ตอนที่ 7 ไม่อยากเอาจริงหรอ

ตอนที่ 7 ไม่อยากเอาจริงหรือ

“ปั๊บ…” แล็ปท็อปของเขาถูกพับเก็บ ภัสกรณ์เอนหลังพิง

เก้าอี้ รอยยิ้มที่มุมปากแฝงไปด้วยเลศนัย แววตาดูลึกลับน่า ค้นหา เขาปลดกระดุมเสื้อออก เผยให้เห็นแผงอกหนากว้างอัน แข็งแกร่งสมชายชาตรี

มุกมณีหน้าแดงกร่ำเป็นลูกตำลึง เธอมองว่าการกระทำ ของภัสกรณ์เป็นการเชื้อเชิญให้เธอเข้าไป ถึงเวลาสนุกแล้ว สินะ

เธอเดินตรงไปที่โต๊ะทำงานใหญ่ของภัสกรณ์

มุกมณีมองภัสกรณ์อย่างลุ่มหลง ผู้ชายที่ทั้งหล่อทั้งรวย ขนาดนี้ ถ้าเธอจับเขาไว้ได้ ก็คงจะสบายไปทั้งชาติ ไม่ต้องทน อยู่ในกระท่อมซอมซ่ออีกต่อไป

แต่ว่า ภัสกรณ์ไม่แตะต้องเธอแม้แต่น้อย เขายังคงเอน ช่างเยือกเย็นเหลือเกิน

หลังพิงเก้าอี้อย่างสบายใจ แม้ปากจะยิ้ม แต่แววตาคู่นั้น

มุกมณีเริ่มหวั่นใจ เธอนั่งลงบนตักของภัสกรณ์

เขาโอบตัวเธอเอาไว้ และจ้องมองใบหน้าของเธอนึ่ง ก่อน จะเม้มปากแน่นอย่างครุ่นคิด
มุกมณีหน้าแดง ดวงตาเปล่งประกายด้วยความพอใจ

ภัสกรณ์ค่อนข้างพิถีพิถันเกี่ยวกับเรื่องผู้หญิง ถ้าไม่ใช่ ดาราดังหรือสาวพรหมจรรย์ล่ะก็ เขาไม่มีวันแล แต่ถึงอย่างนั้น ก็เถอะ สาวสวยเซ็กซี่อย่างเธอ จะทำให้เขาหลงจนโงหัวไม่ขึ้น เอง

มุกมณีบิดสะโพกไปมาอย่างเชิญชวน มือบางลูบไล้ไปทั่ว แผงอกกว้างของภัสกรณ์ แต่เขาก็ไม่มีท่าที่ตอบสนองใดๆ ทำให้มุก มณีร้อนใจ เธอก้มลงไปจนริมฝีปากอวบอิ่มสีแดงระ เรื่อแนบชิดกับใบหูของเขา แล้วกระซิบว่า “คุณภัสกรณ์ ไม่ อยากได้จริงๆ เหรอคะ”

ทันใดนั้น ผมลอนยาวของเธอก็ถูกมือหนายึดไว้แน่น แน่นจนเธอรู้สึกเจ็บ

ดวงตาเธอเบิกโพลงด้วยความตกใจ ใบหน้าอันหล่อเห ลาของภัสกรณ์อยู่ใกล้เธอแค่เอื้อม ใกล้แค่ไม่กี่มิลลิเมตร ใกล้ จนแทบจะหายใจรดต้นคอกันอยู่แล้ว

มุกมณีกำลังจะพูดอะไรสักอย่าง เธอก็ถูกภัสกรณ์นิ้วขึ้น

มา สายตาอันเย็นชาของเขาจ้องไปที่ดวงตาเธอ แล้วพูดว่า “ออกไปซะ”

ตาเธอยิ่งเบิกโตขึ้นอีก นี่มันอะไรกัน ทำไมถึงเป็นแบบนี้

เมื่อกี้ภัสกรณ์ไม่ได้ถูกเธอหลอกล่อจนหลงใหลไปแล้วเหรอ แล้วทำไมถึงไล่ให้เธอออกไปล่ะ นี่เธอไม่ได้ฟังผิดไปใช้ ไหม

มุกมณีถึงกับหน้าซีดเผือด ภัสกรณ์ดึงผมเธอแรงขึ้นอีก แล้วจับเธอโยนไปที่โซฟาตัวใหญ่ที่อยู่ติดผนัง

เขาหยิบสมุดเช็คขึ้นมาจากโต๊ะทำงาน เขียนตัวเลขอะไร สักอย่างลงไป ภัสกรณ์โยนเช็คใบนั้นใส่หน้ามุกมณี พร้อม ออกปากไล่เธอเสียงดัง คำพูดที่ฟังดูเย็นชาไร้หัวใจ “ไสหัว ออกไป เดี๋ยวนี้”