ตอนที่ 9 ไม่เหนื่อยแต่สนุกมาก

เบื้องหน้าของเขาคือคุณท่านที่มีสีหน้ายุ่งยากและคุณนายรองที่ กำลังยิ้มเยาะหรือก็คือแม่รองของเฉิงนั่นเอง

“อรุณสวัสดิ์ค่ะคุณพ่อคุณแม่”อานในสาวเท้าเข้าไปรอบ สำรวจเฉิงอย่างรวดเร็วก่อนจะหันไปมองผู้หลักผู้ใหญ่ของบ้าน คุณท่านตอบมาเพียงลืมหนึ่งค่าและไม่ได้พูดอะไรอีก

ไม่มีใครถามเธอว่าเมื่อคืนเกิดเรื่องอะไรขึ้นไม่มีใครถามเธอ ว่าแผลที่หัวได้มาได้อย่างไร

คุณนายรองตวัดสายตาจ้องมาที่เธออย่างตำหนิ “อานซินเมื่อ คืนเธอคงเห็นอาการป่วยของคุณชายรองแล้วแต่เธอไม่ปวดใจ ไม่เท่าไหร่แต่ยังจะไล่เขาให้ไปนอนที่โซฟาอีกเธอคิดว่าที่ทําเช่น นั้นมันถูกอย่างนั้นหรือ

แต่เดิมที่เจ้าคนโง่นั่งน้ำหูน้ำตาไหลนี่คือกำลังฟ้องเรื่องของตัว เองอยู่นี่เอง

อานซินเหลือบมองเฉิงเห็นได้ชัดว่าเขายังทำตัวปกติราวกับ เมื่อคืนวานไม่มีอะไรเกิดขึ้นแม้แต่แผลที่หน้าผากหรือที่มือก็ไม่ได้

รับการรักษาใดๆทั้งสิ้น เขาจะรู้ตัวหรือไม่ว่าเมื่อคืนเขาน่ากลัวขนาดไหน

เมื่อเห็นสายตาที่น่ากลัวของคุณนายรองอานซินก็รู้ว่าไม่ควรทําให้เธอโกรธต่อจะดีกว่าเธอเผยยิ้มบางฉันแค่เล่นกับคุณชาย รองเองค่ะ”

“เล่นรีต้องเล่นกันถึงขั้นนี้เลยเธอเป็นภรรยาที่ถูกต้องตาม กฎหมายของเขาทำไมกันผ่านไปไม่เท่าไหร่ก็จะขอแยกทางแล้ว อย่างนั้น ต้องแยกห้องให้เธอไหม” น้ำเสียงของคุณนาย เริ่ม รุนแรง

ผู้หญิงที่อยู่ด้านหลังก็พากันหัวเราะเยาะเธออานซินแดงก่ำไป ทั้งใบหน้าและใบหูอัปยศยิ่งนัก

เมื่อการตำหนิจบลงคุณนายรองก็สั่งให้อานซินพาเฉิงไปล้าง หน้าล้างตาข้างบนอานซินกล้ำกลืนความโกรธและความอึดอัด ลงท้องแล้วทำท่าจะเดินขึ้นตึกไปแต่เฉิงที่ทำราวกับไม่มีอะไร เกิดขึ้นดึงชายเสื้อของไว้พร้อมหัวเราะคิกคัก”พี่สาวพวกเราไป จับจิ้งหรีดด้วยกันดีหรือไม่หลังบ้านมีจิ้งหรีดเต็มเลย”

จับจิ้งหรีดเรียกเธอไปจับจิ้งหรีดด้วยกันอย่างนั้นอานซินรู้ สีกเหมือนตัวเองกำลังจะบ้า

“งานอดิเรกที่ใช้พลังเยอะแบบนี้นายไปหาเพื่อนที่พลังเยอะ เหมือนกันเล่นเถอะฉันไม่เอาด้วย”

“แม่รองพี่สาวอานไม่ยอมไปเล่นจับจิ้งหรีดกับผม”อานซินเพิ่ง จะพูดจบเท่านั้นคุณชายรองก็หันหลังกลับวิ่งไปฟ้องคุณนายรอง ที่อยู่ที่ชั้นหนึ่งทันทีคุณนายรองที่รักเขาหนักหนาก็มองอานซิน และถามด้วยใบหน้านิ่ว”อานซินมีเรื่องแบบนี้ด้วย”

อานซินหมดคำจะพูดรู้เพียงว่าอยู่ไม่สู้ตาย
ด้วยประการฉะนี้เช้าแรกของหลังการแต่งงานอานซินได้ไปไล่ จับจิ้งหรีดกับสามีคนโง่ของเธอที่สวนหลังบ้านเมื่อเห็นจิ้งหรีดที่ กระโดดไปมาในถุงตาข่ายเป็นครั้งแรกที่อานซินรู้สึกว่าการเป็น เด็กนั้นเหนื่อยกว่าการเป็นผู้ใหญ่เสียอีก

ไม่เข้าใจจริงๆว่าเมื่อตอนเด็กทำไมถึงชอบเล่นอะไรแบบนี้กัน มันทั้งเสียเวลาและเป็นการละเล่นที่สิ้นคิดมาก

ฟ้าเริ่มมืดแล้วในตอนที่อานซินถือจิ้งหรีดกลับมาก็พบเจอ คุณนายรองกำลังพูดคุยและดื่มน้ำชากับกลุ่มสาวสวยและพี่ชาย สุดหล่ออานซินที่กำลังจะทักทายก็ถูกหรงฉีพี่สาวตามกฎหมาย ถามด้วยท่าทียิ้มๆเสียก่อน จับจิ้งหรีดมาตั้งมากตั้งมายเหนื่อย แย่เลย”

“ไม่เหนื่อยเลยสนุกมาก คุณชายรองสะบัดมือไปมาแทนคำ ตอบ

ท่าทางของเขาทำให้บรรดาพี่สาวน้องสาวหัวเราะกันเสีย ยกใหญ่

เมื่อคุณนายรองและคนกลุ่มนั้นหัวเราะเสร็จก็ลุกขึ้นยืนและ กล่าวว่า “อานซินกลับไปเล่นจิ้งหรีดกับคุณชายรองที่ห้องเถอะ เมื่อถึงเวลาอาหารค่ำจะขึ้นไปเรียก

“ค่ะ”อานซินรับคำนิ่งๆและพาวเฉิงขึ้นตึกไป

เธอรู้ว่าคนพวกนี้ตั้งใจทำตั้งใจทำให้เธอลำบากเพื่อให้รู้สึก โกรธไม่เป็นไรแค่เธอไม่แสดงท่าทีโกรธหรือลำบากออกไปพวก เขาก็คงล้มเลิกที่จะหาความสนุกไปเอง