กินเด็ก1 (75%)

สาวน้อยมองการกระทําของสามีด้วยความตกตะลึง หัวตา ร้อนผ่าว หน้าอกด้านซ้ายเหมือนถูกทิ่มแทงด้วยหอกแหลมๆ นับ ครั้งไม่ถ้วน ทว่ากลับไม่อาจละสายตาเจ้ากรรมจากภาพบาดใจ นั้นได้

ระหว่างที่คนทั้งคู่กำลังแสดงฉากเลิฟซีน18 ให้เธอได้ชมจน ปวดหนึบไปถึงกระดองใจ สมองน้อยๆ ก็ครุ่นคิดว่า ผู้หญิงคนนั้น เป็นใครกัน ถึงกล้าดูดปากกับสามีเธออย่างเย้ยฟ้าท้าดินแบบนี้ แต่ตาเฒ่าก็ไวไฟเสียเหลือเกิน ฮีย…คนแก่อะไรสําส่อนจนน่า หมั่นไส้

เอาไงดี…จะตีหัวสามีอาวุโส แล้วลากคอไปอีกห้อง ก่อนจะ ตะโกนใส่หน้าว่าถ้าอยากได้แบบที่แม่นั่นทำแล้วมาแต่งงานกับ เด็กอย่างเธอทำไม หรือว่าจะตีหัวยัยผู้หญิงที่ฟัดกันนัวกับตาเฒ่า แล้วโยนหล่อนออกไปให้พ้นหูพ้นตาซะ แต่หูยยยย….มันก็แค่ ความคิดชั่วร้ายที่แว่บขึ้นมาในหัวสมองเท่านั้นแหละ เอาจริงๆ เธอไม่กล้าหรอก โคตรหงอเลยล่ะ เพราะกลัวสามีว่ากใส่หน้า หรือถ้าโมโหจัดคนเถื่อนดิบไม่สนหัวใครอย่างเขาก็คงจะจับ กระทำชำเรา เหมือนไอ้โรคจิตบ้ากามที่ถูกจองจำอยู่ในคุกมืด ใต้ดินจนไม่เคยพานพบผู้หญิงมาเป็นชาติ

เอ๋…หรือว่าจะทําอย่างที่คิดดีนะ… พลังอาฆาตแบบนางมารน้อยเริ่มผุดขึ้นมาอีกครา เมื่อเห็นว่าคนทั้งคู่ตั้งท่าจะถอดเสื้อผ้า แล้วทำเรื่องบัดสีต่อหน้าต่อตา เพราะถึงแม้สามีอาวุโสของเธอจะหล่อแบบแก่ๆ แถมยัง เผด็จการและปากร้ายจนน่าหมั่นไส้ แต่เธอก็ดึงอะนะ…แบบว่า ดึงจนหูอื้อตาลายเชียวล่ะ

“อ๊ะ…วูล์ฟขา…” เสียงครางน่าสะอิดสะเอียนของแม่สาวหุ่นสะ บึม ทำให้คนที่ร่ำๆ ว่าอยากจะกลายร่างเป็นนางมารตัวน้อยๆ หลุดออกจากภวังค์ได้อย่างชะงัด

มะลิร้อยเม้มปากจนเกือบเป็นเส้นตรง ละสายตาจากภาพ บาดใจ ก่อนจะผุดลุกขึ้นด้วยท่าทางเสียศูนย์ แล้วก็ต้องเซถลา เกือบจะล้มหัวคะนํา ดีที่มือบางคว้าขอบโต๊ะวางโคมไฟไว้ได้เสีย ก่อน แต่นั่นก็ทำให้ข้าวของซึ่งวางอยู่ใกล้ๆ หล่นลงกระแทกพื้น พรมเสียงดังตุ้ม ส่งผลให้สองร่างที่กำลังนัวเนียกันอย่างถึงพริก ถึงขิงได้สติ นางแบบสาวมองหน้ามะลิร้อยอย่างเยาะหยัน แต่ อะไรก็ไม่สร้างความเจ็บปวดเท่าสายตาเย็นชาที่สามีกราดมอง มา

“หมดหน้าที่ของผู้หญิงน่าเบื่ออย่างเธอแล้ว ออกไปให้พ้นหน้า ฉัน!” มะลิร้อยน้ำตาคลอ เมื่อโดนสามีขับไล่อย่างไม่ไว้หน้า ก่อน จะวิ่งออกจากห้องนอนใหญ่ด้วยความเจ็บปวดรวดร้าวในหัวใจ แสนสาหัส

เสียงครวญครางแห่งความสุขสม และเสียงหัวเตียงขยับโยก เข้ากระแทกผนังห้อง บ้างก็ลั่นเอี๊ยดอ๊าดดังระงมตลอดทั้งคืน ทำให้คนที่นอนอยู่ห้องข้างๆ ต้องคว้าหมอนมาปิดหู พยายามทำ จิตใจให้ว่างเปล่า แต่กลับไม่อาจข่มตาหลับได้ลง สุดท้ายเธอก็ทะลึ่งพรวดลุกขึ้นมา

โอ๊ย…ทำไมต้องแต่คิดถึงภาพเขากอดฟัดเหวี่ยงผู้หญิงคนนั้นด้วยนะ ฮีย…ตาเฒ่า ๆๆๆ คอยนะเค้าจะให้ แตะต้องเค้าเลย

มะลิร้อยเอ่ยคาดโทษสามีด้วยเสียงก่อนจะนั่งน้ำตา

ซึมท่ามกลางความมืดมิดและอ้างว้างจับขั้วหัวใจ มองทาง

ไหนว่างเปล่า จนสาวน้อยต้อง

ไว้ ก่อนจะตัดสินใจลากผ้าและหมอนไปนอนขดตัว

ห้องรับแขก เสียงหวานพึมพำหาบุพการีล่วงลับไปแล้ว

น่าเวทนา สุดท้ายปล่อยโฮออกมาอย่างสุดกลั้น จนเมื่อเหนื่อย

และเพลียจัดถึงผล็อยหลับทั้งน้ำตา

คนเพิ่งได้นอนเมื่อตอนค่อนรุ่งรู้สึกตัวตื่น ตอนสายๆ ของ วันใหม่ วาดมือสะเปะสะปะหาร่างแน่งน้อยตนข่มใจลัก หลับ แต่ก็อดได้ต้องขโมยจูบ และกอดแนบอกตลอด ซึ่งอยู่เหนือดวงสีน้ำเงินอมเทายื่นเข้ากัน ก่อนที่ เจ้าของร่างทรงพลังจะลุกขึ้น ก้าวจากเตียงนอนนุ่มห้อง รับแขกตรงยังห้องน้ำ จากนั้นวิ่งตั้งยังระเบียง แต่ กลับเงาลั่น เสยอย่างลวกๆ จะเดินหน้าทิ้งออกมาด้าน นอก

ไอ้บิลลี่ ยัยเด็กนั่นไปไหนทันทีเจอสนิทวูล์ฟเน้นเสียง กระด้างถาม สภาพผมเผ้ายุ่งเหยิง และใส่เสื้อกับกางเกงนอนลายทาง บ่งบอกเลขาหนุ่มมองเจ้านาย ซึ่งเห็นแต่มาดเฉียบเนี้ยบกระ เบียดนิ้วจนชินตาอย่างอึ้งๆ ไปชั่วขณะ

ฉันถามว่ายัยเด็กนั่นกดเสียง ซักไซ้

เด็ก…นายหมายถึงใครครับ

“ก็เมียยังไงล่ะเสียงแข็งๆ โพล่งอย่างหมดสิ้นความ อดทน วูล์ฟไม่อีกฝ่ายจะคิดยังไง เพราะตอนเริ่มเป็นกังวล ว่าแม่ตัวหายไหน เธอหนีเขาไปแล้วหรืออย่างไร

“นายยอมรับว่าคุณเป็นเมียแล้วเขาไม่เคยเห็นเจ้านายร้อนรนเพราะผู้หญิงคนไหนก่อน…เป็น บุญตาชะมัด

ไอ้บิลลี่อย่ามาเล่นลิ้นวาจาที่หลุดออกมาจากปากอีกฝ่าย ทำให้จอมโอหังเกือบสำลักน้ำลายตัวเอง ก่อนจะตวาดกลบ เกลื่อนความกระดากอาย แต่ยังไม่วายหน้าขึ้นเรื่อชวนมอง จากนั้นเอ่ยคาดคั้นด้วยท่าทีกระวนกระวาย จนรู้ใจเจ้า นายแทบซ่อนยิ้มไม่มิด

“บอกมาว่านั่นไปไหน

หญิงกลับบ้านฟัง”
กล่าวจบบิลลี่ก็ก้มหน้าเตรียมรับคำด่าทอที่เจ้านายจะสาดใส่ ในข้อหาที่เขาบังอาจไปเรียกมะลิร้อยว่า นายหญิง แต่คำพูดที่ หลุดออกมาจากปากอีกฝ่ายกลับทำให้เขาโคตรฉงน เพราะนอก จากวูล์ฟจะไม่แสดงท่าทึกราดเกรี้ยวแล้ว เขายังดูเป็นห่วงเป็นใย เมียเด็กอย่างออกนอกหน้า

“แกซื้อเสื้อผ้ามาให้หรือไง เด็กบ้านั่นถึงได้มีปัญญากลับบ้าน ได้” อภิมหาเศรษฐีหนุ่มทำให้ลูกน้องประหลาดใจอีกครา เพราะ รู้ดีว่าคนที่ทำให้ตนอยู่ไม่สุขไม่ได้เอากระเป๋าเสื้อผ้าและสมบัติ อย่างอื่นติดมือมาด้วย

“เธอใส่ของนายไปครับ แต่รองเท้าไม่มี

“หมายความว่าไง” น้ำเสียงดุดันสวนกลับทันควัน

“เธอเดินเท้าเปล่าครับ ผมบอกว่าจะไปหาซื้อรองเท้ามาให้เธอ ก็ไม่ยอม”

“บัดซบ! เด็กนรก! เมียของวูล์ฟ แอนเดอร์ตัน เดินเท้าเปล่า รู้ ไปถึงไหนอายไปถึงนั่น คนปากแข็งทำเป็นสบ ด้วยท่าทาง โมโห ทั้งที่นึกเป็นห่วงเมียเด็กจนแทบทนไม่ไหว

“เออ…แล้วแกได้เอาเงินให้ยัยนั่นเป็นค่ารถหรือเปล่า เมียฉัน คงไม่บ้าเดินกลับบ้านเองหรอกนะ ระยะทางจากนี้ไปหาฟาร์ม พอร์ตแมนไม่ใช่ใกล้ๆ ถ้าเด็กนั่นเดินไปก็บ้าแล้ว

เอาให้ครับ แต่เธอไม่รับ เพราะบอกว่าเป็นไปไม่ไกลก็จะถึง บ้านของคนรู้จักที่เข้าไปรับผลผลิตจากฟาร์มมาขาย ซึ่งวันนี้เขา ก็น่าจะเข้าไปในฟาร์ม และเธอจะขอติดรถไปด้วย
บิลลี่เล่าไปตามความเป็นจริง ที่เขาเชื่อและยอมปล่อยเมียเจ้า นายกลับบ้านไปง่ายๆ เพราะรู้ว่าฟาร์มพอร์ตแมนหันมาปลูกผัก ส่งตลาดในช่วงก่อนหน้านี้ และถ้าคาดการณ์ไม่ผิดก็น่าจะทำ อย่างจริงจังยิ่งขึ้น หลังจากที่อิซาเบลล่าไม่ได้แต่งงานกับวูล์ฟดัง ที่ตั้งใจไว้ และการส่งมะลิร้อยมาเป็นเจ้าสาวแทนก็ไม่ได้อะไร อย่างมากก็ได้แค่ล้างหนี้ ฉะนั้นครอบครัวพอร์ตแมนจึงต้อง ดิ้นรนเพื่อความอยู่รอด ทั้งที่ไม่ชอบความลำบากเลยสักนิด

“ยัยเด็กบ้าเอ๊ย! อย่าให้เจอนะ พ่อจะจับดูดปากให้บวมเจ่อ เลย ฮ่ม..” วาจาที่ถูกเค้นในครามออกมาจากปากหยักทำให้ บิลลี่อดที่จะอมยิ้มไม่ได้ ดูเหมือนว่าตั้งแต่มีเมียเด็กชีวิตของเจ้า นายเขาจะมีสีสันน่าดูชมเลยทีเดียว

“แล้วนั่นนายจะไปไหนครับ” เลขาร่างยักษ์ร้องถาม เมื่อเห็น อีกฝ่ายเดินลิ่วไปยังลิฟต์

“ก็ตามไปสั่งสอนคนที่กล้าทำลายชื่อเสียงของฉันยังไงล่ะ… ใส่ เสื้อผ้าตัวโคร่ง แถมยังเดินเท้าเปล่าไปตามถนน ม! ช่างไม่ไว้ หน้าผัวตัวเองบ้างเลย เธอน่ะมันร้ายหลบใน ดื้อด้านเหลือใจ เจอตัวเมื่อไหร่พ่อจะลงโทษเสียให้เข็ด!” ในตอนท้ายวูล์ฟคราม กระหมคาดโทษเมียเด็ก ขณะที่หัวใจกร้าวกระด้างร้อนรนเป็นไฟ

นรก! ยัยเด็กนั่นกำลังทำให้เขาเป็นบ้า…บ้าเพราะเป็นห่วงเธอ ทั้งที่ผู้หญิงต่ำต้อยอย่างเธอไม่คู่ควร ปัดโธ่โว้ย! ความรู้สึกบ้าๆ แบบนี้มันคืออะไรวะ

คนที่ฉลาดไปเสียทุกเรื่องแต่กลับมาจนแต้มให้หัวใจตัวเองสั่น ในอก

คําตอบที่หลุดออกมาจากปาก โอหังทำให้คนฟังอ้าปากค้าง ก่อนสติ รีบเอ่ยถามอย่างเป็นห่วงภาพลักษณ์ของนัก ธุรกิจชื่อก้องโลก

เอ่อ…แล้วไม่อาบน้ำแต่งตัวเหรอครับ

ไม่อาบ จะให้เมียอาบให้” คราวบิลลี่ฉีกยิ้มกว้าง ด้วยความชอบใจ สมองเริ่มฉุกคิดบางอย่างได้จึงเอ่ยออก มา เพราะเกรงว่าอีกฝ่ายจะโดยสารลิฟต์ลงไปชั้นล่างเสีย

“เอ่อ…นายอย่ารุนแรงเธอนะครับ” คำพูดของลูกน้อง ทำให้ขาแกร่งก้าวไม่ออกเอาเสียกว้างหมุนกายกลับมาหาสนทนา แล้วเอ่ยถามอย่างใคร่รู้

ทําไมวะ”

“เมื่อผมได้ยินเสียงเหมือนนายหญิงร้องไห้ครับ

“ร้องไห้… เขาทวนคำพร้อมหน้ายุ่ง อีกทั้งรู้สึกเป็นกังวล ระคนสบายใจ

ใช่ครับ เธอคงเข้าใจผิดว่านายกับมาการิต้าน ะครับ แหม…ใครเชื่อครับว่านายจะเรียกให้บอดี้การ์ดนอนแทน ขนาดเลยถ้ากับ ตาว่านายกลับจากมาเมื่อตอนเกือบตีหนึ่งบิลลี่เอ่ย

ฉันอยากนอนกับมาการิต้าเหมือนกันแหละ บัดซบเถอะว่ะ! มันไม่มีอารมณ์” วูล์ฟสวนกลับเสียงกระด้าง เพราะบิลลี่เป็น ญาติห่างๆ และทำงานด้วยกันมานาน เขาจึงกล้าที่จะพูดคุยกับ อีกฝ่ายได้ทุกเรื่อง

“งั้นก็รีบไปหาคนที่ทำให้นายมีอารมณ์เถอะครับ ก่อนจะคลั่ง ไปมากกว่านี้” บิลลี่เอ่ยกลั้วข่า แววตาเต็มไปด้วยการล้อเลียน จนวูล์ฟนึกอยากจะเตะให้ซักป้าย

“หรือมันไม่จริงล่ะครับ

“ฝากไว้ก่อนเถอะ” วูล์ฟหน้าอีกฝ่าย และทิ้งท้ายไว้เพียง เท่านั้น ก่อนจะก้าวเข้าไปภายในลิฟต์ แล้วกระแทกปลายนิ้วกด ปุ่มลงไปยังชั้นล่างอย่างใจร้อนเป็นไฟ

“ฮ่ม! มะลิร้อย…เด็กบ้า เธอมันยัยตัวร้าย เจอตัวเมื่อไหร่พ่อจะ ฟัดไม่เลี้ยง ถ้าคลานลงจากเตียงไหวก็ไม่ต้องมาเรียกฉันว่า… วูล์ฟ แอนเดอร์ตัน!” จอมเย่อหยิ่งคำรามลั่น จากนั้นก็เช่นเขี้ยว เคี้ยวฟันคาดโทษเมียเด็กด้วยสีหน้าถมึงทึง เพราะนึกเดือดดาล ที่ตัวเองไม่มีอารมณ์กับผู้หญิงหน้าไหนทั้งสิ้น…ยกเว้นเธอ

ขนาดเมื่อคืนนี้เขาลงไปกินเหล้าระบายความอยากในผับ พร้อมทั้งโทรไปเรียกแก๊งเพื่อนมาสังสรรค์ทั้งที่เลื่อนนัดเป็นวัน พรุ่งนี้แล้วแท้ๆ แต่การได้ดื่มกับเพื่อนกลับไม่ทำให้เขาสลัดมะลิ ร้อยออกไปจากห้วงคำนึงได้เลย ถึงแม้ว่าในระหว่างนั้นจะมีสาว สวยหุ่นเซ็กซี่ขยี้ใจเดินมาทอดสะพานให้ไม่ขาด เขายังไม่อาจ ชายตาแล เพราะมองไปทางไหนก็เห็นแต่หน้าของมะลิร้อยฉิบหาย! ยัยเด็ก นกำลังเข้ามามีอิทธิพลกับเขาอย่างน่าพิลึก