อนที่11 หย่าร้าง

เรื่องนี้ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าใครทำ !

นอกจากไป๋เฟิงแล้ว ยังจะมีใครอีกที่กล้าทำเรื่องบ้า

บออย่างนี้ ! เขาปรากฏตัวที่นี่ ! บอกได้ว่าที่ที่ฉันอยู่เขารู้แล้วนะ

ถ้าฉันยังอยู่ที่นี่ต่อไปอีก ไม่แน่ว่าเขาจะทำเรื่องอะไรที่

บ้าบอยิ่งกว่านี้ก็ได้

แต่ฉันจ่ายค่าเช่าห้องไปครึ่งปีแล้ว แล้วฉันก็ไม่มีเงิน แล้วด้วย อย่าทำให้ฉันกลัวอย่างนี้สิวะ !

ฉันเปิดประตูด้วยมือที่สั่นเครือ กลัวว่าไป๋เฟิงจะ ปรากฏตัวออกมาที่นี่ แต่โชคดีที่ข้างในมีคน

ฉันถอนหายใจแล้วก็โทรหาทนาย ถามถึงการดำเนิน คดีฟ้องหย่า

ทนายพูดแค่ประโยคเดียวว่าราบรื่นดี แต่ฉันไม่รู้ว่า ราบรื่นที่ว่าหมายถึงอะไร

คิดไม่ถึงว่าวันรุ่งขึ้นทนายก็มาหาฉัน บอกว่าไกล่ เกลี่ยได้แล้ว

กรณีหย่าร้างเป็นทางเลือกสุดท้าย แน่นอนว่าใช้วิธี ไกล่เกลี่ยจะดีกว่า
แล้วก็เจอไปเฟิงอีกครั้ง ฉันเหมือนเห็นว่าเขาจะซูบ ผอมลง แน่นอนว่านี่ไม่ใช่เพราะฉัน

เขามองฉัน หัวเราะอย่างเยือกเย็น ที่ยืนอยู่ด้านข้างก็ ไม่พ้นเป็นฟางฟาง

ฉันไม่สนใจเขาเลยเดินเลยเข้าไปเลย

ไป๋เฟิงเชิญทนายพูดถึงเรื่องหย่าร้าง

บ้านเป็นไป๋เฟิงซื้อให้ก่อนฟางฟางแต่งงาน ฉันไม่ได้ ส่วนแบ่งแม้แต่ตารางเมตรเดียว แต่ฉันก็ไม่ได้อยากได้ เหมือนกัน

ทรัพย์สมบัติหลังแต่งงานไม่มีแม้แต่สตางค์เดียว ฉัน ก็ไม่สนใจเหมือนกัน

ภาระหนี้สิน 9 แสนกว่า ฉันก็ไม่ดีใจนักหรอก

ที่ยิ่งแล้วใหญ่เลยก็คือเขาต้องการจะให้ฉันรับภาระ ค่ายาของเขา 1 แสนต้องจ่ายภายใน 3 เดือน

“ แสนนึงนายตายด้านรึไง ! นายไม่ทำการบ้านกับ เมียเองนะ ! ” ฉันตะคอกใส่เขา

ทนายฝ่ายตรงข้ามขมวดคิ้ว พูดว่า : “ สงบด้วยคุณผู้ หญิง โปรดระวังท่าทางของคุณต่อลูกความผมด้วย

ไป๋เฟิงไม่ออกเสียงใด สีหน้าสงบนิ่ง
คงจะรู้ว่าฉันอยากหย่ากับเขามากแค่ไหน ดังนั้นใน ตอนนี้ถึงบีบบังคับฉัน

“ เธอจะยอมรับเงื่อนไขไหม ไม่คุณก็แยกกันอยู่ 2 ปี หลังจากนั้นก็ถือว่าหย่าร้างโดยปริยาย ตกลงหรือไม่ ขึ้นอยู่กับเธอ ฉันยังไงก็ได้ ”

เขาบีบฉันฉันก็รู้

แต่ ฉันไม่อยากมีพันธะอะไรกับเขาอีกต่อไปแล้วจริงๆ จำต้องกัดฟันเซ็นชื่อยอมรับ

ไม่ใช่ว่า 1 ล้านหรอกเหรอ ? ฉันไม่ต้องทำงานเอาเป็น เอาตายไปใหญ่เหรอกว่าจะชดใช้หมด !

กลับกันตอนนี้ฉันไม่สนใจอะไรขนาดนั้นหรอก ฉันแค่

ต้องการหย่ากับไป๋เฟิงก็เท่านั้น !

หลังจากเซ็นชื่อลงนามแล้ว ฉันก็เดินออกจากตึก ทนายไปก่อนเลย ถึงจะไม่มีเหตุผลที่จะต้องรับหนี้สิน มากขนาดนี้ แต่ก็หย่าได้ฉันรู้สึกโล่งจริงๆ

ไป๋เฟิงเดินตามหลังมาติดๆ เหมือนแมลงวันอย่างนั้น แหละ น่ารังเกียจ

“ จะบอกเธอให้นะ หนี้ส่วนนั้นของฉันใช้ไปหมดแล้ว ล่ะ เหลือแต่เธอก็ค่อยๆใช้ไปละกันนะ ”
อะไร ? ใช้หมดแล้ว ?

เขาเอาเงินมาจากไหน ? ไม่ใช่ว่าเอกสารรับรอง ทรัพย์สินหรอกนะ ในบัญชีของเขาไม่มีเงินไม่ใช่เหรอ ?

” แปลกใจล่ะสิว่าฉันเอาเงินมาจากไหน ? ฉันจะบอก เธอให้นะ เงินที่ฉันทำงานได้ในปีนี้ฝากไว้ในบัญชีแม่ฉัน ทั้งหมดนั่นแหละ บวกกับเงินที่ทุกคนจ่ายตอนแต่งงาน แม่ฉันฝากไว้มาตลอด ก็เลยใช้ได้หมดแล้ว แต่เธอนี่สิ ฉันคิดว่าไปขายตัวก็คงจะดีอยู่หรอกนะ ลืมบอกเธอไป หลินย่งถึงกำหนดเวลาชำระคืนสิ้นเดือนนี้นะ ”

ไป๋เฟิงพูดจบก็เดินผ่านฉันไปด้วยความภาคภูมิ ก่อน หน้านี้รอยยิ้มที่ดูหล่อเหลาเป็นประกายมาอย่าง ตอนนี้ช่างน่ารังเกียจสุดๆไปเลย

หลังจากเดินไปได้ 2 ก้าว เขาหันกลับมามองฉันอย่าง กะทันหัน บอกว่า : “ ยังมีอีกนะ เรื่องเหล่านั้นที่เธอทำ ฉันคิดบัญชีกับเธอแน่ ”

นัยยะในคำพูดของไป๋เฟิง ฉันไม่มีอารมณ์ไปใส่ใจ แล้วล่ะ ในหัวของฉันตอนนี้เต็มไปด้วยเรื่องที่ว่าจะ หาเงินมาใช้หนี้หลินย่งถึงได้ยังไง

9 แสนนะ จะต้องเอาฉันไปขายสักกี่สิบรอบกัน ก็ หาเงินไม่ได้มากขนาดนั้น !

ฉันอยากจะปรึกษากับหลินย่งถึงหน่อยถึงเรื่องแบ่ง ชำระได้ไหม แต่ฉันแร้นแค้นหนทางจะพบ ฉันหาเขาไม่เจอ

ยังดีถึงฉันจะหาไม่เจอก็ยังมีคนจะช่วยฉัน

แฟนของซูเสี่ยวเสี่ยวเหย่นให้ที่อยู่หลินย่งถึงมา ฉัน หาไปตามที่อยู่

วันนี้เป็นวันหยุดสุดสัปดาห์ เขาคงจะอยู่บ้านนะ

หลินย่งถึงเป็นคนรวยคนหนึ่ง ที่อยู่ก็เป็นคอนโดหรู ตอนที่เดินเข้าไปนั้นไม่คู่ควรเลย

หมายเลข 28 ที่นี่สินะ

ฉันยืนกดกริ่งที่หน้าประตู

ไม่นานก้มีคนมาเปิดประตู