ตอนที่12 50%ว่าด้วยเรื่องของน้องสอนพิ

วันนี้ผมตื่นตั้งแต่ตีห้าเพื่อมาตรวจความเรียบร้อยของเพลง อีกครั้ง พร้อมกับบันทึกไฟล์เพลงลงแฟรชไดฟ์ เครื่อง เล่นmp3 และไม่ลืมพกแม็กบุ๊คไปด้วย เผื่อมีอะไรขัดข้อง วัน นี้จะมีการถ่ายรายการผมเลยมาส์กหน้าเอาไว้ตั้งแต่เมื่อคืน ตั้งแต่ผมวุ่นๆเรื่องเมื่อวานผมก็ไม่ค่อยได้หาข้อมูลเกี่ยวกับ โนอาร์เท่าไหร่ พอวันนี้ตื่นเช้า หาอะไรเสร็จหมดแล้ว ผมก็มา นอนเล่นบนเตียงพร้อมขุดความทรงจำเก่าๆของโนอาร์ขึ้นมาท วบทวน

มาอยู่ในร่างคนอื่นทั้งที ก็ต้องรู้ชีวประวัติของร่างใหม่สิถูกมั้ย ครับ

ส่วนเรื่องของเบต้าเมื่อวานผมยอมรับว่าโกรธเขามาก และจะ ไม่ให้อภัยเขาเด็ดขาด ในเมื่อเขาตัดสินใจฆ่าเพื่อนของเขาไป แล้ว แสดงว่าเขาต้องการให้โนอาร์หายไปจากโลกใบนี้ เพราะ ฉะนั้นผมเลยไม่จำเป็นที่จะต้องให้ความสำคัญกับเขาอีกต่อไป เรียกภาษาบ้านๆว่าปล่อยเบลอนั่นแหละครับ ปล่อยให้เขาเป็น แค่ตัวประกอบ ใช้ชีวิตอย่างตัวประกอบไปนั่นแหละ ความทรง จําเก่าๆระหว่างเขากับโนอาร์ ก็ปล่อยให้มันหายไปกับโนอาร์ คนเก่าเถอะครับ ผมไม่อยากเก็บมาเครียด เดี๋ยวจะมีผลต่อการ แข่งรายการ

เอาล่ะ! กลับมาที่เรื่องของโนอาร์ต่อดีกว่า จากที่ผมลอง นึกถึงความทรงจำเก่าๆของโนอาร์ดู ผมก็เริ่มรู้สึกว่าตัวเองนั้นโชคดีแล้วทีได้เกิดเป็นตัวร้าย เพราะอะไรน่ะหรอ ครับ…เพราะโดยมากตัวร้ายมักเพอร์เฟคเสมอทั้งหน้าตาและ ฐานะ

ที่ต้องเป็นแบบนี้ อาจเพื่อให้คนอ่านหรือคนดูรู้สึกตะหงิดๆใจ กับพระเอกว่าทำไมเขาโง่จังวะ มีคนสุดเพอร์เฟ็กต์อยู่ตรงหน้า แต่ดันไปเลือกนายเอกที่หน้าตางั้นๆมาครองคู่ซะได้ แถมนาย เอกก็มีชีวิตสุดแสนจะรันทดอีก ต้องฟันฝ่าอุปสรรคกว่าจะได้ รักกัน ทําให้นายเอกเหมือนหนูตกถังข้าวสารไปทุกเรื่องเลย ล่ะ โถ… แต่สุดท้ายนายเอกเขาก็พิสูจน์ตัวตนนะครับ ว่าเขา สตรองพอที่จะคู่กับพระเอก คุ้นๆมั้ยล่ะครับ พล็อตหลักนิยาย เรื่องนี้ไง…

บ้านของโนอาร์ทำธุรกิจเกี่ยวกับงานแฟชั่นดีไซน์ ผมก็เลย ไม่ค่อยแปลกใจที่โนอาร์เป็นคนที่มีเทสในการแต่งตัวพอ สมควร ดูได้จากเสื้อผ้าในตู้ที่ดูเป็นโทนเดียวกันและแบ่งโซน อย่างชัดเจน ส่วนคุณพ่อคุณแม่นั้นเปิดบริษัทและทำงานอยู่ ต่างประเทศ นานๆ ถึงจะกลับไทย แต่ถึงแบบนี้โนอาร์ก็ไม่ เหงานะครับ เขามีพี่สาวคนหนึ่งชื่อว่านีออน เป็นCEOบริษัท สาขาในประเทศไทย อายุน่าจะประมาณ27ปี เท่าผมในร่าง ก่อนเลยแฮะ

จากความทรงจําของโนอาร์แล้ว พีนีออนคือพี่สาวที่ดีคนหนึ่ง เลยนะ ดูรักน้องมาก แต่สปอยน้องจนเสียคนและเอาแต่ใจไป หน่อย
ผมเหลือบไปมองนาฬิกาอีกที ก็ได้เวลาที่ผมต้องลงไปหา อะไรกินแล้ว แต่เหมือนโชคชะตามักจะดลบันดาลจังหวะนรก มาให้ผมเสมอ จากที่อารมณ์ดีๆอยู่เมื่อกี้ พอเจอหน้าเบต้าแล้ว อารมณ์พวกนั้นหายไปหมดเลย เหลือไว้แต่ความว่างเปล่า และหน้าตาที่ไร้อารมณ์

เบาสบตากับผมสักพัก ก่อนที่ผมจะเป็นฝ่ายเหลือบสายตา ไปที่อื่นก่อน จากนั้นผมก็เดินผ่านเขาไปอย่างไม่มีอะไรเกิดขึ้น ไม่สนใจ ไม่ทักทาย ไม่แม้แต่จะมองหน้าอีก…

วันนี้เป็นวันดี อย่าทำเสียฤกษ์ ผมได้แต่บอกตัวเองแบบนั้น แล้วเดินตรงไปที่โรงอาหารทันที

อย่างน้อยวันนี้ผมก็ไม่ได้ซวยซะทีเดียวหรอกนะ เพราะพอ ฮิวโก้เขาเห็นผมกำลังถือถาดข้าวเดินหาที่นั่งอยู่ เขาก็ยกมือ เรียกให้ผมไปนั่งด้วย แถมยังไม่แสดงอาการรำคาญผมแล้ว ด้วย

วันนี้ฮิวโก้ดูแต่งตัวเยอะกว่าปกติแฮะ ทุกทีเขาจะใส่แค่ยืดสี พื้นกับกางเกงวอร์ม แต่วันนี้เขาใส่เสื้อโอเวอร์ไซส์สีน้ำเงินกับ กางเกงวอร์มที่ดูมีลูกเล่นอย่างโซ่เข้ามาช่วย แถมเขายังใช้ สร้อยข้อมือกับแหวนเหล็กอีก เท่ห์เป็นบ้า นี่ขนาดเขาไม่เจาะ หูนะครับ ถ้าเจาะหูนี่ไม่อยากจะนึกถึง แบดบอยตัวพ่อแน่ๆ พระเอกอย่างเกรย์ตกกระป๋องไปเลยล่ะ
“วันนี้คิดไงเรียกฉันมานังด้วยเนีย” พูดเสร็จกวางสัมภาระไว้ ข้างๆ แล้วหย่อนตัวนั่งเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามกับเขา

“…” ฮิวโก้ไม่ตอบ เขาได้แต่นั่งกินข้าวเงียบๆต่อไป

11

“เอ้อ! ไม่ตอบก็ไม่ตอบ ฉันทำเพลงเสร็จแล้วนะ นายอยาก ฟังป่ะ” เหมือนวิธีเรียกร้องความสนใจวิธีนี้จะได้ผลนะครับ คุณ หัวทองเขาเหลือบตามามองผมแล้ว โห…หน้านิ่งยังหล่ออ่ะ พ่อคุณเอ๊ย!!!! ” นแน่! เหลือบตามองแบบนี้แสดงว่าอยากฟัง ล่ะ…ใช่ป่ะ” ผมชี้นิ้วหรี่ตาจับผิดฝ่ายตรงข้าม เพราะพอผมทัก เรื่องเหลือบตา เขาก็รีบเปลี่ยนไปมองอย่างอื่นทันที ไม่เนียน นะครับไม่เนียน…

ว่าแล้วผมก็เอ้ยวตัวไปเปิดกระเป๋าที่วางไว้ข้างๆแล้วหยิบ เครื่องเล่นmp3กับหูฟังสีดำขึ้นมา ก่อนจะโน้มตัวเอาหูฟังไป ใสให้ฮิวโก้ เขาชะงักไปอีกนึง ก่อนจะค่อยๆช้อนตาขึ้นมามอง ผมแล้วกลับไปกินข้าวต่อ

“ตั้งใจฟังนะครับ ของดีมีครั้งเดียว..ฮิๆ” ผมฉีกยิ้มกวนๆ และ พูดด้วยความตื่นเต้น ก่อนจะควานหาตัวเครื่องแล้วกดเล่น เพลงทันที

ในระหว่างที่ฮิวโก้กำลังฟัง ผมก็สังเกตดูปฏิกิริยาของเขา พร้อมกับกินข้าวไปด้วย ถ้ามองแบบผ่านๆคงจะนึกว่าเขารู้สึกเฉยๆเพราะเขาทำหน้านิ่งอยู่ตลอดเวลา แต่ถ้าสังเกตดีๆจะรู้ว่า ดวงตาของเขาเป็นประกาย หากเดาไม่ผิด เขาน่าจะชอบเพลง ของผมนะ

“ไงล่ะ ชอบล่ะสิ ถ้าชอบก็โหลดไปฟังได้นะ”

“แน่ใจนะว่าทําเพลงนี้เอง?”เขาทําหน้าเหมือนไม่เชื่อ

“ก็ใช่น่ะสิ”

“….เขายังนั่งนิ่งเหมือนเดิม

“นี่!ถ้ายังไม่เชื่อเดี๋ยวให้ดูหลักฐาน” พอพูดจบ ผมก็เปิด กระเป๋าแล้วหยิบแม็กบุ๊คขึ้นมา ก่อนจะเปิดโปรแกรมที่ผมใช้ ทําเพลงเมื่อคืนแล้วหมุนตัวเครื่องไปให้คนฝั่งตรงข้ามดู

ฮิวโก้พยักหน้าหน่อยๆแต่ท่าทางก็ยังดูอึ้งๆอยู่ เหอะ!ไม่เชื่อ สายตาตัวเองล่ะสิ โนอาร์ตัวจริงน่ะเคยสละเวลามาทำเรื่อง แบบนี้ที่ไหนกัน เอาแต่ตามไอ้พระเอกตาที่ต้อยๆๆ ลุ่มหลงจน ลืมความฝันตัวเองเสียสนิท ไม่เป็นไรนะโนอาร์ เดี๋ยวฉันจะปั้น ให้นายเป็นศิลปินอันดับต้นๆตามความฝันของนายเอง

“ถ้ามึงทำเองจริงๆ มึงไม่ใช่เด็กเทรนด์ธรรมดาแล้วนะโนอาร์ มีงบอกกูมา…มึงเป็นใครกันแน่? เขาเริ่มขมวดควใส่ผม อีกครั้ง ประโยคเมื่อกี้น่าจะเป็นประโยคที่ยาวที่สุดตั้งแต่ผมคุย กับเขามา แถมยังเป็นครั้งแรกที่ผมได้ยินเขาเรียกชื่อผมอีก ด้วย

ผมถอนหายใจก่อนจะเท้าแขนลงกับโต๊ะอย่างช้าๆ ก่อนจะ พูดประโยคต่อไป เพื่อจงใจให้เหล่าตัวเอกที่กำลังเดินมา ได้ยิน

“ก็เป็นโนอาร์ไง แต่เป็นโนอาร์เวอร์ชั่นใหม่นะ เวอร์ชั่นตา สว่างอ่ะเข้าใจป่ะ”ผมพูดจบพร้อมยักคิ้วกวนๆสัก2ให้พ่อหนุ่ม หัวทอง

“เราเปลี่ยนที่มั้ยแทยัง” อัลฟ่าพูดด้วยความหัวเสีย ทำให้ เบต้าที่ก้มหน้าก้มตามาตลอดทางสกิดแขนแฝดพี่เบาๆแล้ว ทำหน้าเหมือนตักเตือนพี่ชายตัวเองไม่ให้พูดแบบนั้นอีก ทำ หน้าที่ได้ดีนี่เบต้า…