ตอนที่2 ก็แค่ลูกนังเมียน้อย

ชายที่ปรากฏที่ประตูนั้นมีรูปร่างสูงโปร่งและเพรียว อยู่ในชุดสูทสีดำ มีโฉมหน้าที่หล่อเหลา แต่ในสายตา ทั้งคู่ของเขานั้นเต็มไปด้วยความเย็นชา ไม่ได้โกรธแต่ น่าเกรงขาม เพียงมองอยู่ใกล้ก็ทำให้ในใจรู้สึกเกรง กลัว

ความกลัวที่ไม่สามารถอธิบายได้ยิงขึ้นมาจากก้นบึ้ง ของหัวใจและทำให้ขนที่ผิวของเธอลุกพองขึ้น

มันรู้สึกราวกับว่าฝันร้ายที่ตามรังควานเธอเมื่อหกปีที่ แล้วกลับมาอีกครั้ง

“ประยง……..ตาร้องเรียกออกมาหนึ่งครั้งด้วยเสียง คร่ำครวญ

ประยงหันสายตาของเขาไปมองเธอ ใบหน้ามองไม่ ออกว่าอารมณ์ไหน ตาดำสนิทคู่นั้นจ้องเขม็งไปยังญาอี้: “เธอกล้ารังแกลันตาหรอห้ะ? ”

ญาอี้เอาซีซั่นหลบไปไว้ข้างหลังเธอ แล้วหันกลับไป มองดูตาที่น่ากลัวของชายคนนั้น พยายามทำใจให้สงบ แล้วพูดว่า“จริงๆ คือเธอเป็นคนพูดไม่ดีก่อน..…………..

“ประยง ฉันไม่เป็นไรหรอกค่ะ….ตาพูดออกมา อย่างมีจิตใจดีขึ้นมากะทันหัน เธอตะเกียกตะกายลุก ขึ้นมาจากพื้น ร่างกายสั่นระริกราวกับว่าจะล้มลงไปอีก ครั้ง
ประยงรีบก้าวเข้าไปข้างหน้าทันที จากนั้นจับเอวอัน เพรียว หันสายตาที่เยือกเย็นกลับไปมองญาอี้อย่าง ขยะแขยง

“คุณผู้หญิง ฉันจำเธอไว้แล้วนะเรื่องที่เธอทำร้ายลัน ตา ฉันต้องคิดบัญชีกับเธอ !”

ญาอี๋หัวเราะอย่างเหยียดหยามอยู่ในใจ เธอแค่รู้สึก

ได้ว่าผู้ชายคนนั้นช่างไร้เหตุผลและโง่มากทีเดียวที่ว่า

เธออย่างร้ายแรงโดยไม่ถามสักคำ

ไอ้จอมเผด็จการ

“ประยงอย่าทำแบบนี้เลยนะคะ ฉันเคยบอกคุณไป แล้วว่าเธอก็เป็นพี่สาวร่วมพ่อของฉัน”……

ลันตากังวลว่าประยงจะรู้เรื่องที่เธอไปลอกเลียนแบบ งานออกแบบ นี่มันมากกว่าหนึ่งครั้งที่ลันตาใส่ร้ายญาอื่ ต่อหน้าประยงและบอกญาว่าอี๋เป็นลูกเมียน้อย”

พูดจบ ลันตาก็มองไปที่เธออย่างเมตตาและพูดออก ไปว่า “ถ้าเธอต้องการเงินน่ะ ฉันก็จะให้เธอนะญาอี้ และลูกชายของเธอที่เธอจำไม่ได้ว่าพ่อของเขาคือใคร เดี๋ยวฉันจะช่วยดูแลเขาให้เองนะ เด็กคนนี้ก็ยังเล็กมาก จำเป็นต้องใช้จ่ายในหลายๆ อย่างเลยล่ะ”.………..

“อืม” “งั้นเธอก็ให้ฉันมา 5 ล้าน ซะสิ”

มรดกของแม่ของเธอคือ 5 ล้านและสมบัติอีกเล็กๆน้อยๆ ซึ่งทั้งหมดนี่เธอจะเอาคืนในวันนี้

ลันตาไม่คิดว่าจะถูกเธอหลอกล่อ จะไปต่อก็ไม่ได้จะ ถอยก็ไม่ได้ จึงอดกลั้นความไม่พอใจไว้และพูดออกไป อย่างอ่อนโยนว่า “ได้เลยนะ เดี๋ยวฉันจะให้คนโอนเงิน ให้เธอเดี๋ยวนี้เลย”……

“เดี๋ยวก่อน” ประยงเอ่ยปากขึ้น ยกสายตาที่เย็นชา และมืดมัวจ้องเขม็งไปที่ญาอี๋ จากนั้นขาเรียวก็ก้าวออก ไป

โครงร่างอันสูงส่งของเขาขยับเข้ามาใกล้

ความกลัวของญาอี๋เริ่มรุนแรงขึ้น ใบหน้าของเธอ ขาวซีดยิ่งเสียกว่าดวงตาอันสดใส และดวงตาที่สั่นไหว เหมือนกับกวางที่อยู่ในป่าใหญ่อันน่าสะพรึงกลัว

“เธอต้องการ 5 ล้านใช่ไหม เดี๋ยวฉันจะให้เธอเอง” เขายืนห่างสองก้าวและจ้องเขม็งอย่างรุนแรงไปที่ญาอื่ จากนั้นเขาลดสายตาลงและจ้องตรงไปที่ซีซั่นที่อยู่ตรง ขาของเธอ “เอาลูกที่ไม่รู้ว่าใครคือพ่อไว้ที่นี่”

ญาอี๋ขมวดคิ้ว นี่มันเรื่องล้อเล่นอะไรกัน?

ผู้ชายคนนี้ป่วยหรือเปล่าเนี่ย?

“ฉันขอปฏิเสธ” เธอพาซีซั่นถอยกลับมาหนึ่งก้าว สายตาเปล่งประกายความบริสุทธิ์และแน่วแน่ “ฉันจะ เอาห้าล้าน นั่นคือสิ่งที่ฉันควรจะได้รับ ถ้าไม่เอาสมบัติของแม่ฉันมาคืน แม้ว่าฉันจะต้องแลกกับชีวิต ฉันก็จะสู้ กับพวกแกต่อไป !”

ลันตากลัวว่าจะยิ่งกระตุ้นให้เธอเล่าเรื่องเก่าเมื่อหก ปีที่แล้ว เธอจึงสะอื้นอย่างน่าสงสารพลางพูดออกไป ว่า “โอเค ญาอี๋ ถ้าเธออยากได้ฉันก็จะเอาให้เธอ…… เธออย่ามางี่เง่าเลยนะ แม่ของฉันไม่สบายอยู่และฉัน ก็ขอร้องเธอว่าอย่าไปสร้างปัญหาให้ท่านไปมากกว่านี้ เลยนะ”……..

ไม่นานลันตาก็ใส่ร้ายญาอี้ราวกับว่ามายุ่งวุ่นวายกับ ลันตาสองแม่ลูกมาตั้งนาน.

ก่อนที่ญาอี๋จะพูดขึ้นเธอก็ได้ยินเสียงหัวเราะอันเยือก เย็นจากประยง

ท่าทางของเขาดูสบายๆ และหยิ่งยโส แล้วการยืน ก็ยังดูแพงเสียด้วย น้ำเสียงก็ราบเรียบและเยือกเย็น ด้วยพลังแห่งความสง่าผ่าเผยที่ไม่อาจปฏิเสธได้

“ลันตา ผมอยู่ที่นี่ทั้งคน ใครหน้าไหนมันจะกล้ามาขู่ คุณ ?”

เขามองไปที่ญาอี๋อย่างเย็นชาและพูดออกมาแบบคำ ต่อคำ “ส่งไอ้ลูกนังเมียน้อยมาให้ฉัน! และฉันจะให้เงิน ห้าล้านกับเธอ !”

“พวกแกจะทำอะไร ?” ญาอี้ปกป้องซีซั่นเ ซั่นและพยายาม ที่จะวิ่งหนีไป
แต่การเคลื่อนไหวของบอดี้การ์ดที่ได้รับการฝึกฝนมา เป็นอย่างดีกว่าเธอ รีบวิ่งเข้าไปสองสามก้าว แล้วบิดแข นของญาอี้ออกจากนั้นอุ้มซีซั่นออกไป

“ซีซั่น !” ญาอิตะเกียกตะกายออก “ปล่อยฉันไปนะ !”

ซีซั่นถูกอุ้มออกไป ส่วนญาอี้ก็ถูกลากออกจาก คฤหาสน์อย่างทารุณในทันที

แกร่ง-ประตูเหล็กของคฤหาสน์อย่างรุนแรง เธอถูก ทิ้งอยู่บนถนนหน้าประตู

“ซีซั่น !” ญาอี้วิ่งไปที่ประตูและทุบประตูอย่างรุนแรง “เปิดประตูแล้วเอาลูกของฉันคืนมา !”