ตอนที่ 7 คนของข้า

หลิวซูอวิ๋นที่นั่งอยู่ในตำแหน่งหลักพูดเสียงเย็นชา หลังจากหลินหมั้นชิงพูดจบทันที

“ท่านแม่ ท่านดูท่าทีอะไรนั่นของนางสิ นางทำร้าย ลูกถึงอย่างนั้น ไม่เพียงแต่ไม่ขอโทษ ยังกล้าดูหมิ่นลูก กลับอีก ในใจลูกรู้สึกเสียใจจริงๆ”

หลินไอ้ชิวมาถึงหน้าหลิวซูอวิ๋นท่าทางน่าสาร ท่าทาง ร้องไห้สะอื้น ทำให้ดูแล้วก็สงสาร

“ชิวเอ๋อไม่ร้อง วันนี้แม่จะต้องให้ความเป็นธรรมกับ เจ้าแน่ เจ้าจะจ้องไม่ถูกทำร้ายฟรีๆ”

หลิวซูอวิ๋นมองดูหลินไอ้ชิวสีหน้าน่าสงสาร จากนั้น สายตาเย็นเยือกก็หันไปมองที่ใบหน้าของหลินหมั้นชิง อีกครั้ง

หลินหมั้นชิงมองดูหลินไอ้ชิวอย่างเย็นชา ผู้หญิงคนนี้ ดูแล้วบอบบางอ่อนแอ ท่าทางไม่มีพิษภัยอะไร ไม่คิดว่า จะสามารถกลับผิดเป็นถูกได้ขนาดนี้

“คุณท่าน ท่าทางของหลินหมื่นชิงเมื่อครู่ท่านก็เห็น แล้ว ลูกสาวของเราได้รับความไม่ยุติธรรมขนาดนี้ ท่าน จะต้องให้ความยุติธรรมกับชิวเอ๋อนะ”

สายตาหลิวซือวิ๋นหันไปทางหลินจิ่นโจว ก็อดไม่ได้ที่ จะช่วยพูดให้กับหลินไอ้ชิว
สายตาเย็นชาของหลิวซูอวิ๋นกลับมาหยุดอยู่บนร่าง ของหลินหมุนชิงอีก นัยน์ตาเต็มไปด้วยความเคียดแค้น

นางไม่ชอบหลินหมื่นชิงมาตั้งแต่ไหนแต่ไร ตอนนี้เด็ก ขั้นต่ำนี่ยังทำร้ายลูกสาวแท้ๆของนางอีก นางจะต้องสั่ง สอนนางเป็นธรรมดา ให้นางจำไว้ ไม่อย่างนั้นคงคิดว่า ตัวเองเป็นคุณหนูของจวนเสนาบดีแล้วจริงๆ!

เดิมทีหลินจิ่นโจวที่ไม่พอใจกับท่าทีของหลินหมั้นชิง อยู่แล้ว หลังจากฟังคำยุยงของหลิวซูอวิ๋น สายตาที่มอง ไปที่นางยิ่งเย็นชาไร้ความรู้สึกเข้าไปอีก

“ถ้าอย่างนั้นฮูหยินอยากจะทำยังไงกับนาง?”

หลินจิ่นโจวมองกลับมา ถามเสียงเรียบ

“คุณท่าน หลินหมิ้นชิงคนนี้ไม่มีผู้หลักผู้ใหญ่ใน สายตา ข้าคิดว่าครั้งนี้จำเป็นต้องลงโทษหนักๆ ไม่อย่าง นั้นเรื่องราวในวันนี้ถูกแพร่ออกไป คนนอกคงคิดว่าจวน เสนาบดีของเราไม่สั่งสอนแน่!”

หลิวซูอวิ๋นพูดอย่างเป็นหลักเป็นการ จากนั้นหันไป มองหน้าหลินหมั้นชิง นัยน์ตามีแววโหดเหี้ยม

“ข้าเห็นว่า สั่งโบย 50 ที เป็นยังไง เป็นการตักเตือน คุณท่านคิดว่าเป็นยังไง?”

หลินจิ่นโจวได้ยินดังนั้น เงียบไปสักพักก็พยักหน้า “เรื่องราวในครั้งนี้ก็ทำตามที่ฮูหยินบอกละกัน”
“เด็กๆ นำตัวคุณหนูสามออกไป!”

หลิวซูอวิ๋นรีบสั่งการคนงานที่อยู่นอกประตู นัยน์ตามี แววเยาะเย้ย

50 ที ถึงไม่ตาย สำหรับผู้หญิงอ่อนแอคนหนึ่งแล้วล่ะ ก็ ก็ทรมานไม่น้อย

หลินไอ้ชิวยืนอยู่ข้างหลิวซูอวิ๋น สายตาที่มองไปยัง หลินหมั้นชิงก็มีรอยยิ้มเยาะเย้ยได้ใจ แค่คิดถึงตอนที่ ลงโทษ ท่าทางหลินหมื่นชิงขอร้องอย่างทุกข์ทรมาน ใน ใจของนางก็รู้สึกสะใจ

ใครให้นังคนชั้นต่ำนี่แย่งอ๋องหมิงของนางไป นี่เป็นผล ตอบแทนของการแย่งผู้ชายของนางไป

คนงานหลายคนหลังได้ยินคำสั่งคนในจวนสั่งการ รีบ

เดินเข้ามา เตรียมพร้อมนำตัวหลินหมื่นชิงออกไป

“คุณท่าน ฮูหยิน พวกท่านปล่อยคุณหนูไปเถอะ สอง วันก่อนคุณหนูเพิ่งจะป่วยหนักมา ถึงตอนนี้ร่างกายยัง อ่อนแออยู่ รับการโบย 50 ทีไม่ไวจริงๆ คุณท่านเสี่ยว วขอร้องท่านเถอะ”

หลังจากเสี่ยวซื้วได้ยินฮูหยินพูด รีบวิ่งมาคุกเข่า ขอร้องแทนนางไม่หยุด

มองดูเสี่ยวจิ๋วที่อยู่ๆก็พุ่งเข้ามา สายตาหลินหมื่นชิง อึ้งเล็กน้อย ความซาบซึ้งใจในใจยิ่งอยู่ยิ่งรุนแรงขึ้น
นางสามารถรับรู้ได้ว่าสาวใช้ที่ชื่อเสี่ยวคนนี้ เป็น ห่างนางจริงๆ นี่ทําให้นางยิ่งมั่นใจใจที่ปกป้องสาวใช้คน

“เจ้าเป็นแค่เพียงสาวใช้ต่ำต้อย มีสิทธิ์อะไรมาขอร้อง แทนนาง ยังไม่ไสหัวลงไปก็แต่เจ้าก็ต้องโดนด้วย!

หลิวซูอวิ๋นตบโต๊ะอย่างแรง จ้องเสี่ยวจิ๋วอย่างโกรธ

เดิมทีเสี่ยวจิ๋วก็เป็นสาวใช้ที่ค่อนข้างขี้ขลาดอยู่แล้ว หลิวซูอวิ๋นโกรธอย่างนี้ ยิ่งทำให้นางตกใจกลัวจนตัวสั่น แต่ถึงแม้จะเป็นอย่างนี้ นางก็ไม่หลบไป ยังคงคุกเข่าอยู่ บนพื้น

“ฮูหยิน ข้าขอร้องท่านล่ะ ครั้งนี้ท่านปล่อยคุณหนูไป เถอะ คุณหนูข้ารับโบย 50 ทีไม่ไหวจริงๆ”

เสี่ยวซิ่วสั่นไปทั้งตัว แต่ก็ยังขอร้องแทนหลินหมื่นชิง

ไม่หยุด “เด็กๆ พาสาวใช้นี่ลงไปก่อน โบยหนักๆ 50 ที!”

จ้องมองเสี่ยวจิ๋วอย่างโมโห หลิวซูอวิ๋นสั่งการเสียง เย็นชาโดยตรง

ในเวลาแบบนี้ ไม่ว่าใครร้องขอ นางก็ไม่มีทางปล่อย หลินหมื่นชิงไปแน่

นังเด็กชั้นต่ำนี่กล้าทำร้ายลูกสาวของนาง ต้องสั่งสอนนางเป็นธรรมดาอยู่แล้ว!

“ฮูหยินไว้ชีวิตด้วย!

“เดี๋ยวก่อน!”

ในตอนที่คนงานพวกนั้นเดินถึงหน้าเสี่ยวซิ่ว ตอนที่ อยากจะจับนางเอาไว้ หลินหมั้นชิงพูดเสียงเย็นชา

สายตาเยือกเย็นจ้องมองไปที่คนทั้งสองคนที่อยู่ที่ ตำาแหน่งหนัก สายตาแผ่กระแสความอันตรายออกมา

“เสี่ยวซัวเป็นคนของข้า วันนี้ใครกล้าทำร้ายนาง ก็ เป็นศัตรูกับข้า ข้าจะต้องให้พวกเจ้าได้ชดใช้แน่!”

พูดจบ ดวงตาเปล่งประกายของหลินหมื่นชิงอยู่ๆก็ โหดขึ้นมาทันที ยังมีรังสีอำหิตที่ยิ่งรุนแรง

รังสีอำมหิตที่แผ่ออกมาทั่วตัว ทำให้คู่สามีภรรยา เสนาบดีและหลินไอ้ชิวอดหวาดกลัวไม่ได้ ถูกหลินหมั้น ชิงสะกดไว้ แม้แต่หลินจิ่นโจวที่ผ่านเหตุการณ์ใหญ่ๆ มาจนชินก็ไม่ตกใจยังมีตกตะลึงเล็กน้อย อดไม่ได้ที่จะ มองดูนางอย่างละเอียด

“นายท่าน อ๋องหมิงมา!”