บทที่ 5 ผู้หญิง เธอเป็นคนหามันเอง

สุดท้าย รถก็จอดลงตรงข้างทะเล หลีเยรีบลงจากรถ แล้วปิด ประตูรถไว้

เหมือนเขาใช้ความเร็วที่เร็วมากที่สุด หายไปในพริบตา

ในรถ เสื้อของผู้ชายยุ่งเหยิงไปหมด

สีหน้าของเขายังคงเป็นความเย็นชา แต่เหงื่อเม็ดโตไหลลง มาตามโครงหน้าของเขา ทำให้ดูว่าเขา พูดไม่ออกถึงความ เหมือนโดนสะกด!

มือใหญ่ที่เต็มไปด้วยเหงื่อของเขากดมือเล็กๆทั้งสองข้างของ เธอไว้ เสียงต่ำ: “อานหยาน รู้ตัวรึเปล่าว่าทำอะไรอยู่?

ฉัน….” กู้อานหยานสบัดหัว ไม่รู้อะไรเลย มู่บ้านเปี่ยมองขึ้น: “รู้ไหมว่าผมคือใคร? เขาคิดไม่ถึงว่าตัวเองจะมีวันนี้ ถูกผู้หญิงคนนี้ทำให้ควบคุมตัว ไม่ได้!

แต่! เขาจะให้เธอรู้ ว่าผู้ชายตรงหน้าของเธอคือใคร!

กู้อานหยานหอบ สายตาหยุดลงที่ใบหน้าของเขา เขาคือใคร? เขา…. “นายคือ…มู่บ้านเปีย

“ดีมาก!” สุดท้ายมู่บ้านเปียก็ปล่อยเธอออก ยกนิ้วยาวเรียวขึ้นซี้ เปิดเสื้อของตัวเองออก

นี่คือครั้งแรกที่เขาถอดเสื้อเองต่อหน้าของเธอ ไม่ว่าจะชาติที่ แล้ว หรือว่าชาตินี้!

อานหยานเงียบไปนานแล้วว่ามู่บ้านเปียมีแรงดึงดูด แต่ เธอคิดไม่ถึง มู่บ้านเป่ย ในตอนนี้ไม่ใช่มีแค่แรงดึงดูดเท่านั้น เพราะมันคือการทําให้หลงมากกว่า

แต่ว่า แววตาของเขาน่ากลัวมาก….

ในสายตาที่เย็นชาของเขา ความอดทนที่เขาเก็บไว้ค่อยๆหมด ลง แต่สิ่งที่แทน คือแสงที่ทำให้คนกลัว

นี่ต่างหากที่เป็นมู่บ้านเปียตัวจริง!

ความเย็นชาเป็นแค่สิ่งที่แกล้งทำปกปิด สิ่งที่อยู่ข้างในของ เขาคือหมาป่า!

กู้อานหยานถูกแววตาที่แสดงถึงการจะกินเธอทำให้ตกใจ ไฟ ในตัวเธอถูกเราเผาไหม้ไปครึ่งหนึ่ง

เธอเองก็สะดุ้ง และถอยหลังเอง: “ฉัน…. “ทำไม? เมื่อกี้ไม่ใช่รีบร้อนมากหรอ?” มู่บ้านเปียดึงเธอกลับ

กู้อานหยานเงียบลง มือทั้งสองข้างพยายามขัดขืน มือที่จับเธอไว้ ร้อนกว่าของเธอ!

“ฉัน ฉันไม่เป็นอะไรแล้ว” ผู้ชายตรงหน้านี้ อันตราย น่ากลัวถ้าไปยุ่งด้วย ก็ไม่สามารถหนีออกมาได้

โอ้เจ้าแม่ เขาคือมู่บ้านเปีย! เมื่อเธอเป็นอะไรกันแน่? ไป

ยุ่งกับเขาเอง?

ร่างกายก็ยังร้อยอยู่ แต่กลับรู้สึกหนาว ตกใจจนหนาวเพราะ

เขา

เรื่องราวในชาติก่อนค่อยๆ วนเวียนในสมอง ร่างกายของ อานหยานสั้นๆ ผู้ชายคนนี้ ไม่ใช่คนที่เธอจะไปยุ่งด้วยได้

ทำไมไม่หนีไปไกลๆ?

“ท้าทายความอดทนของผม ตอนนี้บอกว่าไม่เอา?” ความ อันตรายของผู้ชายยิ่งมากขึ้น นิ้วยาววางลงตรงคางของเธอ ยก หน้าเล็กๆของเธอขึ้น

“เจ้าตัวน้อย อยากจะแกล้งผม?หม?”

“ฉัน ฉันไม่ได้…” กู้อานหยานต่อต้านอยู่ตลอด อยากจะผลัก เขาออก แต่ว่ากลับไม่มีเรี่ยวแรง

“ฉันผิดไปแล้ว มู่บ้านเป่ย ฉัน…ปล่อย…..

ทั้งๆที่ตนมาก อยากจะหนีไป แต่ว่าไม่มีแรงต่อต้าน

“คนปากไม่ตรงกับใจ” สายตาของมู่บ้านเป่ยหนักแน่น “ผู้ หญิง เธอเป็นคนเข้าหาเอง!”