บทที่ 4 เชื่อฟัง

เสียงดังตึก หลีเย่มือสั่น รถเกือบชนที่ทางถนนปลอดภัยของเกาะ

เกินไป เกินไปจริงๆ! ไม่เคยมีผู้หญิงคนไหน กล้าไม่มีมารยาท กับคุณชายใหญ่แบบนี้

ว่าที่คุณผู้หญิงคงจะไม่ถูกคุณชายใหญ่ทิ้งออกไป?

กู้อานหยานขมิบตา จ้องหน้าที่หล่อเหลาของผู้ชาย หาย

ใจแรงและล่ามาก

แต่มู่บ้านเปียก็ยังเย็นชาเหมือนเดิม นิ้วที่เรียวยาวจับตรงคาง ของเธอ ยกหน้าเธอขึ้นมา

“ใครวางแผนท่าเธอ?”

วันนี้คืองานหมั้นของพวกเขา ถึงแม้ว่าเขาจะไม่ได้รู้สึกอะไรกับ ว่าที่คู่หมั้น แต่ กล้าวางแผนจัดการว่าที่คู่หมั้นของเขา ก็คือการ ท้าทายอำนาจของเขา

เขาขยับสายตา ในแววตาที่มีความเกรงขาม: “ผู้ชายสองคน เมื่อกี้?”

กู้อานหยานไม่มีอารมณ์ตอบคำถามของเขา? ใช้แรงต่อต้าน การควบคุมของเขา แล้วก็จูบเขา…..

มือของหลีเยสั่นอีกแล้ว พวงมาลัยเกือบจะหักทาง

“กู้อานหยาน เธอรู้ตัวรึเปล่าว่าทําอะไรอยู่?” มู่บ้านเปียผลักเธออกอีกครั้ง หน้าที่เย็นชา แสดงความรู้สึกออกมานิดหน่อย

กล้าจูบเขา! ผู้หญิงคนนี้กล้าเกินไปแล้ว! “เธอกล้า…เธอ!

เสียงของเขาหายไปกับการจูบของเธอ

มือใหญ่ของมู่บ้านเป่ยจับตรงไหล่ของเธอ อยากจะดันเธอออก แต่จูบของเธอ ดีกว่าที่คิดไว้

แต่ มู่บ้านเปียก็รู้สึกตัวไวมาก ผู้หญิงในอ้อมกอดของเขาเป็น ระเบิดที่ตั้งเวลาไว้

มือของอานหยานถูกมู่บ้านเปียรวบไว้อีกครั้ง ครั้งนี้ เสียง ของเขาแทบขึ้น: “อย่าขยับมั่ว!”

แต่หญิงสาวกลับไม่นิ่ง

มู่บ้านเปียสูดหายใจเข้าลึกๆ ชายคนที่ไม่ว่าจะเกิดอะไรก็ สีหน้าไม่เปลี่ยนคนนี้ ตอนนี้ดูท่าจะทนไม่ไหวแล้ว “หาที่จอด รถ!”

หลีเยเหงื่อออกเต็มตัว ลนไปหมด ยังไม่ทันหาที่ที่เหมาะสม ก็ ไม่ได้ตั้งใจมองไปที่กระจก เห็นอานหยานที่กำลังโมโห

เธอไม่มีสติเลย ใบหน้าที่แดงจนเหมือนจะออกเลือด มู่บ้าน เปียดูอยู่ตลอด ใจที่เย็นชา กลับรู้สึกสงสาร

มือของเขา กดมือเล็กๆของเธอไว้ “เชื่อฟังหน่อย อย่าขยับ สายตาที่มองไปทางด้านหน้า ทำให้รู้สึกน่ากลัว: “ตาไม่อยาก เอาแล้วใช่ไหม?”
ถึงแม้เสียงจะเรียบๆ หลีเยกลับกลัวจนเสื้อเปียกหมด: “ไม่…อยาก…”

มือของคุณผู้หญิงยังอยู่บนตัวของคุณชายใหญ่ แต่ที่หลีเย่รู้ สึกแปลกใจ คุณชายใหญ่ที่ไม่ให้ผู้หญิงเข้าใกล้ตลอด แต่กลับ… ตกลง!

ยังไม่ออกไปจากรถ เขาส่วนเกินคนนี้ ก็คงจะโดนระเบิดตลอดเวลา