ตอนที่15 บัญชาแห่งเทพ

บรรยากาศมืดมนชวนขนหัวลุกปราศจากแสงคอยสาด ส่อง ต้นไม้ยืนต้นตาย ไร้สัญญาณของสิ่งมีชีวิต สายลม อันหนาวเหน็บหอบพัดผ่านกลุ่ม หมอกควันสีเทา ปกคลุม ไปทั่วบริเวณเสียงกิ่งไม้แตกหักประสานเสียงเอี๊ยดอ๊าด มันคือป่าต้องสาป สถานที่ต้องห้ามสําหรับสิ่งมีชีวิต สถาน ที่อยู่อาศัยของพวกมอนสเตอร์ประเภท กูล ซอมบี้ และ มนุษย์หมาป่า

ท่ามกลางกลุ่มหมอกควันสีเทาหนาทึบ ธันวาและซาโย โกะยืนอยู่ใจกลางป่า พวกเขาต่อสู้กับพวกมอนสเตอร์มา ตลอดทาง กว่าจะมาถึงจุดนี้ได้

ธันวาและซาโยโกะยืนพิงหลังกัน ขณะกองทัพมอนส เตอร์ ซอมบี้และกูล เลเวล 5-7 นับร้อยตัวกำลังย่นระยะ เข้ามาอย่างช้าๆ พวกมันได้ล้อมกรอบธันวาและซาโยโกะ จากทุกทิศทาง คล้ายกับฉากของหนังซอมบี้ยึดโลก ที่ บรรดาผู้รอดชีวิตต้องคอยต่อสู้ดิ้นรนเอาชีวิตรอดจากพวก มันอย่าง กระเสือกกระสน

ธันวาหัวเราะอย่างติดตลกก่อนจะกล่าวออกมา ขณะชา โยโกะ มีใบหน้าที่บิดเบี้ยวบูดบึ้ง
“แม่สาวน้อยพร้อมจะเผชิญหน้ากับนรกของการต่อสู้หรือ ยัง?”

ซาโยโกะตอบกลับอย่างไม่สบอารมณ์ เมื่อมองดูฝูงซอม บี้และพวกกูล ที่น่ารังเกียจกำลังใกล้เข้ามาทุกขณะ

“ผู้บัญชาการเจ้าค่ะ นี้มันไม่ได้ใกล้เคียงกับการเรียก ว่าการต่อสู้เลยสักนิดแต่มันคือการรนหาที่ตายมากกว่า”

รอยยิ้มปรากฏขึ้นที่มุมปากของธันวาก่อนที่เขาจะกล่าว อย่างใจเย็น ว่า

“ทําตามคําสั่งฉันแล้วเราจะผ่านพวกมันไปได้ ”

ซาโยโกะ ขมวดคิ้วก่อนจะพยักหน้าตอบรับคำสั่งอย่าง เชื่อมั่นในตัวของธันวา

ธันวาเปิดหน้าอินเตอร์เฟสของปาตี้ขึ้นมาก่อนจะออกคำ สั่งอย่างใจเย็น

“พวกมันมีความเร็วที่ช้า ตราบใดที่เธอมี ปฏิกิริยาที่เร็วพอ เธอจะสามารถหลบการโจมตีของพวกมันได้ เอาล่ะซาโยโกะ ทางซ้ายสองตัว ใช้สเต็ปแล้วตามด้วยสับ ”

ซาโยโกะ ปฏิบัติตามคำสั่งอย่างรวดเร็วแม้ว่าเธอจะไม่ เข้าใจถึงเหตุผลของคำสั่งที่ดูเหมือนว่าผู้บัญชาการของ เธอจะส่งเธอไปให้ฝูงซอบบี้กระทืบเล่น

ซาโยโกะใช้สกิล สเต็ปก่อนจะตามด้วยสกิลสับใส่พวก มอนสเตอร์ตรงหน้าเธอพร้อมกันสองตัวก่อนจะได้รับคำ สั่งอย่างต่อเนื่องให้หลบไปทางซ้ายขวาอย่างแม่นยำ เธอ ประหลาดใจเป็นอย่างมาก ไม่ว่ามอนสเตอร์จะพยายาม โจมตีเธออย่างไรยังไงก็ตาม ก่อนที่ กรงเล็บของพวกมัน จะถึงตัวของซาโยโกะ เธอจะได้รับคำสั่งจากธันวาให้หลบ ไปยังจุดที่ปลอดภัยในทุกครั้ง สนามรบกลายเป็นดั่งสวน หลังบ้านสําหรับซาโยโกะ ภายใต้การชี้นําจากธันวา ทุก อย่างดูเหมือนว่าตกอยู่ภายใต้การคำนวณของเขาเสีย ทั้งหมด ธันวาออกคำสั่งได้อย่างแม่นยำและรวดเร็ว ฉับไว ในการบริหารสกิลและคูลดาวน์ของมัน

ขณะตัวธันวากำลังต่อสู้อย่างดุเดือดพลางออกคำสั่งกับ ซาโยโกะโดยไม่หันไปมองตำแหน่งของเธอเลยด้วยซ้ำ

“ทางขวา 3 นาฬิกา สับ ศรเวทย์ ทางซ้าย 12 นาฬิกาสเต็ป 6 นาฬิกา ”

ภายใต้การชี้นําจากธันวา ซาโยโกะ ตีฝ่าการล้อมกรอบ จากฝูงมอนสเตอร์ได้อย่างง่ายดาย

เสียงระเบิดจากการปะทะดังสนั่นไปทั่วพื้นที่ ขณะเกิด แสงสีเงินและขาวสลับกันไปอย่างต่อเนื่องสม่ำเสมอ

เคร้ง เคว้ง ตูม

ขณะครเวทย์สีขาวนวลสว่างล่องลอยไปในอากาศ พลางเกิดคลื่นกระแทกไปทั่วบริเวณ ฝูงมอนสเตอร์ กระจัดกระจายตัวกันไปทั่วทิศก่อนจะค่อยๆถูกลากมารวม กลุ่มกันอย่างช้าๆภายใต้คำสั่งของธันวา ซาโยโกะ กลาย เป็นเหยื่อล่อชั้นดีโดยที่เธอไม่รู้ตัว ซาโยโกะลากฝูงมอนส เตอร์ไปตามทาง ขณะธันวาคอยสกัดพวกมอนสเตอร์ที่แต กกลุ่มออกมาจากแถว อย่างเป็นระบบ เมื่อฝูงมอนสเตอร์ มารวมกันในทิศทางเดียวกันทั้งหมด ธันวาพลางออกคำสั่ง ถอยอย่างกระทันหัน ขณะฝูงมอนสเตอร์คำรามอย่างเกรี้ ยวกราดแล้ววิ่งไล่ติดตามธันวาและซาโยโกะ ไปอย่างสะ เปะสะปะไร้ระเบียบ

“ซาโยโกะวิ่ง”
“อ๊ะวิ่งเหรอ?”

ซาโยโกะ มองธันวาอย่างสับสนขณะได้รับคำสั่งที่เธอไม่ เข้าใจ ในความคิดเห็นส่วนตัวของเธอ พวกฝูงมอนสเตอร์ ตกอยู่ภายใต้การควบคุมทั้งหมดแล้ว ทำไมถึงได้รับคำสั่ง ถอยหนี ขณะซาโยโกะกำลังแสดงสีหน้าแห่งความลังเล ใจ อยู่นั้น ธันวาก็ตะโกนขึ้นมา อย่างรีบร้อน เพื่อเรียกสติ ของซาโยโกะ ที่ยืนนิ่งอยู่กับที่ ขณะฝูงมอนสเตอร์นับร้อย วิ่งไล่ติดตามจากด้านหลังมาอย่างบ้าคลั่ง

“ซาโยโกะ เธอเป็นเทพทรูคิริโตะหรืออาสึนะรึไง หนีได้ แล้วฉันไม่มีเวลาอธิบายสถานการณ์ ”

“เจ้าค่ะผู้บัญชาการ

ธันวาและซาโยโกะ รีบเร่งใส่เกียร์หมา ขณะวิ่งหนีตาย จากฝูงมอนสเตอร์อย่างสุดชีวิต

ฝูงมอนสเตอร์แถวยาวติดตามไล่หลังมาอย่างไม่รู้จัก แหน็ดเหนื่อย พวกมันคำรามอย่างเกรี้ยวกราดออกมาเป็น ระยะระยะ ธันวาพลางใช้สกิลศรเวทย์จากแหวน เพื่อซื้อ เวลาขณะถอยนี้ วิ่งเรียบไปตามลำธารแม่น้ำสีศาสนิท

ซาโยโกะที่วิ่งนำหน้าอยู่ตะโกนขึ้นอย่างตื่นตกใจพลาง มีสีหน้าสั้นหวังเมื่อมองเห็นทางข้างหน้าเป็นหน้าผาน้ำตก สูงชัน

“ผู้บัญชาการเจ้าคะข้างหน้าเป็นหน้าผาน้ำตก เราตายแน่

ธันวาพลันปรากฏรอยยิ้มชั่วร้ายขึ้นที่มุมปากก่อนจะกล่าว ออกมาว่า

“กระโดดลงไปเดี๋ยวนี้

ซาโยโกะพลางสายหัวปฏิเสธคำสั่งก่อนจะแสดงใบหน้า ออดอ้อนด้วยดวงตาเปล่งประกายระยิบระยับออกมาเพื่อ ขอร้องความเมตตาจากธันวา

“ผู้บัญชาการเจ้าคะ ฉันกลัวความสูง

ธันวาอุทานอย่างตกตะลึง
“ฮะว่าไงนะเธอกลัวความสูง”

“ใช่เจ้าค่ะ”

ขณะธันวาเหลือบมองฝูงมอนสเตอร์ที่ติดตามไล่หลังเข้า มาย่นระยะไกล้ขึ้นในทุกขณะ ก่อนจะกล่าวออกมาว่า

“จะโดดไหม?”

“ขอปฏิเสธเจ้าค่ะ”

ธันวาตอบกลับสั้นๆว่า

“ดี เดี๋ยวฉันช่วยเธอเอง”

ก่อนที่เขาจะใช้เท้าถีบซาโยโกะตกหน้าผาไปอย่างไร้ ความปราณี

“อ๊ายยยยยยยนะ”

ซาโยโกะกรีดร้องอย่างหวาดกลัว ขณะตกลงไป ลอยละลิ่วในอากาศก่อนจะมีเสียงดังตามมาจากด้านล่าง

ม

ธันวาหัวเราะอย่างชอบใจก่อนจะกระโดดติดตามไป ใน

เวลาต่อมา