ตอนที่4 แล้วเธอควรจะนอนที่ไหน

“ระหว่างเราสองคน ไม่ได้ทำอะไรทั้งนั้น” ความจริง พูดตาม

ลี่ยี่เจ๋อโล่งอกอย่างเห็นได้ชัดเจน เห็นสีหน้าที่โกรธข องลี่หมู่เซิน สถานการณ์ที่ย่ำแย่ เขารีบพูดต่อว่า “ใช่ แล้ว พี่ชายใหญ่ พี่สะใภ้พึ่งออกจำคุก ฉันก็แค่จะมา ต้อนรับเธอสะหน่อย”

ออกมาต้อนรับ? รับถึงเบนเตียงเลย?

ข้ออ้างนี้ก็แย่เกินไปแล้ว

“แต่ว่าถ้านายมาช้ากว่านี้ สิ่งที่ควรทำก็ทำไปแล้ว” เธอพูดเพิ่มเติมอีกรอบ

บรรยากาศในห้องอึดอัดมาก ลี่หมู่เชินจับรถเข็นไว้ แน่น แล้วจ้องไปทาง เขาคิดไม่ถึงเลยว่าผู้หญิงคนนี้จะ ยอมรับตรงๆ เลย?!

ทันใดนั้นสีหน้าของลี่ยี่เจ๋อซีดขาวไปเลย ราวกับว่าจะ กระโดดขึ้นมา “rพูดมั่วอะไร?!”

“หรือว่าไม่ใช่หรอ? เมื่อกี้นายบอกว่าพี่ชายใหญ่พิการ ทางขา จึงต้องทำแทนให้เขา ไม่ใช่หรอ? ยังบอกว่าให้ ฉันทำตามนาย ต่อจากนี้นายก็จะทำดีกับฉัน พึ่งผ่านไปไม่กี่นาที นายคงไม่กลับคำพูดหรอกมั้ง?!”

การแสดงออกของเย่หลินฮวนมีความน่าสงสารเล็ก น้อยยังเน้นคำว่า พิการ ต่อหน้าลี่หมู่เชินอีกด้วย นี่ ราวกับว่าโรยเกลือบนแผลเลย

“แก…………….……. ลี่ยี่เจ๋อพูดคำว่า แก ติดกันสาม รอบ เขาไม่กล้ามองลี่หยู่เชิน อีกเลย กลัวว่าจะถูกลอก หนังอย่างเป็นๆ

แต่สิ่งที่คิดไม่ถึงคือ เย่หลินฮวนที่เรียบร้อยอ่อนโยน ในเมื่อก่อน กลับสารภาพเรื่องนี้กับลี่หมู่เซินโดยตรง!

เย่หลินฮวนคนนี้ที่พึ่งออกจากคุก เป็นเหมือนคนบ้า

เลย!

“พี่ชายใหญ่ ฉัน…….….. ลี่ยี่เจ๋อมีแม้กระทั่งใจที่อยาก ร้องไห้ “ฉันยอมรับว่าฉันมีความคิดนี้ แต่ว่าพี่สะใภ้ ร่างกายไม่สะดวกนี่นา พวกเราก็เลยไม่ได้ทำอะไร เลย……”

เธอไม่เคยเห็นคนที่สารภาพเองโดยไม่ต้องให้คนอื่น ไถ่ถาม ทันใดนั้นเธอก็เข้าใจแล้วว่าที่แท้ลี่ยี่เจ๋อก็แค่คน ที่กลัวคนที่มีอำนาจมากกว่าและชอบรังแกคนอ่อนแอ

เห็นว่าเย่หลินฮวนอ่อนแอก็เลยมีความคิดแบบนั้น

น่าเสียดายที่มีรูปร่างหน้าตาที่มีเสน่ห์ขนาดนี้จริงๆ
แต่ว่าคงจะนำมาความสุขมาให้ชีวิตต่อจากนี้ของเธอ สินะ?

“ออกไป!!” ลี่หยู่เชินนั่งอยู่บนรถเข็น ในน้ำเสียงมี ความโกรธอยู่

เสียงเสียงนี้ก็เหมือนส่งออกมาจากคุก แม้กระทั่งเธอ หันหลังอยู่ยังรู้สึกเย็นไปทั้งตัว ถึงว่าล่ะเย่หลินฮวนถึง ได้กลัวสามีเธอขนาดนี้

รู้สึกว่าผู้ชายคนนี้ก็เหมือนระเบิดที่ไม่จำกัดเวลา ขอ แค่โมโห ก็สามารถเอาชีวิตของใครก็ได้

ลี่ยี่เจ๋อจ้องไปทางเย่หลินฮวน สาบานในใจว่าครั้งหน้า จะไม่ปล่อยผู้หญิงคนนี้ไว้แน่นอน ต่อว่าในตอนที่เผชิญ หน้ากับสี่หมู่เชิน เขาตกใจจนพูดไม่ออก ในขณะที่เดิน ออกไปยังล้มลงด้วย สุดท้ายแล้วก็ได้คลานออกไป

ในห้องนอนเหลือเพียงแต่เธอ และลี่หมู่เชิน สองคน ความเงียบที่แสนจะน่ากลัว

“ฉัน………….” เธอพูดติดๆ ขัดๆ เผชิญหน้ากับ คุณชายใหญ่ที่พิการ ในใจของเธอเต้นรุนแรงมาก

เย่หลินฮวนเอ๊ยเย่หลินฮวน แกจําเป็นต้องตื่นเต้น ขนาดนี้เลยหรอ?!

“ฮาย ไม่เจอกันนานเลย….…..
เธอเงียบไปสักพัก คำพูดที่พูดออกปากกลับเป็น ประโยคนี้ ขณะนั้นรู้สึกอยากจะกัดลิ้นตัวเองตายไป เลย

ลี่หมู่เชินไม่ออกเสียง แต่กลับจ้องมองเธอ

รู้สึกเพียงแค่ว่ามีลมพัดผ่านเท้าของเธอขึ้นมา

ก็ยังไม่สนใจเธอ?

“อันนั้น แสงข้างนอกไม่เลวนะ ฉันเข็นนายออกไปรับ แดดหน่อย?” ในความทรงจำ นี่เหมือนจะเป็นเรื่องที่เย่ หลินฮวนหวังไว้นานมาก

แต่ว่าในวินาทีที่เธอจับรถเข็น ของเขาแล้ว เขาก็ ยกมือขึ้นกะทันหัน แล้วจับข้อมือเธอไว้อย่างแน่น เพียง แค่ดึง ฝ่ามือที่กว้างใหญ่ก็บีบคอเธอไว้

รู้สึกเจ็บปวด บวกกับขาดอากาศหายใจ สีหน้าของเย่ หลินฮวนแดงขึ้นมาทันที