ตอนที่ 6 ถูกทุกคนเพ่งเล็ง

“คุณหนูรองเป็นลูกสาวที่คุณท่านรักที่สุด อีกอย่างยัง เป็นลูกสาวแท้ๆของคุณผู้หญิง คุณหนูท่านทำอย่างนี้ เกรงว่าคุณท่านจะไม่ยกโทษให้ท่านง่ายๆแน่

ตอนนี้เสี่ยวซิ่วเป็นกังวลจากในใจ คุณหนูของนางก็ไม่ ถูกเอ็นดูมาตั้งแต่เด็กแล้ว ถูกคุณท่านทิ้งไว้ที่ชิงหยวน ไม่ถามไถ่ วันนี้ยังเกิดเรื่องอย่างนี้ขึ้นอีก ดูแล้วคุณหนู ต้องลำบากอีกแล้ว

หลินหมุนชิงไม่ได้ใส่ใจท่านพ่อที่ว่านั่นเลยสักนิด และ นางเองก็ไม่ยอมให้ใครมารังแกแน่

ตอนนี้ ข้างนอกมีเสียงวุ่นวายของฝีเท้า เสี่ยวจิ๋วรีบวิ่ง ไปที่ประตู

“คุณหนู ข้างนอกมีคนมาเยอะมากเลย

เสี่ยวคิ้วสีหน้าร้อนรนมองไปยังคนงานข้างนอกที่ยิ่ง เดินยิ่งใกล้เข้ามา แม้แต่คนโง่ก็เดาออกว่าอยู่ๆพวกเขา จะมาทำอะไรที่นี่

“คุณหนูสาม คุณท่านรอท่านอยู่ที่ห้องโถง ให้ท่านรับ ไปหา”

คนงานหนึ่งในนั้นเดินมาถึงประตู พูดน้ำเสียงเย็นชา ทุกคนต่างก็รู้ว่าหลินหมั้นชิงเป็นคนบ้าคนหนึ่ง ดังนั้นไม่ได้มีความเคารพที่ควรมีต่อนางเลยแม้น้อย

“ข้ารู้แล้ว ข้าจะไปเดี๋ยวนี้แหล่ะ”

มองดูคนงานแวบหนึ่ง หลินหมื่นชิงไม่อยากใส่ใจเขา เป็นแค่คนใช้ในจวนเสนาบดีเท่านั้น นางขี้เกียจไปใส่ใจ

“คุณหนู ท่านไปไม่ได้ ถ้าท่านไปแล้ว ต้องถูกตีแน่ หรือไม่เสี่ยวจั๊วไปแทนท่านดีกว่า”

ยังไม่รอหลินหมิ้นชิงจะก้าวออกไป เสี่ยววก็ดึงแขน นางเอาไว้ มีน้ำตาคลออยู่ที่ดวงตา

มองดูท่าทางของนาง สีหน้าหลินหมิ้นชิงเปลี่ยนไป เล็กน้อย ในใจรู้สึกประทับใจขึ้นมา

ชาติก่อนนางเป็นนักฆ่าที่ฆ่าคนไม่แม้แต่กะพริบตา ไม่มีเพื่อน ไม่มีครอบครัว ไม่เคยสัมผัสถึงความใส่ใจ ของคนอื่น แต่ว่าวันนี้เด็กสาวคนนี้กลับทำให้นางซาบซึ้ง ใจแล้ว

“วางใจเถอะ ข้าไม่เป็นไรหรอก”

หลินหมั้นชิงยิ้มมุมปาก หลังจากส่งสายตาให้นาง วางใจ ก็ก้าวเดินออกไปก่อน

เสี่ยวซื้วมองดูแผ่นหลังนางด้วยสีหน้ากังวล จากนั้นก็ เดินตามไปด้วย
ตามอยู่หลังคนงาน หลินหมื่นชิงถอนหายใจอย่างอด ไม่ได้ ไม่เสียแรงที่เป็นจวนเสนาบดี จวนนี้ใหญ่จริงๆ

“คุณหนู ถ้าหากอีกเดี๋ยวคุณท่านจะลงโทษท่านล่ะก็ ท่านโอนเรื่องทุกอย่างมาให้เสี่ยวจิ๋วนะ”

ตอนที่หลินหมั้นชิงกำลังเหม่อมองรอบกายอยู่ เสี่ยว วก็มาถึงด้านหลัง พูดเสียงเบา

มองไปยังเสี่ยวจิ๋วอย่างแปลกใจ หลินหมื่นชิงไม่เคย คิดมาก่อน สาวใช้เล็กๆคนนี้ ในช่วงเวลาแบบนี้ กลับยัง คิดจะปกป้องนาง แม้ว่านางไม่จำเป็นต้องการปกป้อง จากนาง แต่ว่าตอนนี้ในใจกลับมีแต่ความอบอุ่น

ชาติก่อนนางเป็นนักฆ่า ฆ่าคนไม่แม้แต่กะพริบตา ไม่มีครอบครัว ไม่มีเพื่อน ยิ่งไม่เคยรับรู้ถึงความอบอุ่น ใดๆมาก่อน อยู่ๆก็ได้ยินคำพูดของเสี่ยวจิ๋ว ในใจหลิน หมั้นชิงรู้สึกซึ้งใจ นี่เป็นครั้งแรกที่รู้สึกแบบนี้

“วางใจเถอะ ไม่มีใครหน้าไหนสามารถทำร้ายข้ากับ เจ้าได้”

เพราะว่าคำพูดห่วงใยของเสี่ยวจิ๋วเมื่อครู่นี้ หลินหมื่น ชิงตัดสินใจแล้วว่าจะปกป้องสาวน้อยคนนี้ เพราะว่านี่ เป็นคนๆเดียวที่ทำให้นางรู้สึกได้ถึงความอบอุ่นหลังจาก ทะลุมิติมา

ไม่นานหลินหมั้นชิงก็ถูกมาถึงกลางห้องโถงภายใต้ การนำของคนงาน
ก้าวผ่านประตูห้องโถงเข้าไป หลินหมั้นซิงก็หยุดมอง ไปที่สองคนที่นั่งอยู่ใจกลางห้องโถง ซ้ายมือเป็นคนวัย กลางคนอายุราวๆ 40 กว่า เสื้อผ้าเป็นไหมชั้นดีสีฟ้า ปัก ด้วยลายใบไผ่ที่สง่างาม เข้ากันกับปิ่นปักผมหยกมัน แพะบนหัวของเขาอย่างดี ผมดำแซมเส้นผมขาวนิดหนึ่ง แม้ว่าใบหน้าจะมีร่องรอยของเวลาอย่างเลี่ยงไม่ได้ แต่ กลับสามารถมองเห็นถึงความหล่อสง่าในอดีตได้ ตอน นี้ยังไม่ได้ลดหายไป และยังเพิ่มความรู้สึกหนักแน่นขึ้น มาไม่น้อย

หลินหมั้นชิงมองดูร่างกายของเขานิดหนึ่ง ก็เดาถึง ฐานะของเขาได้แล้ว เขาน่าจะเป็นท่านพ่อเสนาบดีที่ว่า ของนางแน่แล้ว

และคนที่นั่งอยู่ข้างๆเขาก็เป็นผู้หญิงที่แต่งตัวอย่าง หรูหรา แม้ว่าอายุจะผ่าน 40 ปีแล้ว แต่เสน่ห์ยังคงมีอยู่ แต่ว่าสายตาที่มองมายังหลินหมั้นชิง กลับเต็มไปด้วย ความเย็นชา

หลินไอ้ชิวที่เพิ่งถูกหลินหมั้นชิงสั่งสอนไปก็ยืนอยู่ ข้างๆผู้หญิงคนนั้น จ้องมองนางด้วยความเกลียดแค้น

“ท่านพ่อ ท่านต้องให้ความเป็นธรรมกับชิวเอ๋อนะ หน้า ของชิวเอ๋อถูกนังนี่ตบนั่นแหล่ะ ท่านดูหน้าของชิวเอ๋อสิ ตอนนี้ยังคงบวมอยู่เลย ถ้าหากเสียโฉมขึ้นมาจะทำยัง ไง?”

หลินไอ้ชิวเดินไปข้างหน้าท่านพ่อ ท่าทางน่าสงสาร ตอนที่พูดก็ร้องไห้สะอื้นเสียงต่ำไม่หยุด ท่าทางนั้นมองดูแล้วราวกับว่าได้รับความไม่ยุติธรรมมาอย่างใหญ่ หลวงก็ไม่ปาน

หลินจิ่นโจวมองดูใบหน้าที่ยังคงบวมอยู่ของหลินไอ้ ชิวแวบหนึ่ง นัยน์ตาเต็มไปด้วยความสงสาร จากนั้น สายตาเย็นชาก็หันไปมองบนหน้าหลินหมื่นชิง ถาม เสียงเย็น

“ชิงเอ๋อ ตอนนี้เจ้ายิ่งอยู่ยิ่งกล้ามากนะ กล้าลงมือกับพี่ สองแล้ว?”

“นั่นเป็นเพราะนางหาเรื่องเอง นางให้สาวใช้มาทำร้าย ข้า ข้าเพียงแค่ป้องกันตัวเท่านั้น!”

หลินหมั้นชิงมองดูหลินจิ่นโจวสีหน้าเรียบ น้ำเสียงเย็นชา

เดิมทีตอนที่เห็นท่านพ่อเสนาบดีที่ว่านี้ครั้งแรก ยังคิด ว่าเขาคงจะเป็นคนที่มีความยุติธรรม แต่ว่าดูตอนนี้แล้ว ไม่สามารถมองคนแค่เพียงภายนอก

“บังอาจ! หลินหมื่นชิง เจ้ากล้ามากนะ เห็นข้ากับท่าน พ่อของเจ้าแล้วไม่ทำความเคารพยังกล้าใช้น้ำเสียง อย่างนี้อีก!”