บทที่12 เยี่ยมบ้าน

“พูดมาสิ”

“พูดอะไรเหรอ” ทยุติเฉินหันมามองนีราอย่างงงงวย

“คุณจะพูดว่าอะไร” นีรากล่าวหมดหนทาง “คุณ ต้องการอะไรจากฉัน”

“เอาละ” ทยุติยักไหล่ “ผมแค่ไม่ชอบเห็นคุณกับ ผู้ชายคนนั้น คุณไม่เห็นสายตาของเขามองคุณหรือ เขาหวังว่าจะกินคุณ

“หยุดรถ”

“คุณจะทำอะไร”ทยุติคว้าข้อมือของนีราไว้ “อย่าส่ง เสียงดังตอนนี้ไม่มีที่ให้คุณลง”

“สี่แยกข้างหน้าส่งฉันลง”นีราพูดอย่างไม่มีความสุข เธอไม่ชอบอยู่กับทยุติตามลำพัง ชายคนนี้ทำให้เธอ รู้สึกไม่ปลอดภัย

“ นีราความสัมพันธ์ระหว่างคุณกับโตณษคืออะไร”ท ยุติไม่สนใจคำพูดของนีรา” ฉันคิดว่าความสัมพันธ์ ระหว่างคุณกับเขามันไม่ปกติมาก”

มือของนีราจับที่ชายกระโปรงแน่น

“นีราจริง ๆ แล้ว … ”
“คุณทยุติกรุณาปล่อย” นีราเหลือบมองมือของทยุติที่ จับมือเธอไว้

ทยุติไม่ได้โกรธเขาพยักหน้าอย่างช้าๆและปล่อยมือ ของเขา “คุณเรียกผมว่าทยุติก็ได้ ไม่ต้องเรียกผมว่า คุณทยุติ ผมไม่ใช่เจ้านายของคุณ”

ฉันไม่คิดว่าเราจะสนิทกันมากขนาดนั้น” นีราพูด

เบา ๆ

ดวงตาสีดำของทยุติมุ่งเน้นไปที่ด้านหน้าอย่างจริงจัง ไม่มีผู้หญิงคนไหนกล้าพูดกับเขาแบบนี้ เขาเป็นคน ใหญ่คนโตมากพอที่ผู้หญิงพบเขาใกล้ ๆ ไม่มีใครเคย บอกเขาว่าพวกเขาไม่สนิทกัน

“ผมอยากรู้จริงๆ” ทยุติพูดพลางแตะคางของเขา “กลุ่มบริษัทอสังหาริมทรัพย์ที่ใหญ่ที่สุดในเมืองอย่างบ ริษัทบีเอ็มเอส ทำไมคุณถึงถูกคุณโตณษแบล็คเมล์ เขา ทำอะไรกับคุณ”

“คุณสืบเรื่องของฉัน”นีราขมวดคิ้วแน่นเธอเกลียดคน ที่สืบข้อมูลเธออย่างลับๆ

ทยุติเงียบ

“จอดตรงสี่แยกด้านหน้า”นีราขึ้นเสียง

“โอเค! โอเคโอเค!” ก่อนหน้านี้ นีราไม่เคยออก อาการโกรธเขาขนาดนี้มาก่อน
เมื่อเห็นอาการโกรธของนีรา ทยุติจับมือของนีรา ทันที: “ผมจะพาคุณไปส่งที่ บริษัท ? ช่วงเวลานี้มันหา รถแท็กซี่ยาก”

“ไม่ต้อง” นีราสะบัดมืออย่างแรง

เมื่อเห็นความดื้อรั้นของเธอ คนที่ทยุติหลงใหลมานาน เขาไม่เข้าใจความลับระหว่าง นีรา และ โตณษที่เขาไม่ เข้าใจ

“นีรา คุณอย่าไปสนใจกับเรื่องเมื่อเช้านี้เลย”

นีรากลับมาที่ บริษัท อีกครั้งและ ผู้จัดการนิปุณมา ต้อนรับเธออย่างอบอุ่น

“ผู้จัดการคะ ฉันไม่รู้ว่าคุณกำลังพูดถึงอะไร”นีราพูด อย่างเหนื่อยหน่าย เธอยืนอยู่ข้างถนนเป็นเวลานานภาย ใต้ดวงอาทิตย์ขนาดใหญ่

“นีรา นีรา” นิปุณมาหยุดอยู่หน้านีราอย่างอ่อนโยน เพื่อปลอบใจ “นีราตอนเช้าสิ่งที่ญานีทำไม่ถูกต้อง คุณ ไม่ต้องใส่ใจกับมันได้ไหม”

นีรา มอง นิปุณอย่างงงงวย

“คุณผู้จัดการคะ ฉันไม่รู้ว่าคุณกำลังพูดถึงอะไร เพราะฉันไม่ได้อยู่ฟังในตอนเช้าฉันจะรู้ได้อย่างไร

นิปุณมองอย่างประจบสอพลอ “นีราคุณไม่สนใจมันจริงๆเหรอ เมื่อกี้ฝ่ายบุคคลเพิ่งโทรมาบอกว่าญานีถูก ไล่ออกภายใต้คำสั่งของประธานโฆษณ”

นีรา ตัวแข็งไปสักพัก คุณโตกษต่อสู้เพื่อเธอหรอ?

“โอ้ฉันไม่รู้เรื่องนั้น” นีราสั่นศีรษะของเธอและบอกตัว เองว่าเธอจะไม่หลงตัวเอง

“นีรา นีรา!” นิปุณพูดด้วยความตื่นเต้น “ญานี มาที่ บริษัทKU-Cooperationเป็นเวลาสองหรือสามปีเธอ จัดการเพื่อเข้าสู่ตำแหน่งหัวหน้าทีมเธอเป็นผู้มีความ สามารถที่ขาดไม่ได้ในแผนกของเรา … ”

“ผู้จัดการนิปุณค่ะ ฉันเป็นแค่ล่ามตัวเล็กๆ ฉันไม่มี สิทธิ์ที่จะพูดอะไรเกี่ยวกับอนาคตของคุณญานี ฉันไม่ สามารถไปกำหนดคำสั่งของประธานโตณษได้ ฉัน ขอโทษค่ะฉันทำอะไรไม่ได้

“นีรา…”

นิปุณถอนหายใจ นั้นคือทั้งหมดที่เธอจะทำให้ญานีได้

เมื่อกลับมานั่งในที่นั่งของเธอ จู่ ๆ นีรา ก็รู้สึกเหนื่อย มาก เธอคิดว่าเธอจะมีความสุขมากหลังจากการ แต่งงาน แต่ตอนนี้เธอกลับอยู่ในสถานการณ์ที่เลวร้าย

ท้องฟ้าเริ่มมืดและหลอดไฟนีออนของเมืองเริ่มสว่าง ขึ้นแล้ว
“นีรา กินข้าวเย็นด้วยกัน” ทันทีที่นีราออกมาจากลิฟต์ โมลีวิ่งออกมาอย่างมีความสุขเธอกล่าวอย่างตื่นเต้นว่า “หลังจากคืนนั้นเราไม่ได้เจอกันเลย”

“โมลี ฉันขอโทษฉันมีธุระที่บ้านตอนเย็น” นีรายิ้ม อย่างขมขื่นและปฏิเสธคำเชิญที่อบอุ่นของเธอ

“โอเคงั้นคราวหน้าก็ต้องไปนะ” โมลีดูค่อนข้างผิดหวัง เธอยักไหล่และโบกมือเธอ “ขับรถมาไหม ถ้าไม่ฉันจะ ไปส่งเธอกลับบ้าน”

“ไม่เป็นไรฉันจะรอให้เพื่อนมารับนะ” นีราส่ายหัวแล้ว โบกมือให้เธอ “เจอกันวันจันทร์หน้า”

นีรายืนอยู่ที่ประตูแล้วสูดลมหายใจลึกๆ

หลังเลิกงาน คุณโตณษ ก็ส่งข้อความบอกเธอว่าจะ กินอะไรเป็นอาหารค่ำ

เมื่อเดินคนเดียวในซูเปอร์มาร์เก็ต หัวใจของนีราเต็ม ไปด้วยความรู้สึกแปลกๆ ทุกคนมาที่ซูปเปอร์มาร์เก็ต ด้วยกันเป็นคู่ แต่เธออยู่คนเดียวในการเข็นตะกร้าช้อป ปิ้งเพียงตนเดียว

“พริกหยวก,หมูสามชั้น,เผือก,เนื้อ,ซี่โครงหมู…

หลังจากซื้อส่วนผสมตามรายการ นีราก็นำอาหารถุงใหญ่มาถือ
เมื่อโทรศัพท์ดังขึ้นเป็นครั้งที่สามความอดทนเพียง อย่างเดียวของนีราก็ถูกดับลง : “ฉันกำลังเดินกลับแล้ว มันจะใช้เวลาสิบนาที”

“ฉันจะทานอาหารเย็นในหนึ่งชั่วโมง” ชายอีกคนใน โทรศัพท์พูดเบา ๆ โดยไม่สนใจว่านีราจะทำงานหนักแค่ ๆ ไหนตอนนี

“เข้าใจแล้วค่ะ” รู้ว่าไม่มีประโยชน์ที่จะพูดต่อ นีราก็

วางสายลง

น้ำตาร่วงลงอีกครั้งโดยไม่มีการอดกลั้นใดๆ โตษ มองว่าเธอเป็นพี่เลี้ยงเด็กแต่เธอสามารถทนได้ทั้งหมด นี้อย่างเงียบๆ

“เกิดอะไรขึ้นกับคุณ” คนขับรถแท็กซี่ใจดีส่งกระดาษ ทิชชู่ เพื่อปลอบใจ “ความยากลำบากทุกอย่างจะผ่าน ไปโดยมีช่วงเวลาที่ดี”

“ขอบคุณมากค่ะ” นีรารับเอากระดาษทิชชู่มา แม้แต่ ลุงแปลกหน้ายังเป็นห่วงเธอ แต่สามีใหม่ของเธอเขา ต้องการที่จะทรมานเธอเท่านั้น

“ เด็กโง่ คุณยังเด็กและสวยมากและชีวิตจะไม่มีวัน ปฏิบัติต่อคุณอย่างเลวร้าย” ลุงยังคงปลอบประโลมต่อ ไป

“ คุณดูลุงสิ ลุงเหนื่อยมากทุกวัน แต่ลุงเชื่อว่าความ จริงก็คือการทำงานหนักจะไม่ทำให้เราต้องทนทุกข์ทรมานนานเกินไป

“ขอบคุณค่ะ” นีราพยักหน้าอย่างจริงจังเธอเชิดหน้า ขึ้นและตบหน้าของเธอเอง โตกษต้องหวังว่าจะได้เห็น เธออ่อนแอ เธอไม่สามารถแสดงความอ่อนแอต่อหน้า เขาได้

ก่อนลงจากรถนีรา ต้องขอบคุณลุงคนขับรถแท็กซี่

นีรายืนอยู่ที่ประตูทางเดินเป็นเวลานาน

ก่อนการแต่งงานภายใต้คำเชิญซ้ำ ๆ ของหญิงชรา ของตระกูลภูลพิพัฒน์ เธอไปที่ลานบ้านครั้งหนึ่งใน เวลานั้นเธอรู้สึกว่าลานเป็นอาคารที่ดีที่สุดในเมือง มะเดื่อฝรั่งเศสใบกว้างทำให้คนรู้สึกมีความสุข

“นีรา เธอจะเป็นเจ้าของบ้านต่อไปในอนาคต” เธอยัง จำได้ว่าคุณหญิงตระกูลภูลพิพัฒน์ จับมือเธอและพูด ด้วยดวงตาที่เต็มไปด้วยความรัก