ตอนที่ 7 ของขวัญแต่งงาน

ยามค่ำคืนเมื่อได้ยินเสียงทันใดนั้นเองก็ชะงักก่อนจะค่อยๆเลย หน้าขึ้นท่าทางที่ทรมานค่อยๆหายไปกลายเป็นสายตาแข็งกร้าว ที่กวาดมองขึ้นมา

สายตาคุกคามจ้องมองที่อ่านซินราวกับเสือดำที่กำลังจ้อง เหยื่ออันโอชะ

อานซินยังไม่ทันจะได้มองเขาให้ถี่ถ้วนเบื้องหน้าดำมืดร่าง แกร่งของชายหนุ่มกระโจนเข้าหาเธอลำคอไร้ซึ่งอิสระชีวิตนี้ตก อยู่ในกำมือของเขาแล้ว

“อั๊ก”

อานซินกรีดร้องตามสัญชาตญาณ

แต่วี่เฉิงเหมือนจะสูญเสียการควบคุมไปแล้วบีบคอเธอพร้อม กับคํารามลั่น “เอายามาให้ผมยาให้ผม…”

ยารียาอะไรเขาต้องการยาอะไรไม่สบายที่ตรงไหนกันแน่

“ฉัน…ฉัน…จะไปหา…”ใบหน้าของอานซินแดงเพราะ อาการบีบคั้นแรงนิ้วที่คอนั้นแข็งแรงมากเธอรู้สึกเหมือนคอกำลัง จะหักไม่นึกฝันว่าเบื้องหลังของใบหน้าที่เท่านั้นจะเป็นเช่นนี้ไม่ นึกมาก่อนเลย…

วี่เฉิงไม่อาจควบคุมจิตใต้สำนึกในตอนนี้ได้ความเจ็บปวดที่หัวกลืนกินจิตใต้สำนึกเขาทีละน้อย

“อ๊าก…”เขาคํารามลั่นแต่มือกลับสะบัดร่างของอานซินไปยัง ด้านข้างของ โซฟาหน้าผากของอานในกระแทกเข้าที่มุมเจ็บจน สะท้านไปทั้งใจ

และหลังจากทีวี่เฉิงผลักเธอออกไปก็ใช้หัวกระแทกเข้าที่ฐาน ของ โซฟาสองมือจับไว้มั่นและกระแทกเข้าไปไม่หยุดราวกับว่า วิธีนี้จะสามารถช่วยบรรเทาอาการเจ็บที่หัวได้

เมื่อเห็นท่าทีที่คุกคามของเขาทันใดนั้นอานซินก็นึกถึงข่าวลือ ที่ว่าคุณชายรองแห่งตระกูลไม่ได้เพียงเป็นบ้าแต่ยังไม่โรค แปลกๆอีกด้วยแต่ไม่มีใครรู้ว่าเขาเป็นโรคอะไรอานซินเองก็ไม่ เข้าใจแต่วันนี้เมื่อได้เห็นท่าทางที่ผิดแปลกของเฉิงเธอเชื่อใน ทันทีว่าข่าวลือมันไม่ใช่แค่ข่าวลือ

เขาไม่เพียงเป็นบ้าแต่ยังเป็นโรคแปลกๆอีกด้วย

อานซินเมื่อเห็นเขาทําท่าจะกระโจนใส่ตัวเองอีกรอบก็รีบวิ่งไป ยังประตูโดยที่ไม่คำนึงถึงความเจ็บปวดที่หน้าผากเลยแม้แต่นิด เธอเปิดประตูเท้าเปล่าวิ่งไปตามทางเดินที่วังเวงทั้งวิ่งทั้งกรีด ร้องขอความช่วยเหลือ

ทางเดินว่างเปล่าราวกับเป็นอย่างไรก็ไปไม่ถึงสุดทางเดินได้ เสียงคำรามด้วยความทรมานของเฉิงยังคงดังไม่หยุดใจเธอ เริ่มร้อนรนแต่ตอนนี้ไม่มีร่างของคนใช้เลยแม้แต่คน

เพราะเพิ่งเข้ามาอยู่วันแรกเธอเลยยังไม่คุ้นชินกับห้องหับวิ่ง ไปวิ่งมาในที่สุดเธอก็หาบันไดลงไปข้างล่างเจอเธอแทบจะกระโดดลงไป

“คุณหญิงรองเกิดเรื่องอะไรขึ้นหรือคะ”

อานชินจ้องเขม็งเป็นคนใช้ที่ยืนมองเธออยู่ที่ชั้นหนึ่งใบหน้า ซูบผอมและไร้ความรู้สึก เมื่อพบเจออานซินที่ไม่อาจเพิกเฉยจึงเอ่ยอย่าง

ร้อนรน คุณชายรองเป็นอะไรก็ไม่รู้พวกเธอรีบขึ้นไปดูเขาที

ใครจะไปรู้กันว่าคนใช้จะตอบกลับนิ่งๆ โดยที่สีหน้าไม่เปลี่ยน ไปเลยแม้แต่น้อย อาการของคุณชายรองจะกำเริบเช่นนี้ทุก เดือนคุณก็หาวิธีรับมือเอาไว้นะคะรีบกลับไปเถอะ

คนใช้กล่าวจบก็หันหลังกลับ

อานซินซะงักนิ่งอยู่กับที่ไตร่ตรองกับคำพูดของคนใช้เมื่อครู่ กําเริบทุกเดือนและยังให้เธอไปหาทางรับมือเอาเองอีก

คนในคฤหาสน์ ช่างเลือดเย็นนัก

อานซินไม่เจอใครที่จะสามารถช่วยเหลือได้จะให้กลับไปเธอก็ ไม่กล้าทำได้แค่ซ่อนตัวอยู่ที่ระเบียงทางเดินและปิดหูตัวเองไว้ แน่นเพื่อไม่ให้ได้ยินเสียงกรีดร้องที่ทรมานของเฉิง

วันนี้คือค่ำคืนของวันแต่งงานของเธอชีวิตค่ำคืนในงานวัน แต่งของเธอคือการอยู่ที่ระเบียงทางเดิน

และฉากในห้องนอนนั้นคือของขวัญแต่งงานของเธออย่างนั้นหรือ