บทที่ 16 ถูกใส่ร้าย ไม่ใช่ฉันทำ
“คุณชายมู่ มีอะไรจะพูดกับฉัน ?” หมิงห้าวเพิ่งเข้าประตูมาแล้ว รีบถาม น
ทันใดนั้น เวยจือ มีความลำบากใจที่จะพูดออกมา เหมือน
กับถูกคนจัดการ
อานหยาน นางคนนี้ หรือว่าตั้งใจจริง ๆ
“ไม่มีอะไรค่ะ พ่อ ฉันเพิ่งมาส่งของกินอานหยาน ยังไม่ทันพูด กับเขา”
เรื่องนี้ต้องทำเป็นความสัมพันธ์ที่ใสสะอาด “ในเมื่อพวกเธอ ไม่มีอะไร ฉันกลับก่อนนะ”
“พี่คะ เธอไม่ใช่หรอที่ให้ฉันพูดเรื่องคุณชาย กับพ่ออ่ะ ?”
เธอทำไมไปซะล่ะ ?
กู้อานหยาน ยิ้ม ๆ มองดูแล้วก็ยังเหมือนแต่ก่อน ดู ๆ เหมือน ไร้เดียงสา ความจริงโง่ได้
กู้หญิงห้าว แค่อยากรู้ว่าคุณชาย ตกลงพูดอะไรกันแน่ คำพูด ของคุณชายม สําหรับเป็นคำสั่งสูงสุด
กู้เวยจือ สายตาแตกตื่น มัวแต่พูด “ไม่ใช่ เรื่องเธอกับคุณชา ยม จะมาถึงให้เขาพูดอะไรที่ไหน พ่อคะ ฉันขอ……
“ความจริงก็ไม่ได้พูดอะไร คุณชาย แค่พูดว่า หลังสามวันไปแล้วเราจะหมั้นกัน ช่วงเวลานี้ ให้พ่อดูแลหน้าฉันให้ดี
ดูหน้าเขาให้ดี ๆ ?
เวยจือ ตะลึง ทำไมเป็นคำพูดอย่างนี้ล่ะ ?
มองดูกู้อานหยาน อีกครั้ง เขารู้สึกในใจไม่มีความสงบทันที
เขามองไม่ออกเลยว่านางคนนี้ที่อยู่ต่อหน้า เขายังคงเป็น อานหยาน คนเดิมมั้ย ?
หรือว่าถูกคนสลับตัวกันแล้ว ?
อานหยาน ไม่เข้าใจเขา ยังคงยิ้ม ๆ “คุณชายบอกแล้ว เขา ชอบใบหน้าของฉันมาก
“แค่เธออย่าแต่งหน้าแบบน่าเกลียด ๆ คุณชายต้องชอบ ใบหน้าของเธออย่างแน่นอน
กู้หญิงห้าว หาว เรียกเขามาตั้งแต่เช้าตรู่เพื่อมาฟังคำพูดได้ สาระสติปัญญาของผู้หญิงคนนี้ เกินเยียวยาจริง ๆ !
เขาลุกขึ้นกำลังจะไป กู้เวยจือรีบเพื่อจะไปส่งเขา
อานหยานยังคงนั่งอยู่บนเก้าอี้กลับพูดว่า “พ่อคะ ซุปเม็ดบัว ที่พี่เอามให้ อร่อยมากค่ะ คุณพ่อต้องการเอามาชิมสักถ้วยมั้ยคะ ?”
กู้เวยจือ ตะลึง รีบพูด “ซุปเม็ดบัวเหมาะแค่กับผู้หญิงเท่านั้น อานหยาน เธอกินเองเถอะ ฉันจะไปส่งคุณพ่อกลับไปพักผ่อน
กู้อานหยาน จงใจพูดถึงซุปเม็ดบัวที่ตัวเองได้รับ ทำให้ใจของกู้เวยจือ กระวนกระวายทันที มักรู้สึกเรื่องไม่ดีจะเกิดขึ้น
แต่ เดินกับพ่อไปถึงหน้าประตูแล้ว น่าจะไม่มีเรื่องอะไรถึงจะ
“อ้า !” ข้างหลัง อานหยาน อยู่ดี ๆ ร้องกรี๊ดขึ้นมา เสียงอัก ๆ ถ้วยในมือร่วงลงบนพื้น ซุปเม็ดบัวกระจายเต็มพื้น
“เรื่องอะไร ?” กู้หญิงห้าวหันกลับไป แปบเดียวถูกภาพ เหตุการณ์ที่อยู่ตกใจจนไม่มีสติ “อานหยาน เธอเป็นอะไร อย่า ล้อเล่นกับพ่อสิ !”
เวยจือ สายตาก็งงไปหมด ทำไมเป็นอย่างนี้ล่ะ ? เห็นแค่กู้อานหยาน ล้มลงบนพื้น จับ ๆ หน้าตัวเองร้องกรี๊ด ៗ
อยู่!
หน้าของเขา……..หน้าของเขาไม่เหลือแล้ว !
ใบหน้าของ อ่านหยาน ไม่เหลือแล้ว หลังสามวันงานหมั้น งานนั้น ยังไม่รู้ว่าจะสามารถดำเนินได้ตามวันที่กำหนดไว้
“เธอนี่เป็นสิ่งที่สมควรตาย !”
เสียงเพี้ยะ เวยจือถูกตบฟุบอยู่บนพื้น แปบเดียวบวมไปทั้ง แถบ
“พ่อ เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับฉัน พ่อต้องเชื่อฉันนะ !!
เวยจ๋อ ร้องไห้เป็นสาย ทั้งเจ็บทั้งบวม ในใจรับไม่ได้อย่างมาก
“ฉันไม่ได้ทําจริง ๆ” พ่อ ฉันถูกใส่ร้าย
“คุณหมอบอกแล้ว ในซุปเม็ดบัวมีส่วนผสมของสารพิษที่ ทำให้คนแพ้ ไม่อยากจะเชื่อว่าเธอวางยาพิษน้อง !”
“ฉันไม่ได้ทํา…….อ้า !”
เป็นเสียงเพี้ยะอีกครั้ง เวยจือเพิ่งจะยืนขึ้นก็ล้มลงที่พื้นอีก ครั้ง เจ็บจนน้ำตาไหลนอง
เสี่ยงที่ได้ยินข่าวแล้วมา เจ็บใจจนไม่รู้จะเป็นหรือตาย รีบ ประคองเวยจือ ขึ้นมา จ้องที่หมิงห้าว!
“เขาเป็นลูกสาวของคุณนะ คุณทำไมลงมือหนักขนาดนี้ !!
“คุณทำไมไม่ดู ๆ มั่งว่าลูกสาวคุณทำเรื่องดี ๆ อะไรไว้! เขา ทําลายใบหน้าของอานหยาน แล้วอย่างนี้ผมจะทำตัวยังไงกับ คุณชายมู่ !”
“อานหยาน หน้าของเขาก็อัปลักษณ์ตั้งแต่แรกอยู่แล้ว ไม่มีก็ ไม่มีสิ ไม่งั้นก็ให้เวยจือ ของบ้านเรา หมั้นกับคุณชายมู่ แทนนาง อัปลักษณ์ผู้นั้นสิ คุณชาย ยิ่งชอบมากแน่ ๆ คุณ…….
เจี๊ยะ ! ครั้งนี้ฝ่ามือตบหนักกว่าเดิม เสียงดังกว่าเดิม!
กู้หมิงห้าว โกรธมาก “ก็เป็นแผนการของพวกคุณใช่หรือ ไม่ ? พวกคุณวางยาอานหยาน ก็เพื่อสิ่งนี้ ?”
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ