ตอนที่ 9 ลงมือในห้องโถง

“หยุดนะ!”

ในตอนที่คนงานนั้นง้างแส้ขึ้นมาอีกครั้ง หลินหมั้นชิง ทนดูไม่ได้อีกต่อไป นางพูดเสียงเย็น จ้องมองคนงาน นั้นด้วยสายตาโหดเหี้ยม นัยน์ตายังมีประกายความ โกรธเคืองสั่นไหวอยู่

รับรู้ถึงสายตาเย็นเยือกของนาง ร่างคนงานนั้นสั่นขึ้น มาอย่างบอกไม่ถูก หยุดนิ่งอยู่ที่เดิมในทันที ถูกหลิน หมั้นชิงสะกดไว้ในทันที

หลิวซูอวิ๋นอึ้งไปสักพักก็ได้สติ จากนั้นสั่งการเสียง

เย็น

“ยังมัวทำอะไรอยู่! ยังไม่ต่ออีก!”

หลิวซูอวิ๋นเป็นถึงฮูหยินของเสนาบดี คำสั่งของนาง ไม่มีใครกล้าไม่หยุด คนงานนั้นง้างแส้ขึ้นเตรียมฟาด ต่ออีก

สองมือข้างกายกำมือแน่น ไฟโกรธในใจกำลังลุกไหม้ หลินหมื่นชิงหลับตาลง หายใจเข้าลึกๆ พยายามให้ตัว เองสงบนิ่ง

สายตาของเซียวซี่จื่อหยุดอยู่ที่หน้าของหลินหมื่นชิง ตลอด ดวงตาที่ไม่แสดงอะไรนั่น ทำให้คนอื่นดูไม่ออก ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่ในใจ
ตั้งแต่มาถึงจวนเสนาบดี ความสนใจของเขาก็อยู่ที่ หลินหมื่นชิงตลอด เขาก็อยากจะรู้ว่าผู้หญิงคนนี้จะทำ ยังไงต่อ

เจี๊ยะ! อีกแส้หนึ่งที่ตีลงร่างของเสี่ยว ว เสียงร้อง ทรมานของเสี่ยวซ้ำวดังเข้าหูหลินหมั้นชิงอีกครั้ง นางทน อีกต่อไปไม่ได้แล้ว

วินาทีถัดมา ตอนที่คนงานกำลังจะฟาดแส้ลงบนร่าง เสี่ยวจิ๋ว นางก็พุ่งตัวออกไป จับแส้ที่เกือบจะฟาดลง อย่างแน่น สายตาของนางดุจนน่ากลัว

“พอแล้ว! ถ้าหากฟาดอีกที ข้าไม่ปล่อยเจ้าไว้แน่”

เสี่ยวซิ่วเป็นคนเดียวที่เป็นห่วงนางตั้งแต่นางมาถึงที่นี่ ภักดีต่อนางอย่างมาก หลินหมั้นชิงไม่ใช่คนไร้จิตไร้ใจ คนที่ดีต่อนาง นางก็อยากปกป้องเป็นธรรมดา

คนงานนั้นมองตานาง ร่างกายสั่นไม่หยุด นาทีนั้นไม่รู้ จะทำยังไงดี เขาหันหน้าไปทางฮูหยินเสนาบดี ร่างกาย สั่นเล็กน้อย

“ฟาดต่อไป!”

ตอนนี้หลิวซูอวิ๋นรนแล้ว นางไม่คิดว่าหลินหมื่นชิงกล้า กำเริบอย่างนี้ต่อหน้าคนมากมายขนาดนี้ออกมาได้

สายตาดุหลินหมื่นชิงมองไปยังหลิวซูอวิ๋น นัยน์ตามี แววอาฆาต
“ไม่มีใครหน้าไหนสามารถทำร้ายคนของข้าได้! รวม ถึงเจ้า!”

ในใจสั่นอย่างบอกไม่ถูก ในใจหลิวซูอวิ๋นร้อนรนใน ทันใด แต่ว่าหลังได้สติ ยิ่งโมโหม่หาย นางโกรธจนตัว สั่น

“หลินหมิ้นชิง เจ้ากล้ามากนะ เจ้ากล้าข่มขู่ข้า! เจ้า รู้หรือเปล่าว่าข้าเป็นใคร! เจ้ามันนังบ้า ไม่มีผู้ใหญ่ใน สายตาอย่างนี้ ข้าตั้งใจจะปล่อยเจ้าครั้งหนึ่ง แต่เจ้า กลับยิ่งเหิมเกริม ดูแล้ววันนี้ต้องลงโทษเจ้าดีๆหน่อย แล้ว ให้เจ้ารู้กฏของจวนนี้หน่อย!”

หลิวซูอวิ๋นชี้ไปที่หลินหมื่นชิง นิ้วมือสั่นเล็กน้อย เห็น ชัดว่าไฟโกรธทะลุจนถึงที่สุดแล้ว “เด็กๆ คุณหนูก็ตี ด้วย ข้าจะให้นางได้รู้ว่ากฏของจวนนี้คืออะไร!

คิ้วได้รูปของเซียวซี่จื่อขมวดคิ้วขึ้นเล็กน้อย ในใจมี อารมณ์บางอย่างเกิดขึ้น แต่ว่าเขาก็ไม่ได้เอ่ยปากช่วย พูดให้กับหลินหมื่นชิง

ความรู้สึกของเขาบอกว่า ผู้หญิงคนนี้ไม่ใช่คนที่จะ ยินยอมให้ใครมาบงการได้

พูดจบ ก็มีคนงานหลายคนมาถึงหน้าหลินหมั้นชิง อยากจะควบคุมตัวนาง

“รนหาที่ตาย!”
ก่อนที่คนงานพวกนั้นจะลงมือ หลินหมื่นชิงก็เดิน เข้าไปหาคนที่ใกล้ที่สุด ยกเท้าก็ถีบคนๆหนึ่งออกไป เห็นอย่างนี้ คนงานหลายคนก็ต่างพุ่งขึ้นไป แต่กัลป์ถูก หลินหมิ้นชิงสองสามทีล้มลง ทันใดก็มีเสียงครวญคราง ของพวกคนงานดังมา

เซียวซี่จื่อมองดูการลงมือที่โหดเหี้ยมนี้ แต่ละท่าของ หลินหมื่นชิงต่างจู่โจมบนส่วนที่อ่อนแอที่สุดบนร่างกาย ดวงตามีเสน่ห์มีแววความอยากรู้ขึ้นมา

ผู้หญิงคนนี้ไม่ได้มีกำลังภายในอะไรแม้แต่น้อย แต่ ว่าท่าแปลกตา ลงมือเร็วแม่นแรง ไม่ได้ปล่อยให้ศัตรูมี โอกาสตอบกลับแม้แต่น้อย การแสดงของผู้หญิงคนนี้ อยู่นอกเหนือการคาดเดาของเขาจริงๆ

แต่ว่าเขากลับยิ่งอยากจะรู้จักว่าผู้หญิงคนนี้เป็นคนยัง ไงกันแน่ เพราะยังไงวันข้างหน้าจะเป็นพระชายาของ เขา ก็ต้องทำความรู้จักดีๆหน่อยเป็นธรรมดา

ล้มทุกคนได้ หลินหมั้นชิงตบมือ ท่าทางไม่ได้ใส่ใจ อะไรเลย

“เสี่ยวจิ๋ว ลุกขึ้น”

เดินมาถึงหน้าเสี่ยวจิ๋ว หลินหมื่นชิงพยุงนางยืนขึ้น ตอนที่เห็นรอยเลือดบนหลังพวกนั้น ก็รู้สึกสงสารอย่าง บอกไม่ถูก

เป็นเพราะนางทำให้นางเป็นอย่างนี้ ถ้าหากไม่ใช่เพราะนาง นางคงไม่ถูกตี

“หลินหมิ้นชิง เจ้ากำลังทำอะไร! คิดจะต่อต้านจริงๆ แล้วเหรอ ต่อหน้าท่านอ๋องยังกล้าลงมือทําร้ายคน! ใคร ให้ความกล้านี้กับเจ้า!”

หลิวซูอวิ๋นเห็นคนงานเยอะขนาดนั้นล้วนถูกนางล้มลง ตกใจในขณะเดียวกัน ในใจยิ่งโมโห หลินหมุนชิงคนนี้ ไม่ได้เห็นนางอยู่ในสายตาจริงๆ กล้าลงมือภายในห้อง โถง

“ข้าไม่ทําคนอื่น คนที่เจ็บก็เป็นข้า? หรือว่าข้าต้องรอ ถูกตีเงียบๆ? เจ้าโง่หรือว่าข้าโง่กัน?”

หลินหมิ้นชิงหัวเราะเยาะเย้ยเสียงหนึ่ง สายตาเยือก เย็นมองไปยังหลิวซูอวิ๋น นัยน์ตามีแววโหดขึ้นมา

นางไม่ได้เป็นหลินหมี้ชิงในเมื่อก่อน แม้ว่าเมื่อก่อน เจ้าของร่างกายนี้ นิสัยอ่อนแอ ถูกคนอื่นรังแกตลอด แต่ว่าตอนนี้เจ้าของร่างกายนี้เป็นนางหลินหมั้นชิง นาง ไม่ยอมให้ใครมารังแกมาแต่ไหนแต่ไร