บทที่ 1 กินกันมั้ย [NC18+++]

ชายตัวเล็กหันมามองชายร่างสูงที่วางถาดอาหาร ไว้บนโต๊ะของเขาก่อนหย่อนตัวเองลงนั่งข้างๆเขา โลมา หันไปมองโดยรอบสลับกับมองหน้าชายคนดังกล่าว โต๊ะเก้าอี้ยังว่างอยู่เยอะแยะมากทำไมเขาต้องมานั่ง ข้างเรา หรือจะมาหาเรื่องไถ่เงินอะไรรึเปล่า เขาโดน มาตั้งแต่เด็กจนโต อนุบาล ประถม มัธยม หรือแม้แต่ มหา’ลัย นพึ่งเข้ามาทํางานที่นี่ได้ไม่นานคงไม่วายโดน แบบนั้นอีกตามเคย

“อยากกิน ขอกินได้มั้ย”

“เอ๊ะ?!?”ภายใต้ความตกใจนั้นชายที่อยู่ตรงหน้า คืบเอาลูกชิ้นที่อยู่ในถ้วยก๋วยเตี๋ยวของเขาเข้าปากไป พร้อมกับจ้องหน้าเขาอยู่แบบนั้น

ทำไมผู้ชายคนนี้หล่อและเซ็กซี่ได้ขนาดนี้ ขนาด แค่กินลูกชิ้นยังหน้ากินได้ขนาดนี้ เขามองใบหน้าของ ชายที่อยู่ตรงหน้าอย่างเพ่งพิจารณาก่อนหลุดไปอยู่ใน ภวังค์ความคิดของตัวเอง

“นี่แน่ะ คิดอะไรของคุณอยู่”เขาตื่นจากภวังค์จาก การที่ถูกชายร่างสูงใช้ช้อนเคาะเบาๆที่หน้าผากเล็กๆ ของเขา

“โอ้ย!!”หน้าเหยเกปรากฏบนใบหน้าของผู้ชาย ที่อยู่ด้านหน้าของเขา ผู้ชายตัวเล็กกำลังลูบหน้าผาก บ่อยๆหลังจากที่ถูกเขาใช้ช้อนคันนั้นเคาะไปเต็มๆ ก็มันน่าหมันเขี้ยวนี่นา คนอะไรว่ะน่ากินไปซะทุกส่วนขนาด

“จะจ้องผมอีกนานมั้ยครับ”

“เออ คือว่า…

“แค่ขอกินแค่นี้ ทำเป็นหวง เดี๋ยวผมให้ของผม คืนให้ทั้งตัวเลย”

“มะ..มะ ไม่เป็นไรครับ”ชายตัวเล็กได้ยินแบบนั้น หน้าแดงฉ่าขึ้นมาทันทีเขาลอบกลืนน้ำลายกับคำพูด ของชายที่อยู่ตรงหน้า

“คิดอะไรของคุณ นี่กุ้งตัวใหญ่ ให้ทั้งตัวเลย”

“อะ เออ อ่อ…คะครับๆ

“น่ากินใช่มั้ยล่ะ เช็ดน้ำลายซะ หกหมดแล้ว”

“ครับ”

“หมายถึงกุ้งหรือคนครับ”

“คน..เอ้ย!!”

เขารีบบิดหน้าหนีจากผู้ชายตรงหน้าทันที โอยยยยยย…โลมานี่แกทำอะไรของแก พูดอะไรออกไป เจ ออกันไม่ถึงสิบนาทีเราหลงใบหน้าหล่อๆของเขาขนาด นี้เลย!! เราแสดงออกทางสีหน้าชัดเจนขนาดนั้นเลยเห รอว่าเราอยากกินของเขาขนาดนี้

“คิก คิก”

“หยุดหัวเราะได้แล้วครับ ผมอายนะ”

แล้วเราสองคนก็นั่งทานข้าวกันไปเรื่อยๆความ เงียบเริ่มเข้ามาเมื่อคนที่อยู่ข้างๆเขาเงียบ ส่วนเขาเองก็ ไม่กล้าชวนคุยบทสนทนาที่เคยพูดคุยทักทายคนทั่วไป หรือคุยกับเพื่อนได้ลื่นปากแต่ทำไมในเวลานี้เขาคิด อะไรไม่ออกเลยจนเมื่อคนข้างๆเอ่ยถามขึ้นมา

“กินกันทุกวันมั้ย”

“กินกัน?!?”

“กิน ข้าว ด้วยกันทุกวันมั้ย”

“กินสิ กินทุกวันเลยนะ”

“หมายถึงข้าวเหรอ”

“เปล่า หมายถึงคุณ
“หึ!!…ทุกวันจันทร์ถึงศุกร์ เที่ยงตรงเจอกันที่เดิม นะครับ”

เขาพูดไว้เท่านั้นก่อนที่เขาจะเดินออกไปและหัน มายิ้มให้เขาเล็กน้อย ชายร่างเล็กสายตาละห้อยนั้นยัง คงนั่งนิ่งและอึ้งกับเหตุการณ์เมื่อครู่ เหตุการณ์ทุกอย่าง มันเกิดขึ้นเร็วมาก จนเขาไม่ทันได้ตั้งตัว หรือนี่เขาฝัน ไปหรือเปล่า มันคงเป็นแค่คำพูดหยอกล้อแกล้งหยอก ที่ไว้ใช้พูดกับเด็กจบใหม่พึ่งได้เข้ามาทำงานได้เพียงไม่ นานคนนี้

> > วันต่อมา (วันอังคาร) < < “ช้าไปสิบนาที” ผู้ชายคนนั้นจริงๆด้วย เขามานั่งรอที่โต๊ะเดิมเก้าอี้ ตัวเดิม นี่เขาจะมาแกล้งอะไรเราอีก แค่เมื่อวานที่เขา พูดแบบนั้นก็ทำเรานอนไม่หลับทั้งคืนแล้ว หรือที่เขา พูดจะเอาจริงๆ นี่เขายังงงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอยู่เลย นะ แต่สมองก็สั่งการให้มันหยุดอยู่ตรงหน้าโต๊ะที่เขานั่ง จานข้าวในมือเกือบจะล่วงลงไปกับพื้นดีที่เขาจับมันไว้ ก่อน และวางจานของเขาไว้กับโต๊ะ “ยังอึ้งอยู่อีก นั่งลงสิครับ” เขาพูดพร้อมกับจับ แขนของคนตัวเล็กนั่งลงที่เก้าอี้ข้างๆเขา พร้อมกับที่เขาเองขยับเลื่อนเข้าไปนั่งข้างใน “เอ๊ะ?!?” “ผมจะทดเวลา10 นาทีนะก่อนเริ่มปฏิบัติตามข้อ ตกลงของพวกเรา ผมขอเวลาชดเชย10นาทีของผมที่ รอคุณก่อนนะครับ”ไม่พูดเปล่าชายคนนี้ก็เลื่อนมือหนา ของเขาเข้ามาจับข้างนอกกางเกงตรงที่เจ้าโลมาน้อย ของเค้าทันที ชายตัวเล็กถึงกับตัวสะดุ้งโหยงมือมือหนานั้น สัมผัสเข้ากับเป้าที่นูนคับกางเกงอยู่ตอนนี้ “มันตื่นเร็วจังนะครับ” จะไม่ตื่นขนาดนั้นได้ไงล่ะครับ ไม่อยากจะบอกว่า มันเริ่มตั้งชูชันตั้งแต่คุณก้าวเข้ามาในห้องอาหารแล้ว แค่เห็นหน้าเขาร่างกายก็สั่นไปหมดทั้งตัวแล้วต่างหาก “คนเยอะครับ” “แบบนี้มันตื่นเต้นดีนะครับ”ชายคนนั้นเข้ามากระ ซิบที่ข้างหูของเขาเบาๆทำเอาชายตัวเล็กเสียวซ่านไป ทั้งตัว “อะ อูววว แต่ผมอะ..อายครับ เสียงที่เปล่งออก มาไม่เป็นจังหวะของชายร่างเล็ก ทำให้ชายร่างสงที่อย่ตรงหน้ายิ้มออกมาได้ไม่น้อยหลังจากเห็นร่างเล็กบิดตัว เป็นเกลียวแบบนั้น “ไม่มีใครเห็นใต้โต๊ะหรอกครับ” ชายร่างสูงไม่ว่า เปล่าค่อยๆรูดซิบกางเกงของร่างเล็กลง ก่อนสัมผัสมัน ภายใต้กางเกงในฝันบางของเขา บอกมาสิว่านี่ไม่ได้เตรียมมาเลยใช่มั้ย...กางเกง ในผืนเล็กและบางขนาดนี้ เพื่อการนี้โดยเฉพาะเลย เปล่าเนี่ย เขาลูบถูไถอยู่กับมันพักหนึ่ง ก่อนที่คนตัวเล็ก จะร้องเสียงหลงออกมา “โอะ อ่าาาา “นี่ผมยังไม่ได้ทำอะไรมากเลยนะครับ คุณก็เป็น ขนาดนี้แล้ว” เขาเลื่อนใบหน้ามาวางไว้ที่ไหล่ของเขา ก่อนกระซิบที่หูของเขาเบาๆ ก่อนที่ชายตัวเล็กจะสะดุ้ง และผงะออกไปเล็กน้อย นี่เขาทําให้คนตัวเล็กตกใจ ขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย “เดี่ยวคนมองครับ” “เอ๊ะ!?! คุณกลัวเหรอ” “กลัวคุณจะถูกมองไม่ดีนะครับที่มาอยู่ใกล้ๆผม “ทำไมผมต้องถูกมองไม่ดีด้วย นี่แน่ะ คิดมากไปแล้ว " ชายร่างสูงใช้ซ้อนเคาะที่หน้าผากเล็กๆของเขา เบาๆ ก่อนจะส่งยิ้มให้และหันกลับไปทานข้าวที่อยู่ตรง หน้าของเขา “เออ...คือ...” “หื้ม?!?” “ไม่ต่อแล้วเหรอครับ”