ตอนที่3 พาเด็กออกไป

แต่ไม่ว่าญาอี้จะทำอะไรกับประตู ประตูเหล็กนั่นก็ยัง คงปิดและไม่ขยับเขยื้อนสักนิดเดียว

ผู้รักษาความปลอดภัยสองคนอยู่ที่ประตูเพื่อคอยจับ ตาดูญาอี๋เข้าไปข้างใน

ญาอี้ไม่สามารถเข้าไปได้และรู้สึกเป็นห่วงซีซั่น เธอ หมดหนทางเพราะมีประตูเหล็กกั้น เธอพยายามร้อง ตะโกนด้วยเสียงดังว่าให้ประยงคืนลูกกลับมาให้เธอ

เธอตะโกนจนเสียงแหบแห้งและเกือบจะมีไฟขึ้นมาที่ ลำคอ ในที่สุดก็มีใครบางคนออกมาจากห้องนั่งเล่น

“พวกคุณคืนลูกชายมาให้ฉันนะ ไม่งั้นฉันโทรแจ้ง ตำรวจ !”

หน้าผากของญาอี๋เต็มไปด้วยเหงื่อและใบหน้าขาวซีด อยากจนมุม แต่นัยน์ตาทั้งคู่ของเธอกลับสว่างขึ้น

“ผมขอโทษครับคุณหญิงญา ” ชายคนนั้นดูสุภาพแต่ ลักษณะท่าทางของเขานั้นดูเย็นชาและแข็งแกร่งมาก “นายท่านประยงบอกว่าถ้าคุณโวยวายอีกสักคำ เขาจะ ติดลิ้นลูกของคุณออกไป !”

หัวใจของอี้กระโดดอย่างรุนแรงแล้วจับประตูเหล็ก อย่างเหนียวแน่น
“ถ้าพวกแกกล้าทำร้ายลูกชายฉัน ฉันจะสู้กับพวก แก !”

ชายคนนั้นพูดออกมาอย่างเยือกเย็น “คุณญาอี๋ ได้ โปรดออกไปจากที่นี่เดี๋ยวนี้ นายท่านประยงบอกว่าถ้า คุณไม่หายหัวไปภายในสามนาที ลูกของคุณจะหายไป ตลอดกาล”

ยังไงก็ตาม ตราบใดที่ญาอี้ทำให้ประยงไม่มีความสุข เขาจะแก้แค้นด้วยร่างกายของซีซั่นผู้ไร้เดียงสา

ไม่มีจริยธรรมหรือข้อจำกัดใดๆ ในการจัดการกับเด็ก

ญาอี้ทั้งโกรธมากทั้งฝืนใจแต่ไม่รู้ว่าจะทำยังไง

เธอจะให้เด็กเกิดความเสี่ยงไม่ได้ เพราะตาประยงนั่น กับยัยลันตามีความสัมพันธ์ที่ดีต่อกันมากขนาดนี้ก็พอรู้ ว่าเขาไม่ใช่สิ่งของที่ดี

“ไอ้ฉิบหาย !” เธอสาปแช่งอยู่ในใจ เธอขอให้ประยง จนสำลักน้ำตาย ขอให้มันแต่งงานแล้วโดนสวมเขา อย่า ให้มันมีลูกทั้งชีวิต !

เมื่อเป็นห่วงเรื่องเด็ก ญาอี๋จึงออกไปอย่างเงียบๆ นั่ง หมอบอยู่ที่ด้านข้างของคฤหาสน์ รอให้ประยงออกไป จากนั้นจึงรีบวิ่งเข้าไปคิดบัญชีของเธอ

อีกด้านหนึ่งในคฤหาสน์
ซีซั่นกำลังนั่งกอดอกอยู่บนโซฟาอย่างเด็ดเดี่ยว อายุ เพียงห้าขวบแต่รูปโฉมและนัยน์ตาอันแลดูสุขุมมีความ เป็นผู้ใหญ่ที่ค่อนข้างสง่างามยังไงยังงั้น

ยิ่งมองยิ่งดูเหมือน………ประยง

ลันตามองดูตาแล้วมองอีก ในใจก็ยิ่งรู้สึก กระวนกระวายมากขึ้น รีบคว้าแขนของประยงและพูด ขึ้นด้วยน้ำเสียงที่น่าหลงไหล “ประยงคะ ฉันไม่สบาย คุณไปส่งฉันที่โรงพยาบาลหน่อยได้ไหมคะ ?”

ประยงตอบตกลงเธออย่างลอยๆ,แต่ดวงตาดำสนิท จ้องมองไปที่เด็กบนโซฟาตลอด

ซีซั่นเงยหน้าขึ้นจ้องมองเขาโดยไม่ได้แสดงสีหน้า อะไรออกมา

พวกเขาสองคนไม่ได้รู้สึกอะไร แต่คนอยู่ข้างๆ กลับ มองว่าสองคนนี้มีสีหน้าท่าทางคล้ายกัน

ยิ่งลันตามองมากเท่าไร เธอก็ยิ่งตกใจมากเท่านั้น

เมื่อหกปีที่แล้วเธอไปที่บาร์เพื่อหาคนที่ไปหลอกล่อ ญาอี้ให้มีมลทิน แต่คิดไม่ถึงว่าจะไปเจอประยงนอนอยู่ ในห้องพอดี

เธอไม่เข้าใจสถานการณ์ตอนนั้นที่ถูกประยุงตรงเข้า มาจับไว้แล้วพูดว่า “ผมจะรับผิดชอบ”
หลังจากนั้นทั้งสองคนก็มีความสัมพันธ์ที่คลุมเครือ เกิดขึ้น แม้ว่าประยงจะไม่เคยพูดออกมาเอง แต่ใน ใจของลันตาก็คิดว่าทั้งสองคนได้เป็นแฟนกันอย่าง สมบูรณ์แล้ว

หลังจากจับขาใหญ่ของตระกูลปนันท์ได้แล้ว แม้แต่ อาชีพของลันตาและธุรกิจของตระกูลพิชาทั้งหมดลุก เป็นไฟรุ่งโรจน์ขึ้นเรื่อยๆ

และทั้งหมดนั่นเป็นเพราะว่าการเข้าใจผิดเมื่อหกปีที่ แล้ว

แต่ว่าตอนนี้เมื่อมองไปที่ซีซั่นแล้ว…….ลันตาก็คิดถึง เรื่องผู้หญิงที่มีความสัมพันธ์กับประยงเมื่อหกปีที่แล้ว นี่ มันคือญาอี้จริงๆ หรอเนี่ย ?

มิหนำซ้ำเธอยังให้กำเนิดลูกอีกด้วย…….

ถ้าเกิดว่าประยงรู้ความจริงล่ะ…….ลันตาไม่อยากจะ คิดภาพ

ไม่ จะให้ประยงรู้เรื่องนี้ไม่ได้แน่นอน

ต้องกำจัดเด็กคนนี้ให้เร็วที่สุด…..

“ประยงคะ ?”

ลันตากระตุ้นเขาให้ไปโรงพยาบาล แล้วหันหัวของ เธอไปด้านข้างพลางสั่งคนรับใช้อย่างอ่อนโยน “พาซีซั่นไปพักผ่อนเถอะนะ แล้วก็ดูแลให้ดีอย่าให้ขาดตก บกพร่องนะจ๊ะ”

ปากพูดออกไปแบบนั้นแต่ภายในใจของเธอคิดว่ารอ ให้ประยงออกไปก่อนเถอะ เธอจะส่งลูกนังเมียน้อยตัว เล็กๆ นี่ออกไปทันที !

ให้มันไม่ได้มีโอกาสปรากฏตัวต่อหน้าประยงอีกเลย

ประยงมองใบหน้าเล็กๆ สีขาวและละเอียดอ่อนของ เด็กแล้ว หัวใจก็ขยับขึ้นฉับพลันโดยไม่มีเหตุผล: “เดี่ยว ก่อน ส่งเด็กนั่นไปที่อยู่ของฉัน”