บทที่ 7 สาดเสียเทเสีย

ซูซินหว่านนึกในใจโดยไม่ได้แสดงออกมา สักครู่ พูดต่อเถียนเทียนว่า

“เอาอย่างนี้ เดียวฉันไปดูก่อน เธอช่วยดูแลสอง ตัวนี้ไม่ต้องให้เขาวิ่งเล่นทั่ว!”

“ได้ค่ะๆ หัวหน้าซูไปก่อนเลยค่ะ ตรงนี้ปล่อยให้

หนูดูแลได้!”

เถียนเตียนตอบรับอย่างยินดี เพราะเธอคิดว่าดูแล แฝดสุดน่ารักคู่นี้ดีกว่าไปเผจิญลูกค้าที่จู้จี้เยอะเลย

ถึงซูซินหวานตอบรับอย่างยินยอม แต่ซูซินหว่านก็ รู้ตัวแฝดคู่นี้ดี เธอไม่ค่อยไว้วางใจ นั่งลงมาและมองไป ที่เด็กน้อยให้คำสั่งว่า

“ม่ามี้จะไปทำงานก่อนน้า เธอสองคนต้องเชื่อฟัง น้าเถียนเถียนไม่ซนเข้าใจมั้ย?”

“รู้แล้วหน่าๆ!”

ซูชอนจินสัญญาอย่างไม่รู้ตัวและกล่าวว่า

“ม่ามี้เธอรีบไปทำงานเลย ถึงอิโนะจะซนไปนิดแต่ มีชอนจินดูไว้อยู่!”

คำพูดเหล่านี้ก็มีแต่ซูชอนจินที่พูดออกจากปากได้
เถียนเถียนที่ยืนอยู่ข้างก็ได้หัวเราะออกมา

เธอคิดว่าน้องสาวชอนจินคนนี้น่าจะเป็นตัวซน

มากกว่า

ดูออกว่าซูซินหว่านก็เห็นด้วยกับที่เธอคิด คำ สัญญาของซูชอนจินนั้นเธอก็ได้แค่ฟังๆไปงั้นแหละ

“หนูนี่น้า ขอแค่ไม่ไปก่อเหตุม่ามี้ก็กราบ

ขอบพระคุณแล้ว!”

ซูซินหว่านพูดไปพร้อมยิ้มมองเถียนเถียน

“ฝากดูแลสองตัวนี้ละกันน้า!”

“ ได้เลยค่ะ หัวหน้า!

เมื่อเธอได้จัดการกับสองตัวนี้เสร็จก็ลุกขึ้นไปและ เดินไปที่ห้องประชุม…….

ซูซินหว่านมาถึงห้องรับลูกค้าVIP ผลักประตูเดิน เข้าไป แต่เธอไม่นึกเลยว่าจะได้พบเจอคนที่เธอไม่ อยากพบที่สุดในเมืองนี้

ถังตัวหลี!

คนที่เคยวางยาและแย่งคู่หมั้นเธอห้าปีที่แล้ว คนที่เคยทําให้เธอเสียทุกสิ่งที่เธอมี ซูซินหว่านก็เคยแค้น และอยากจากเอาคืน

แต่ ความคิดทั้งหมดนี้ได้หายไปหลังจากเธอคลอก ลูก ชีวิตข้างหน้าเธอแค่นึกถึงว่าจะได้ใช้ชีวิตร่วมกับ สองตัวน่ารักเธอก็พอใจแล้ว

แต่มันมีหลายอย่างในโลกนี้ที่บังคับไม่ได้ โชค ชะตาได้วางแผนให้เธอพบคนที่เธอไม่ต้องการอยากจะ

พบ

หรือในนี้อาจไม่ใช่เพราะโชคชะตาหมดก็ได้…………

อย่างที่คาดไว้ของซูซินหว่าน พอถังยัวหลีเห็นเธอ ก็ยิ้มเยาะเย้ยและกล่าวด้วยความดูถูกว่า “ใช่เธอจริง ดว้ย! ซูซินหว่าน เดิมเห็นชื่อนี้ในนิตยสารยังไม่อยาก จะเชื่อเลยว่าห้าปีผ่านไปเธอได้เป็นถึงตำแหน่งหัวหน้า แล้ว”

“จะว่าไปเธอก็โง่จริงๆ ตำแหน่งสะใภ้ฉินเธอไม่เอา ดันไปมีชู้และยังโดนจับได้ จนให้เราได้ตำแหน่งนี้มา และตอนนี้เธอยังต้องมาออกแบบอัญมณีให้ฉัน เธอมัน น่าสงสารจังเนาะ!”

ถังยัวหลีไม่ยอมปล่อยโอกาสทุกครั้งที่ได้เยาะเย้ย เธอ ทุกคำพูดเธอเหมือนยาพิษโรยลงบนหัวใจทำให้เธอ แสบมากที่สุดเท่าที่จะปวดได้
แต่ซูซินหว่านดูเหมือนกับว่าเธอไม่ได้ยินเสียง เยาะเย้ยและดูถูกจากเธอ พอเธอพูดจบจึงได้ออกเสียง กล่าวว่า

“สวัสดีค่ะคุณนายฉิน ดิฉันเป็นนักออกแบบที่รับ ผิดชอบในครั้งนี้ ฉันชื่อซูซินหว่าน ไม่รู้ว่าคุณมีความคิด หรือความต้องการพิเศษสำหรับอัญมณีนี้มั้ย หรือจะให้ ฉันจัดการให้หมดเลยคะ?”