บทที่ 12 นัดบอด

การเจอหวางเท้าโดยบังเอิญเป็นแค่เรื่องเล็กๆน้อยๆที่ไม่จำเป็น ต้องใส่ใจอะไร เลยเฉินตงก็ไม่สนใจเลยสักนิด

ความสนใจของเขาทั้งหมดในตอนนี้ ล้วนอยู่ที่โครงการ ปรับปรุงย่านสลัมที่ภาคตะวันตกของเมือง

นี่เป็นกระดาษคำตอบที่เขาต้องส่งให้คุณพ่อที่ยังไม่เคยเจอ หน้ากัน

และเป็นโอกาสที่เขาได้แสดงผลงานได้อย่างเต็มที่

สัญญาราคาสูงที่ขาดทุนไป 30 ล้าน สำหรับไก่ติ่งแล้ว มันเป็น ภัยพิบัติที่ยิ่งใหญ่มาก

และความเสียหายแบบนี้ พนักงานในบริษัททุกคนล้วนทราบ

ถึงผลกระทบที่ตามมาเป็นอย่างดี

นี่ก็เป็นสาเหตุที่ทำให้ตอนที่เฉินลงมาบริษัทนี้ รู้สึกได้ถึง บรรยากาศที่เคร่งขรึมเป็นพิเศษของบริษัทในทุกวัน

พนักงานทุกคนล้วนก้มหน้าก้มตาทำงาน แต่กลับไม่มี บรรยากาศที่ดูสบายๆเหมือนที่ผ่านมา ทั้งบริษัทดูเงียบกริบ อย่างน่ากลัวมาก

เฉินตงทำอะไรไม่ถูก แต่ก็ไม่ได้สนใจอะไรมาก เดินตรงเข้าไป ยังออฟฟิศ
เขารู้ดีว่า พนักงานรู้เรื่องสัญญาราคาสูงนั้น แต่ก็ยังอยู่ทำงาน เหมือนเดิม แสดงว่ามีความเชื่อมั่นในตัวเขามาก

แต่ความเชื่อมั่นนี้ ก็ไม่สามารถระงับความรู้สึกตื่นตระหนก และร้อนใจของพวกเขาได้

จะขอให้พนักงานทุกคนทำตัวสบายๆเหมือนเขาก็คงไม่ได้

“มะรืนนี้ พวกคุณคงจะยิ้มได้อย่างสบายใจแล้วสินะ? “เฉินตง ถูจมูก แววตาเต็มไปด้วยความมุ่งมั่น

เพียงแค่ท่านหลงช่วยเขาจัดการเรื่องนั้นได้ เขาก็มั่นใจได้ว่า จะสามารถพลิกแพลงสถานการณ์จากร้ายกลายเป็นดี ไม่เพียง แต่ทําให้โครงการปรับปรุงย่านสลัมที่ภาคตะวันตกของเมืองไม่ ขาดทุน ยังทำให้ได้กำไรสูงมากอีกด้วย!

หยิบมือถือออกมา เฉินตงเปิดดูวีแชท

เมื่อคืนหลังจากที่ตอบข้อความของหลินเสบู่เอ๋อแล้ว เขาก็ไม่ดู วีแชทอีกเลย

ปกติแล้วเขาจะสื่อสารกับลูกค้าในวีแชทตลอด

แต่เมื่อเขาเห็นข้อความของเพื่อนที่ไม่ได้ติดต่อกันมานานส่ง มา เขาก็หลุดสติอีกครั้ง

ข้อความส่งมาเมื่อคืนนี้ เป็นข้อความประโยคธรรมดา: คุณ

สบายดีไหม? ประโยคธรรมดาธรรมดานี้ กลับทำให้เฉินตงเฉยชาไปเลยในสมองมีภาพเธอผุดขึ้นมา

ผ่านไปสักพัก เขาถูจมูกด้วยความขมขื่น ตอบกลับไปว่า “ยังครับ”

ฟังตอบข้อความกลับมาในไม่กี่วินาที: “ฉันจองตั๋วเรียบร้อย แล้ว จัดการเรื่องทางนี้เสร็จ ก็จะกลับประเทศในเดือนหน้าแล้ว เราไม่เจอกัน 3 ปีแล้วสินะ”

สายตาของเฉินตงยิ่งดูใจลอย ราวกับว่าได้ไขเปิดประตูแห่ง

ความทรงจำแล้ว พูดพึมพำเบาๆว่า “กู้ซึ่งหยิ่ง…….

เมื่อ 3 ปีก่อน เพื่อนคนนี้เป็นเพื่อนเจ้าสาวให้ ในงานแต่งงาน ของเขากับหวางหนุนหนัน หลังจากจบงานแต่งเธอก็บินไป ประเทศอื่น 3 ปีมานี้ ไม่เคยได้ติดต่อกันอีกเลย

แค่ช่วง3ปีสั้นๆ ทุกอย่างกลับมาเหมือนเดิมอีกแล้ว เพื่อนสมัย ก่อนกลับมาติดต่อกันอีกครั้ง เธอจะกลับมาแล้ว แต่เขากับหวาง หนุนหนันกลับหย่าร้างกันแล้ว

ยิ้มขำตัวเองทีนึง เฉินตงตอบกลับไปว่า”อืม” ก็วางโทรศัพท์ ลงเริ่มทํางาน

อีกฝั่งของมหาสมุทรอันไกลโพ้น

เวลานี้เป็นช่วงตอนกลางคืนพอดี ภายในห้องที่กว้างใหญ่ มีเสียงเปียโนที่ผ่อนคลายดังอยู่ บรรยากาศภายในห้องเต็มไปด้วยกลิ่นหอมอ่อนๆ
ด้านหน้าหน้าต่างยาวบานใหญ่ มีเงาคนกำลังนั่งอยู่ วาง โทรศัพท์ลง ปริรอยยิ้มที่อ่อนโยนออกมา มองไปทางไกล

ก๊อกๆ

เสียงเคาะประตูดังขึ้น

เสียงใหญ่ส่งมายังห้อง : “ชิงหยิ่ง ลูกตัดสินใจกลับประเทศ เดือนหน้าจริงๆเหรอ? ”

“ใช่ค่ะ”กู้ชิงหยิ่งพยักหน้ายิ้ม”คุณพ่อ ฉันไม่ได้กลับไปตั้ง3ปี แล้ว อยากกลับไปดู”

“แต่ว่าเดือนหน้ามีงานเลี้ยงอาหารค่ำ พ่ออยากให้ลูกไปร่วม งานด้วยกัน จะได้แนะนำหนุ่มๆ ให้ลูกได้รู้จักด้วยไง ลูกก็อายุไม่ น้อยแล้วนะ ต้องทำความรู้จักกับเพื่อนใหม่ ให้เยอะๆหน่อย

คิ้วกู้ชิงหยิ่งขมวดขึ้น พูดอย่างไม่ค่อยพอใจน้อย : “คุณพ่อ ครั้งนี้เป็นคนRothschild? หรือว่าเจ้าชายแห่งผู้ประกอบการ น้ำมัน?

“มีหมดเลย! “เสียงใหญ่กล่าวตอบ

“ไม่ชอบ”กู้ชิงหยิ่งปฏิเสธ

ในขณะเดียวกัน ภายในบ้าน กำลังมีปากเสียงกันอย่างดุ เดือด

“แม่ ฉันไม่ไป ยังไงฉันก็ไม่มีทางไปหรอก!

“หวางหนันหนันกล่าวพร้อมกับร้องไห้จนตาแดง

บนพื้น เต็มไปด้วยของที่ขว้างปาจนแตกกระจุยไปหมด

ปิ้ง!

จางซิ่วจือปาแจกันดอกไม้ลงบนพื้น มือเท้าสะเอวด่าว่า “คุณ บ้าไปแล้วหรอ! เมื่อก่อนตอนที่ลูกแต่งงานกับไอ้คนขี้ขลาด ตาขาวไร้ความสามารถอย่างเฉินตง ฉันก็ไม่ได้ห้ามลูกไว้ ตอนนี้ ก็เลยมาวุ่นวายจนถึงขั้นหย่าร้างกัน ”

“ฉันผู้เป็นแม่ อุตส่าห์ทุ่มเทอย่างสุดจิตสุดใจเพื่อแนะนำหนุ่ม ให้ลูกไปดูตัว ลูกกลับไม่ไป? ลูกรู้ไหมว่าคำว่าเสียหน้าคือ อะไร?

ด้านข้าง หวางเต๋อนั่งอยู่บนโซฟา ว่าได้เห็นภาพเหล่านี้ ถึงกับ

ถอนหายใจยังไม่หยุด

“คุณพ่อ! ”

หวางหนุนหนันมองหวางเต๋อด้วยแววตาที่สิ้นหวัง : “พ่อช่วย ฉันขอร้องคุณแม่ด้วยสิคะ?

“เขากล้าเหรอ!”

คิ้วจางซิ่วจือขมวดเข้าหากันกลายเป็นเส้นตรง ติเตียนด้วย เสียงแหลม

หวางเต๋อไม่อาจที่จะทนนิ่งเฉยได้ จึงเอ่ยปากพูดไปว่า : “ผมก็ รู้สึกว่าคนที่คุณหามาให้พวกนั้นมันไม่เหมาะสม อายุก็ตั้ง 40กว่าแล้ว อายุไล่เลี่ยกับเราสองคนด้วยซ้ำไป

“40 กว่าแล้วไง? ”

จางซิ่วจือสีหน้าดุร้าย : “ชายอายุ 40ก็เหมือนดอกไม้ที่กำลัง ผลิบานดูดีจะตายไป คนเขามีเงิน ถือได้ว่าเป็นเศรษฐีชายโสด มีหน้ามีตา หนุนหนันเคยหย่ามาแล้วเป็นแค่ของมือสอง คุณยัง จะอยากหาหนุ่มรูปร่างสูงหล่องานดีมีฐานะอีกหรอ? หนุ่มรูปร่าง สูงหล่องานดีมีฐานะเขาจะมาเหลียวแลเธอเหรอ?

หวางหนันหนันตะลึงจนพูดไม่ออก มองจางซิ่วจือด้วยสายตาที่ ไม่อยากจะเชื่อ

เธอนึกไม่ถึงเลยว่า แม่แท้ๆของตนจะใช้คำว่า “ของมือ สอง”มาเปรียบเทียบตัวเธอ

“แม่…..หวางหนุนหนันเรียกเสียงสะอื้นร้องไห้ น้ำตาคลอ “หุบปาก!

จางซิ่วจอด่าไปคำนึง: “ถ้าเมื่อก่อนแกไม่แต่งงานกับคน ขลาดไร้ความสามารถอย่างเฉินตง น้องชายแกจะแต่งงานตอนนี้ แกจะถึงกับช่วยอะไรไม่ได้เลยเหรอ? ”

“มีแม่คนไหนบ้างที่ไม่รักลูกตัวเอง? ที่สำคัญคือเงินเดือนของ ฉันกับพ่อแกมันไม่พอจ่ายค่าสินสอดในงานแต่งของเสี่ยวเห้า คนเป็นพี่ยังแกยังไงก็ควรจะช่วยสักหน่อยไม่ใช่เหรอ? แกจะบีบ ให้ฉันกับพ่อแกไปตาย ให้ตระกูลหวางไม่มีลูกหลานสำหรับสืบ สกุลหรือไง? ”
หวางหนุนหนันมึนงงไปหมด ฟันกัดริมฝีปากแน่น ไม่รู้ว่าควร พูดอะไรดี

หวางเพื่อที่อยู่ข้างๆ เมื่อได้ยินคำว่า”ไม่มีลูกหลานสืบสกุล ตัว อ่อนไปเลย พูดโน้มน้าวใจด้วยน้ำเสียงที่อัดแน่นเต็มไปด้วยน้ำ ใสใจจริง : “หนุนหนัน ฟังแม่พูดเถอะ ลูกเป็นพี่สาว หลังจาก แต่งงานกับเฉินตง ยังมีครอบครัวอยู่ในใจไหม? เดี๋ยวเค้าเป็น น้องชายแท้ๆของลูกนะ”

“คนคนนั้นเป็นถึงประธานบริษัทที่เฉินตงทำงานอยู่นะ เขาเป็น ถึงหัวหน้างานของเฉินตงด้วย! “หวางหนุนหนันฟังความหวัง สุดท้ายนี้

เธอเพิ่งจะ 20 กว่า จะยอมคบกับชายแก่อายุ40กว่าได้ยัง ไง?

อีกอย่าง ตอนนี้เธอเพิ่งจะหย่ามาเอง

“แล้วไง? “จางซิ่วจือมือข้างนึงเท้าเอว กล่าวด้วยสีหน้าเยาะ เย้ยว่า : “ไอ้คนขี้ขลาดตาขาวที่ไร้ประโยชน์อย่างเขามาแต่งกับ คนตระกูลหวางที่สูงเกินเอื้อม ยังกล้าหย่ากับแก งั้นก็ดี แกก็ไป เป็นภรรยาเจ้านายบริษัทที่เขาอยู่เลย ให้เขารู้ว่า เขาขี้ขลาด ตาขาวและไร้ประโยชน์ขนาดไหน ”

คำพูดที่จะถึง รอยยิ้มเต็มไปด้วยความประชดประชัน

“แม่ แม่ทำเกินไปแล้วนะ! “หวางหนันหนันโมโหจนจะเป็นบ้า อยู่แล้ว
ทันใดนั้นเอง หวางเท้ากลับมาแล้ว

ถูกหลินเสบู่เอ๋อตำหนิติเตียนเป็นชุดต่อหน้าเฉินตง ถึงขนาด โดนตบไปทีนึง หวางเท้ายังหงุดหงิดไม่หายเลย

เมื่อเห็นบรรยากาศภายในบ้าน เขาก็ตะลึง “เกิดเรื่องอะไร ขึ้น?

“เสี่ยวเห้ากลับมาแล้วหรอ? “จางซิ่วลือเรื่องสีหน้าไปเลย ยิ้ม ต้อนรับหวางเท้า: “ไม่มีอะไร พวกเรากับพี่สาวลูกกำลังเจรจา เรื่องช่วยเตรียมเงินค่าสินสอดให้ลูก

เมื่อได้ยินคำว่าสินสอด หวางเท้าก็เดินเข้าไปหาหวางหนัน หนันอย่างรีบร้อน จับมือหวางหนักหนันแล้วพูดเหมือนดูน่า สงสารมาก : “พี่ พี่ช่วยผมด้วยนะ ผมไม่มีวิธีอะไรแล้ว นี่เป็น เรื่องในทั้งชีวิตของผมเลยนะ ถ้าไม่อย่างนั้นเรื่องเสาเอ๋อกับผม คงต้องจบกันแน่ๆ”

ได้เห็นหวางเท้าที่ดูน่าสงสาร จู่ๆหวางหนุนหนันก็ใจอ่อน ลังเลอยู่สักพัก เขาพยักหน้าอย่างไร้เรี่ยวแรง : “ฉันไปก็ได้

“ดีมาก! เสี่ยวเห้า คืนนี้ลูกขับรถออดี้ A4พาพี่สาวไป อีกฝ่าย เขาเป็นถึงคนมีฐานะร่ำรวย ขับรถของลูกจะได้ดูดีมีราคา ถ้า สําเร็จ เราจะได้ขอค่าสินสอดให้มันเยอะๆหน่อย”

จางซิ่วจือกล่าวอย่างปลาบปลื้มดีใจ