ตอนที่ 4 เจ้าจะมีน้ำยานั่นไหม

ทุกคนที่อยู่ในเหตุการณ์ต่างไม่คิดว่าอยู่ๆหลินหมั้น ชิงจะทำเรื่องแบบนั้นได้ นาทีนั้นตะลึงนิ่งไปหมด แม้แต่ หลินไอ้ชิวก็ดวงตาเบิกโพลง ไม่เชื่อสายตา

หลินหมั้นชิงคนบ้านี่เก่งกาจตั้งแต่เมื่อไหร่กัน? ทำไม วันนี้นางถึงได้แปลกไปอย่างนี้

สาวใช้อีกคนเห็นถึงท่าทางหลินหมื่นชิงที่โหดเหี้ยม อย่างนี้ สายตาที่มองไปที่นางก็มีความหวาดกลัวขึ้นมา แต่ว่าหลินหมิ้นชิงไม่ได้ปล่อยนางไปเพราะว่าเขากลัว

สาวใช้คนนั้นดิ้นรนอยู่ครู่เดียว ก็หมดลมหายใจ

รอสาวใช้คนนั้นหมดลมหายใจแล้ว หลินหมื่นชิงถึง ได้ปล่อยนาง จากนั้นสายตามองไปยังหลินไอ้ชิวอย่าง เยือกเย็น

ผู้หญิงที่เกิดมาสวยอย่างนี้ กลับมีจิตใจที่โหดเหี้ยม อย่างนี้!

“หลิน…..หลินหมั้นชิง เจ้าฆ่าคน! เจ้ากล้าฆ่าสาวใช้

ของข้า!”

นัยน์ตาของหลินหมื่นชิงร้อนรนไปหมด นางมองดู หลินหมื่นชิงอย่างหวาดกลัว ท่าทางที่นางฆ่าคนเมื่อครู่นี้ ท่าทางเด็ดเดี่ยว หลินไอ้ชิวเริ่มกลัวขึ้นมา คนบ้านี้คงไม่ บ้าขึ้นมา แม้แต่นางก็ฆ่าหรอกนะ?
“ข้าไม่ฆ่านาง คนที่ตายก็คือข้า?”

นัยน์ตาเย็นชาหยุดอยู่ที่ใบหน้าของหลินไอ้ชิว ดวงตา หลินหมั้นชิงมีความเยือกเย็นผุดขึ้นมา

นางเป็นนักฆ่าคนหนึ่ง ตอนที่ฆ่าคนไม่เคยมีความ เมตตา แล้วยิ่งสองคนนั้นมาหาเรื่องนางเองก่อน ตอนนี้ ก็ถึงตาผู้หญิงคนนี้แล้ว

“หลินหมิ้นชิง เจ้า……เจ้าคิดจะทำอะไร ข้าขอเตือน เจ้าว่าอย่าเข้ามา!

หลินไอ้ชิวถอยหลังไม่หยุด ดวงตาสวยมองหลินหมั้น ชิงอย่างหวาดกลัว ตอนนี้นางเหมือนเปลี่ยนไปเป็น คนละคน ไม่เหมือนกับคนบ้าที่ให้นางรังแกเมื่อก่อน

“ข้าไม่รู้ว่าทำไมเจ้าถึงได้หาเรื่องข้า และไม่รู้ว่าอ๋อง หมิงที่เจ้าพูดคืออะไร แต่ว่าถ้าหากใครหาเรื่องข้า ไม่มี ใครจะลงเอยดีสักคน!”

หลินหมื่นชิงเดินเข้าใกล้หลินไอ้ชิวทีละก้าว น้ำเสียง เย็นชาของนางมีแววความเกลียดชังด้วย

เมื่อครู่นี้ผู้หญิงคนนี้สั่งให้สาวใช้มาสั่งสอนนาง ดูแล้ว ผู้หญิงคนนี้ก็ควรถูกสั่งสอนบ้าง

“หลินหมั้นชิง เจ้ากล้ามาข่มขู่ข้าเหรอ!”

หลินไอ้ชิวจ้องมองหลินหมื่นชิงอย่างโกรธเคือง ตั้งแต่เล็กจนโต นางก็เป็นหัวแก้วหัวแหวนในจวน ยังไม่เคยมี ใครกล้ามาใช้น้ำเสียงอย่างนี้กับนางมาก่อน หลินหมื่น ชิงนี่มีสิทธิ์อะไรมาเตือนนาง

ยิ่งคิดยิ่งโกรธ รอจนหลินหมื่นชิงเดินมาถึงข้างๆ หลิน ไอ้ชิวก็ง้างมืออยากจะตบนาง แต่ว่าวินาทีถัดมาข้อมือก็ ถือจับไว้

หลินหมิ้นชิงจ้องมองหลินไอ้ชิวอย่างเย็นชา นิ้วมือ ออกแรงนิดๆ หลินไอ้ชิวก็เจ็บจนขมวดคิ้วขึ้น

“อ๊าย! หลินหมิ้นชิง เจ้าคนต่ำ เจ้ากล้า……

เพียะ!

เดิมทีหลินไอ้ชิวยังคิดจะด่าอะไร แต่ว่ายังพูดไม่จบ เสียงตบหน้าหนึ่งก็ถูกตบลงหน้าของนาง หลินหมั้นชิง จ้องมองนางสีหน้าเย็นชา

หลินไอ้ชิวอึ้งทันที หลังจากตั้งสติได้ สีหน้าโกรธเคือง ก็จ้องหลินหมิ้นชิง นัยน์ตาเต็มไปด้วยความเกลียดแค้น

“หลินหมิ้นชิง เจ้าคนต่ำ เจ้ากล้าตีข้า เจ้าเป็นตัวอะไร กล้าลงมือกับข้า เจ้าเชื่อไหมว่าข้าจะให้ท่านพ่อสั่งโบย เจ้า!”

ตั้งแต่เล็กจนโต นางเป็นหัวแก้วหัวแหวนมาโดยตลอด ไม่เคยมีใครกล้าพูดแรงๆกับนาง ยิ่งไม่เคยมีใครกล้า ลงมือกับนางมาก่อน แต่ว่าหลินหมั้นชิงเจ้าคนต่ำ กลับตบหน้านาง เรื่องนี้นางไม่มีทางปล่อยไปง่ายๆแน่นอน

“ถ้าอย่างนั้นก็ต้องดูว่าเจ้าจะมีน้ำยานั้นไหม!”

หลินหมั้นชิงพูดเสียงเย็น รอยยิ้มเยาะผุดขึ้นที่ปาก นางยังไม่เคยเอาคำขู่ของคนอยู่มาใส่ใจ

นางเดินเข้าไปใกล้หลินไอ้ชิวทีละก้าว นัยน์ตาเย็น ชา ถ้าหากไม่ใช่ว่าตอนนี้ยังไม่ได้ทำความเข้าใจว่าเกิด อะไรขึ้น ผู้หญิงตรงหน้าคนนี้ตายในมือของนางนาน แล้ว แต่ไหนแต่ไรนางฆ่าคนไม่เคยกะพริบตา

รู้สึกถึงดวงตาอันตรายของหลินหมั้นชิง หลินไอ้ชิว รู้สึกกลัวขึ้นมาทันที ร่างกายนางถอยหลังไปทีละก้าว เพียงแต่ว่าดวงตาคู่นั้น ยังไงก็กลบความเกลียดชังไม่ ได้

“หลินหมิ้นชิง เจ้ารอไว้เถอะ ข้าจะไปบอกท่านพ่อ เดี๋ยวนี้ ให้ท่านพ่อสั่งลงโทษเจ้า ข้าไม่มีทางปล่อยเจ้า ไปแน่!”

พูดประโยคนี้จบก็หันหลังวิ่งหนีไป

หลินหมั้นชิงในตอนนี้น่ากลัวมาก ไม่เหมือนท่าทาง บ้าๆบอๆเมื่อก่อนเลยสักนิด เมื่อครู่นี้ หลินไอ้ชิวสงสัย จริงๆ ถ้าจะฆ่านางทิ้งเหมือนอย่างที่ฆ่าสาวใช้นั้นไหม

จวนอ๋องหมิง
ห้องนอนที่สวยสง่า มุกเรืองแสงเปล่งประกายแสงสี ฟ้าจางๆ ส่องสว่างให้ทั่วทั้งห้องสว่างราวกับกลางวัน

ผ้าม่านโปร่งใสถูกลมพัดขึ้นมา ชายคนหนึ่งกำลังนอน ปิดตาอยู่บนเตียง

ชายอายุราวๆ 20 ปี เสื้อคลุมสีม่วงทองหรูหรา ทำให้ รูปร่างเขาหล่อสง่า ยิ่งเผยให้เห็นถึงความสูงส่งและสง่า งามอย่างบอกไม่ถูก

รูปร่างหน้าตาของเขายิ่งหล่อเหลาหาข้อตำหนิไม่ ได้ ราวกับผ่านการแกะสลักมาอย่างดี คิ้วเข้มหนาเลิก ขึ้นเล็กน้อย ดวงตาดำสนิท ราวกับท้องฟ้ายามค่ำคืน ของกลุ่มดาว คมลึกและเยือกเย็น จมูกโด่งเป็นสันกับ ริมฝีปากบางเล็กน้อยที่เข้าด้วยกันเผยให้เห็นถึงความ สูงส่งของเขาอย่างเป็นธรรมชาติ ความหยิ่งยโสและ ความน่าเกรงขามนั้นที่มีมาแต่กำเนิด