ตอนที่ 4เจ็บถึงที่สุด

ตอนที่ 4เจ็บถึงที่สุด

ที.เอส คลับ

นีรชารีบวิ่งเข้ามาในคลับ เธอสวมกระโปรงสีฟ้าที่ซักบ่อย จนสีซีด ผมตรงสีดำขลับยาวประบ่า ดวงตาสดใส ใบหน้าขาว นวลเต็มไปด้วยความวิตกกังวล

พนักงานที่เฝ้าหน้าประตูมองดูเธอแล้วพยักหน้าเล็กน้อย ใช่แล้ว ต้องเป็นผู้หญิงคนนี้แน่ๆ สุทินทร์สั่งไว้ว่า คืนนี้จะมีผู้ หญิงสวยแต่แต่งตัวซอมซ่อมานอนค้างกับท่านประธาน

“สวัสดีค่ะ ไม่ทราบว่าห้อง 1806 ไปทางไหนคะ” นีรชา

ถามอย่างใจจดใจจ่อ

“ขอโทษนะครับ ใช่คุณนีรชาหรือเปล่าครับ พนักงาน เฝ้าประตูถามขึ้นมา เขาคิดในใจว่า หญิงสาวบริสุทธิ์ผ่องแผ่ว คนนี้จะต้องทำให้คุณภัสกรณ์สุขสมมากแน่ๆ เป็นคนรวยมันก็ ดีอย่างนี้นี่เอง

“ใช่ค่ะ ดิฉันนีรชา โทษนะคะ ห้อง 1806 ไปทางไหน

เหรอคะ”

“ขึ้นลิฟต์ทางด้านซ้ายของล็อบบี้ไปที่ชั้น 18 เดินเข้าไป สุดซอยจะเจอห้องสวีทที่ใหญ่และหรูหราที่สุดครับ
เธอกล่าวขอบคุณพนักงานเฝ้าประตู และรีบวิ่งไปที่ลิฟต์ ทำไมถึงมีผู้ชายที่ไหนก็ไม่รู้โทรหา และพี่มุกมาอยู่ที่คลับของ คนชั้นสูงนี้ได้ยังไงกัน เธอชักจะสงสัย ในที่สุดนีรชาก็ขึ้นมาถึง ชั้น 18

ทางเดินที่เงียบสงัด บนพื้นถูกปูด้วยพรมขนสัตว์หนาสี ขาว ไม่ได้ยินแม้แต่เสียงฝีเท้าของนีรชา ความเงียบผิดปกติ แบบนี้ ทำให้เธอรู้สึกหวั่นใจ

ภาพวาดที่มีชื่อเสียงระดับโลกแขวนอยู่เต็มฝาผนัง ราคา แพงและเป็นของจริงทั้งหมด ถ้าเป็นเมื่อก่อนคงจะกรีดร้องออก มาด้วยความตื่นตาตื่นใจ แต่เวลานี้ เธอไม่มีอารมณ์ชื่นชม อะไรทั้งนั้น

ท่ามกลางบรรยากาศที่กดดัน นรชาเดินไปทีละก้าวๆ จน สุดทาง หัวใจของเธอเต้นแรงอย่างบ้าคลั่ง

1806 ตัวเลขทั้งสี่ปรากฏอยู่ต่อหน้า พี่สาวของเธอต้อง อยู่ข้างในนี้แน่ ๆ

นีรชายื่นมือเรียวบางของเธอออกไปเคาะประตู แต่ก็ไม่มี เสียงตอบรับใดๆ กลับมา

เธอหวั่นวิตกมาก จึงทุบประตูแรงขึ้นอีก

“แอ๊ด……. เสียงแง้มของประตูไม้โอ๊คหนาทึบที่ถูกเธอ ทุบจนเปิดออกดังขึ้น ประตูไม่ได้ล็อคหนิ ภายในห้องทั้งมืดทั้ง

เงียบ
“พี่มุก…อยู่ที่นี่หรือเปล่าค่ะ” จู่ๆ นรชารู้สึกว่าแผ่นหลัง

เย็นยะเยือกขึ้นมาจนเธอกลัว

ไม่มีเสียงตอบกลับจากมุกมณีเลย ได้ยินเพียงเสียงลม หายใจแผ่วเบาที่ดูเหมือนว่ากำลังทนต่อความเจ็บปวดจาก อะไรบางอย่างอยู่

“โถ…พี่มุก” นรชาพูดพร้อมกับเดินไปตามเสียงนั้น พี่ สาวของเธอต้องเมาหนักมากแน่ๆ จะต้องรีบพากลับบ้านโดย เร็ว และทำซุปให้กิน จะได้สร่างเมา

เสียงหอบหายใจใกล้เธอเข้ามาเรื่อยๆ เรื่อยๆ ทันใดนั้น เอง นีรชารู้สึกขนลุก เหมือนมีอะไรสัมผัสด้านหลัง ยังไม่ทันได้หันกลับไปมอง เสี้ยววินาทีต่อจากนั้น เธอก็

ถูกมือหนากอดรัดเอาไว้ ซึ่งไม่ใช่พี่สาวของเธอ แต่เป็นมือของ

ผู้ชายที่ร้อนดั่งไฟ และพร้อมจะทำลายทุกอย่าง

“อ๊าย…….. นี่นายเป็นใคร นีรชากรีดร้อง เธอดิ้นรน สุดฤทธิ์ พยายามบิดกายให้หลุดจากพันธนาการของชายคนนี้

ผู้ชายที่อยู่ในเงามืดไม่ตอบ เขาใช้ร่างกายอันแข็งแกร่ง รั้งเธอไว้ มือข้างหนึ่งสอดเข้าไปที่ต้นขา และมืออีกข้างหนึ่ง ลูบไล้บนเรือนกายของเธอ

นีรชาดิ้นรนจนสุดความสามารถ “ไม่…. ปล่อยฉัน” เธอ ตะโกนออกมาจนแทบไม่เป็นภาษา ร่างกายสั่นเครือด้วยความ กลัว
เขาไม่คิดที่จะหยุด และริมฝีปากอันเร้าร้อนของเขาก็ บดขยี้ลงบนริมฝีปากของเธออย่างแรง นรชาตกใจมาก กัด เข้าไปที่ปากเขาจนเลือดสาด

เขาร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด รู้สึกโมโหมาก

“อ๊าย…….. นรชากรีดร้องเสียงดังด้วยความกลัวอันแรง กล้า เอานิ้วชวนไปที่ตัวของเขา และถึงแม้ว่าเล็บจะจกลงลึกแค่ ไหน ฟันของเธอจะกัดแน่นเพียงใด เสียงร้องดัง มันก็ได้ ประโยชน์ เพราะเขายังคงบดเบียดเข้าไปในกายของเธออย่าง ไม่ปราณี

“อย่า” ความเจ็บปวดแสนสาหัสทำให้เธอแทบจะเป็น ลม ความรู้สึกฉีกขาดนั้นทำหัวใจแทบหยุดเต้น สิ่งเดียวที่บอก ได้ตอนนี้คือ “เธอเสียตัวแล้ว โดยที่ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าผู้ชายคนนี้ เป็นใคร แม้กระทั้งหน้าตาเขาเป็นยังไงก็ยังไม่รู้เลย

น้ำตาแห่งความขมขื่นไหลนองลงมาไม่หยุดหย่อน

คืนมืดมนที่เต็มไปด้วยกลิ่นคาวเลือด ไม่รู้เวลาผ่านไป

นานเท่าไหร่ เพราะเธอเจ็บจนชาไปหมด ว่า ดวงตาของเธอถูกกลืนลงไปในความมืดพร้อมกับหัวใจที่ แตกสลาย…….