บทที่ 8 หาวิธีสั่งสอนเธอ

ซูซินหว่านถามมาอย่างเชี่ยวชาญ นำพาการ สนทนาไปทางอัญมณีจะออกแบบยังไง

ถังยัวหลีได้อึ่งไปสักพัก เพราะมันไม่ได้เป็นไปตาม

ความคาดหมายที่เธอคิดไว้ เธอคิดว่าถึงซูซินหว่านจะ ไม่โมโห อย่างน้อยก็จะแสดงสีหน้าไม่เต็มใจออกมา

แต่ในเหตุการณ์จริงคือ ซูซินหว่านไม่ได้ขมวดคิ้ว เพียงเล็กน้อยเลย เหมือนที่พูดมาไม่เกี่ยวข้องกับเธอ

และนี่ก็ทำให้ถังตัวหลีหงุดหงิดมาก อดอารมณ์ไว้ ในตัวโดยไม่สามารถปลดปล่อยออกมาได้

สักพักเธอพูดอย่างใจเย็น และทำตัวนิ่ง “ “ซูซิน หว่าน เธอไม่อยากคุยกับฉันเรื่องอดีตหรือ? ไม่ต้อง แกล้งทำตัวนิ่งแบบนี้ก็ได้น้า

ถุงยัวหลีถามท้าทายจุดอ่อนที่เจ็บปวดของซูซินหว่าน

แน่นอนเธอเกลียดแค้นผู้หญิงคนนี้มาก และแม่ และลูกชายที่ได้ใช้ทุกวิถีทางที่จะบังคับให้เธอยกเลิก การหมั้น

ตลอดปีที่ผ่านมานี้มันเหมือนเขมปักอยู่ในใจ ชินหว่าน
เจ็บจนเธออยากจะส่งพวกเขาเข้าคุก

แต่เธอนึกถึงเด็กน้อยน่ารักสองตัวนั้นแล้ว ใจที่เคย แค้นแค่ไหนก็ถูกลบลืมไปได้

“ถ้าคุณนายฉินมาในรอบนี้ เพื่อที่จะคุยเรื่องเก่า กับฉันแล้วก็เชิญกลับได้เลยค่ะ ถ้าจะให้ฉันช่วยทำงาน ให้ละก็กรุณาบอกความต้องการมาได้เลยค่ะ”

ซูซินหว่านกล่าวว่าอย่างเฉยเมยและเหมือนกำลัง คุยในธุรกิจจริงๆ แม้ว่าถังยัวหลีต้องการที่จะใส่อารมณ์ ในตอนนีก็ต้องบังคับลง เธอเลยสั่งอย่างโมโหว่า

“ได้….ซูซินหว่านเธอนี่เยี่ยมจริงๆ! ในเมื่อเธอไม่ อยากคุย ฉันก็บอกตรงๆกับเธอละกัน ให้เวลาเธอสาม วัน ออกแบบอัญมณีออกมาที่ทำให้ฉันพอใจ ไม่งั้นฉัน จะไปร้องเรียนเธอที่เจ้านายใหญ่! และให้ทุกคนรู้ว่า บริษัทรุ่ยหยางไม่ได้เป็นอย่างที่โฆษณา ที่บอกว่าลูกค้า คือพระเจ้า จะให้ลูกค้าพอใจทุกอย่างนั้นแค่เป็นคำ หลอกลวงเฉยๆ!”

ถังยัวหลีเดินหยิ่งไปออกไปที่ห้อง ก่อนถึงประตู เธอหันมามองซูซินหว่าน สายตาเหมือนกับไก่ที่ชนชนะ ในงาน ยักคิ้วกล่าวว่า “ซูซินหว่านในเมื่อเธออยู่ต่าง ประเทศมาหลยาปีแล้วทำไมไม่อยู่ต่อไปทั้งชาติล่ะ แต่ เธอดันกลับมาในพื้นที่ฉัน ต่อไปเธอก็ไม่ต้องคิดจะใช้ ชีวิตอย่างสงบสุขอีกเลย!”
ถังยัวหลีพูดอย่างร้ายกาจ แต่เธอไม่รู้ว่าคำพูดนี้ได้ เข้าไปถึงหูของสองตัวน้อยที่แอบตัวอยู่ตรงหน้าต่าง

“มันมากเกินไปแล้วน้า! ป้าคนนี้ทำแบบนี้กับม่ามี้ ได้ไง พี่ชาย!เราต้องหาวิธีสั่งสอนให้เธอรู้ความน่ากลัว ของพวกเราแล้ว!”

“อืม”

ซูอิโนะตอบอย่างซีเรียส แต่เห็นซูชอนจินกำลัง ทำตาโตจ้องมองเธอ

“แล้วพี่คิดวิธีออกยังล่ะ?”

“ยัง….….”

ซูอิโนะส่ายหน้าเบาๆอย่างหล่อเย็นชา

“โธ่!”

ซูชอนจินกล่าวว่าด้วยสายตาที่ผิดหวัง “มันคงจะ ดีถ้าปะป๋าอยู่ที่นี่ จะไม่มีใครมากล้ารังแกม่ามี้อีก!”

พูดถึงสิ่งนี้ ชอนจีนก็นึกถึงสิ่งสําคัญเรื่องหนึ่ง

“แต่ปะป๋าพวกเราคือใครล่ะ ถามม่ามี้ก็บอกว่าไม่รู้ น่าเบื่อจังเลย!”