ตอนที่7 ทําไมคนที่เธอรักถึงไม่ใช่เขา

หลี่เวยอันเจอเจียงอี้ตรงทางเดินในโรงพยาบาล

แขนข้างหนึ่งของหลี่เวยอันยังคงเข้าเฝือกอยู่ วันที่ เวินหน่วนคลอดลูกนั้น เขาต่อยเจียงอี้ไป ส่วนเจียงอี้ก็ ต่อยเขากลับมาเช่นกัน แขนข้างหนึ่งของเขาถูกเจียงอี้ ต่อยจนกระดูกหัก

เมื่อหลเวยอันเห็นหน้าเจียงอี้นั้น แววตาของเขา ราวกับจะมีไฟประทุขึ้นมาอีก

หากถามเขาว่าคนที่เขาเกลียดที่สุดในโลกนี้คือใคร คนๆนั้นจะต้องเป็นเจียงอี้แน่ๆ หากไม่ใช่เพราะเจียงอี้ บางทีเขาก็คงจะได้แต่งงานกับเวินหน่วนไปแล้ว คู่ของ เขาก็คงเป็นคู่ที่มีความสุขมากอีกคู่หนึ่ง

“คุณมาทำไม?”

หลี่เวยอันจ้องมองเจียงอี้ด้วยความเกลียดชัง

เจียงอี้จึงหัวเราะเยาะเขากลับไป ยักคิ้วให้เขา แล้ว แสดงอำนาจสถานะของตัวเองออกมา “ผมก็มาหา ภรรยากับลูกผมน่ะสิ…

“ภรรยากับลูกของคุณอย่างนั้นหรือ?”หลี่เวยอันได้ยิน ดังนั้นรู้สึกโมโหจนแทบจะพุ่งเข้าไปหาเขา ถ้าไม่ใช่เป็น เพราะแขนซ้ายของเขาเข้าเฝือกอยู่ล่ะก็ เขาจะต้องได้มี เรื่องกับผู้ชายเลวๆคนนี้อีกแน่
“วันนั้นอีกแค่นิดเดียวเวินหน่วนจะต้องทิ้งชีวิตนี้ไป เพราะคุณ คุณยังมีหน้าพูดว่าเธอเป็นภรรยาของคุณ อีกหรือ? เจียงอี้ คุณนี่มันหน้าด้านมากจริงๆนะ”

“ผมหน้าด้าน?” เจียงอี้หัวเราะเยาะขึ้นมา เขามอง ไปยังช่อดอกไฮอะซินท์ที่อยู่ในอกของเขา เขาเอื้อมมือ ไปตบที่บ่าของหลี่เวยอันอยู่สองสามที “คนที่หน้าด้าน คงเป็นคุณมากกว่าไหมครับ? คุณคอยตามภรรยากับ ลูกของคนอื่นทั้งคืนทั้งวันแบบนี้ ก็คงมีคุณธรรมสูงอยู่ หรอกสินะ?”

“คุณ….”หลี่เวยอันโกรธมากที่ได้ยินแบบนั้น บนหน้า ผากปรากฏเส้นเลือดที่ผุดขึ้นให้เห็นอย่างชัดเจน เขาจึง เอ่ยออกไป “เจียงอี้ คุณอย่าหลอกกันเลย หากคุณเห็น เวินหน่วนเป็นภรรยาของคุณจริงๆล่ะก็ คุณจะทรมาน เธอแบบนั้นทำไมกัน? เธอไม่ใช่ฆาตกร เธอไม่ใช่ ฆาตกร แล้วคุณเชื่อเธอไหม? คุณมันเลว ถ้าผมแย่งเธอ มาได้คุณก็อย่ามาโทษผมก็แล้วกัน เพราะคุณเองที่ไม่ รักษาเธอไว้ให้ดี”

เสียงของหลี่เวยอันดังมาก จนรอบๆตัวพวกเขามีผู้ หญิงหลายคนเริ่มซุบซิบนินทากัน

เจียงอี้แสดงความไม่พอใจออกมา แล้วกล่าวเตือนหลี่ เวยอัน “ที่นี่คือโรงพยาบาล แล้วอีกอย่างถึงแม้ว่าจะเป็น ของที่ผมไม่ชอบ และถึงคุณจะต้องการมัน ผมก็ไม่มี ทางยอมให้คุณหรอกนะ…”

มุมปากของหลี่เวยอันกระตุกขึ้น
รอบๆมีผู้หญิงจับตามองมากขึ้นกว่าเดิม

เนื่องจากที่นี่เป็นแผนกสูตินรีเวช

หลี่เวยอันจึงพยายามที่จะระงับอารมณ์ของตัวเองไว้ จ้องมองไปยังดวงตาของเจียงอี้ แล้วเดินไปยังห้องพัก ผู้ป่วยของเงินหน่วน

เจียงอี้ยืนอยู่ที่เดิมด้วยความไม่พอใจ แล้วจึงหยิบ โทรศัพท์มือถือขึ้นมากดโทรออก “ในห้องพักผู้ป่วย ฉัน ไม่อยากเห็นคนนอกเข้ามาวุ่นวาย

แล้วเสียงฝีเท้า ตึง ตึง ตึง ก็เดินจากไป เจียงอี้เดิน ทางต่อไปยังบริษัท

ในห้องพักผู้ป่วย เวินหน่วนนอนเงียบๆอยู่บนเตียง นั้น น้ำตาที่หยดลงทำให้หมอนที่เธอหนุนอยู่ขึ้นไปด้วย คราบนํ้าตา

ตอนที่หลี่เวยอันเข้ามานั้น เป็นจังหวะที่น้ำตาเม็ด ใสนั้นหยดลงมาจากหางตาเธอพอดี เหมือนกับใบไม้ที่ กำลังร่วงหล่นเสียจริง

เขารู้สึกสงสารเธอจับใจ

หากเป็นไปได้ เขาหวังเป็นอย่างยิ่งที่จะโอบกอดเธอ ไว้ แล้วบอกกับเธอว่า “ไม่ต้องกลัว คุณยังมีผม ผมจะ ดูแลคุณให้ดีไปตลอดชีวิตนี้”
แต่เขารู้ดี ว่าในหัวใจของเธอมีเพียงแค่เจียงอี้ ผู้ชาย เลวๆคนนั้น

เขาคิดว่า บางทีหากเขาได้เข้าใกล้เธอมากขึ้น เธอคง จะค่อยๆรู้สึกชอบเขาขึ้นบ้างหรือเปล่า?

หลี่เวยอันค่อยๆเดินไปยังข้างเตียงของผู้ป่วย วางช่อ ดอกไฮอะชินท์ลงบนโต๊ะ

เงินหน่วนรีบใช้มือเช็ดน้ำตาตัวเอง หลังมือของเธอยัง คงมีรอยช้ำจากเข็มน้ำเกลืออยู่

หลี่เวยอันประครองมือของเวินหน่วนด้วยความรัก ทะนุถนอม มองดูรอยเข็มที่ถูกดึงออก จึงด่าออกมาด้วย ความโมโห “เจียงอี้ ไอ้ผู้ชายเลวเอ้ย แม้แต่ผู้หญิงที่เพิ่ง จะคลอดลูกของตัวเองออกมายังไม่ยอมปล่อยไปอีก หรือ?”

และเขาก็เห็นที่ริมฝีปากของเธอ ยังคงมีรอยเลือด และรอยแตกอย่างชัดเจน

หลี่เวยอันขมวดคิ้วเข้าหากัน แล้วยื่นมือออกไปใช้นิ้ว กดตรงริมฝีปากของเธอ

แต่เงินหน่วนกลับเขยิบตัวหลบหนี

“เวยอัน ฉันไม่เป็นอะไร…”

เธอยังคงไม่ชินที่เขาดีกับเธอขนาดนี้
บางที หลี่เวยอันคงจะเป็นคนที่ดีที่สุดสําหรับเธอ เป็น ที่พักพิงที่เหมาะสมกับเธอมากที่สุด แต่ทำไมเธอถึงไม่ รักเขากัน?