Chapter 5 เย็นชา (เต็มตอน)

~Chapter 5~

“ยัยบ๊อง เกือบโดนฟันแล้วไหมล่ะ” เสียงทุ้มลึกของชาย หนุ่มทำให้เปลือกตาบางค่อย ๆ เปิดขึ้น ก่อนที่คิ้วเรียวสวยจะ ขมวดเข้าหากันเมื่อเห็นใบหน้าคมสันของเขา ทว่าเธอก็ไม่มี สติสักเท่าไรที่จะเอ่ยถามอะไรพลางคิดในใจว่าตนแค่ตาฝาด ใบหน้าสวยหวานถึงซบลงที่แผ่นอกกว้างของเขา

หากเป็นเขา แสดงว่าเสียงพูดคุยของเขากับพอตเตอร์ ก่อนหน้านี้เธอไม่ได้ฝันไป พอคิดแบบนี้รอยยิ้มบาง ๆ ก็ ปรากฏขึ้นบนใบหน้านวล ก่อนที่เธอจะพึมพำออกมาเสียงแผ่ว เบา

“หอมจัง” น้ำเสียงงัวเงียของเธอยืนยันได้ว่าเจ้าหล่อน เมามากแค่ไหน ตอนแรกที่เขาเห็นเธอไม่คิดว่าเธอจะอ่อนหัด แบบนี้ แต่ก็อย่างว่าคงโดนพี่ของเขาหลอกเข้าให้

ชายหนุ่มอุ้มร่างบางออกมาหน้าร้านเหล้าเพื่อไปยังรถของ เขา แต่แล้วเขาก็เพิ่งนึกขึ้นได้ว่าเขาได้ไปดีลกับใครไว้ ขณะที่ เธอคนนั้นก็กำลังขมวดคิ้วมองเขาอยู่เช่นกัน

“อะไรกันคะเนี่ย” เธอสาวเท้าเข้าหาชายหนุ่มทันทีที่เห็น เขาเดินออกมาหน้าร้าน ก่อนที่เธอจะพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงไม่พอใจเมื่อเห็นว่าชายหนุ่มหน้าตาหล่อเหลาคนนี้กำลังอุ้มหญิง อื่น และหน้าคุ้น ๆ ของเธอคนนี้ทำให้หญิงสาวเดินเข้ามาใกล้ แต่วิลล์ก็ถอยหลังออกเสียก่อน

“โทษทีผมไม่สะดวกละ ถ้าอยากได้ค่าเสียเวลาเดี๋ยวผม ให้” เขาตอบเพียงแค่นั้นก่อนจะเบี่ยงตัวหลบเพื่อเดินหนีไปขึ้น รถ และจะได้ไปเอาเงินค่าเสียเวลาให้เธอ แต่ทว่า

“เดี๋ยวก่อนค่ะ คุณคิดว่าฉันขายตัวจริงเหรอคะ” หญิงสาว หน้าตาสะสวยกึ่งเดินกึ่งวิ่งไปขวางทางเดินของเขาไว้

กึก!

“จริง ๆ แล้วฉันไม่ได้ขายตัวค่ะ ฉันแค่พูดออกไปเพื่อจะ ได้ทำความรู้จักกับคุณ” ทว่าสิ่งที่ได้ยินกลับให้คิ้วหนาของเขา ขมวดเข้าหากัน

“ฉันชื่อ…”

“งั้นเราก็ไม่จำเป็นต้องคุยอะไรกัน” ว่าจบแล้วเขาก็เบี่ยง ตบหลบเธอคนนี้ไปโดยที่เธอยังคงอ้าปากค้างคำพูดไว้อยู่

“หวังว่าเราจะได้เจอกันอีกนะคะ!!” เสียงตะโกนไล่ลังที่ดัง ขึ้นทำให้ร่างบางที่มองใบหน้าคมสันอยู่นั้นยิ้มออกมา แม้ภาพ ของเขาจะพร่าเลือนแต่น้ำเสียงของเขาทำให้เธอรู้แล้วว่าตนไม่ ได้ตาฝาด และไม่ได้ฝันไป

“จาพาฉานไปไหนคะ คือ?” พิงค์พราวเอ่ยถามเขาเสียง ยานคาง จนถึงตอนนี้แล้วเธอยังไม่รู้ว่าตัวเองกำลังเมาอย่างหนัก ด้วยความที่เกิดมาไม่เคยดื่มหนักจนเลี้ยงขนาดนี้

“” ชายหนุ่มไม่ได้ตอบอะไร เขาอุ้มเธอเดินตรงไปที่รถ ของเขาด้วยใบหน้านิ่งเรียบ

“ทามมาย ถึงอุ้มฉันล่ะคะ แอบแต๊ะอั้งฉันเหรอคะ” เธอ พูดพร้อมกับยกฝ่ามือขึ้นวางลงที่แผงอกแกร่งก่อนที่เธอจะ กรีดกรายนิ้วเรียวไปมาอย่างลืมตัว

“ไม่อยากคุยด้วยเหรอคะ…คุยด้วยหน่อยสิ เย็นชาชะมัด เสียงของเธอเบาลงเรื่อย ๆ ก่อนที่ใบหน้านวลแดงจะแนบ ใบหน้าลงที่แผงอกแกร่งอีกครั้งเมื่อไร้เสียงตอบกลับอะไรจาก เขา

“หัวใจเต้นแรงจังค่ะ เหนื่อยเหรอ” เธอพิมพ์ออกมาอีก ครั้งเมื่อหูของเธอที่แนบติดกับอกแกร่งได้ยินเสียงหัวใจของ เขาที่ดังขึ้นถี่ ๆ โดยไม่ทราบสาเหตุ แต่เขาก็ไม่ได้พูดอะไรมัน ทำให้เธอไม่ได้คิดอะไรไปมากกว่านี้

เวลาต่อมา…

รถบีเอ็มดับเบิ้ลยูสีดำขวับแล่นเข้ามาในคอนโดมิเนียมหรู ติดแม่น้ำเจ้าพระยา ซึ่งคอนโดมิเนียม โครงการนี้เป็นของ ตระกูลของเขาเอง ชายหนุ่มเกิดมาในครอบครัวมหาเศรษฐีติด อันดับท็อปสามของประเทศ

ในอดีตพ่อของเขาเคยเป็นผู้บริหารบริษัทยักษ์ใหญ่ของประเทศ แต่ตอนนี้อาของเขาเป็นผู้บริหารแทน หากแต่พ่อของ เขายังคงเป็นผู้ถือหุ้นสูงสุดรองจากผู้เป็นอาเหมือนเดิม

เอี๊ยด!

“อื้ออ” ศีรษะทยเล็กโอนเอนไปมาเมื่อชายหนุ่มได้เหยีบ เบรกรถเมื่อถึงที่หมาย เขาเปิดประตูลงจากรถด้วยความ รวดเร็วปนรำคาญเมื่อรู้สึกว่าตอนนี้เขากำลังเสียเวลานอน เรื่องของเธอคนนี้ไม่ใช่เรื่องของเขาเลยสักนิด แต่ทำไมถึงต้อง มาส่งเธอถึงที่แบบนี้

วิลล์เดินอุ้มร่างบางเข้ามาภายในตัวคอนโดของเจ้าหล่อน โดยไม่รู้เลยสักนิดว่ามีกล้องของใครบางคนถูกยกขึ้นมาถ่าย อาจจะเป็นเพราะมัวแต่พะวงกับร่างบางที่กำลังละเมออย่าง หนักอยู่ก็เป็นได้

“วิลล์…ฉันชอบชื่อนายจังเลย” พิ้งค์พราวรู้สึกตัวตื่นอีก ครั้งเมื่อเขาอุ้มเธอขึ้นแนบอก ร่างหนาไม่ตอบอะไรเธอเช่นเดิม เขาเดินขึ้นลิฟต์ภายในคอนโด โดยไม่สนใจสายตาของเหล่า พนักงานที่มองตาม

“แก คุณวิลล์เขาเป็นแฟนของดาราคนนั้นเหรอ”

“ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่ถึงขนาดอุ้มกันขึ้นคอนโดแบบนี้ ก็คงไม่รอด” เสียงซุบซิบของพนักงานดังไล่หลังชายหนุ่ม แต่ เขาก็ไม่ได้ยินอะไรรู้แค่ว่าตอนนี้มีสายตาหลายคู่เหลือเกินที่ มองมาที่เขา
“นาย…ไม่ตอบฉันหน่อยเหรอ” พิงค์พราวเริ่มได้สติ เธอ มองส้นกรามของเขาด้วยสายตาไม่พอใจ หากแต่เขาก็ไม่ สนใจเธอ

“อีก” อยู่ ๆ หญิงสาวก็รู้สึกพระอืดพระอม เสียงของเธอ ทำให้วิลล์ก้มหน้าลงมอง ก่อนที่เขาจะตาโตขึ้นเมื่อริมฝีปาก ปากบางกำลังผยอขึ้นเหมือนจะอาเจียน

พรวดดี

“อีก…”

“บ้าชิบ!” กลิ่นเหม็น และภาพของมันทำให้ชายหนุ่ม หลับตาลงเพื่อข่มอารมณ์ เสื้อของเขาเปรอะเปื้อนไปด้วยคราบ ของเหลวสีขาวที่ออกมาทางปากของเจ้าหล่อน

ก่อนที่เธอจะยิ้มให้เขาบาง ๆ ด้วยความเขินอาย และไม่รู้ ว่าจะทำยังไง ซึ่งดูแล้วเขาจะโกรธเธอมาก และขณะนั้นเองที่ ลิฟต์ได้เคลื่อนตัวถึงที่หมาย

ติ้ง!

“เอ่อ…โทษที จากที่เมามายเมื่อสักครู่ ก็กลับมาสร่างเมา ทันทีเมื่อได้เอาแอลกอฮอล์ออกจากร่างกาย ใบหน้าเรียบตึง และการขบกรามแน่นของเขาทำให้เธอรู้สึกผิดขึ้นมา

“ลง” ชายหนุ่มเอ่ยพูดขึ้นเมื่อเขาอุ้มเธอมาจนถึงห้องของ เธอ ก่อนที่เขาจะเอ่ยพูดขึ้น และค่อย ๆ ปล่อยเธอลงพื้น
“ขอบคุณนะคะ” หญิงสาวเอ่ยพูดเสียงอ้อมแอ้มไม่เต็ม เสียงมากนัก ขณะที่เสื้อของเขานั้น

“เอ่อ เข้ามาในห้องฉันก่อนดีไหมคะ นายควร เปลี่ยน…เอ่อ เสื้อ”

” ชายหนุ่มไม่ตอบอะไรเขาหมุนตัว และเดินตรงไปยัง ลิฟต์ตัวเดิม รู้งี้น่าจะบังคับให้เธออ้วกทิ้งตั้งแต่ก่อนขึ้นรถ ทำให้เธอสร่างเมา และให้เธอกลับมาเอง คิดแล้วชายหนุ่มก็มี สีหน้าหงุดหงิดทันที ต่างจากหญิงสาวที่ยืนมองแผ่นหลังกว้าง ของเขาด้วยความรู้สึกพิเศษจนทำให้ใจดวงน้อยกระหน่ำขึ้น เต้นแรง

เธอรับรู้ทุกเรื่องตั้งแต่ที่เมาอยู่ในอ้อมแขนของพอตเตอร์ แต่ด้วยฤทธิ์ของแอลกอฮอล์มันก็ทำให้เธอไร้เรี่ยวแรงที่จะ ขัดขืน และผู้ชายคนนั้นก็แสบยิ่งนัก ทำเป็นชวนเธอคุยจน เพลิน แถมยังกินเหล้าให้เธออีก คิดแล้วก็หัวเสียขึ้นมา หาก แต่อย่างน้อยมันก็เป็นเรื่องดีที่เธอได้เห็นมุมหนึ่งของเขาคน นั้น…

“วิลล์” หญิงสาวยกยิ้มขึ้นมา การกระทำเล็ก ๆ น้อย ๆ ของเขาทำให้เธอหุบยิ้มไม่ได้ เขาออกตัวเป็นห่วงเธอทั้ง ๆ ที่ ไม่ใช่เรื่องของเขา แถมยังไม่บ่นเธอสักแอะที่เธออ้วก ใส่เสื้อ เขาอีก

“ว้า…ฉันกำลังมีความรักหรอกเหรอเนี่ย” หญิงสาวยิ้ม กว้างออกมาพร้อมกับหัวเราะคิกคักมีความสุข ก่อนที่เธอจะหมุนตัวกดรหัสผ่านเข้าห้องของตนไป

เพียะ!

“โอ้ย! หุบยิ้มได้แล้ว” หญิงสาวที่ต้นแขนของตนเมื่อไม่ สามารถหุบยิ้มได้เลย หันไปทางไหนก็มีหน้าของเขาลอยมาหา อยู่ร่ำไป

ความประทับใจเล็ก ๆ ก่อเกิดขึ้นในจิตใจของเธอ เขา หน้าตาดีแถมยังเป็นคนดีด้วย แต่ก็มีสาว ๆ เยอะพอสมควร ถ้าหากดูจากก่อนหน้านี้ที่เธอได้ยินเขาคุยกับผู้หญิงคนอื่น ท่าแล้วเธอคนนั้นกำลังจะมาจีบเขาสินะ หญิงสาวคิดในใจ และขณะนั้นเองที่คำพูดของผู้ชายอันตรายอย่างพอตเตอร์จะดัง ขึ้น

” งั้นก็ต้องรออยู่ตรงนี้แหละครับ คนอย่างไอ้วิลล์ ชาตินี้มันก็ไม่จีบคุณ

“ฉันนี่แหละจะจีบเอง!หญิงสาวเปล่งเสียงออกมาอย่าง ลืมตัวเมื่อเสียงของพอตเตอร์ทำให้เธอรู้สึกยอมไม่ได้

เธอไม่เคยรู้สึกเช่นนี้มาก่อน เขาว่ากันว่าผู้หญิงตกหลุมรัก ใครง่ายสงสัยจะจริง เพียงแค่เขาทำดีให้หน่อย หัวใจดวงน้อย ของเธอก็สั่นไหว

แล้วเขาจะชอบเธอไหม…นี่สิประเด็น

ดูแล้วเขาไม่สนใจเธอเลย หญิงสาวคิดไม่ตก เธอเดินไป เดินมาเพื่อหาเหตุผลร้อยแปดที่จะทำให้เขาชอบเธอได้ จะไปหาเขาทุกวันก็เกรงว่าเขาจะรำคาญ จะขอจีบตรง ๆ มันก็ไม่มี ชั้นเชิง เสียภาพลักษณ์ดาราสาวพั้งค์พราวอีก

แต่จะปล่อยให้เวลาเดินไปแบบนี้ก็ใช่เรื่อง ดูจากก่อนหน้า นี้แล้วคงมีผู้หญิงอีกมากที่พร้อมจะวิ่งเข้าหาเขาเหมือนที่เธอจะ ท่า แล้วแบบนี้เธอจะทำยังไงถึงจะชนะใจเขาได้ มันต้องมีสัก ทางหญิงสาวรำพึงในใจ

วันต่อมา…

-วิลล์

ครีดด ครืดด~

เสียงโทรศัพท์ที่ดังขึ้นทำให้ผมรู้สึกตัวตื่น ก่อนจะผมจะ เลื่อนฝ่ามือไปควานหาโทรศัพท์ที่ผมวางไว้ที่หัวเตียงเมื่อคืน

หมับ!

“ฮัลโหล” ผมไม่ได้ดูหรอกว่าใครโทรมา ชีวิตผมมีแค่ ครอบครัวและเพื่อนเท่านั้นที่มีเบอร์ผม ก็คงไม่ใครคนหนึ่งในนี้

“วิลล์ลูก!!”

“ครับแม่ ทำไมต้องตะคอกด้วย หูแทบตะ

“ลูกมีแฟนตั้งแต่เมื่อไร!!