ตอนที่4 ความขัดแย้งหน้าห้องคลอด

เจียงอี้เกลียดเธอมาก

เขาให้คนไปสืบหาสาเหตุการตายของเวินซิน

สืบหาอยู่นาน แต่ก็ไม่มีวี่แววว่าจะเจอหลักฐานที่แสดง ให้เห็นว่าเงินหน่วนเกี่ยวข้องกับการตายของเวินซินเลย แม้แต่ชิ้นเดียว

แต่เขาก็จะไม่ยอมปล่อยให้เป็นเช่นนี้ ในใจของเขาได้ ตัดสินชี้ขาดไปแล้วว่าการตายของเวินซินจะต้องเกี่ยว ข้องกับเงินหน่วน อย่างแน่นอน

เขาจะไม่ยอมแพ้ที่จะพิสูจน์ความจริงเรื่องนี้ ราวกับว่า หากเขาพิสูจน์เรื่องนี้ได้สำเร็จเขาก็จะได้หลุดพ้นความ ทุกข์เหล่านี้เสียที

แต่เงินหน่วนกลับตั้งครรภ์ขึ้นมาเสียก่อน

ตอนที่เธอได้รับผลตรวจนั้น ร่างกายเธอกลับแข็งทื่อ ริมฝีปากสั่นเทา แม้แต่เธอเองยังคิดไม่ถึงเลยว่าเธอ กำลังจะเป็นแม่คนได้อย่างไรกัน

เธอรู้ว่าเจียงอี้คงจะไม่ชอบเด็กคนนี้ และคงจะไม่ ยอมรับเด็กคนนี้ด้วยเช่นกัน

เธอเคยคิดว่าจะเอาเด็กคนนี้ออก
แต่เมื่อเธอเห็นเด็กๆตัวน้อยน่ารักๆเหล่านั้นเดินออกมา จากโรงเรียนอนุบาล เธอกลับทําไม่ลง….

ในขณะที่เธอตั้งครรภ์เธอพยายามระมัดระวัง ไม่ อยากให้เจียงอี้รู้

แต่เมื่อเจียงอี้รู้ความจริงแล้วนั้น เป็นอย่างที่เธอคาด ไว้ เขาไม่มีแม้แต่ความยินดีใดๆเลยที่จะได้เป็นพ่อคน แถมยังหัวเราะเยาะเธอแล้วกล่าวเยาะเย้ยเธอเสียอีก ด้วยซ้ำ “เวินหน่วน คุณอย่าคิดว่าคุณมีเด็กคนนี้แล้วผม จะรักคุณ ไม่ ไม่มีทาง ผมไม่มีวันรักฆาตกรอย่างคุณ”

แล้วเขาก็ทรมานเธอด้วยการพาผู้หญิงกลับมาบ้าน คนแล้วคนเล่า แสดงความรักกันต่อหน้าต่อตาเธอ

และนั่นก็ทำให้เธอร้องไห้ออกมาครั้งแล้วครั้งเล่าเช่น กัน ร้องจนไม่มีน้ำตาจะไหลออกมาเสียแล้ว จนกระทั่ง เธออุ้มท้องมาได้ถึงแปดเดือน เดิมทีกำหนดวันคลอด คือเธอจะต้องคลอดในเดือนสิบ แต่เธอที่ถูกทรมานจน ทนต่อไปไม่ไหว จึงคลอดก่อนกำหนด

ตอนที่เธอปวดท้องนั้น เจียงอี้ไม่อยู่ เธอโทรหาเขา แต่เขาก็ไม่รับสายเธอเลย เธอรู้สึกสิ้นหวัง คิดอยาก จะตายๆไปเสียเลยก็ยิ่งดี จะได้ไม่ต้องมาลำบากเช่น นี้ แต่เด็กในท้องไม่เกี่ยวอะไรกับเรื่องนี้ จนสุดท้ายแล้ว เธอจึงโทรหาหลี่เวยอันเพื่อนสนิทเธอให้พามาส่งที่โรง พยาบาล…

เวินหน่วนเองรู้สึกว่าครั้งนี้เธอคงจะหลุดพ้นแล้ว
หากเธอตายไป ก็คงจะลบล้างกันไปจนหมดสิ้น เธอก็ จะไม่ติดค้างเขา และเธอเองก็ไม่เคยมีอะไรติดค้างเขา เช่นกัน…

เธอเพียงแค่หวังว่า คลอดออกมาแล้ว ขอให้เธอไม่ ต้องมาพบเจอเจียงอี้อีก…

ไม่เจอกัน ก็จะได้ไม่ต้องมาทนทุกข์ทรมานอีก

ด้านนอกฝนกำลังตกหนัก ฝนที่สาดมาโดนหน้าต่าง ห้องผู้ป่วย ทำให้ส่งเสียงดัง ครั้งนี้ฝนตกอย่างเนิ่นนาน เหลือเกิน ตกอย่างต่อเนื่องเป็นเวลาสามวันติดโดยไม่ หยุดเลยซักนิด

ขณะที่เวินหน่วนรู้สึกตัวขึ้นมานั้น ภาพตรงหน้าดูเลือน รางราวกับเห็นเงาของคนกลุ่มหนึ่ง แต่ร่างกายของเธอ อ่อนแอเกินไปทำให้เห็นไม่ชัดว่าบุคคลเหล่านั้นคือใคร

ในความไม่ชัดเจนนั้น ราวกับเธอได้ยินเสียงที่แสนจะ คุ้นหู และเสียงนั้นดูอยู่ห่างจากเธอไม่ใกล้ไม่ไกลนัก

เธอคิดว่าครั้งนี้คงถึงคราของเธอที่จะต้องตายแล้ว แน่ๆ แต่เหมือนว่าสวรรค์คงจะลืมเธอไปเสียแล้ว..

ในความมืดครึ้มเช่นนี้ เวินหน่วนก็เข้าสู่งห้วงนิทราไป อีกครั้ง

ตอนที่เงินหน่วนตื่นขึ้นมา ก็เป็นวันที่ห้าหลังจากที่ เธอคลอดลูกแล้ว เธอไม่รู้เลย ว่าวันนั้นที่เธอร้องหาแต่ความตาย เจียงอี้ขับรถฝ่าไฟแดงมาห้าไฟแดงเพื่อรีบ มายังโรงพยาบาล

ตอนนั้นหลี่เวยอันได้โทรไปหาพ่อแม่ของเงินหน่วน ที่กำลังออกไปพักผ่อนหย่อนใจในอีกฝากหนึ่งของ มหาสมุทร ให้พวกเขากลับมาในไฟท์บินที่เร็วที่สุด

การปรากฏตัวของเจียงอี้ ทำให้หลี่เวยอันถอยหายใจ ออกมาด้วยความโล่งอก แต่ก็ยังอดไม่ได้ที่จะปล่อย หมัดเข้าไปที่ใบหน้าของเขาด้วยความโมโห

“เจียงอี้ คุณมันเลวมาก ถ้าเงินหน่วนต้องมาตาย เพราะคลอดลูกให้คุณละก็ คุณจะต้องเสียใจไปตลอด ชีวิต”

เจียงอี้ได้รับใบยินยอมการผ่าตัดจากพยาบาล แล้ว หัวเราะออกมาอย่างเย็นชา อีกทั้งเอ่ยพูดกับเขาอย่าง ไร้ความรู้สึกใดๆ “ที่ผมเซ็นไม่ใช่เพราะอยากจะให้เธอ มีชีวิตอยู่ แต่ผมคิดว่าให้เธอตายแบบนี้คงจะง่ายเกินไป สําหรับเธอ”

เมื่อพยาบาลได้รับหนังสือยินยอมแล้วจึงเดินออกไป แล้วรีบเรียกหมอให้รีบดำเนินการผ่าคลอด

หลี่เวยอันกับเจียงอี้ทะเลาะกันอยู่หน้าห้องผ่าตัด ดวงตาของเจียงอี้เขียวช้ำ ส่วนหลี่เวยอันเองก็ไม่น้อยห น้า มือข้างหนึ่งกระดูกหักและที่มุมปากก็ถูกต่อยจนมี เลือดออก
และในระหว่างที่พวกเขากำลังทะเลาะกันอยู่นั้น เป็น หน่วนที่กำลังผ่าคลอดอยู่ ก็ได้คลอดลูกสาวออกมา หนึ่งคนแล้ว..

เมื่อเสียงร้องไห้ของทารกร้องดังออกมาจากห้อง ผ่าตัด หว่างคิ้วของเจียงอี้กลับมีการขยับเข้าหากัน นัยน์ตาสีดำกลับมีบางอย่างสั่นสะท้อนออกมา

หรือบางทีเป็นเพราะตัวเขาเองก็คงไม่คาดคิดมาก่อน ว่าตนจะได้มาเป็นพ่อคนแล้ว