ตอนที่ 1 ภาพฝันมายา

ในความงุนงง ร่างกายมีความรู้สึกหนึ่งไหลอยู่ ในใจ เหมือนมีก้อนไฟหนึ่งที่กำลังลุกไหม้ ทั้งร่างร้อนอย่างหา ที่เปรียบไม่ได้

หลินหมื่นชิงขยับร่างกายไปมา อยากจะบรรเทาความ รู้สึกไม่สบายของร่างกาย ยื่นแขนออกไปแต่กลับสัมผัส ได้ถึงความนุ่มนวลหนึ่ง นั่นเป็นความรู้สึกอุ่นๆร้อนๆ ทำให้ความร้อนในร่างของนางยิ่งรุนแรงมากขึ้น

หลินหมินชิงอยากจะลืมตา แต่ว่าหนังตาหนักมาก หัว ก็มึนๆตื้อๆ ไม่ว่ายังไงก็ลืมไม่ขึ้น ไม่ว่ายังก็ตื่นขึ้นมาไม่ ได้

บนร่างเหมือนมีอะไรมาทับอยู่ สิ่งนั้นเหมือนกับแหล่ง ความอบอุ่นก็ไม่ปาน ทำให้หลินหมื่นชิงอดดื่มกับมัน ไม่ได้ นางยื่นแขนทั้งสองออกไป คว้าที่มาของไออุ่นนั้น ไว้ ความต้องการของร่างกายก็ถูกดึงออกมา

เวลาผ่านไปนาน รอจนที่มาของไออุ่นนั้นหายไป หลิน หมั้นชิงก็ฝืนลืมตาขึ้น

สิ่งที่นางเห็นก็คือใบหน้าของผู้ชายคนหนึ่ง บนใบหน้า ของผู้ชายคนนั้นสวมหน้ากากแก้วครึ่งหน้า ผมดำสลวย สยายอยู่บนแผ่นอก

ในหัวของหลินหมื่นชิงว่างเปล่าไปหมด ไม่รู้ว่ามันเกิด อะไรขึ้น ตอนนี้มันศตวรรษที่ 21 นะ ทำไมถึงยังมีผู้ชายแปลกประหลาดอย่างนี้อยู่อีก?

ส่ายหัวแรงๆ หลินหมั้นชิงบังคับให้ตัวเองมีสติ แต่ ตอนที่เห็นร่องรอยต่างๆบนแผ่นอก ก็รู้สึกตัวขึ้นมาทันที ความรู้สึกอุ่นร้อนเมื่อครู่นี้ กลับเป็นผู้ชายคนนี้ทำเรื่อง แบบนั้นกับนาง

“ให้ตายสิ! คุณทำอะไรฉัน!”

หลินหมื่นชิงรีบคว้าเสื้อผ้าที่อยู่ไม่ไกลมาคลุมไว้บน ตัว วินาทีถัดมาก็ฟาดไปที่คอของผู้ชายนั้น เร็วและแรง!

เดิมทีนึกว่าทีเดียวโดน แต่ผู้ชายคนนั้นกลับพลิกตัว หลบไปอย่างง่ายดาย วินาทีถัดมาก็มีมือใหญ่จับล็อก ข้อมือของนางเอาไว้

ถูกผู้ชายจับไว้ ในใจหลินหมั้นชิงยิ่งเต็มไปด้วยไฟ โกรธ สายตาที่มองไปยังชายคนนั้นยิ่งเคียดแค้น นาง เป็นถึงนักฆ่าระดับสูงของศตวรรษที่ 21 กลับถูกผู้ชาย ที่อยู่ตรงหน้าคนนี้จับเอาไว้ได้อย่างง่ายดาย

แต่ว่าภายในตัวของหลินหมื่นชิงมีความไม่ยอมแพ้มา แต่ไหนแล้ว วินาทีถัดมานางยกขาขึ้น เล็งไปที่ส่วนที่ อ่อนแอที่สุดของผู้ชายทันที

ความร้อนรนในตาของผู้ชายผ่านเข้ามาแวบหนึ่ง วินาทีถัดมาก็พลักหลินหมั้นชิงออกไปทันที หลบการ โจมตีของนางได้
ผู้หญิงคนนี้กล้าลอบจู่โจมเขา อยากให้เขาเป็นหมัน หรือยังไง?

“คุณเป็นใครกันแน่?”

พ่ายแพ้ในมือของผู้ชายถึงสองครั้ง หลินหมื่นชิงมีแต่ ไฟโกรธ นางกลายเป็นคนไม่เอาไหนตั้งแต่เมื่อไหร่กัน!

หลินหมั้นชิงมองดูผู้ชายที่อยู่ไปไม่ไกล แม้ว่าจะถูก บังด้วยหน้ากาก แค่ว่านางก็ยังสามารถเห็นถึงใบหน้า คมคายของเขาได้ และยังมีดวงตาคมคู่หนึ่ง

ผู้ชายมองไปยังหลินหมื่นชิงอย่างสับสน จากนั้นพูด ออกมาอย่างเย็นชาว่า “ไม่จำเป็นต้องบอก!”

พูดเสร็จ แค่ครู่เดียว เสื้อคลุมผ้าแพรสีดำก็สวมอยู่บน ตัวของเขา ผมดำยาวๆของเขาก็ถูกรวบขึ้นด้วยปิ่นปัก ผมแก้วอันหนึ่ง

การเคลื่อนไหวของเขาไหลลื่นมาก มีความสง่างาม แบบหนึ่งที่พูดไม่ถูก

หลินหมั้นชิงจ้องมองผู้ชายตรงหน้าอย่างแปลกใจ สัญชาตญาณบอกเขาว่า ผู้ชายคนนี้ไม่ธรรมดา

“คุณยังไม่..…….….

หลินหมั้นชิงกำลังจะเอ่ยปากถาม แต่ยังพูดไม่หมด ผู้ชายก็ขยับตัว นิ้วมือกดไปที่คอของเธอนิดหนึ่ง ก็มีความรู้สึกชาขึ้นมา หลินหมั้นชิงรู้สึกแค่มีความรู้สึกวิง เวียน เพียงไม่นานสติของนางก็หายไป

ผู้ชายเดินมาตรงหน้าหลินหมั้นชิง ในมือของเขามีเม็ด ยาสีดำเม็ดหนึ่งเพิ่มมาเมื่อไหร่ไม่รู้ ไม่มีความสงสัยใดๆ ให้นางกินลงไปทันที

นั่นเป็นยาที่สามารถทำให้นางสูญเสียความทรงจำได้ หลังจากนางกินลงไป ความทรงจำทั้งหมดจะหายไป ยิ่งจำไม่ได้ว่าพวกเขาทั้งสองเคยเกิดอะไรขึ้น

ผู้ชายมองดูหลินหมั้นชิงที่นอนอยู่ที่พื้นแล้ว คิ้วที่เป็น ทรงขมวดขึ้น ราวกับว่ากำลังครุ่นคิดอะไรอยู่

“สิงยวิ๋น ส่งนางกลับไป

ผู้ชายเลิกมอง ไม่อยากสนใจความอยากรู้อยากเห็นที่ มีต่อนาง เขาหันหลังให้หลินหมั้นชิง สั่งการเสียงเรียบ

“ครับ เจ้าสำนัก!”

“อีกอย่าง ข้าอยากได้ข้อมูลอย่างละเอียดของผู้หญิง คนนี้”

ตอนที่ผู้ชายกำลังพูดคำนี้ มีความรู้สึกน้ำเสียงเย็น ชาจนถึงกระดูก แม้แต่ดวงตาสีดำของเขา ก็เยือกเย็น อย่างมากในทันที

ในความมึนงง หลินหมินชิงรู้สึกว่าตัวเองกำลังอยู่ในกระแสน้ำวน ความมืดที่กว้างใหญ่นั้น ทำให้นางรู้สึก กลัวอย่างบอกไม่ถูก

นางลืมตาขึ้นอย่างแรง รีบลุกตัวขึ้นนั่ง หายใจเข้า ออกอย่างแรง ความรู้สึกเหมือนตกลงสู่เหวลึกเมื่อครู่นี้ ทำให้นางรู้สึกเหมือนราวเป็นเหตุการณ์จริง จนถึงตอน นี้นางก็ยังตั้งสติไม่ได้

“คุณหนู ในที่สุดท่านก็ฟื้นจนได้ ข้านึกว่าท่านจะไม่ ฟื้นขึ้นมาอีกแล้วสะอีก”

ได้ยินเสียงร้องไห้ของเด็กสาวดังมาจากข้างกาย เสียงนั้นสะอื้นไม่หยุด

สายตามองตามไปทางต้นเสียง เห็นสาวรับใช้คนหนึ่ง อายุราว 15-16ปี นางร้องไห้สะอื้นอยู่ข้างหน้าต่าง หลิน หมั้นชิงขมวดคิ้วอย่างรำคาญ

“คุณเป็นใคร? ตอนนี้ฉันอยู่ที่ไหน?”

เป็นถึงนักฆ่ามืออาชีพคนหนึ่ง มีความระแวงมากมา ตลอด หลินหมื่นชิงพิจารณาเด็กสาวตรงหน้าไปมา สายตาเย็นชา

“คุณหนู ท่านเป็นอะไรไป? ข้าคือเสี่ยวจิ๋วไง ท่านจำ ข้าไม่ได้แล้วหรือ?”