บทที่ 3 บัตรธนาคารดอกชงโค
เดินเข้าไปในธนาคาร
เฉินตงเข้าไปรับบัตรคิวแล้วต่อแถว
ในตอนที่ถึงคิวเขา เขาถือบัตรธนาคารดอกชงโคไปที่หน้าเค้า เตอร์ พอมองพนักงาน ทันใดนั้นหางตาก็กระตุก
หลินเสวีเอ๋อ!
ช่างบังเอิญเสียจริงๆ
ดวงตาของเฉินตงหรี่ลง หลินเสบู่เอ๋อเป็นแฟนสาวของหวาง เห้าพอดี
ถึงแม้ว่าทั้งสองคนยังไม่เคยเจอกันในชีวิตจริง แต่ว่าเขารู้ เรื่องราวของหลินเยว่เอ่อผ่านทางหวางหนุนหนัน แล้วก็ยังเคย เห็นรูป
สําหรับหลินเว่เอ๋อ เขาไม่ได้ถึงขั้นโกรธเคืองหรือไม่พอใจ มากที่สุดก็แค่บึ้งตึงไม่มากไปกว่านั้น
หลินเยว่เอ๋อเธอผิวขาวหน้าตาดี การงานก็ไม่เลว มาชอบไอ้ สวะหวางเท้าที่เกาะพ่อแม่กินก็ถือว่ามหัศจรรย์แล้ว
ส่วนเรื่องที่เธอต้องการสินสอดเท่าไหร่นั้น นั่นก็เป็นเรื่องของ เธอแล้ว ทั้งสองมีทั้งเต็มใจ ที่เขาโกรธก็คือหน้าของคนตระกูล หวาง เอาเงินที่ใช้รักษามารดาของเขาไป ทำให้เขาเป็นตัวรับเคราะห์ของปีศาจ ผู้หญิงที่มีน้องชายและต้องช่วยน้องชายใน ทุกด้านเพราะพ่อแม่ให้ความสำคัญกับลูกชายมากกว่าลูกสาว)
“สวัสดีค่ะคุณผู้ชาย จะทำรายการอะไรคะ?” หลินเว่เอ่อผุด รอยยิ้มการตลาดขึ้น
เงินลงสูดลมหายใจเข้า ข่มอารมณ์โกรธที่อยู่ในใจลงไป ฉีก ยิ้มแล้วส่งบัตรธนาคารดอกชงโคเข้าไปตรงเค้าเตอร์ “สวัสดี ครับ ผมต้องการถอนเงินครับ”
หลินเว่เอ๋อกำลังเตรียมจะถามเฉินตงว่าจะถอนเงินจำนวน เท่าไหร่ พอเห็นบัตรธนาคาร อยู่ๆหัวคิ้วก็ขมวดเข้าหากันเล็ก น้อย “คุณผู้ชายคะ แน่ใจเหรอคะว่านี่เป็นบัตรธนาคาร?”
กำลังพูดอยู่ เธอก็ดูบัตรธนาคารลายดอกชงโคๆอีกรอบ
จากการบ่มเพาะในอาชีพของเธอ ไม่เคยเห็นบัตรธนาคาร แบบนี้เลยจริงๆ
เฉินตงชะงักไปครู่หนึ่ง ท่านหลงคงจะไม่ได้หยิบบัตรธนาคาร ปลอมให้ใช่ไหม?
คิดไปคิดมา ท่านหลงสามารถที่จะสะบัดมือจัดการค่ารักษา สองแสนของแม่ได้ จะให้บัตรธนาคารปลอมกับเขาได้ยังไง?
“แน่ใจครับ” เฉินตงพยักหน้า สายตามองหลินเสบู่เอ๋อตั้งแต่ บนลงล่าง
เพราะว่ากำลังนั่งอยู่ เขาเลยมองส่วนสูงของหลินเสบู่เอ๋อไม่ ออก แต่ว่าชุดยูนิฟอร์มก็ได้เผยสัดส่วนงดงามของหญิงสาวออกมา ผิวขาวๆ เครื่องหน้าที่งดงาม ทำให้คนรู้สึกว่าเป็นหญิงสาวที่ ดูน่าสงสารน่าทะนุถนอม
ถอนหายใจ ในใจอีกรอบ เป็นหญิงสาวดีๆอยู่คนหนึ่งแท้ๆ ทําไมถึงได้ดวงตามืดบอดกันนะ?
คิ้วเรียวของหลินเยว่เอ๋อขมวดเข้าหากันแน่นมากขึ้น แต่ว่าก็ ยังคงค่าเนินการกรอกบัตรธนาคารต่อไป
จนกระทั่งระบบมีเสียงร้อง “ติ๊ง” ขึ้นมา คอมพิวเตอร์ไม่ สามารถที่จะอ่านบัตรได้ ในที่สุดความอดทนของเธอก็ได้หมด
ปัก!
หลินเสวีเอ๋อโยนบัตรธนาคารดอกชงโคไปที่ช่องเว้าด้านใน ของเค้าเตอร์ พูดขึ้นด้วยเสียงเย็นชา “ขออภัยด้วยค่ะคุณผู้ชาย บัตรธนาคารนี้ของคุณ ธนาคารของเราไม่สามารถอ่านบัตรของ คุณได้ค่ะ”
เชีย!
ท่านหลงหลอกเขาจริงๆเหรอเนี่ย?
จ่ายไปก่อนสองแสน จากนั้นก็ให้บัตรธนาคารปลอมมาหลอก ตัวเอง การกระทำแบบนี้ ไม่ถูกต้องมั้ง?
“คือว่า คุณช่วยลองใหม่อีกครั้งได้ไหมครับ นี่เป็นบัตร ธนาคารจริงๆ” เฉินตงร้องขึ้นด้วยน้ำเสียงกึ่งขอร้อง
ตอนนี้หย่ากับหวางหนันหมันแล้ว บ้านหลังที่เคยเช่าเมื่อก่อน เขาไม่คิดที่จะเช่าต่ออีก ตั้งใจจะย้ายไปบ้านใหม่กับแม่
เงินสองแสนสุดท้ายก็โดนหวางหนุนหนันเอาไปแล้ว ตอนนี้ เขาสิ้นเนื้อประดาตัว ถ้าเกิดว่าไม่มีเงิน ไม่ต้องพูดถึงค่ารักษา พยาบาลหลังจากผ่าตัด แม้แต่ใช้ชีวิตก็ยังไม่มีหนทาง
“คุณผู้ชาย คุณตั้งใจจะมาหาเรื่องใช่ไหมคะ?”
คิ้วเรียวของหลินเสบู่เอ๋อกระตุก สีหน้าเย็นชาเหมือนหิมะใน ตอนหน้าหนาว “ตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว สายตาที่คุณมองฉันมันแปลกๆ จีบสาวอย่างน้อยก็น่าจะเอาบัตรธนาคารใบจริงมาหน่อยนะ เชิญคุณออกไปด้วยค่ะ อย่ามากินเวลาของลูกค้าท่านอื่นที่อยู่ ด้านหลัง มิฉะนั้นฉันจะเรียกรปภ.
เฉินตงนิ่งไปแล้ว นี่แม่งอะไรกับอะไรกันวะเนี่ย?
ไม่ทันได้รอให้เขาอ้าปากอธิบาย หลินเสวีเอ๋อยกมือทั้งสอง ข้างขึ้นมากอดอก “รปภ.!”
ทันใดนั้น รปภ.สองคนก็เดินมา
ในตอนนี้ เป็นเวลาสายๆพอดี คนที่มาทำธุระก็ไม่น้อย ก็ ค่อยๆหันมามองทางเฉินตง
เฉินตงร้อนใจแล้ว ชี้ไปที่บัตรธนาคารแล้วก็พูดขึ้น “นี่ก็คือ บัตรธนาคาร ผมมาทำธุระ พวกคุณมีสิทธิ์อะไรมาลากผมออก ไปด้านนอก?”
หลินเยว่เอ๋อทําหน้านิ่ง ไม่ตอบอะไร
รปภ.พูดขึ้นด้วยเสียงทุ้ม “คุณผู้ชายครับ ขอความกรุณาคุณ ออกไปด้วยครับ ตอนนี้เป็นเวลาทำงาน คุณมารบกวนพนักงาน ธนาคารของเราแบบนี้ พวกเราจะแจ้งตำรวจแล้วนะครับ
“ผม……… เนตงโมโหจนแทบจะกระจุกมาอยู่ที่ลูกกระเดือก อยู่แล้ว ถอนเงินไม่ได้ไม่พอ ยังจะโดนหาว่าเป็นไอ้โรคจิตอีก?
ในขณะนี้ ชายวัยกลางคนหน้าท้องโต สวมสูทคนหนึ่งก็เดิน เข้ามา
“เกิดเรื่องอะไรขึ้น?”
หลินเสบู่เอ๋อที่ตอนแรกมีสีหน้านิ่งๆกลับงอตัวในทันใด ท่าทาง ดูน่าสงสาร กล่าวขึ้นด้วยน้ำเสียงออดอ้อน “ผู้จัดการ คนๆนี้เอา บัตรธนาคารปลอมมาถอนเงิน แถมยังแอบมองฉันอีกด้วยค่ะ”
สถานการณ์ตรงหน้า ทำเอาเฉินตงที่โกรธจนขึ้นสมองงุนงงไป
เลย
ก่อนหน้านั้นสีหน้ายังเย็นชาราวกับหิมะอยู่เลย พอตอนหลัง กลับมีอารมณ์เป็นหมื่นอย่าง
ในความทรงจํา ตอนนั้นหวางหนันหนันบอกกับเขาว่าหลินเส เอ๋อเป็นสาวทึนทึก หัวโบราณ เป็นหญิงสาวที่ดี หลังจากที่ตกลง สานสัมพันธ์กับหวางเท้า ก็สงวนตัวอยู่ตลอด มากที่สุดก็คือจับ มือ
เขาเองก็ไม่ได้โง่ แล้วก็ไม่ได้ตาบอด หลินเสบู่เอ๋อคนนี้…วโบราณจริงๆ? ในทึก? รักนวลสงวนตัว?
ในตอนนั้นชายวัยกลางคนก็เงียบลง มองสายตาของเฉินตง มี ท่าทางเหมือนเจอศัตรู
“คุณผู้ชาย ที่นี่คือธนาคาร ขอความกรุณาคุณช่วยระวังด้วย ในนามของผู้จัดการธนาคาร ผมขอเชิญให้คุณออกไป มิฉะนั้น
อย่ามาโทษว่าผมนั้นสั่งให้รปภ. โยนคุณออกไป
รปภ. ที่อยู่ข้างๆสองคนทำท่าหัวเราะเยาะที่เห็นคนอื่นตกที่นั่ง ลำบาก ทั้งธนาคารมีใครไม่รู้บ้างว่าหลินเสบู่เอ๋อนั้นเป็นของผู้ จัดการ?
หนุ่มคนนี้มาจีบสาว ดันมาจีบหลินเสบู่เอ๋อ หาเรื่องตายเหรอ?
หลินเสบู่เอ๋อได้ยินคำพูดของผู้จัดการ ทันใดนั้นก็ยิ่งทำท่าทาง บิดตัวมากขึ้นกว่าเดิมอีก พูดขึ้นด้วยเสียงอ้อแอ้ “ผู้จัดการ คน แบบนี้ ทำไมยังจะต้องเสียเวลาเจรจากับเขาอีกคะ สั่งให้ รปภ. โยนเขาออกไปเลยค่ะ”
เฉินตงฟังแล้วก็โกรธจัด อารมณ์ขุ่นเคือง แต่กลับไม่ได้ลุกขึ้น บัตรชงโคเป็นท่านหลงที่ให้เขา เขาก็แค่มาถอนเงิน ยังจะต้อง มารับอารมณ์น่าสมเพชแบบนี้?
ก่อนหน้านี้เขาเพียงแค่มีความขุ่นเคืองใจกับหลินเสบู่เอ๋อ เท่านั้น แต่ตอนนี้การกระทำแบบนี้ของหลินเสบู่เอ๋อ ทำให้เขา โกรธเข้าจริงๆเสียแล้ว!
“ไล่เขาออกไป!”
ผู้จัดการเห็นว่าเงินคงไม่ขยับ หัวคิ้วขมวด อยู่ๆก็ว่าขึ้นเสียง
แข็ง
ถ้าเกิดไม่ได้นึกถึงเรื่องที่ตัวเองเป็นผู้จัดการของธนาคาร ลำพังแค่เงินคงอยากได้หลินเสบู่เอ๋อเรื่องเดียว เขาเข้ามาก็ต้อง สั่งให้รปภ.เอาตัวออกไป
รูปภ.สองคนกำลังจะเดินหน้าพอดี คนที่มุงดูรอบๆก็ยิ่งมากขึ้น
เรื่อยๆ
เฉันคงไม่ใช่คนอ่อนแอ ยิ่งไปกว่านั้นคือไม่ใช่นินจาเต่าจอม ขลาด (ผู้ชายที่สามารถทนต่อผู้หญิงของตัวเองเล่นกับผู้ชายคน อื่น ๆ )
โดนคนรังแกจนถึงขั้นนี้ ก็โกรธซึ่งแน่นอนแล้ว
แปะ!
เขาหยิบบัตรธนาคารดอกชงโคออกมาแล้วโยนลงไปบนเค้า เตอร์อย่างแรง ตวาดลั่น “ผมมาถอนเงินอย่างเปิดเผย ไม่ได้มา ให้พวกคุณใส่ร้ายผมว่าเป็นพวกอันธพาล อยากบังคับให้ผมก่อ เรื่อง ใช่ไหม?”
ทันใดนั้นรปภ.ก็หยุดลง
สายตาของผู้จัดการธนาคารใกล้จะกินคนได้แล้ว แต่ว่าหาง ตาที่เหลือบมองเห็นบัตรธนาคารดอกชงโค
วินาทีถัดไป
คริน!
ผู้จัดการธนาคารราวกับโดนสายฟ้าฟาด ภายในหัวอยู่ๆก็ขาว โพลนขึ้นมาในทันใด ดวงตาเป็นเส้นตรง “นี่..…………….”
เม็ดเหงื่อเม็ดใหญ่ๆ ผุดพรายออกมาจากขมับของเขาอย่าง รวดเร็ว
“ผู้จัดการ เป็นของปลอมนั่นแหละค่ะ” หลินเสบู่เอ๋อหัวเราะ อย่างไม่ใส่ใจ แต่พอมองขึ้นไป กลับพบว่าบนใบหน้าของผู้ จัดการนั้นเต็มไปด้วยเม็ดเหงื่อ ทันใดนั้นเธอก็นิ่งไป
แค่พริบตา ผู้จัดการธนาคารก็ยกมือขึ้นมาปาดเม็ดเหงื่อบน หน้าผาก ใบหน้าหงุดหงิดก็เปลี่ยนมาเป็นยิ้มแย้มภายในพริบตา
ช่วงหลังที่ยืนตรงก็โค้งงอลงมา ยิ้มให้กับเฉินตงแล้วว่าขึ้น “คุณผู้ชาย ขอโทษด้วยครับ ผมไม่ทราบจริงๆว่าคุณเป็นแขกคน พิเศษที่มีบัตรธนาคารลายดอกชงโค ขออภัยคุณด้วยจริงๆ เชิญ คุณรีบไปที่ห้องทำงานของผมเลยครับ ผมจะจัดทำรายการให้ คุณเอง”
ครืน!
ร่างอ้อนแอ้นของหลินเสบู่เอ๋อขยับ ร้องออกมาด้วยความไม่ อยากจะเชื่อ “นี่ นี่เป็นบัตรธนาคารจริงๆเหรอ?”
“คุณจะไปรู้อะไรล่ะ!”
ศีรษะของผู้จัดการธนาคารเต็มไปด้วยเหงื่อ เขม็งตาใส่หลิน เสบู่เอ๋อ จากนั้นก็กลับมายิ้มแย้มแล้วพูดขึ้นกับเฉินตง “คุณผู้ชายเชิญทางนี้ครับ”
ในที่สุดก็เข้าใจแล้วใช่ไหม?
เฉินตงเลิกคิ้วขึ้น มองหลินเสบู่เอ๋อ ที่ยังมีสีหน้างุนงงอย่างไม่ ใส่ใจ ลุกขึ้นแล้วเดินตามผู้จัดการธนาคารไปยังห้องทํางาน
สิ่งที่สำคัญที่สุดก็คือถอนเงิน ตอนนี้ผู้จัดการธนาคารนั้นรู้จัก กลัวแล้ว เขาไม่จําเป็นที่จะต้องกัดไม่ปล่อย สำหรับหลินเสว่เอ๋อ คนนี้ วันนี้คิดเสียเวลาเขาได้รู้จักจริงๆแล้วประมาณหนึ่ง
ในขณะเดียวกัน เขาเองก็ยังตั้งหน้าตั้งตารอ บัตรธนาคาร ดอกชงโคที่ท่านหลงให้มา มีเพียงผู้จัดการธนาคารเท่านั้นที่รู้จัก จะต้องมีน้อยมากแน่ๆ ภายในบัตรตกลงว่ามีเงินจำนวนเท่าไหร่?
รอหลังจากที่ทั้งสองคนเข้าไปในห้องทำงานแล้ว
โถงรับแขกที่ไร้สุ่มเสียงของธนาคาร อยู่ๆก็มีเสียงดังระงมขึ้นมา
แต่ละใบหน้าที่ชมเรื่องราวน่าอายเมื่อกี้ ล้วนแต่แสดงสีหน้า กับท่าทางประหลาดใจออกมา
ใครๆก็ล้วนคิดไม่ถึง เรื่องราวจะกลับกลายมาเป็นแบบนี้ไปเสียได้
หลินเสบู่เอ๋อยืนนิ่งอยู่กับที่ ดวงตาคู่สวยเอ่อล้นไปด้วยน้ำตา ร่างอ้อนแอ้นสั่นเทาเล็กน้อย
เพราะว่าเธอรู้แล้วว่าเกิดปัญหาใหญ่หลวงขึ้น
เจอเข้ากับเรื่องใหญ่แล้ว!
ชนเข้ากับเรื่องใหญ่ขนาดที่ว่าแม้แต่ผู้จัดการก็ไม่กล้าที่จะ
หนุนหลังเธอ!
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ