เจ้าชายมัจจุราช Vs นางซินผู้ต้อยต่ำ (30%)

รถลีมูซีนสีดำมันปลาบหรูหราอลังการแล่นเรื่อยๆ มาตาม ถนนแคบๆ เรียกความสนใจจากคนในชุมชนเล็กๆ ห่างจาก เมืองซิดนีย์ไปทางตะวันตกเฉียงเหนือได้เป็นอย่างดี พวกเขาต่าง พากันชะเง้อชะแง้มองตามอย่างนึกอิจฉาจุดมุ่งหมายที่ราชรถคัน งามจะไปเกย…

วูล์ฟ แอนเดอร์ตัน อภิมหาเศรษฐีรูปงาม ผู้แสนเย่อหยิ่ง ทระนงตน ดุดัน ถึงลูกถึงคน และเฉียบขาดสุดขั้ว เจ้าของสถาบัน การเงินยักษ์ใหญ่ของอเมริกา วัยสามสิบสามปี นักธุรกิจหนุ่มไฟ แรงที่หายใจเข้าออกเป็นตัวเลขและผลกำไรคงไม่มาเยือนชุมชน เล็กๆ ที่ห่างไกลจากความเจริญในแถบชนบทของออสเตรเลีย แห่งนี้ หากเมื่อสามเดือนที่แล้วเขาไม่ได้พบกับอิซาเบลล่า พอร์ต แมน สาวสวยเซ็กซี่ นางแบบโนเนม ซึ่งช่วยชีวิตเขาจากการเป็น ตะคริวจนเกือบจะจมน้ำตายในระหว่างที่กำลังโต้คลื่น ณ ชายหาดซานตา เทเรซ่า ประเทศคอสตาริกา

ความประทับใจในน้ำใจงามของสาวเจ้าทำให้วูล์ฟนึกอยาก ผูกสัมพันธ์ ทั้งที่ตลอดเวลาที่ผ่านมาเขาใช้ชีวิตเป็นหนุ่มเจ้า สำราญ โปรดปรานการควงผู้หญิงไม่ซ้ำหน้า และเปลี่ยนคู่ขา มาระเริงสวาทบนเตียงจนนับไม่ถ้วน ประจวบเหมาะกับที่ผู้เป็น ยายรบเร้าว่าอยากให้เขาแต่งงานเป็นฝั่งเป็นฝาและมีเหลนตัว น้อยๆ ให้ท่านได้เชยชม ถึงแม้จะมั่นใจว่าความรู้สึกที่เกิดกับ สาวเจ้าไม่ใช่ความรักอย่างแน่นอน เพราะคนอย่างวูล์ฟ แอนเดอร์ตัน มองว่าความรักนั้นไร้สาระสิ้นดี และเขาก็ไม่คิดจะเอา หัวใจอันเย็นซาแข็งกระด้างไปสยบอยู่แทบเท้าของผู้หญิงหน้า ไหนทั้งสิ้น ต่อให้สวยหยาดฟ้ามาดินแค่ไหนอิสตรีเหล่านั้นก็เป็น ได้แค่เครื่องปลดเปลื้องความใคร่เพียงชั่วครู่ชั่วยามเท่านั้น แต่ พ่อหนุ่มจอมยโสก็เล็งเห็นว่าอิซาเบลล่า พอร์ตแมน คือคนที่ เหมาะสม ในฐานะภรรยาและแม่ของลูก ที่สำคัญเขาไม่แคร์ ด้วยว่าตนจะต้องมีความสัมพันธ์ทางกาย ในแบบลึกซึ้งกับผู้หญิง ที่ไม่ได้รักเช่นหล่อน เพราะอย่างน้อยจิตใจอันแสนประเสริฐขอ งอิซาเบลล่าก็เป็นตัวการันตีได้ว่าหล่อนจะเป็นแม่ที่ดีของลูกเขา และมันก็เป็นคุณสมบัติคู่ควรที่จะมีส่วนร่วมในการผลิตทายาท แอนเดอร์ตัน ให้สมใจปรารถนาคุณยายอันเป็นที่รัก ผู้มีพระคุณ เพียงหนึ่งเดียวที่เลี้ยงดูเขามาตั้งแต่เล็กจนโต

หลังจากนั้นวูล์ฟก็หมั่นนัดอิซาเบลล่าออกไปดินเนอร์บ่อยครั้ง ยิ่งได้ใกล้ชิดกับอีกฝ่ายอภิมหาเศรษฐีหนุ่มก็ยิ่งมั่นใจว่าหล่อน เหมาะ’ ที่จะเป็นภรรยาของตนมากกว่าใครอื่น เพราะทุกครั้งที่ อยู่กับสาวเจ้าเขารู้สึกสบายใจ หล่อนรู้จักดูแลตัวเองให้ดูสวย สง่าอยู่ตลอดเวลา ช่างเอาอกเอาใจ ไม่เรื่องมาก ขี้บ่นจนน่า รำคาญ และรู้จักวางตัวเมื่อเข้าสังคมสามารถเชิดหน้าชูตาเขาได้ อย่างไม่อายใคร จนเมื่อเดือนที่แล้ววูล์ฟจึงได้ตัดสินใจขอหล่อน แต่งงาน ซึ่งอีกฝ่ายก็ตอบตกลงอย่างไม่เกี่ยงงอน เขาเลือก หล่อนมาเป็นคู่ชีวิตโดยไม่สนว่าสาวเจ้าจะเป็นแค่ผู้หญิงธรรม ดาๆ คนหนึ่ง ซึ่งไม่มีอะไรเทียบเทียมกับเขาได้เลยสัก
อันที่จริงแล้วครอบครัวพอร์ตแมนเคยมั่งคั่ง แต่ตอนนี้กลับจน กรอบ เพราะกิจการฟาร์มปศุสัตว์ประสบภัยแล้ง ฝนไม่ตกต้อง ตามฤดูกาล กอปรกับถูกพิษเศรษฐกิจเข้าเล่นงานอย่างต่อเนื่อง มายาวนานหลายปี และที่สำคัญคือทุกคนในบ้านใช้เงินอย่าง ไม่รู้ค่า สุดท้ายมันก็เข้าขั้นวิกฤต จนวูล์ฟต้องยื่นมือเข้าไปช่วย ด้วยการให้ว่าที่พ่อตาหยิบยืมเงินก้อนใหญ่มาพยุงกิจการฟาร์ม ให้ไม่ล้ม โดยตกลงกันว่าเงินส่วนนี้จะไปรวมอยู่ในค่าสินสอด ของเจ้าสาว และถึงแม้ว่าตอนนี้อิซาเบลล่าจะกลายเป็นนางแบบ เนื้อหอมที่มีคิวยาวเหยียดไปจนถึงต้นปีหน้า ซึ่งเป็นผลพลอยได้ มาจากที่หล่อนปรากฏตัวต่อหน้าสาธารณชนเคียงข้างเขาอยู่ บ่อยครั้ง แต่เพื่อนสนิทของวูล์ฟต่างมองว่าสาวเจ้ายังไม่ใช่คนที่ คู่ควร และพากันคัดค้านว่าเขาตกลงปลงใจเร็วเกินไปหรือไม่ อย่างไร แต่วูล์ฟ แอนเดอร์ตัน เป็นคนเชื่อมั่นในความคิดของตัว เอง ตัดสินใจรวดเร็วและเฉียบขาดแบบนี้เสมอ หากอะไรที่เขา เชื่อมั่นว่า ใช่มันก็ต้องออกมาเป็นคำว่าใช้เท่านั้น!

เจ้าของร่างทรงพลังมัวแต่คิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย จนไม่รู้ว่า พาหนะคันหรูได้เคลื่อนมาจอดที่หน้าบ้านพอร์ตแมนเป็นที่ เรียบร้อยแล้ว

“ถึงแล้วครับนาย” เสียงของลูกน้องทำให้วูล์ฟหลุดออกจาก ภวังค์ได้อย่างชะงัด

“อืม…” เขาเอ่ยสั้นๆ พร้อมตั้งท่าจะก้าวลงจากรถ

“เทพบุตรของเรามาแล้ว…เขามาที่นี่จริงๆ ด้วย” เสียงหวาน ใสพึมพำกับตัวเองเบาๆ ขณะที่ดวงตากลมโตซึ่งเปี่ยมล้นไปด้วยความชื่นชมระคนเทิดทูนจับจ้องทุกอากัปกิริยาของชายในฝันไม่ กะพริบ

เจ้าของร่างทระนงองอาจก้าวลงจากรถด้วยท่วงท่าสง่างาม ทรงพลัง และน่าเกรงขาม ก่อนที่เขาจะดึงแว่นกันแดดสีดำสนิท ลึกลับออก เผยให้เห็นใบหน้าหล่อเหลาประหนึ่งเทพบุตรที่หล่น ตุ้มมาจากสรวงสวรรค์

หลังจากหันไปพูดอะไรบางอย่างกับลูกน้องคนสนิท วูล์ฟก็เชิด หน้าขึ้นนิดๆ ติดจะหยิ่งผยองตามพื้นนิสัย ก่อนจะเดินป่าตั้งหลัง ตรงเข้าไปภายในบ้านพอร์ตแมน ทว่าเพียงสามก้าวอภิมหา เศรษฐีหนุ่มรูปงามก็ต้องหยุดกึก! พลอยทำให้คนที่แอบมองพ่อ เจ้าประคุณอยู่ห่างๆ ถึงกับเผลอกลั้นใจ ทันใดนั้นดวงตากลมโต พลันเบิกตาโพลง เมื่ออีกฝ่ายหันขวับมาทางเธอ เจ้าของร่าง อ้อนแอ้นรีบลนลานหลบวูบหลังต้นเมเปิ้ลขนาดใหญ่ หัวใจดวง น้อยเต้นกระหน่ำราวกับจะกระเด็นออกมานออกเสียให้ได้

วูล์ฟหรี่นัยน์ตาคมกริบให้แคบลง แล้วเพ่งไปยังต้นเมเปิ้ล เหมือนจะให้มันทะลุปรุโปร่งจนเห็นใบหน้าของคนที่กำลังแอบ มองเขาอยู่ ก่อนจะกระตุกมุมปากหยักเล็กน้อย เมื่อเห็นว่าอีก ฝ่ายเอียงหน้าออกมามองเขาเพียงนิด ก่อนจะหลบฉากหลังต้นเม เปิ้ลดังเดิม

“…พวกถ้ำมอง ขี้ขลาดตาขาวซะไม่มี” ชายหนุ่มเหยียดยิ้ม หยัน ก่อนจะหมุนกายทรงพลัง แล้วก้าวเท้าไปยังจุดหมาย ส่วน สาวน้อยก็ถึงกับถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่
“เฮ้อ…นึกว่าจะไม่รอดซะแล้วเรา”

จากนั้นมะลิร้อยก็ยืนทอดนัยน์ตาหวานปนเศร้ามอง พระอาทิตย์ที่กำลังจะอัสดง หญิงสาวปล่อยให้จิตใจล่องลอยไป อย่างไร้จุดหมาย การออกมายืนรับลมท่ามกลางแสงแดดอ่อนๆ ยามเย็นเช่นนี้ มันทำให้เธอรู้สึกปลอดโปร่งโล่งสบาย ไม่คิด ฟุ้งซ่านวุ่นวายให้หมองหม่น

เจ้าของร่างเพรียวระหงคลายวงแขนจากการกอดอกไว้ หลวมๆ ยกมือขึ้นลูบใบหน้าหวานใสทว่าชื้นเหงื่อและ ขะมุกขะมอม แล้วก็ต้องสะดุ้งน้อยๆ ก่อนจะแบมือทั้งสองข้าง ออก จากนั้นก็ก้มลงมองฝ่ามือที่ลอกเป็นขุยบ้างเป็นปื้นแดงๆ ด้วยความเศร้าใจ

“ถ้ามีเจ้าชายขี่ม้าขาวมาพาเราไปจากที่นี่ก็คงจะดี แต่บุญคุณ ของคนในบ้านพอร์ตแมนท่วมหัวขนาดนี้จะไปไหนได้ล่ะมะลิเอ๊ย แถมเงินติดตัวก็แทบไม่มีเลยด้วยซ้ำ” คนที่ไม่ต่างอะไรจาก กาฝากเอยอย่างช่างฝัน หากแต่ท้ายประโยคกลับต้องทำหน้า สลดกับความจริงที่วิ่งมากระแทกใจอย่างจัง

“พ่อจ๋า แม่จ๋า ยายจ๋า อยู่บนนั้นสบายดีไหมจ๊ะ” นางซินตัว น้อยๆ ยกมือเรียวขึ้น แล้วกางออกเหมือนจะเอื้อมไปแตะขอบฟ้า พร้อมขยับกลีบปากอ่อนนุ่มเอ่ยเสียงเรื่อยๆ ไร้ชีวิตชีวา ตบท้าย ด้วยการนําพันด้วยความท้อแท้ “เฮ้อ….เมื่อไหร่เราจะหลุดพ้นจาก นรกขุมนี้ซักทีนะ”

เธออยากจะไปจากที่นี่ ทว่าแทบไม่มีโอกาสได้ก้าวขาออกจากบ้านพอร์ตแมนเลยด้วยซ้ำ เว้นแต่เวลาห้อยตามไปคอยเป็นทาสรับใช้ให้อิซาเบลล่า มะลิซาเบลล่า โขกสับจนเข็ดขยาด ทั้งที่เด็กๆ ฝ่ายออกแสนดี จนรักและเทิดทูนประดุจดั่งสาวทว่าพอขึ้น นิสัยของอิซาเบลล่ากลับเปลี่ยนจากมือเป็นหลังมือ หล่อนทั้ง ตัว วีน ปากและโมโหร้าย

ชีวิตมะลิร้อยห่างจากคำว่า ความสุขมาเนิ่นนาน จนกระทั่งเมื่อสามเดือนก่อน เธอตามรับใช้อิซาเบลล่าคอสตาริกา ช่วงวันยาว ซึ่งอีกฝ่ายไปพักผ่อนกับเพื่อนนางแบบ ที่นั่นนางตัวน้อยได้มีโอกาสพบกับวูล์ฟ แอนเดอร์ ตัน ในแห่งช่วยคลื่น ณ ชายหาดซานตา เทเรซ่า และนั่นก็เป็นเหตุให้เธอเสีย จูบแรก ให้เขาผ่านการผายปอดต่อลมหายใจ โดยที่ฝ่าย ไม่….และคงจะมีวันรู้ เพราะทันทีที่พ่อเทพบุตรได้สติ เบลล่าทำให้เขาเข้าใจว่าตนรอดพ้นจากความตายเพราะน้ำมือ ของหล่อน ซึ่งมะลิร้อยไม่สิทธิ์ใดๆ ปากสงบคําตามสั่งของอิซาเบลล่าเท่านั้น แถมอีกยัง กําชับนักกำหนาหากความเรื่องรู้ถึงหูของวูล์ฟ เธอ ถูกเฉดออกจากบ้านพอร์ตแมน โดยไม่อะไรตัวไป แม้ชิ้นเดียว

หลังจากนั้นผู้หญิงเหมือนว่ามีเพียงอิซาเบลล่าเท่านั้น เขาคบหากับอีกฝ่ายอย่างเปิดเผย และปฏิบัติสาวเจ้าเยี่ยงสุภาพบุรุษ จนหล่อนกลาย เป็นสตรีน่าอิจฉาของสาวน้อยใหญ่กว่าค่อนโลก เพราะ กำลังครอบครองเป็นเจ้าของผู้ชายที่โคตรเพอร์เฟ็กต์และ ลีลาสะเด็ดสะเด่าเขย่าใจเป็นสองรองใครปฐพี อภิมหา เศรษฐีหนุ่มเวียนมาอิซาเบลล่าที่บ้านพอร์ตแมนบ่อย ครั้งทั้งที่อยู่ไกลกันคนละโลก หน้าเขาหนหนึ่ง เนื่องจากถูกอิซาเบลล่าเรียกให้เอามา รับรองคนสําคัญ

แม้เทพบุตรจะไม่เธอแม้แต่หางทว่านางในตัว น้อยกลับจ้องฝ่ายราวกับต้องมนตร์สะกด ในวินาทีแรกเห็นหน้าวูล์ฟ แอนเดอร์ตัน อีกครั้ง มะลิร้อยเกิดตกหลุมรักเขา อย่างอาจห้ามใจได้….บางทีเธอก็อาจจะหลุมรักอีกฝ่าย ตั้งแรกเจอเสียด้วยซ้ำ บุรุษเพอร์เฟ็กต์ตั้งแต่หัวจรดเท้า สามารถตรึงสายตาและหัวใจของสาวน้อยได้คราเดียวกัน อย่างน่าประหลาด ความอ่อนโยนชายหนุ่มแสดงออกกับที่ เธอนับถือประหนึ่งสาวทำให้เขาเหมือนเจ้าชายในมะลิ ร้อยแต่แอบมองเขาอยู่ห่างหวังเพียงแค่ได้ชื่นชมแต่คิด จะครอบครองเป็นเจ้าของ เพราะเจียมเสมอว่าตนนั้น ต่าต้อยมากแค่ไหน

“ขอแค่แอบมองคุณห่างแบบก็พอแล้ว… ริมฝีปาก สีชมพูร้อยก็สุขใจมากแล้ว มันมากพอแล้วสำหรับผู้หญิงเตี้ยเรี่ย ดินประหนึ่งเศษโคลนโดนต่อใครเหยียบย่ำอย่างเธอบางแอบรักใครสักมันก็ความมันเป็นความ สุขเล็กแต่มันทำให้เธอยิ้มในคราที่เผลอกระหวัดคิดถึงวูล์ฟ แอนเดอร์ตัน…เทพบุตรเพียงหนึ่งเดียวหัวใจน้อย

ลึกแล้วร้อยแก่ใจตนนั้นกำลังหลงรูปจูบแต่อาจหักห้ามความรู้สึกที่แอบซุกซ่อนอยู่ภายหัวใจดวงน้อย ได้ ต่อให้ไม่มีได้เขาครอบครองเป็นเจ้าของ เธอก็ยังจะได้เพ้อฝันประหนึ่งนางเอกในนิยายประโลมโลกผู้น่าขันอย่างนี้

มะลิร้อยกอดอกทอดอารมณ์อยู่อย่างนั้น โดยไม่รู้ตัวด้วย ว่าพระอาทิตย์เธอชอบแหงนหน้ามองลาอัน กว้างใหญ่ไพศาลเป็นเรียบร้อยแล้ว ความมืดเริ่มคืบคลานเข้า มาปกคลุม และทั้งบริเวณก็ยังไม่สว่างเพราะไม่ถึงเวลาเปิด ไฟตรงสนามหญ้าหลังการการน้ำ ใช้ไฟ รวมถึงแม่ครัวออก แล้วผลักภาระทั้งหมดมาให้กับป้ารีเบคก้ารับผิด ชอบ เป็นมาตรการประหยัดของบ้านพอร์ตแมน หากแต่สมาชิก ทุกคนยังคงใช้จ่ายอย่างสุรุ่ยสุร่ายดังเดิม แหงอีกไม่นาน จะสามีเป็นอภิมหาเศรษฐีแล้วเมื่อถึงตอนทุกคนบ้านพอร์ตแมนนอนกินนอน เงินไปทั้งทั้งชาติ

ระหว่างที่นางซินก้นครัวผู้แสนอาภัพกำลังหมกมุ่นอยู่ความ คิดของตัวเองนั้น ๆ มีวงแขนแกร่งทว่าแสนอบอุ่นสอดรั้งเอว คอดจากทางเบื้องหลังเสียงหลง