บทที่ 5 บรรยากาศห้องเตียงใหญ่

หลังจากที่หลินเสบู่เอ๋อได้รับข้อความตอบกลับจากเฉินตง ก็รีบ ไปทำเรื่องลางานกับผู้จัดการทันที ไปเตรียมตัวเรื่องเย็นวันนี้

นี่เกี่ยวข้องกับอนาคตของเธอ แล้วก็เกี่ยวข้องกับอนาคตของ ผู้จัดการเหมือนกัน ช่องทางการติดต่อเฉินดง ผู้จัดการที่ทำผิด กฎโดยการหาข้อมูลส่วนตัวมาจากบัตรธนาคารของเฉินตง

ในตอนที่เธอเดินออกมาจากธนาคารด้วยความกังวล ตรง หน้าก็พบเข้ากับหวางเท้าที่กำลังลงจากรถ

แต่ว่า หวางเค้าไม่ได้สังเกตเห็นสีหน้าของเธอเลยตั้งแต่ต้น ยิ้มแล้วพูดขึ้น “เสบู่เจือ วันนี้เลิกงานก่อนเวลาอย่างนั้นเหรอ?”

“หวางเท้า?!”

หลินเสวีเอ๋อตกใจเล็กน้อย จากนั้นก็นึกถึงที่นัดไว้กับหวางเท้า ตอนเย็นนี้ ทำท่าเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น “ใช่ ใช่จ้ะ วันนี้รู้สึกไม่ ค่อยสบายนิดหน่อย ดังนั้นก็เลยไปขอผู้จัดการลางานแล้วเลิก งานก่อนเวลาน่ะ”

“ฮ่าๆ….พอดีเลย เลิกงานเร็วขนาดนี้ พวกเราสองคนไปหาที่ นั่งกัน ไปเล่นเกมกันสักสองสามตา ช่วงนี้ฉันเล่นKai (ตัวละคร เกม) เก่งมากๆ พวกที่ว่าคนเดียวฆ่าตัวติดกันทั้งตา วันนี้จะ แบกให้เธอชนะเอง” หวางเท้ายิ้มแล้วพูดขึ้น

คิ้วเรียวของหลินเสบู่เอ๋อขมวดมุ่น ไอ้คนๆนี้ฟังสิ่งที่ฉันพูดไม่รู้เรื่องหรือยังไง?

มองใบหน้ายิ้มแย้มของหวางเท้า อยู่ๆเธอก็โมโหขึ้น แบกแม่ มึงสิ! เย็นนี้แฟนแกจะโดนส่งไปให้คนอื่นแล้ว แกยังจะมาอวด คนเดี่ยวฆ่าตัวติดกันทั้งเกมอีก?

เธออดทนข่มความโกรธลงไป “หวางเท้า เย็นนี้ฉันมีธุระนิด

หน่อย พวกเราค่อยนัดกันใหม่ครั้งหน้านะ

หวางเท้าชะงักไปเล็กน้อย “แต่ว่าพวกเรานัดกันเอาไว้แล้วนะ กินข้าวเย็นแล้วจะส่งเธอกลับบ้าน เสร็จแล้วคืนนี้พวกเราสองคน ก็จะเล่นเกมด้วยกันไง!

หางตาของหลินเสวีเอ๋อกระตุก ความไร้น้ำยาของหวางเท้า เธอรู้ดีตั้งนานแล้ว แต่ว่าเถียงไม่ได้ว่าหวางเค้าเป็นคนในเมือง

จากฐานะของเธอ อยากที่จะซื้อบ้านในเมือง มีสถานที่ให้เธอ นั้นได้อาศัย นั้นไม่มีสิทธิ์เลยด้วยซ้ำ ต่อให้เธอมีความสัมพันธ์ กับผู้จัดการ แต่เธอก็รู้ดี ว่าผู้จัดการไม่มีทางที่จะทิ้งลูกทิ้งเมีย เพื่อมาหาเธอหรอก

ถ้าเกิดว่าไม่ใช่เพราะว่าอยากจะให้หวางเข้ามารับตัวเอง เธอ คงจะเตะลงไปบนตัวเขาสักทีหนึ่ง

สูดลมหายใจเข้าลึกๆครั้งหนึ่ง หลินเสวีเอ๋อก็พยายามยิ้มออก มา หยิกแก้มของหวางเท้าเบา “พอแล้วน่าที่รัก คืนนี้ติดธุระจริงๆ นี่ตอนบ่ายฉันไม่ค่อยสบายลางานออกมาก่อนแล้วใช่เหรอ? มี งานอีกนิดๆหน่อยๆที่จะต้องทำโอที่ชดเชย นัดของพวกเรา เปลี่ยนวันเถอะนะ”
“ก็ได้ครับ” หวางเท้าคอตกตอบเสียงเศร้า

จากนั้นหวางเห้าก็เสนอที่จะไปส่งหลินเสบู่เอ๋อที่บ้าน แต่หลิน เสว่เอ๋อกลับปฏิเสธ หวางเท้าเลยทําได้แค่เพียงช่วยเรียกรถ แท็กซี่ให้หลินเว่เอ๋อเท่านั้น

สถานการณ์ตรงหน้า โดนผู้จัดการธนาคารเห็นเข้าพอดี จึง

หัวเราะเยาะออกมาไม่รู้ตัว ค่าออกมาเสียงเบาคำหนึ่ง “ไอ้โง่

หลังจากที่ขึ้นแท็กซี่ได้แล้ว หลินเสาเอ๋อก็เม้มริมฝีปากแดงอีก ครั้ง รูปร่างที่โดนชุดยูนิฟอร์มรัดรึงให้เด่นออกมาสั่นเทา น้ำตา อยากจะไหลออกมาด้านนอกอย่างห้ามไม่อยู่

เธอทิ้งผมด้วยความกลัดกลุ้ม ดวงตาคลอนตามองออกไป นอกหน้าต่าง

วันนี้ถ้าไม่ใช่เพราะตัวเองวู่วาม เรื่องราวไหนเลยที่จะมาถึงขั้น

เธอไม่ได้รังเกียจที่จะโดนคนรวยจีบ ถึงขนาดที่ว่าไม่ได้ รังเกียจที่จะได้กระพือปีกเข้าไปอยู่ในอ้อมกอดของคนรวย เหมือนกับผีเสื้อที่กระพือปีกเข้าหาดอกไม้ เพราะว่านั่นคือสิ่งที่ เธอต้องการ มิฉะนั้นเธอก็คงจะไม่เป็นของๆผู้จัดการแค่คนเดียว

แต่ว่า เพราะว่าความรู่วามเมื่อกี้ ทำให้ทุกสิ่งทุกอย่างในตอน แรก เปลี่ยนแปลงไปหมด

คิดถึงการพบเจอในตอนเย็น เธอก็มีความรู้สึกเสียใจและอดสู เธอไม่สามารถที่จะเชิดหน้าได้อย่างทระนง เปิดเผยความงามของตัวเอง แล้วเชยชมเงียบๆ แต่กลับต้องทำตัวต่ำต้อยเป็นคนที่ อยู่ต่ำกว่า โดนกดดันจนถึงที่สุด………

เฉินตงเช่าบ้านหลังเล็กๆ ที่มีสองห้องนอนที่ละแวกใกล้เคียง กับโรงพยาบาลลี่จิง ใช้สำหรับช่วงเวลาต่อจากนี้ ดูแลมารดา แล้วก็เป็นสถานที่พักฟื้นของแม่หลังจากการรักษาในโรง พยาบาล

หลังจากที่เซ็นต์สัญญาเช่าบ้านเสร็จ เขาก็ไปตามหาบริษัทขน ของต่ออย่างไม่หยุดพัก ไปขนของที่บ้านเก่าที่เคยพักอยู่กับหวาง หนันทนัน

ทำให้เขารู้สึกปวดใจอย่างหนึ่งเลยก็คือ ในตอนที่เขาผลัก ประตูบ้านเข้าไปภายในบ้านนั้นเละเทะไปตั้งนานแล้ว

ของทุกสิ่งที่เคยเป็นของหวางหนันหนัน ล้วนแต่โดนย้ายออก ไปจนว่างเปล่าแล้ว ของที่เหลือที่เป็นของเขากับแม่ ก็โดนเทสาด กระจัดกระจายไปทั่วพื้น

รูปที่ตกอยู่บนพื้น เป็นรูปแต่งงานของเขากับหวางหนักหน แต่ว่าตอนนี้รูปภาพนั้นโดนฉีกออกไปครึ่งหนึ่ง เหลือเพียงเขาแค่ คนเดียว

แถมรูปคู่รูปเดียวของเขากับแม่ ก็ตกลงมาอยู่บนพื้น กรอบรูป แตกละเอียด ด้านบนยังมีรอยเท้าอยู่ชัดเจน

เฉินตงหยิบรูปถ่ายคู่กันของเขากับแม่ขึ้นมา กัดฟันเอ่ยขึ้น ด้วยอารมณ์ขุ่นมัว คำพูดหนึ่งประโยคเล็ดลอดออกมาจากไรฟัน

“ในใจของคุณ ผมกับแม่ของผมมันเหลือทนขนาดนี้เลยหรือไง?”
สูดลมหายใจเข้า แล้วนำรูปเก็บเข้ากระเป๋ากางเกงด้วยความ หวงแหน คนที่เฉินตงจ้างมาย้ายบ้านจากบริษัทเริ่มขนย้ายของ

รอจนทุกๆสิ่งย้ายมาถึงบ้านหลังใหม่ หลังจากรวบรวมจน เสร็จเรียบร้อย ก็เป็นเวลาหกโมงเย็นแล้ว โทรศัพท์ของเฉินตง ก็ได้รับข้อความที่หลินเสบู่เอ๋อส่งมาพอดี

เขาบิดขี้เกียจ แล้วก็ลุกขึ้นยืนและไปยังโรงแรมที่หลินเสวีเอ อกำลังอยู่

โรงแรมAlston

เป็นโรงแรมห้าดาวแห่งหนึ่ง เป็นห้องที่อยู่ชั้นสูงสุด สามารถที่ จะมองเห็นวิวกลางคืนของเมืองทั้งเมืองได้ผ่านหน้าต่างของ กระจกบานยาว

หลินเสบู่เอ๋อสวมชุดคลุมอาบน้ำ เอกเขนกอยู่บนโซฟาที่อยู่ติด กับหน้าต่างบานยาว เส้นผมยังมีหยดน้ำเกาะอยู่ รู้ได้ว่าเพิ่งจะ ออกมาจากห้องอาบน้ำได้ไม่นาน

แกว่งแก้วไวน์แดงในมือไปมา หลินเสาเอ๋อเริ่มที่จะเมาแล้ว แก้มทั้งสองข้างเห่อแดง ตาเยิ้มกำลังมองออกไปยังวิวตอนกลาง คืนที่ด้านนอกหน้าต่าง แววตากลับมีน้ำตาเอ่อคลอ

เธอมาจากชนบทแล้วเข้ามาในเมือง อยากที่จะเป็นคนเมือง ดังนั้นก็เลยคิดทุกวิถีทางเพื่อที่จะได้ปีนขึ้นไป

งานธนาคาร ทําให้เธอนั้นมีความสดใสเรียบร้อยและน่ารักน่า มอง แล้วก็ยังทำให้เธอเกิดความรู้สึกว่ามีความภาคภูมิใจในตัวเอง

เธอกลายเป็นแฟนของหวางเท้า นั่นไม่ใช่เป็นเพราะว่ารักมาก

แต่เป็นเพราะว่าหวางเท้าสามารถให้สิ่งที่เธอต้องการได้ เงินค่าสินสอดห้าแสน บ้านหนึ่งหลัง รถราคาสามแสนหนึ่งคัน

นี่ก็มากพอที่จะทำให้เธอนั้นภาคภูมิในช่วงเวลาหนึ่งแล้ว

ค่าสินสอดห้าแสนนั้นถึงแม้ว่าจะไม่มาก แต่ว่าก็มากพอที่จะ ให้เธอนั้นซื้อบ้านหนึ่งหลังได้ก่อนแต่งงาน ใช้เป็นทรัพย์สินก่อน แต่งงาน ต่อให้อนาคตจะมีจุดหมายที่ดีกว่า เธอกับหวางเท้าหย่า กัน ก็ไม่ได้ไม่มีอะไรติดตัวเลย

เพียงแต่ว่าน่าเสียดาย ความวู่วามครั้งนั้นเมื่อตอนบ่าย กลับ ทำให้เธอนั้นต้องถอดโค้ทแห่งความภาคภูมิใจนั้นลง น้อมรับ ความอัปยศไม่มีที่สิ้นสุด

ถ้าเกิดว่าย้อนเวลาได้อีกครั้ง เธอจะต้องเลือกวิธีที่ดีกว่า และก็ เป็นภาพที่ใฝ่ฝันไว้มากกว่า

ก๊อกๆ!

เสียงเคาะประตูดังขึ้น

“ประตูไม่ได้ล็อกค่ะ” หลินเสบู่เอ๋อเช็ดน้ำตาที่หางตา เสียง หวานดังขึ้น

เฉินตงผลักประตูเข้ามา มองดวงไฟที่มีเสน่ห์สวยงามกับหลิน เสวีเอ๋อที่นอนอยู่บนโซฟา ใบหน้าไร้อารมณ์ ภายในใจกลับเยาะ เย้ยอยู่หนักๆ
ตระกูลหวางยกยอจนขึ้นหิ้ง ไม่ลังเลที่จะกดให้ผมตกต่ำ ถึง ขนาดที่ว่าไม่สนใจชีวิตของแม่ ล้วนแต่อยากจะขอสาวเข้าบ้าน ตอนนี้กลับมานอนอยู่ในห้องนี้

ถ้าเกิดว่าปล่อยให้พวกเขารู้ พวกเขาจะมีปฏิกิริยาแบบไหน กันนะ?

“คุณเฉิน…….

หลินเสบู่เอ่อลุกขึ้น เทไวน์แดงลงในแก้ว เดินไปอยู่ตรงหน้า ของเฉินตง ส่งแก้วให้เฉินตง “คุณเฉิน เรื่องเมื่อตอนบ่าย เสาเอ๋อ ขอโทษจริงๆค่ะ”

ภาษา กริยา ท่าทาง สีหน้า มายาร้อยเล่มเกวียน

เฉินตงรับแก้วไวน์แดงมาเงียบๆ “คุณไม่รู้เหรอครับว่า ขโมย ข้อมูลส่วนตัวของลูกค้าธนาคารมาใช้เป็นปัญหาใหญ่มากเลย นะ?”

หลินเสบู่เอ๋อชะงักไปแล้ว ปฏิกิริยาของเฉินตงทำให้เธอนั้นคิด

ไม่ถึง

แป๊บเดียว เธอยิ้มออกมาอย่างไร้เดียงสา “ก็คนเขาอยากจะ ขอโทษคุณเฉินไม่ใช่เหรอคะ?”

“จะขอโทษยังไง?”

เฉินตงยิ้มน้อยๆ ดื่มไวน์แดงจนหมดแก้ว

ไม่ได้รอจนวางแก้วไวน์ หลินเสาเอ่อที่อยู่ตรงหน้าก็พุ่งตัวเข้ามา

เพลง!

แก้วไวน์ตกลงไปอยู่บนพื้น และแตกละเอียด เศษแก้วที่แตกเป็นชิ้นๆ ใต้ไฟสีแดงที่สาดกระทบ ก็เกิดเป็น แสงสีแดงสะท้อนกลับ