ตอนที่6 สิ่งที่คุณติดค้างผมต้องชดใช้ทั้งชีวิตของคุณ

บรรยากาศภายในห้องราวกับทุกอย่างหยุด

เคลื่อนไหวลง

แสงที่สาดส่องเข้ามาทางหน้าต่าง แสงสีขาวที่ส่องมา ทําให้ตาพร่ามัวยิ่งนัก

สีหน้าของเขาดูสดใสขึ้น คิ้วหนาของเขาทั้งสองข้าง ยกขึ้น ราวกับมีดวงอาทิตย์ปรากฏขึ้น แม้แต่ริมฝีปาก ของเขาก็ยังกระตุกขึ้น

เขาเองก็คิดไม่ถึงว่าเธอจะตอบรับเขาได้อย่าง ง่ายดายเช่นนี้ ให้เขาเอาลูกไป…

ทำไมถึงตอบรับได้อย่างง่ายดายเช่นนี้กัน? เธอไม่ได้เป็นคนคลอดลูกออกมาหรืออย่างไรกัน?

เธอเลือดเย็นขนาดนั้นเลยหรือ?

ก็ใช่แล้ว เธอเป็นฆาตกร คงเป็นเรื่องธรรมดาที่เธอจะ เลือดเย็นและไร้ความรู้สึกเช่นนี้

คิดได้ดังนั้น ในใจของเขากลับรู้สึกถึงความเท่าเทียม กันมากขึ้น เพียงแต่ทำไมเขาถึงยังรู้สึกโมโห โมโหมาก จนแทบจะระเบิดออกมา

เธอบอกให้เขาปล่อยเธอไป…
แล้วบอกว่าเธอก็จะปล่อยเขาไป…

จะปล่อยไปได้อย่างไร?

เขาจะปล่อยเธอไปได้อย่างไรกัน?

ในเมื่อเธอเป็นคนฆ่าผู้หญิงที่เขารักมากที่สุด!

ใบหน้าของเจียงอี้แสดงอารมณ์โหดร้ายขึ้นมา หลัง มือของเขามีเส้นเลือดผุดขึ้นมาอย่างชัดเจน เขากระชับ มือที่คอของเงินหน่วนแล้วหัวเราะออกมาด้วยความเย็น ชา สายตาที่จ้องกันอยู่นั้น เขามองเห็นว่าในดวงตาของ เธอไม่ได้มีความหวาดกลัวอยู่เลยแม้แต่น้อย และยังยก ยิ้มขึ้นที่มุมปากทั้งที่ใบหน้าซีดเซียว เอ่ยถามเขาด้วย น้ำเสียงที่แหบพร่า “คุณจะฆ่าฉันหรือคะ? เอาสิ ฆ่าฉัน เลย ต่อไปฉันจะได้หลุดพ้นจากคุณเสียที…

ใช่แล้ว เธอไม่เคยกลัว

เธอเป็นฆาตกรนี่ จะกลัวได้อย่างไรกัน?

เจียงอี้มองดวงตาที่ไม่มีแม้แต่ความหวาดกลัวของเธอ เขารู้สึกว่าเขากำลังจะเป็นบ้า จึงก้มลงจูบเธอแล้วกัดริ ฝีปากของเธออย่างไม่สนใจอะไรด้วยความโมโห จนมี เลือดออก ในปากเต็มไปด้วยรสชาติความเค็มของเลือด

แต่เธอกลับไม่ขยับ ไม่แม้แต่จะขัดขืนเลยแม้แต่น้อย จนแม้กระทั่งที่เขากดริมฝีปากเธอจนมีเลือดออกแล้วก็ ตาม
ทําไมเธอถึงไม่ขัดขืนเขา?

มือที่จับแน่นอยู่ที่คอของเธอเริ่มสั่น แล้วค่อยๆปล่อย มือออก และผละออกจากริมฝีปากของเธอ ริมฝีปากที แตกและเต็มไปด้วยเลือด แต่เธอกลับยังหัวเราะออกมา ด้วยเสียงหัวเราะอันแข็งกร้าว “ทำไมไม่ทำต่อล่ะคะ? เจียงอี้ ถ้าฉันตาย เราจะได้ไม่ต้องมีอะไรติดค้างกันอีก”

ขณะที่เธอพูด ก็มีอาการไอไปด้วย ในเมื่อเป็นเช่นนี้ แล้ว เธอยังคงหัวเราะออกมาต่อ “เจียงอี้ ถ้าคุณไม่ฆ่า ฉัน คุณก็ปล่อยฉันไปเถอะ คุณปล่อยฉันไปแล้ว หาก วันนึงเราเจอกัน เราก็จะเป็นคนแปลกหน้าสำหรับกัน

คำว่าคนแปลกหน้า ทำให้เธอแทบจะหมดแรงที่มี

เธอรู้ว่าจริงๆแล้ว เจียงอี้สำหรับเธอนั้น ชีวิตนี้คงจะ ไม่มีทางกลายเป็นคนแปลกหน้าไปได้…

เขาอยู่ทั้งหัวใจ ในหัวสมอง และอยู่ในร่างกายของ เธอ เช่นนี้จะให้กลายเป็นคนแปลกหน้าได้อย่างไรกัน?

เพียงแต่ เจียงอี้ ตอนนี้เธอเหนื่อยเหลือเกิน เธอรักเขา ต่อไปไม่ได้แล้ว

เป็นหน่วนค่อยๆหลับตาลง อดทนกับความเจ็บปวด เหล่านั้นแล้วไม่ได้พูดอะไรออกมาอีก

เจียงอี้รู้สึกหงุดหงิดกับคำว่าคนแปลกหน้าของเธอ แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกมาอีกเลยเช่นกัน
เธอทำลายชีวิตของเขา แล้วกลับใช้คำว่าคนแปลก หน้าให้เขาออกไปจากชีวิตเธออย่างนั้นหรอ?

ผู้หญิงคนนี้ช่างน่าขำเสียจริงๆ

แม้จะชดใช้ด้วยชีวิตของเธอทั้งในชาติที่แล้ว ก็ยังใช้ คืนให้เขาไม่หมด

ช่วงชีวิตที่เหลือ เขาต้องการให้เธอได้รับความทรมาน ไม่มีทางที่เขาจะปล่อยเธอไปง่ายๆเด็ดขาด

ใช่ ไม่มีทางปล่อยเธอไปเด็ดขาด

รอยยิ้มเยือกเย็นปรากฏที่มุมปาก มองเธอแล้วกล่า วกับเธอด้วยน้ำเสียงที่เยือกเย็นราวกับน้ำแข็ง “ตอน ออกจากโรงพยาบาล ผมจะส่งรถมารับคุณ คุณก็รออยู่ ที่นี่แล้วกัน”

เวินหน่วนไม่ได้พูดอะไรออกไป ได้แต่กำหมัดแน่นอยู่ อย่างนั้น

บ้านหลังนั้น เธอจะไม่กลับไปที่นั่นอีก

เจียงอี้ เธอก็ไม่อยากเจอเขาอีกแล้วเช่นกัน

เจียงอี้จ้องเธออยู่นาน เมื่อไม่เห็นว่าเธอตอบรับ หรือ แม้แต่ไม่ลืมตามามองเขา จึงเดินออกไปจากห้องผู้ป่วย ในที่สุด ตอนเดินออกมาเขาหยุดอยู่ตรงประตู
“เวินหน่วน คุณติดค้างผม ผมจะให้คุณใช้ทั้งชีวิตนี้ ของคุณชดใช้ให้กับผม คุณหนีไปไหนไม่ได้หรอก”

“หนีไม่ได้อย่างนั้นหรือ?”

เวินหน่วนหัวเราะออกมาทั้งน้ำตา หากหนีไม่ได้จริงๆ เช่นนั้นเธอก็เลือกที่จะตายไปเสียดีกว่า