ตอนที่1 เธอกลับมาแล้ว

เสียงหายใจอย่างรุนแรงส่งเข้าในหูของเธอ และมือ ใหญ่ก็วางทับไปบนปากของญาอี้เป็นการส่งสัญญาณ เตือน……

ตัวของเธอสั่นระรัว พยายามเปิดตาของเธอให้กว้าง เพื่อดูว่าชายคนนั้นเป็นใคร…….

แต่ดวงตาเจ้ากรรมนั้นช่างหนักเหลือเกิน การมอง เห็นมืดสนิทไปหมด มีเพียงความเจ็บปวดที่ฝังอยู่ใน ร่างกายที่ชัดเจน

เธอรู้สึกว่าเธอถูกลากเข้าไปในเหวลึกที่เป็นคลื่น ร่าง กายค่อยๆ จมลงไป จมลงไป…….

ญาอี้ลืมตาของเธอขึ้นและตื่นมาจากฝันร้ายที่หลอก

หลอนเธอมาตลอดระยะเวลาหกปี

แท็กซี่ส่ายไปมาเบาๆ แล้วขับออกไปอย่างราบรื่น

“หม่ามี้ครับ….…….…. ซีซั่นตัวน้อยผู้น่ารักรีบวิ่งเข้ามาใน หน้าอกของเธอแล้วมองไปที่เธอด้วยดวงตาที่สดใสชุ่ม ชื่น “หม่ามี้ฝันร้ายอีกแล้วหรอครับ ? ไม่ต้องกลัวนะซี ซั่นจะปกป้องหม่ามี้เอง !”

เมื่อมองเห็นลูกชาย ญาอี๋ก็ทำให้ใจตัวเองผ่อนปรน และจูบลงไปที่หน้าผากของเขา
แต่ทว่าเธอไม่สามารถหยุดความคิดที่ล่องลอยหวน ไปเมื่อหกปีที่แล้ว

เธอถูกลันตา น้องสาวต่างมารดาหลอกล่อวางยาเธอ แล้วเอาไปทิ้งที่ร้านเหล้า แล้วมีผู้ชายแปลกหน้าสอง คนลากไปแต่เธอกลับมองดูเฉยๆ เลย….….. โดยที่ไม่เข้ามาช่วย

หลังจากนั้นฝันร้ายก็มาถึง

เธอถูกผู้ชายลักหลับไปแล้ว แม้แต่วันนี้เธอยังคงไม่รู้ ว่าผู้ชายคนนั้นคือใคร

ตอนนี้ซีซั่นก็อายุได้หกขวบแล้วและเธอยังคงเลือกที่ จะกลับมา

เมื่อหันหน้ามองออกไปนอกหน้าต่าง นัยน์ตาของญาอี้

ก็เฉียบขาดขึ้น

ครั้งนี้เธอจะไม่อ่อนแอให้ถูกรังแกอีกแน่นอน และคน ที่เคยรังแกเธอจะไม่ปล่อยไปง่ายๆ แน่

สิ่งแรกที่กลับมาคือคิดบัญชีลันตา

หลังจากจัดจัดแจงเรื่องที่อยู่เรียบร้อย ญาอี๋ก็รีบโบก แท็กซี่แล้วกลับไปตระกูลพิชาบ้านหลังเก่าทันที

นี่มันก็หกปีแล้วที่ไม่ได้กลับมา แต่คฤหาสน์ตระกูลพิ ชายังมีการเสริมเติมแต่งให้มีหลากหลายสไตล์มากขึ้นแสดงให้เห็นถึงความหรูหราในทุกๆ ที่

ตระกูลพิชาดีขึ้นเรื่อยๆ ในช่วงหลายปีที่ผ่านมา ได้ยิน มาว่าได้อุ้มขาใหญ่ของตระกูลปนันท์และมีต้นไม้ใหญ่ คอยหนุนหลังอยู่ ทำให้หาเงินได้ทุกที่

โดยเฉพาะน้องสาวของเธอ ลันตา เห็นได้ชัดว่าไม่มี ความสามารถในการออกแบบใดๆเลย แต่ก็ยังกลาย เป็นนักออกแบบเครื่องแต่งกายชั้นนําในประเทศ แต่ เธอก็มีชื่อเสียงโด่งดังทั้งที่ลอกเลียนแบบงานของญาอี้ ชัดๆ

เมื่อนึกถึงเรื่องการออกแบบ ญาอี๋ก็รู้สึกจุกในใจขึ้นมา แต่ว่าก็กำราบความรู้สึกนั้นแต่อย่างรวดเร็ว บัญชีนี้จะ ค่อยๆ คิด และก่อนอื่นเธอจะไปเรียกเอามรดกจากแม่ ของเธอก่อน

เมื่อคิดแบบนี้ญาอี๋ก็เคาะไปที่ประตูคฤหาสน์

เมื่อคนใช้ทุกคนเห็นเธอก็ตะลึงงัน รีบทำความเคารพ และพาเธอเข้าไปในคฤหาสน์

“นังญาอี๋ แกกลับมาได้ยังไง ?” ลันตามมองเธออย่าง พยาบาทพลางชำเลืองไปมองเด็กที่ญาอี๋จับแขนไว้และ พูดขึ้นด้วยความรังเกียจทันที “แกเอาไอ้ลูกนังเมียน้อย นี่กลับมาได้ยังไง? ช่างน่าขายหน้าเสียจริง! ”

ซีซั่นกลอกตาขาวด้วยความรังเกียจ ญาอี๋ก็แสดงออก อย่างราบเรียบพร้อมพูดออกไปอย่างใจเย็นว่า “ฉันก็กลับมารับมรดกจากแม่ของฉันยังไงล่ะจ๊ะ”

ลันตาพูดออกไปอย่างหงุดหงิด “ฉันทิ้งข้าวของของ แม่แกไปหมดแล้ว ออกไปจากที่นี่พร้อมกับไอ้ลูกนังเมีย น้อยเล็กๆ ที่น่ารังเกียจนี่ ไสหัวออกไปซะ ! ”

คำก็ลูกนังเมียน้อย สองคําก็ลูกนังเมียน้อย จึงทําให้ ญาอี๋รู้สึกไม่สบายใจทำให้ญาญี่โกรธแล้วพูดขึ้น “รีบส่ง สมบัติของแม่ฉันคือนมา แล้วฉันจะไปเดี๋ยวนี้ ไม่งั้นฉัน จะแฉเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อหกปีก่อนออกมาทั้งหมด ! แก มีชื่อเสียงจากการออกแบบชุดนั่น แต่ลอกมาจากภาพ วัดของฉันทั้งสิ้น!

“แกอย่ามากล้าดี ! นังญาอี๋” ลันตาถูกเหยียบย่ำเรื่อง ที่เจ็บปวด พูดออกไปอย่างตื่นเต้นและดุเดือด “เรื่อง หกปีที่แล้ว แกไม่มีหลักฐานเลยสักนิด แล้วอย่าหาว่า ในใจร้ายกับแกแล้วกัน ถ้าแกยังกล้าพูดเรื่องไร้สาระนี่ อีก ! ”

เมื่อเธอพูดและทำท่าว่าจะทำร้ายญาอี๋ แต่ก็โดนซีซั่น ผลักออกไปซะก่อน

“อย่ามารังแกหม่ามี้ของผมนะ !” ซีซั่นขมวดคิ้วมอง ไปที่เธอ ถึงแม้อายุจะยังน้อย แต่คิ้วและดวงตานั้นค่อน ข้างน่าเกรงขาม

ลันตามองไปที่เด็กชายคนนั้นและเธอรู้สึกคุ้นหน้าเล็ก น้อย แต่เธอจำไม่ได้ว่าเธอเคยเห็นเขาอยู่ที่ไหน ความ คิดนี้ผุดขึ้นมาแวบเดียวแล้วหายไป เหลือเพียงแต่ความคับแค้นใจ

เธอหยาบคายต่อหน้าญาอี๋มาหลายปีไม่เคยเสีย เปรียบ ตอนนี้ก็อดกลั้นความโกรธไม่ได้ จึงง้างฝ่ามือ ขึ้นจะตบซีซั่น

ญาอี๋เข้าไปผลักลันตาออกไปได้เร็วกว่าเพื่อปกป้องซี ซั่น

“ว้าย”

ลันตากรีดร้องและล้มลงไปข้างหลัง กระแทกไปที่ แจกันได้ยินเสียงชนอย่างดัง

ฉากวุ่นวายขึ้นทันที

และ ณ จุดนี้อากาศก็เย็นลงอย่างกะทันหัน และเสียง ฝีเท้าอันทรงพลังใกล้เข้ามาอย่างช้าๆ ความกดอากาศ เย็นลงอย่างอธิบายไม่ได้ค่อยๆ โชยมาอย่างไม่มีเสียง

เมื่อหันมามองอย่างระมัดระวัง ก็เห็นร่างสูงอย่าง ชัดเจน ตาของญาอี้ก็เบิกกว้างด้วยความประหลาดใจ