บทที่ 8 ปรนนิบัติสวามีอาบน้ำ

“หากสรงน้ำเสร็จแล้วทรงเรียกหม่อมฉันนะเพคะหม่อมฉันจะ น่าฉลองพระองค์ไปให้

“ผู้ใดบอกจะให้เจ้ารออยู่ข้างนอก

“เพคะ? ”

“เจ้าต้องเข้ามาปรนนิบัติเป็นหวางอาบน้ำ”

“เดี๋ยวหม่อมฉันไปตามนางกำนัลมาปรนนิบัติพระองค์ดีกว่า

เพคะ” น้ำเสียงหวานราบเรียบเอ่ยออกมาทำให้ร่างสูงได้แต่ถอน

หายใจอย่างหงุดหงิด

“คำสั่งของเป็นหวางคืออะไร มานี่”

ตรัสจบพระหัตถ์หนาก็คว้าข้อมือเรียวลากเข้ามาในห้องสรง ด้วยกันทันที

“ชินอ๋อง ปล่อยหม่อมฉันนะเพคะ”

ได้ฟังน้ำเสียงตื่นตกใจออกจากคนงามก็ทรงยกยิ้มอย่างพอ พระทัยดึงร่างบางเข้ามาชิดวรกายสูงก่อนเอ่ยถามออกไปด้วย น้ำเสียงยียวน

“ทำไม กลัวเป็นหวางจะทำอันใดเจ้างั้นหรือ”
“เปล่าเพคะ”

คิดจะกวนโมโหนางเช่นนั้นสินะใบหน้างามปรับอารมณ์ให้ หายตกใจก่อนปั้นหน้านิ่งเฉยตอบกลับไป

คิดจะนิ่งใส่พระองค์นั้นหรือ ขออภัยที่พระองค์รู้ทัน

พระหัตถ์หนาปล่อยมือบางก่อนค่อยๆ ถอดเสื้อนอนออกร่าง บางเห็นดังนั้นก็รีบหันหลังจะออกไปจากห้อง

“หยุด”

ขาเรียวชะงักทันที แต่ก็มิได้หันกลับมา

เห็นดังนั้นพระองค์จึงเดินเข้าไปใกล้ๆ ก่อนมือหนาข้างหนึ่งจะ วางลงบนฉากกั้นที่สูงเหนือศรีษะเล็กของนาง ร่างสูงอยู่ห่างจาก แผ่นหลังบอบบางเพียงคืนร่างบางที่รู้สึกได้ถึงวรกายสูงก็กลั้น หายใจยืนนิ่งไม่ขยับ จนได้ยินเสียงสรวลหุ้มเบาๆ พร้อมเสื้อนอน สีขาวที่พาดไว้บนฉากกั้นก่อนพระองค์จะเดินกลับไป ได้ยินเสียง น้ำในถังก็รู้ว่าร่างสูงลงไปสรงน้ำแล้วจึงได้แต่ถอนหายใจออก มาอีกเฮือกใหญ่

“จะยืนนิ่งอีกนานหรือไม่ มาถูหลังให้เป็นหวางสิ”

ร่างบางจึงหันกลับมาและเดินเข้าไปช้าๆ มือบางหยิบผ้าผืน เล็กขึ้นมาก่อนชุบน้ำในอ่างใบเล็กที่นางผสมน้ำอบกลิ่นหอ มอ่อนๆไว้
“กลิ่นอะไร”

“น้ำมันหอมทําจากดอกไม้หลายชนิดเพคะ หาก ทรงโปรด หม่อมฉันจะไปเปลี่ยนให้เพคะ”

“มิต้อง เป็นหวางชอบ”

“เพคะ”

กลิ่นนี้นี่เองที่พระองค์ได้กลิ่นยามอยู่ใกล้นาง

มือบางนุ่มนิ่ม ใช้ผ้าผืนน้อยเช็ดไปตามวรกายสูงพยายาม อย่างมากที่จะไม่มองแผ่นหลังกว้างกำยำนั้น

“เสร็จแล้วเพคะ”

ร่างบางที่กำลังจะลุกออกไปเสียที่กลับต้องตกใจกรีดร้องเบาๆ เมื่อร่างสูงในถังดึงนางลงไปโดยไม่ทันได้ตั้งตัวร่างระหงเปียก ปอนไปทั้งตัวดวงตาคมหวานมองไปที่บุรุษที่สรวลอยากอารมณ์ ดีอย่างเอาเรื่อง

“ทรงทําอะไรของพระองค์”

“ยังทำหน้าที่ไม่เสร็จ ใครอนุญาตให้เจ้าออกไป”

“พอได้แล้วเพคะ เลยเวลามามากจะเสด็จท้องพระโรงสายนะ เพคะ”

ใบหน้างามที่มีหยดน้ำเกราะพราวอยู่เอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียง นิ่งเงียบไร้อาการเขินอายแต่สายพระเนตรคมกริบกลับสังเกต เห็นใบหูเล็กนั้นแดงจัดราวกับจะเปิดโปงเจ้าของมันให้อับอายปากหยักยก

“หียายอย่างเจ้าช่างนัก

เช่นนั้นหม่อมฉันขอตัวเพคะ

“เจ้ากล้าลุกลุกเถิด ชุด

สายพระบางที่จะลุกออกต้องตัดใจนั่งแช่อยู่น้ำร่างของบุรุษหน้าตาย

เห็นคนงามหน้าตาบึงพระองค์ยิ่งแย้มทรงหยิบผ้าผืนเล็กขึ้นเห็นว่าน้ำในอ่างเริ่มเย็นและร่างบอบบางเริ่มสั่นน้อยๆ รู้สึก สงสารจึงเลิกแกล้งนาง

ร่างสูงลุกขึ้นจากถังรีบหลับตาลงทันทีเห็นกิริยานั้น ทำให้แกล้ง

“ดี”

“รีบเสด็จออกไปได้เพคะ”

ร่างหลับตายกมือขึ้นมาปิดชั้นหนึ่งเอ่ยคน หน้าหนาครั้ง

ร่างสูงเดินออกไปจากห้องสรงพร้อมเสียงสรวลทุ้มๆ ลอยมาให้นางได้ยินร่างบางในถังได้แต่ถอนหายใจเฮือกๆ ในหนึ่ง ชั่วยามมา นางถอนหายใจไปมากกว่าสิบครั้งแล้วรู้ว่ากว่า พระองค์จะเสด็จท้องพระโรงนางจะต้องถอนหายใจเพิ่มอีกกี่รอบ กันทำได้เพียงบ่นกับตัวเองเบาๆ

“ให้ไปขุดดินปลูกดอกไม้ทั้งวันยังมีเหนื่อยเท่านี้

วรกายสูงของชินอ๋องที่สวมชุดคลุมเดินออกมาเปิดประตูออก ไปเห็นเอากงกงกับนางกำนัลของนางยืนอยู่มิรอให้ทั้งคู่ถวาย พระพรตรัสสั่งนางกำนัลทันที

“เจ้ากลับไปนําอาภรณ์ของซินหวางเฟยมาให้นางเปลี่ยน”

ตรัสจบร่างสูงก็ปิดประตูทันทีปล่อยให้เหล่าข้ารับใช้ยืนงุนงง กันถ้วนหน้า

“ไป รีบไปเถิด”

“เจ้าค่ะ กงกง”

เมื่อกลับเข้ามาในห้องก็ทรงเดินเข้าไปใกล้ฉากหน้าห้องสรง เอ่ยบอกร่างบางในนั้น

“ขึ้นมาเช็ดตัวรอได้แล้ว นางกำนัลของเจ้ากำลังไปนำอาภรณ์ มาให้เปลี่ยน”

แต่ทว่าไร้เสียงตอบรับกลับมา

“ถ้ามตอบเป็นหวางจะเข้าไป

เสียงทุ้มตรัสข่มขู่ขึ้นมาอีกหนึ่งประโยคทำให้คนที่ไม่อยากสนทนาด้วยรีบเอ่ยตอบรับทันที

“เพคะ เพคะ หม่อมฉันรู้แล้ว”

“ก็แค่นั้น”

ผ่านไปราวครึ่งเค่อเสียงแจ้งของเกากงกงก็ดังเข้ามาทรงเปิด ประตูไปรับอาภรณ์จากนางกำนัลและปิดประตูอย่างรวดเร็วทรง เดินเข้ามาในห้องสรงอยู่หลังฉากกั้นก่อนยื่นอาภรณ์นั้นให้นาง

“ขอบพระทัยเพคะ”

“รีบเปลี่ยนจะได้มาช่วยเป็นหวางแต่งกาย

ตรัสจบก็เดินออกไปทันที