บทที่ 7 หน้าที่ของภรรยา

“พระองค์มีธุระอันใดกับหม่อมฉันหรือเพคะ”

“ทำไม เป็นหวางมาหาพระชายาต้องมีธุระงั้นหรือ

“ทรงตรัสเช่นนี้หม่อมฉันจะคิดว่าพระองค์สนใจหม่อมฉันนะ เพคะ”

ใบหน้างามยิ้มหวานหยดส่งไปให้พร้อมคำพูดประชดประชัน พระพักตร์หล่อเหลาเจอรอยยิ้มหวานเสแสร้งนั้นก็รู้สึกราวกับมี มดสักหลายตัวกำลังรุมกัดพระทัยอยู่

“ก็นับว่าน่าสนใจอยู่

ไวเท่าความคิดแขนแข็งแกร่งคว้าเอวบางของนางที่มิได้ตั้งตัว เข้ามานั่งลงบนตักทันทีร่างบางที่ถูกจู่โจมกระทันหันได้แต่นั่งแข็ง ที่อไม่กล้าขยับตัวเพียงนิด

จมูกโด่งคมสันแอบสูดดมกลิ่นหอมของร่างเล็กอย่างชอบ พระทัยเป็นกลิ่นหอมที่พระองค์ไม่เคยได้กลิ่นมาก่อนมิใช่กลิ่น แบบน้ำอบเหมือนสตรีทั่วไปนิยมใช้กันแต่กลับทรงชื่นชอบนัก

“ทรงปล่อยหม่อมฉันนะเพคะ ชายหญิงไม่ควรใกล้ชิดกัน”

“เจ้าลืมไปแล้วหรือชายารัก ว่าเราสองคนแต่งงานกันแล้ว”

“ไม่ลืมเพคะ และไม่ลืมด้วยว่าพระองค์มีคนรักอยู่แล้วและจะแต่งนางเข้ามาเร็วๆ นี้”
ร่างสูงชะงักไปทันทีเปิดโอกาสให้คนตัวเล็กรีบลุกขึ้นก่อนถอย ห่างออกไปยืนอยู่อีกมุมห้องพระองค์ได้แต่มองตามด้วยความ รู้สึกเสียดายพระองค์ต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ จะเสียดายได้อย่างไร

“จำได้ก็ดี ต่อไปเจ้าต้องทำหน้าที่ของภรรยาอย่าให้บกพร่อง “จะทรงให้หม่อมฉันทําสิ่งใดเพคะ”

“ดูแลทุกเรื่องของเปิ้นหวาง เสื้อผ้า อาหารของเป็นหวางเจ้า ต้องเป็นคนจัดการด้วยตัวเอง”

“เพคะ”

“ดี เริ่มตั้งแต่พรุ่งนี้เป็นหวางเดินทางเข้าวังหลวง ในยามเฉิน (07.00-08.59) เช่นนั้นเจ้าต้องตื่นไปปรนนิบัติเป็นหวางตั้งแต่ ยามเหมา (05.00-06.59) ทุกวัน”

“เพคะ”

“มานี่ ยายชีอย่างเจ้าเป็นหวางไม่คิดพิศวาสหรอกนะ”

เสียงทุ้มติดจะหงุดหงิดเอ่ยเรียกร่างบางที่ถอยห่างราว พระองค์เป็นบุคคลอันตราย

“ไม่เพคะ เชิญพระองค์เสด็จกลับเถิดเพคะ”

“กล้าไล่สวามีงั้นหรือ”

“ถ้าพระองค์ไม่ออกไป หม่อมฉันออกไปเองเพคะ”

“ได้!! ”
จบค่าตรัสร่างสูงก็ลุกขึ้นก่อนใช้วิชาตัวเบาออกไปทาง หน้าต่างอย่างขัดพระทัย

เมื่อแน่ใจว่าทรงไปแล้วจึงรีบไปปิดหน้าต่างลงกลอนอย่าง แน่นหนาก่อนถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก

อะไรของพระองค์กันคราวก่อนยังสั่งนางมิให้ไปยุ่งวุ่นวายใน ตำหนักใหญ่อยู่เลยมาวันนี้กลับบอกให้ไปทุกวันนางตามพระทัย พระองค์ไม่ทันแล้ว

“ช่างเป็นคนที่เอาใจยากจริงๆ ”

ยามเหม่า (05.00-06.59)

ร่างบางที่รีบตื่นขึ้นมาจัดการตัวเองอย่างเร่งรีบการตื่นเช้าไม่ ได้เป็นอุปสรรคต่อนางอยู่แล้วแต่ระยะทางจากตำหนักหลับเทียน ไปยังตำหนักใหญ่ค่อนข้างไกลกันทำให้นางต้องรีบทำเวลาร่าง บางเอ่ยอธิบายสาเหตุให้นางกำนัลคนสนิทถึงหน้าที่ใหม่ที่ได้รับ มอบหมายมาคร่าวๆ พร้อมรีบเดินทางโดยมือหลิงตามเสด็จมา ด้วย

ใช้เวลาเกือบเคอร่างบางก็มาถึงหน้าตำหนักเฟยเทียนเกากง กงที่ยืนเฝ้าหน้าประตูห้องบรรทมรีบเข้ามาหานางทันที

“ถวายพระพรพระชายาพะยะค่ะ”

“มิต้องมากพิธีท่านกงกง”

ใบหน้างามแย้มยิ้มน้อยๆ ให้กงกง รา
“ท่านอ๋องมีรับสั่งว่าหากพระชายาเสด็จมาถึงแล้วให้เข้าไปได้ เลยพะยะค่ะ”

“กงกง ท่านอ๋องทรงตื่นบรรทมหรือยัง”

“มาถึงแล้วก็รีบเข้ามา”

สุรเสียงทุ้มเอ่ยเสียงดังออกมาจากในห้องนางได้แต่ถอน หายใจอย่างเหนื่อยหน่ายกางกงส่งยิ้มราวกับให้กำลังใจมา ให้ก่อนร่างบางจะหันมาสั่งงานอหลิงแล้วเดินเข้าห้องไป

“เสี่ยวอวี้ ไปเตรียมของในห้องเครื่องรอข้า

“เพคะ”

เมื่อร่างระหงเดินเข้ามาในห้องที่กว้างขวางมีการแบ่งแยก สัดส่วนอย่างลงตัว ดวงตาหวานมองหาเจ้าของห้องที่ตอนนี้ม ว่าอยู่ที่ใดจึงเดินผ่านฉากกั้นบานใหญ่ที่วาดลวดลายมังกรสีดำ เต็มพื้นที่ของฉากนั้นเข้ามาก็เจอห้องอีกห้องที่บานประตูเปิดไว้ จึงเดินเข้าไปช้าๆ เห็นร่างสูงนอนพิงหัวเตียงหลังใหญ่กำลังมอง มาที่นางอย่างเอาเรื่อง

“เป็นหวางบอกให้เจ้ารีบมามิใช่หรือ ชักช้าเช่นนี้เป็นหวาง วางจะ ไปท้องพระโรงทันหรือไม่”

“ขออภัยเพคะ”

“แล้วยืนอยู่ทำไม ต้องรอให้เป็นหวางบอกเจ้าทุกอย่างงั้นหรือ”
“เพคะ”

ร่างบางที่ยังประหม่ากับการแต่งกายของพระองค์เอาแต่ก้ม หน้ามยอมมองพระพักตร์ทำให้ทรงอารมณ์ดียิ่งนัก ร่างระหงวันนี้ แตกต่างจากภาพจำวันแรกที่ทรงพบนางสตรีที่ชื่นชอบสวมชุด ขาวราวคนไว้ทุกข์แต่พออยู่บนร่างบอบบางรวมกับใบหน้า งดงามนั้นกลับทำให้นางราวกับเซียนสาวที่ลงมายังแดนมนุษย์ อย่างนั้น

ความคิดหยุดลงเมื่อคนร่างบางที่ยกอ่างน้ำพร้อมผ้าเช็ดหน้า และก้านต้นหลิวแช่น้ำในอ่างใบเล็ก น้ำชารสเพื่อนเพื่อใช้บ้วน ปากระหว่างที่ทรงเช็ดพระพักตร์นางก็ได้มาจัดเตรียมอาภรณ์ และควบคุมขันที่ยกน้ำมาเติมในถังน้ำใบใหญ่ในห้องสรงไว้รอ

“สรงน้ำเลยหรือไม่เพคะ หม่อมฉันเตรียมน้ำไว้แล้ว

นางเอ่ยถามหลังจากนางส่งอ่างล้างพระพักตร์และถาดน้ำชา ให้นางกํานัลเอาออกไปเก็บ

“อืม”

ร่างสูงลุกขึ้นยืนเต็มความสูงชุดนอนผ้าไหมบางเบาสีขาวที่ แทบจะไม่ปกปิดสิ่งใดทำให้นางได้แต่ก้มหน้าไม่กล้าสบสาย พระเนตรคมนั้นทรงเห็นนางเสียอาการแก้มเนียนแดงเลยไป ถึงใบหูเล็กนั้นมุม โอษฐ์หยกสวยยกยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์

“หากสรงน้ำเสร็จแล้วทรงเรียกหม่อมฉันนะเพคะหม่อมฉันจะ นําฉลองพระองค์ไปให้”
“ผู้ใดบอกจะให้เจ้ารออยู่ข้างนอก

“เพคะ? ”

“เจ้าต้องเข้ามาปรนนิบัติเป็นหวางอาบน้ำ”