บทที่ 10 รอม่ามี้กลับมา

ไม่สงสายว่า การแข่งขันครั้งนี้ซูซินหว่านเป็นผู้

ถังยัวหลีถูกกระตุ้นโดยคำพูดของซูซินหว่านแล้ว ได้เดินหนีออกจากห้องรับรอง VIP

หลังจากถังยัวหลีออกจากห้อง เธอก็ปลดการ ปลอมตัวนิ่งของเธอ ฝ่ามือทั้งสองได้หล่นลงมาอยู่ข้างๆ กํามือของเธอที่กำาแน่นจนเห็นเส้นเลือกสีน้ำเขียวชัด ก็ได้ปล่อยออก

สัญญาณทั้งหมดนี้ได้บ่งบอกว่า เรื่องราวอดีตนัน้ เธอไม่นิ่งเฉยเหมือนที่ปรากฏบนหน้าและเธอก็ยังไม่ สามารถลืมมันได้อย่างสมบูรณ์

หลังจากนั้นไม่นาน ซูซินหว่านสูดหายใจลึก ๆ แล้ว เช็ดความเปียกชื้นเล็กน้อยที่มุมดวงตาของเธอ เปิด ประตูเดินออกไปด้วยสีหน้าปกติ

แต่ไม่คาดว่า เพิ่งเดินออกจากห้องก็ได้เจอลูกน้อย

สองตัวนี้

ซูซินหว่านไม่อยากให้เด็กคู่นี้ยุ่งกับงานของเธอ มากเกินไป โดยเฉพาะอย่างยิ่งกับภาพที่มีลูกค้ามาหา ปัญเช่นนี้

เหยีบส้นสูงของเธอเดินไป
“ทำไมมาอยู่ที่นี่? ม่ามี้บอกแล้วใช่มั้ยว่าทำงาน อยู่ ให้ไปอยู่รอกับน้าเถียนๆก่อน”

“ม่ามี้!”

ซูชอนจินเห็นซูซินหว่านเดินออกมา รีบยกขาสั้นๆ ของเธอแล้ววิ่งไปหาซูซินหว่านอย่างตื่นเต้นและใน ขณะที่ใกล้ชิดกับซูซินหว่าน ก็ไม่ลืมที่จะตอบคำถามที่ เธอถามมา

“พี่ชายคิดถึงม่ามี้แล้ว ชอนจินกลัวว่าเขาจะ ร้องไห้ หนูเลยมาด้วยกับเขา!

ซูชอนจินพูดอย่างชาญฉลาดและจริงจัง ราวกับว่า สิ่งที่เธอได้กล่าวนั้นไม่มีความปลอมปนอยู่

น่าเสียดาย ข้ออ้างแบบนี้อาจหลอกคนอื่นได้

แต่หลอกซูซินหว่านนั้น เธอยังดูเล็กไปนิด

“เธอนี่น้า!” ซู่ซินหว่านซึ่งคุ้นเคยกับลูกสาวเธอ ก้มตัวลงและบีบจมูกเล็ก ๆ ของเธอเบา ๆ ถอนหายใจ โดยไม่รู้จะพูดเธอยังไง

เห็นยัยตัวเล็กจู่ ๆ ก็เอามือของเธอโอบรอบคอของ เธอ “ม่ามี้……….”
แตกต่างอย่างมากระหว่างก่อนและหลัง ทำให้ซูซิ นหว่านปรับตัวไม่ทันเลย

“เป็นอะไรจ้า ?”

ซูซินหว่านอุ้มตัวน้อยขึ้นมา

ยัยตัวน้อยอยู่ในอ้อมแขนของเธอและพูดอย่าง

โกรธว่า

“ป้าคนเมื่อกี้ใจร้ายจังเลย รังแกม่ามี้แบบนี้ได้ไง!”

เด็กเล็กไม่รู้จะซ่อนอารมณ์ของเธอยังไง แต่ก็เป็น

เพราะความห่วงใยตรงๆแบบนี้ ซึ่งทำให้หัวใจของซูซิน หว่านอบอุ่นและกอดเธอแน่นขณะที่ปลอบโยนเธอ

“เด็กโง่ตัวน้อยเอ๋ย นี่เป็นงานของม่ามี้! เชื่อใจได้

เลยว่าม่ามี้สามารถจัดการได้!”

ซูซินหว่านพูดเบา ๆ ดูเหมือนจะไม่ได้คิดเรื่องนี้ มาก แต่เด็กน้อยส่ายหัวอย่างไม่เชื่อ

“ถ้าหาเจอปะป๋าก็ดีแล้ว ถ้าเขาอยู่ ม่ามี้ก็ไม่ต้อง ทำงานเหนื่อยใจอีกต่อไป!”

คำพูดของเด็กน้อยทำให้ซูซินหว่านหัวเราะและ หอมแก้มเธอพูดว่า
“ตัวน้อยของม่ามี้จริงๆเลย แต่ม่ามี้ชอบงานนี้มาก และไม่รู้สึกลำบาก ตอนนี้เธอยังเด็กพวกนี้ไม่ใช่สิ่งที่ เธอควรกังวล!”

ซูซินหว่านพูดและดูเวลาที่นาฬิกาของเธอไปด้วย ว่า “เดียวม่ามี้ยังมีงานที่ต้องทำ หนูกับพี่ชายไปหาน้า เถียนเถียนที่ห้องพัก รอม่ามี้กลับมาได้มั้ยเอ่ย?”

“งั้นก็ได้!”

ยัยตัวน้อยทำหน้าไม่ค่อยยินยอม แต่ก็ตอบเธอ อย่างน่ารัก

ซูอิโนะจับมือพาเธอเดินไปทางห้องพัก

หลักจากสองตัวนี้หาไปในสายตา ซูซินหว่านหัน หลังเดินไปทางห้องทำงานหัวหน้า lisa