ตอนที่8 เหนื่อยแล้ว ฉันจะไปจากที่นี่

เขาเห็นว่าเธอกำลังหลบหน้า

มือของเขาชะงักค้างอยู่กลางอากาศ จนผ่านไปซัก พักเขาจึงไอออกมาด้วยเสียงแห้งๆ “เดี่ยวผมไปหา พยาบาล ให้มาให้น้ำเกลือคุณใหม่นะ”

“เวยอัน ยังไม่ต้องไปหาพยาบาลหรอกค่ะ ฉันมีเรื่อง จะคุยกับคุณ”เวินหน่วนมองหลี่เวยอันด้วยสีหน้าอัน ซีดเซียว

เธอไม่อยากเจอเจียงอี้อีกแล้วจริงๆ

บางที อาจจะมีเพียงแค่เวยอันที่จะช่วยเธอได้

“คุณพูดมาสิ มีเรื่องอะไรหรือ?”หลี่เวยอันกึ่งนั่งกึ่งยืน อยู่ข้างเตียงของเธอ มองหน้าเธออย่างจริงจัง

เธอผอมเกินไปแล้ว เดิมทีเธอเป็นคนใบหน้าเล็กอยู่ แล้ว ยิ่งผ่านความทรมานเช่นนี้มาทำให้เธอซูบผอมลง ไปอีก ดวงตาดวงใหญ่ แต่แววตานั้นยังคงดูดีใสสะอาด ราวกับเด็กอย่างไรอย่างนั้น

หลี่เวยอันมองเวินหน่วนราวกับจะมองให้ทะลุไปยัง ร่างกายของเธอ

แต่เงินหน่วนกลับหลบสายตาร้อนแรงของเขา เธอไอ ออกมา “เวยอัน ฉัน….ฉันอยากออกไปจากเมืองนี้ ฉันไม่อยากเจอเจียงอี้อีกแล้ว คุณ…คุณช่วยฉันได้ไหม?”

“คุณจะไปจากที่นี่?”

ใบหน้าของหลี่เวยอันแสดงออกมาอย่างไม่อยากจะ เชื่อ “แล้วลูกคุณล่ะ ลูกจะทำอย่างไร คุณจะพาเขาไป ด้วยไหม?”

แววตาของเป็นหน่วนปรากฏความกังวลออกมาให้ เห็น เธอหลบตาลง ขนตายาวๆของเธอเป็นแพรอยู่รอบ ดวงตา เธอส่ายหน้า “ไม่ค่ะ ลูก….ฉันเอาลูกไว้กับเขา”

หลี่เวยอันแสดงสีหน้าอย่างไม่เชื่ออีกครั้ง แล้วเอ่ย ถามเธอกลับไป “คุณหมายความว่า คุณจะทิ้งลูกไว้ให้ อยู่กับเขาอย่างนั้นหรือ? ทำไมกัน?”

เวินหน่วนจับนิ้วตัวเองไปมา สายตามองออกไปยัง ด้านนอกหน้าต่าง แสงอาทิตย์ด้านนอกสวยเสียจริงๆ เธอเอ่ยออกมาเบาๆ “เด็กคนนั้น โตขึ้นมาคงเหมือนเจี งอี้สินะ? อะไรที่เกี่ยวกับเจียงอี้ ฉันไม่อยากมีอะไรยุ่ง เกี่ยวกับเขาอีก”

“เวินหน่วน…”หลี่เวยรู้สึกสงสารเธอเหลือเกิน อยากจะ ดึงเธอเข้ามากอดไว้เสียจริงๆ

เจียงอี้เขาสมควรตาย ทำไมถึงไม่รู้จักรักษาเธอไว้กัน นะ?

“ได้ เดี๋ยวผมจัดการให้”หลี่เวยอันสูดลมหายใจเข้าลึกๆ มองเวินหน่วนแล้วเอ่ยถาม “คุณบอกผมหน่อย ว่า คุณอยากจะอยู่ในประเทศ หรือคุณอยากจะไปอยู่ต่าง ประเทศ?”

เวินหน่วนมองออกไปนอกหน้าต่างอย่างเหม่อลอย ซัก พักหนึ่งเธอถึงเอ่ยออกมา “อยู่ในประเทศนี่แหล่ะค่ะ หา ที่สงบๆซักที่ เป็นที่ที่เจียงอี้จะหาฉันไม่เจอคงจะดีที่สุด”

“ได้สิ เดี๋ยวผมจัดการให้นะ คุณต้องพักผ่อน เยอะๆ”หลี่เวยอันเอ่ยพูดกับเธอเสียงเบาๆ แล้วเอ่ยถาม เธอ “อยากไป..เจอลูกไหม?”

ตั้งแต่ลูกคลอดออกมานั้นก็อยู่ในห้องเด็กแรกเกิด เธอยังไม่ได้เห็นหน้าลูกเลย

หลี่เวยอันคิดว่าเธอคงจะอยากไปดูลูกตัวเอง

แต่เงินหน่วนกลับส่ายหน้ากลับเบาๆ แล้วเอ่ยบอกกับ เขา “ฉันง่วงแล้วล่ะค่ะ…

เวินหน่วนกลัว เธอกลัวว่าเมื่อได้เห็นหน้าลูกแล้ว เพียง แค่แวบเดียว เธอก็คงจะไม่มีความกล้าพอที่จะจากเขา ไป

ลูก แม่ขอโทษนะลูกที่ไม่สามารถเลี้ยงดูหนูได้ แต่แม่ ทนต่อไปไม่ไหวแล้วจริงๆ…

เธอมองออกไปยังนออกหน้าต่างด้วยน้ำตาที่นอง หน้า…
หลี่เวยอันขมวดคิ้วด้วยความสงสารเธอจับใจ แต่เขา ก็ไม่รู้จะหาคำพูดอะไรมาปลอบใจเธอ สุดท้ายจึงเดิน เลี่ยงออกจากห้องไปอย่างเงียบๆ

เป็นหน่วนนอนอยู่ที่โรงพยาบาลเกือบครึ่งเดือนแล้ว ช่วงเวลาครึ่งเดือนที่ผ่านมา ในทุกวันเธอเพียงแค่นอน อยู่บนเตียง นอนจนเหนื่อยแล้วก็เดินไปเดินมาอยู่ใน ห้องแบบนั้น หรือไม่ก็ยืนมองโลกจากภายนอกทาง หน้าต่าง รถวิ่งกันขวักไขว่ ผู้คนพลุกพล่าน ทั้งผู้หญิง ผู้ชายพากันรีบร้อนอย่างเหน็ดเหนื่อย

พยาบาลอุ้มลูกมาให้เธอดูหน้าลูกหลายครั้ง แต่ทุก ครั้งเธอต้องแกล้งทำเป็นหลับ ไม่อยากจะมองหน้าลูก เลยแม้แต่แวบเดียว

เจียงอี้มาที่โรงพยาบาลทุกวัน และทุกครั้งที่เขามา จะ เจอเวินหน่วนที่กำลังหลับอยู่ หลับลึกเสียด้วย

เจียงอี้มักจะยืนมองออกไปนอกหน้าต่างเพื่อมองแสง

อาทิตย์

ส่วนทางด้านเวินหน่วนเธอเพียงแค่แกล้งทำเป็นหลับ เพราะเธอเหนื่อยเหลือเกิน เธอไม่อยากทะเลาะกับ เขา และยิ่งไม่อยากได้ยินคำพูดโหดร้ายที่ฟังแล้ว ทำร้ายเธอเช่นนั้น

เธอคิดว่า เวลาที่เจียงอี้มองไปยังนอกหน้าต่างเช่นนั้น โลกที่เขามองเห็น คงจะมีเงาของเวินซินอยู่เป็นแน่