บทที่ 3 มู่บ้านเป่ย คนเลว

บทที่ 3 มู่บ้านเป่ย ไอ่คนเลว

เหมือนว่าเวลาหยุดอยู่อย่างนั้น

มือของอานหยานกำลังสั่น หลีเยกลับงุนงง เป็นหญิงรอย

แผลตรงคอของคุณชาย มีแค่มู่บ้านเป่ย ที่สีหน้าไม่เปลี่ยนเลย ควรพูดว่า ไม่แสดง

สีหน้าอะไรมากกว่า

เขามองไปทางผู้ชายคนนั้น ขยับปาก พูดค่าที่ทำให้ผู้อ่านห ยานกับหลีเย่เองก็ไม่กล้าเชื่อ: “ขับรถ

“ขับ…ขับรถ” หลีเก็ตกใจอีกครั้ง คุณชายใหญ่ถูกว่าที่คุณ

หญิงข่งั้นหรอ?

แต่ว่า คุณชายใหญ่ของเขาอยู่ในเมืองเป่ยหลิง ก็เหมือนกัน เทพ เคยถูกคนอื่นสักที่ไหน?

ยิ่งอย่าพูดเลย ว่ามีคนเอามีดวางไว้ตรงคอของคุณชายใหญ่ นี่ก็ไม่ต่างจากการหาที่ตาย

กู้อานหยานกลับไม่มีแรงที่จะคิดแล้ว ตั้งแต่รถขับออกจากโรง จอดรถของโรงแรม เธอปล่อยมือลง มีดกันคิ้วก็ตกลงไป

มู่บ้านเป่ย ใช้นิ้วที่เรียวยาวรับไว้ แล้วก็ทิ้งไปข้างๆ

“อยากไปที่ไหน?” เสียงของชายหนุ่มน่าฟังแบบบอกไม่ถูกแต่เป็นเพราะเธอเองที่ฟังยังไงก็ไม่เบื่อ ทุกครั้งที่ได้ยินก็จะหลง ไปกับเสียง

อานหยานจับตรงเสื้อของเขา ร่างกายของเธอร้อนจนทนไม่ ไหว เริ่มไม่มีสติควบคุมตัวเอง

แต่ว่ามีความคิดหนึ่ง วนเวียนอยู่ในหัวของเธอตลอด

“มู่บ้านเป่ย…” ลมหายใจของเธอแรงขึ้น เสียงก็แทบต่ำ “ฉัน ไม่…รักนาย ไม่มีวัน…รักนาย นายมันเลว!

มือของหลีเยสั่น รถเกือบควา

คืนนี้คืองานหมั้นของทั้งสอง คำพูดของว่าที่คุณหญิงคงจะ ทำให้เสียใจเกินไปแล้ว?

ถึงแม้เขาจะรู้ว่าคุณชายใหญ่ทำตามคำขอของคุณย่าที่กำลัง

ป่วยหนักอยู่ ถึงตกปากรับค่ากับงานหมั้นนี้ แต่ต้องไม่ไว้หน้ากัน

ขนาดนี้เลยหรอ?

แต่ก็มองออกชัดเจนว่า ว่าที่คุณหญิงไม่มีสติแบบนี้ คงจะไม่รู้ ตัวว่าพูดอะไรไป

สายตาของมู่บ้านเปี่ยมองขึ้นมา จ้องหน้าที่แดงระรื่นของเธอ “ผมเลว?”

ทำไมเขาถึงจำไม่ได้ว่าตัวเองเคยทำเรื่องไม่ดีอะไรไว้กับคู่ หมั้นไว้

“นายเลว” อานหยานกัดปาก ในแววตาเริ่มมีน้ำตา
คือความรู้สึกถูกเอาเปรียบ ความไม่พอใจ และความผิดหวัง

“ทําไมนายต้องทําแบบนี้กับฉัน? มู่บ้านเป่ย นายมันคนเลว

ทําไม?”

เธอก๋ามือยกขึ้น ชกลงตรงหน้าอกของเขา

มู่บ้านเปียรวบมือทั้งสองของเธอไว้ แต่ว่าเขายังไม่ทันได้พูด อะไร เธอก็ยกหัวขึ้น มองเขาด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยน้ำตา

เบ้ปาก ทําหน้าสงสาร: “มู่บ้านเป่ย ฉันไม่สบาย….อืม…

ท่าทางที่น่าสงสาร ทำให้สงสัยว่ามู่บ้านเป่ยเคยทำเรื่องอะไร

ไม่ดีกับเธอรึเปล่า

ตอนนี้กู้อานหยานปวดหัวหน้ามืดตามัว หลังจากที่โมโห ฤทธิ์ ของยา ออก

ร้อนมาก ตามตัวก็คันมาก เหมือนว่ามีแมลงตัวเล็กๆปีนป่าย

อยู่เต็มตัว

ร่างกายของเธอขยับหมู่บ้านเปียตลอด ถึงขั้น ขยับไปมาบน ตัวเขา

มู่บ้านเปียก้มหน้าลง ใช้มือทั้งสองข้างกดไหล่ของเธอไว้ ดึง เธอออก

เขาไม่พูดอะไร แต่ว่าสายตาที่เย็นชานั้น ทำให้คนรู้สึกกลัว

กู้อานหยานตัวสั่นเทา หนาวมากจริงๆ แต่ว่า เหมือนว่าใน ร่างกายมีไฟ ไม่ว่าจะหนาวเย็นแค่ไหนก็ไม่สามารถดับไฟนั้นได้
เวลานานเกินไป ฤทธิ์ยากแรงขึ้น เธอถึงกับดูไม่ชัดว่าคนตรง หน้าคือใคร

ยื่นมือออกมา กระชากตรงคอเสื้อของมู่บ้านเป่ย “ร้อนมาก ให้ฉัน….”

“คุณ คุณชายใหญ่ ว่าที่คุณหญิงดูท่าจะเหมือน…เหมือนไม่ ปกติ” หลีเยที่กำลังขับรถอยู่แอบดูตรงทางกระจก

มู่บ้านเปียก้มหน้าดูอานหยาน เธอให้เวลาที่เขาไม่ทันตั้งตัว ก็ยกขานั่งอยู่บนตัวเขา