บทที่ 17 นางฟ้าของเขา อัปลักษณ์อะไรขนาดนี้!

กู้หญิงห้าว มองผิดไปแล้วจริง ๆ ยังเข้าใจว่าลูกสาวคนที่สอง อ่อนน้อมและจิตใจดี ไม่คิดเลยว่าจะกลายเป็นผู้หญิงที่ชั่วร้าย อย่างนี้

“เป็นเพราะเธอนั่นแหละ เลี้ยงลูกสาวไม่ดี ตอนนั้นเธอก็ใช้ กลวิธีเหล่านี้บังคับเอาชิงเอ๋อไป ตอนนี้เธออบรมสั่งสอนลูกสาว เธอ ทำให้เขาเลวเหมือนเธออ่ะ !”

เขาชี้ไปที่เย่สุ่ยซิง โกรธจนนิ้วมือสั่นเลย

“ฉันไม่ได้…” เย่สุ่ยซิงถูกตบไปหนึ่งที่คนทั้งคนอึ้งไปหมด

กู้เวยจ๋อ ก็งงเลย โตมาขนาดนี้ ครั้งแรกที่คุณพ่อตบเขา และก็ เป็นครั้งแรกที่ตบแม่ของเขา! แต่…….

“ฉันถูกใส่ร้ายจริง ๆ ค่ะ พ่อ ต้องเป็นอานหยาน แน่ ที่เขา ๆ วางยาตัวเอง แล้วใส่ร้ายพวกเรา”

“ความหมายของเธอคือ อานหยาน เพื่อใส่ร้ายพวกเธอ ใบหน้าของตัวเองก็ไม่เอาแล้วงั้นหรอ ?

มีเด็กผู้หญิงที่ไหนจะไม่สนใจใบหน้าของตัวเอง คำพูดแบบนี้ เขาก็พูดออกมาจากปากได้ !

ความคิดของลูกสาวคนนี้ น่ากลัวกว่าที่เขาจิตนาการไว้ซะอีก! “ถ้าเป็นเธอ เธอจะยอมใช้ใบหน้าของตัวเองมาใส่ร้ายคนอื่นหรอ ?”

“หนู……หนูไม่รู้….. เวยจ๋อ ยิ่งร้องยิ่งไม่มีน้ำตา “แต่ฉันถูก ใส่ร้ายจริง ๆ ”

“หมิงห้าว ลูกสาวของเราเป็นคนอย่างไร คุณรู้…… “ฉะนั้น ฉันถึงสงสัย เป็นเพราะคุณที่สอนเขาไม่ดีเอง !” กู้หนึ่ง

ห้าว ใช้แรงดันผู้หญิงที่กอดรัดอยู่

เยี่สุ่ยชิงรู้วันนี้เขาไม่สามารถเชื่อแม่ลูกคู่นี้ได้

ถึงแม้ไม่รู้ว่าตกลงแล้วเกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่ แต่ เวลานี้ จะ ต้องปกป้องลูกสาวของเขาไว้ก่อน !

“หมิงห้าว ฉันสำนึกผิดแล้ว !” เยี่สุ่ยซิง คุกเข่าลงทันที น้ำตา ไหลลงมา “ทั้งหมดเป็นความผิดของฉัน ทั้งหมดไม่เกี่ยวกับ เวยจือ เขาไม่รู้อะไรทั้งนั้น

“เธอพูดอะไร ?” กู้หมิงห้าว อึ้ง จ้องที่เขา

กู้เวยจือ จ้องที่เยี่สุ่ยซิง ตะลึงไปทั้งหน้า “แม่ แม่พูดว่า……เป็น แม่ทําเองหรอ ?”

เย่สุ่ยซิง มองเวยจือ แวบหนึ่ง แล้วค่อยมองที่กู้หญิงห้าว อีก ครั้ง พยัก ๆ หน้า “เป็นฉัน…เป็นฉันเองทั้งหมด เวยจือ ไม่รู้ อะไรทั้งนั้น”

“เป็นฉันเองที่ไม่อยากให้กู้อานหยาน นางเด็กคนนั้นแต่งาน กับคุณชาย เป็นฉันที่อยากจะทำแทนลูกสาวของตัวเอง ฉันถึงต้องทําผิด หมิงห้าว เวยจือ เป็นเด็กดี เขาไม่รู้อะไรทั้งนั้น

ใบหน้าของอานหยาน ถึงแม้จะทำลายแล้ว แต่อารมณ์ เหมือนกับไม่แย่

หลังจากสุขภาพดีขึ้นบ้างแล้ว ตัวเองก็ไปเดินเล่นที่ลาน

ขณะที่เจ๋อหนาน มา เขาก็ยืนขึ้นอยู่ข้างหน้าพุ่มดอกไม้ไม่รู้ ว่ากำลังสำรวจใบไม้อะไรอยู่

รูปร่างบาง ๆ ใบหน้าด้านข้างที่สมบูรณ์แบบ เขา…….ก็เป็นแค่ แม่บ้านที่เห็นเมื่อคืน ?

เจ๋อหนาน สายตาลุกวาว เดินไปอย่างเร็ว “เธออยู่ที่นี่นี่เอง ! ฉันหาเธอตั้งนาน !”

หลังจากกลับไปเมื่อคืน ให้คนตรวจสอบข้อมูลของแม่บ้านทุก

คนในคฤหาสน์ตระกูล รอบนึง ยังไงก็ไม่เจอคนแบบนี้ !

ไม่คิดเลยว่า วันนี้มา ก็เจอพอดีเลย !

มองรูปร่างที่สมบูรณ์แบบของเขา เจ๋อหนาน ก็ตื่นเต้นอย่าง กับกินยามา “เจ้าหนูน้อย จำฉันได้มั้ย ? ฉันคือ…….

ทันใดนั้น คำพูดทั้งหมดถูกเขากลืนกลับไป

จ้องที่ใบหน้าที่อยู่ต่อหน้าที่เต็มไปด้วยรอยแดง หลังจากเจอ หนานตกตะลึงไปแปบนึง สักพักก็ผะอืดผะอมขึ้นมา

ทำไมเป็นแบบนี้ ? ทำไมอัปลักษณ์อย่างนี้ล่ะ ?
จริง ๆ แล้วไม่ใช่นางฟ้าของเขา ? หรือว่า เมื่อคืนฝนตกหนัก เลยมองไม่ชัด ?

กู้อานหยาน มองผู้ชายที่อยู่ต่อหน้าด้วยหางตาแวบนึง ความ รังเกียจในสายตาเขากลับไม่ได้ทำให้เขารู้สึกไม่พอใจ เพียงแค่ น่าเบื่อ

เขาหันกลับมา ศึกษา ใบไม้สองใบที่อยู่ในมือต่อไป

ไม่ไกล เสียงเรียกที่เสียใจและเกลียดชังดังมา เจ๋อหนาน เจ๋อหนานหันของมองไป เวยถือก็ยืนอยู่ใต้แสงแดด

ชุดเดรสสีม่วงอ่อนพัดปลิวตามลมไปมา ผมยาวนุ่มลื่นไสว แล้วก็ใบหน้านั้น บอบบาง ฉันเห็นแล้วสงสาร

มองเด็กผู้หญิงที่อยู่ต่อหน้าอีก เด็กผู้หญิงคนนี้แปบเดียวกลาย

เป็นปีศาจ !

เจ๋อหนาน ตกใจความอัปลักษณ์ของฝ่ายตรงข้าม รีบถอย หลังไปสองก้าว หลังจากนั้น ถึงจะเดินไปทาง เวยจือ

“เวยจ๋อ เธอ……เธอเป็นอะไร ? ทำไมต้องร้องไห้ ?”