมชุดของชาแนลที่พึ่งออกมา ฉีดน้ำหอม แล้วเก็บลงกระเป๋า

หลีเม่ลี่เรียกเธอ “หยู๋ซิน ลูกจะไปซื้อเสื้อที่ไหน พาพี่

สะใภ้ไปด้วย!”

“พี่สะใภ้?” สองคำนี้ทำให้หัวใจของลี่หยู๋ซินสั่นไปเลย ผมยาวลอนเผยหน้าที่ตกใจออกมา เธอมีความไม่อยาก จะเชื่อหูของตัวเองเล็กน้อย

“แม่พูดอะไร?” เธอหันสายตามองไปทางเย่หลินฮวน ที่ทานสเต๊กอยู่บนโต๊ะอาหาร

ดวงอาทิตย์ขึ้นมาจากทางตะวันตกแล้ว แม่ของเธอ เรียกเย่หลินฮวนว่า “พี่สะใภ้”
เย่หลินฮวนไอไปทีหนึ่ง ไม่มองสายตาที่สี่หมู่ชนตั้งใจ มองมา กลืนสเต๊กลงท้อง แล้วพูดอย่างอ่อนโยนว่า “ไม่ ต้องแล้วค่ะแม่ ฉันใส่อะไรก็ได้ บ้านเราไม่ได้ทําธุรกิจ อะไรซะหน่อย ไม่ต้องฟุ่มเฟือยเงินเยอะขนาดนี้ค่ะ”

“ได้ไงค่ะ? นี่เป็นปัญหาเรื่องศักดิ์ศรี”

หลีเม่ลี่ดึงบัตรออกมาหนึ่งใบ “เอาไว้ อย่าลืมเลือกให้ หยู่เชินด้วยชุดหนึ่ง”

ลี่หยู่ซินอึ้งไปเลย วันนี้แม่ของเธอเป็นไข้จนสับสนไป แล้วมั้ง?

ดีกับเย่หลินฮวนขนาดนี้ทำไม?

มองดูบัตรสีทองใบนั้น เย่หลินฮวนตาสว่างเลย แต่ กลับกดทับหัวใจไว้ เธอหยิบขึ้นมา “งั้นก็ขอบคุณคุณ แม่นะคะ!”

คำว่าคุณแม่ครั้งนี้เรียกได้ชัดเจนมาก หลีเลี่ยังอึ้งไป เลยเย่หลินฮวนลุกขึ้นแล้วไปเปลี่ยนรองเท้า

“เฮอะๆ! ตอแหลเก่งจริงๆ!” ลี่หญ่ซินพูดพึมพำไปคำ หนึ่ง สะบัดกระเป๋าแล้วเหยียบรองเท้าส้นสูงเดินออกไป

ณ ร้านเสื้อผ้าหรูหราในเมืองจิน——

ลี่หยู๋ซินพึ่งถึงร้ายก็ถูกพนักงานล้อมรอบ ผู้แนะนำ สินค้าในร้านห้าคนต่างก็ล้อมรอบลี่หยู๋ซินแล้วพูดไม่หยุด

ลี่หยู๋ซินดูก็รู้ว่าไม่มีความคิดอะไร นี่ยังไม่ลองใส่เลย แค่พริบตาเดียว ข้างกายเธอก็ซื้อเจ็ดแปดถุงแล้ว

ถึงเย่หลินฮวนจะถูกผลักออกไปอยู่ข้างๆ แต่ก็รู้สึก อิสระ ตัวเองเดินรอบๆ ร้านไปรอบหนึ่ง สุดท้ายแล้วก็ เลือกชุดเดรสฟูยาวสีเทาเงิน

เสื้อตัวนี้ดูครั้งแรกไม่ได้ดูดีมากนัก ในตอนที่เธอขอ ลองเสื้อ พนักงานข้างๆ มองไปทางเธอ ลังเลอยากจะ ถามว่าเธอแม่ชีเกินไปแล้วใช่ไหม

“ไม่เป็นไร ชุดนี้แหละ เครื่องประดับสร้อยคอและ ตุ้มหูข้างๆ นั่น และแหวนสองวงนี้ รบกวนลองให้ฉัน หน่อยค่ะ”

ถึงแม้คนในร้านจะไม่ค่อยรู้ฐานะของเธอ แต่ว่าอย่าง น้อยเธอก็เป็นคนที่คุณหนูรองตระกูลลี่พามา ฐานะต้อง ไม่ธรรมดาแน่นอน ฉันนั้นก็เลยไม่ได้ละเลยมากนัก ใน ไม่ช้าก็นำสิ่งของที่เธออยากได้มา

ก่อนหน้านี้กู้ลิงเฉิงเรียนการออกแบบแหวนเพชร ตัว เองมีสัญชาตญาณอยู่ รู้ว่าเสื้อตัวหนึ่งต้องทำยังไงถึง จะดูดี เครื่องประดับแบบไหนจึงจะเหมาะสม นี่คือความ เก่งของเธอ

ส่วนอีกฝั่งหนึ่งลี่หยี่ซินเองก็เลือกเสื้อผ้าและเครื่อง ประดับเรียบร้อยแล้ว เข้าไปในห้องลองเสื้อพร้อมกับเย่หลินฮวน

สิบนาทีต่อมา ผ้าม่านห้องลองเสื้อถูกเปิดออก

เย่หลินฮวนสีเทาเงินไปทั้งตัว หุ้นดีมาก รูปเอว แสดงออกมาทั้งหมด และสีเสื้อสีเทาเงินทำให้ผิวขาวรา วกับสโนวไวท์ มัดผมจุกง่ายๆ

ข้างๆ หูทั้งสองข้างมีตุ้มหูเส้นสีเงินสองเส้น ตรง กระดูกไหปลาร้ามีสร้อยนางเงือกที่กำลังนิยมกันอยู่ ประหยัดและทันสมัย ดูดีมาก

ในตอนที่ผ้าม่านทางลี่หยู๋ซินถูกเปิดออก พนักงานทั้ง ห้าคนมองไม่กะพริบตาเลย ทุกคนอึ้งกันไปหมด ต่างก็ เป็นแววตาที่อิจฉา

มองไปสายตาของพวกเขาไป เธอเห็นการแต่งตัวของ เย่หลินฮวน สีหน้าก็เปลี่ยนไปกะทันหัน

ปกติไม่รู้สึก แต่ว่าวันนี้ถ้าเทียบกับเย่หลินฮวนแล้ว ทั้งตัวของตัวเองที่เต็มไปด้วยเพชรพลอยดูเหมือนต้น คริสต์มาสเลย

เธอจะกัดฟันจนหักแล้ว พุ่งไปใส่อารมณ์ทางพนักงาน

“ใครเลือกชุดนี้ให้ฉัน ไม่สวยเลย ไปเลือกใหม่

พนักงานรู้สึกผิดมาก ไม่กล้าเป็น โทษคุณหนูใหญ่ แต่ละคนต่างก็หนีเดินจากไป
เย่หลินฮวนfกระจกและหมุนไปมา รู้สึกพอใจมาก เธอมองไปทางพนักงาน “ชุดนี้แหละ ใส่ถุงให้ฉันเถอะ เครื่องประดับต่างก็เอาหมด จริงด้วย ชุดสูทผู้ชายชุด นั้นก็ใส่ถุงให้ฉันด้วย

หลีเม่ลี่พูดไว้ว่าให้เลือกให้ลี่หมู่เชินชุดหนึ่ง เธอไม่ได้ ลืม

รูดบัตรเรียบแล้ว ซื้อของทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว ใน ร้านยังได้ยินเสียงอารมณ์เสียของลี่หมู่ซินอยู่ เย่หลิน ฮวนขี้เกียจฟังแล้ว จึงเดินออกจากร้าน เตรียมตัวจะไป เดินรอบๆ ดู

พึ่งเดินออกจากนั้นก็ได้ยินเสียง คาชา เบาๆ เธอใช้ หางตามองไปทางเค้าน์เตอร์ของร้าน มีผู้ชายสวมหมวก คนหนึ่งกำลังถือกล้องถ่ายรูปอยู่ กำลังถ่ายรูปภายใน ร้าน

เย่หลินฮวนหยุดคิดไปสักพัก หรือว่าช่วงนี้วงการ ดารามีข่าวอะไรอีกแล้ว ปาปารัสซี่ไม่มีอะไรให้ถ่าย ฉะนั้นวันนี้ลี่หยู๋ซิน มาช้อปปิ้งครั้งใหญ่อาจจะขึ้นหน้า หนึ่งได้

จ้องยัยนักข่าวนั่นไปสักพัก เธอก็กวาดสายตากลับมา เหมือนคิดอะไรออก เดินตรงไปด้วยก้าวเท้าที่ใหญ่