ตอนที่8คนที่ยี่สิบสาม

ตอนเย็นภายในห้องที่เงียบสงบแต่เดิมมันควรจะเป็นเวลาพัก ผ่อนยินเสี้ยวเลี้ยวกระวนกระวายราวกับมดที่อยู่บนหม้อน้ำร้อน โทรศัพท์ที่โดนโยนลงบนเตียงนอน ซึ่งต้องมีเสียงดังขึ้นบ่งบอก ว่ามีข้อความเข้าจากวีแชทแต่เธอก็ไม่มีใจที่จะสนใจแม้แต่น้อย

เธอเข้าใจอย่างชัดเจนหลี่หมั้งและยืนรั่วอวนไม่ชอบเธอ เตรียมพร้อมรอคอยเวลาในตอนนี้ที่พี่ชายไม่อยู่บ้านบีบบังคับ ให้เธอออกไปเมื่อถึงเวลานั้นต่อให้พี่ชายรีบกลับมาก็ไม่ สามารถปกป้องเธอได้แล้ว!

แต่งงานให้คนอื่น?

เธอจะยอมรับการแต่งให้คุณลุงจางได้อย่างไรแค่คิดเธอก็รู้สึก ขยะแขยงแล้วร่างกายที่มีแต่ไขมันศีรษะที่ล้านเกลี้ยงพฤติกรรม ลามกทุกอย่างล้วนทำให้ยินเสี้ยวเสี้ยวอดทนไม่ได้จนแทบเป็น บ้า!

เสียงจากโทรศัพท์ดังขึ้นอีกครั้งยินเสี้ยวเสี้ยวจึงหยิบขึ้นมา อย่างไม่เต็มใจ

เปิดวีแชทก็ปรากฏข้อความหนึ่งที่ส่งมาจากพี่ชาย

เสี้ยวเลี้ยวตอนนี้กำลังทำอะไรอยู่? คุณแม่ทำอะไรให้เธอ ล่ามากหรือเปล่า?

เมื่อเห็นประโยคนี้ขอบตาของยินเสี้ยวเสี้ยวก็ร้อนขึ้นมานี่คือพี่ชายคนโตของเธอตั้งแต่เล็กจนโตเป็นพี่ชายที่คอยเจ็บปวดแทน

เธอมาตลอดแม้ว่าจะมีพ่อเดียวกันแต่คนละแม่แต่ทว่าก็เป็น ครอบครัวเพียงคนเดียวของยินเสี้ยวเสี้ยวครอบครัวที่เหลือได้ หายไปจากความรักของเธอหมดแล้ว -พี่ชายช่วยฉันด้วยคุณแม่ต้องการให้ฉันแต่งให้คุณลุงจาง

คุณรีบกลับมาเร็ว!

ในจิตใต้สํานึกยินเสี้ยวเสียวคิดอยากจะขอร้องให้พี่ชายมา ช่วยเหลือตัวเองแต่เมื่อพิมพ์เสร็จแล้วเธอกลับไม่ได้กดปุ่มส่งไป หลังจากนั้นก็ลบออกทีละค่ายินเสี้ยวเสี้ยวแก้ไขข้อความใหม่ให้ ไม่น่าความลําบากใจไปให้เขาและบอกเขาว่าตัวเองสบายดี……..

เธออยากให้พี่ชายกลับมามากๆ ตอนนี้เธอตัวคนเดียวภายใน บ้านหลังนี้แถมยังโดนบังคับให้แต่งงานแต่ว่าไม่ได้พี่ชายไปต่าง ประเทศเพื่อทำงานที่สำคัญมากถ้าหากเป็นเพราะเรื่องของเธอ คอยถ่วงพี่ชายไว้เธอก็ไม่อาจสบายใจได้

แฟนหรือ?เธอจะไปหาแฟนมาจากที่ไหนกัน!

แถมยังต้องเป็นคนที่สามารถแต่งงานกันได้!?

เท้าสีแดงยินเสี้ยวเสี้ยวเตรียมจะลงไปชั้นล่างเพื่อรินน้ำมาดื่ม แต่กลับไม่คิดว่าจะได้ยินเสียงของหลี่หมั้งและยินรั่วอวนคุยกัน อยู่ในห้องครัว

“แม่คะถ้าหากว่าพอถึงเวลาจริงๆแล้วยินเสี้ยวเสี้ยวพาผู้ชาย กลับมาได้พวกเราต้องปล่อยเธอไปจริงหรือ?”ยินรั่วอวิ๋นใส่ชุด กระโปรงนอนสีชมพูขับให้ผิวของเธอดูขาวเนียนเป็นพิเศษ ครั้งนี้โอกาสที่ดีมากเลยนะคะฉันไม่อยากเห็นเธอยังบ้าน ยิน ให้ขวางขวางตา”

เธอ หรือเปล่าแม่ของเธออย่างฉันสมองหรืออย่างไรวันที่พูดเธอฟังไม่เข้าใจเลยใช่ยินรั่วอวิ๋นแต่คำพูดนั้นยังให้ท้ายนิดหน่อย ที่ ฉันพูดนั้นใช่แค่เสี้ยวเลี้ยวเธอได้แต่งงานฉันก็สามารถคิดหาได้มากมายเธอแต่งให้คุณลุงของเธอ!

ยินเสี้ยวเสียวอยู่ตรงหัวมุมจึงได้ยินการสนทนาพอดีทั้งร่าง เย็นเยียบ

หลี่หมั้งต่อในพูดแฝงไปด้วยความลำพองใจอย่างอด ไม่”ของเธอต้องนั้นเป็นเรื่องได้ยากแน่นอนว่าฉัน ต้องการขายน้ำใจครั้งให้เธออยู่แล้วแต่ถึงอย่างไรลูกสาวที่ แสนค่าและมีความสามารถของได้ไว้มืออย่างไม่คาดคิดบ้านเสี่ยงเป็นชิ้นเนื้อ

ยินอวนอย่างเขินอายคิดถึงใบหน้าอันหล่อเหลาของ เซี่ยงเฉิงรู้สึกตัวเองมาก

ยินเสี้ยวเสียวไม่ฟังต่อไปอีกตอนมาไร้เสียงตอนกลับไร้เสียงเวลากลางคืนที่เงียบเชียบเข้าไปในห้องเอาเก็บเอกสาร และของบางอย่าง โดยเฉพาะของบ้านยินแอบหยิบสมุดทะเบียนบ้านไปเช้าตรู่ในวันรุ่งขึ้นก็ได้เอาบัตรประจำตัวประชาชนและ สมุดทะเบียนบ้านของตัวเองออกไปอย่างเร็วรวดแล้ว ในเวลากลางวันบนถนนในเมืองโคล้ายจะมีกลิ่นอายของฤดู

ใบไม้ผลิแผ่กระจายอยู่เสียงฝีเท้าของทุกคนทั้งเอ้อระเหยหรือเร่ง รีบล้วนต่างกันไปยินเสี้ยวเสี้ยวยืนอยู่ตรงหัวมุมของทางเท้า ภายในใจนับเลขอย่างสงบเงียบ

หนึ่งสองสามสี่…….

สิบเอ็ดสิบสองสิบสาม……..

ยินเสี้ยวเสียวได้วางแผนไว้กับตัวเองภายในใจแล้วตอนนี้เธอ อายุยี่สิบสามปีถ้าอย่างนั้นเธอจะนับคนที่อยู่ในนี้ยี่สิบสามคนขอ เพียงเขาอายุไม่เกินสามสิบปีไม่มีครอบครัวร่างกายแข็งแรงเธอ ก็จะขอเขาแต่งงาน ขอเขาแต่งงานให้ผู้ชายคนที่ยี่สิบสาม กลายมาเป็นสามีของตัวเองและกลายเป็นฟางเส้นสุดท้ายที่ช่วย ชีวิตของเธอให้หลุดพ้นจากบ้านยิน

ยี่สิบผู้ชายที่ปรากฏตัวออกมาเป็นชาวต่างชาติไว้หนวดไว้ เคราดูยุ่งเหยิง

ยี่สิบเอ็ดคนที่ปรากฏตัวออกมาอายุน่าจะมากกว่าสามสิบปี และข้างกายของผู้ชายยังมีภรรยากับลูกสาวอยู่ด้วย

ยี่สิบสองคนที่ปรากฏตัวออกมาเป็นชายหนุ่มที่ดูอ่อนโยนหล่อ เหลาสวมแว่นตาราวกับนักวิจัย

กลั้นลมหายใจสายตาของยินเสี้ยวเลี้ยวมองตรงไปที่หัวมุมรอคอยผู้ชายอีกคนเดินมา……

ทันใดนั้นที่หัวมุมก็ปรากฏรองเท้าที่ขาดรุ่งริ่งคู่หนึ่งยินเสี้ยว เสี้ยวมองดูว่านั่นคือใคร…….