ตอนที่9 100%ว่าด้วยเรื่องของตัวร้ายที่กำลังจะทำ ตัวร้ายๆให้เหมือนนางร้ายในละครหลังข่าว

ผมเลิกให้ความสนใจกับฮิวโก้แล้วมาซ้อมต่อ เพลงนี้เป็น เพลงล่าสุดที่ผมเพิ่งปล่อยก่อนจะเกิดเรื่องขึ้น แถมยังได้ รับกระแสตอบรับที่ดีมากๆ ถ้าวันนั้นสปอร์ตไลท์ไม่หล่นลง มาซะก่อน ผมก็คงโชว์เพลงนี้เป็นเพลงแรกไปแล้ว จะว่า ไปตั้งแต่ผมมาอยู่ที่นี่ผมก็ไม่รู้ว่าพี่เฟิร์นกับไอ้แสบจะเป็น ตายร้ายดียังไงบ้าง จริงอยู่ที่ผมมาที่นี่และได้ทำในสิ่งที่ตัว เองรักอีกครั้งแทนที่จะจบชีวิตไปแบบเฉยๆ แต่ทว่าผมกลับ ไม่มีความสุขเท่าที่ควร เพราะไม่มีครอบครัวคอยให้กำลัง ใจผมเหมือนแต่ก่อนแล้ว

ผมสบัดหัวไล่ความคิดต่างๆออกไป ก่อนจะจดจ่ออยู่กับ สิ่งที่ทำตรงหน้า ผมควรจะจดจ่อกับสิ่งที่กำลังทำอยู่ ผม ควรจะยอมรับได้แล้วว่าไม่มีทางที่จะกลับไปได้เลย ผม ต้องอยู่ได้ด้วยตัวเองในตอนนี้ ผมต้องแข็ง อย่าอ่อนแอให้ ใครเห็นนะฟิล์ม ตอนนี้ไม่มีใครมาปลอบนายหรอก…

“แล้วไหนเพลงมึงอ่ะ เดี๋ยวกูช่วยเปิดให้” เสียงของฮิวโก้ ทำให้ผมหลุดจากภวังค์ผมมองร่างเหงื่อซกนั่นผ่านกระจก ก่อนจะตอบเขากลับไป

“ไม่มีหรอก จะกลับไปทำเองคืนนี้” พอผมพูดจบ ฮิวโก้ก็ทําหน้าเหมือนไม่เชื่อแถมยังแอบขำอีกด้วย เดี๋ยวเหอะ! ไอ้หัวทอง คนอุตส่าห์มาสอนแล้วยังมาล้อเลียนอีกนะ….

แต่ผมก็ไม่แปลกใจที่ฮิวโก้จะไม่เชื่อผม เพราะในความ ทรงจำของโนอาร์ เขาแทบไม่ได้ทำเพลง ถึงในห้องของ โนอาร์จะมีอุปกรณ์ทำเพลงอยู่บ้าง แต่เขาก็ไม่มีเวลาว่าง มาทำ เพราะวันๆเอาแต่ตามติดตาตีแมนหรือพ่อพระเอก ของเรื่องนั่นเอง แต่ถึงไม่ได้ตามติดพระเอกโนอาร์ก็คงทำ เพลงไม่ได้อยู่ดี เพราะเขาเล่นดนตรีได้ไม่กี่ชนิด คงต้อง ฝึกอีกเยอะ ต่างกับผมที่ฝึกมาทั้งชีวิตแล้ว เล่นมาตั้งแต่ เด็ก เสมือนตัวเองเกิดมาเพื่อเล่นดนตรีและอยู่กับเสียง เพลง

พอผมทวนท่าแบบช้าๆเป็นเชตๆเสร็จ ผมก็ทำการเต้น แบบรวดเดียวตามจังหวะจริงๆของเพลง ผมเริ่มปรับไลน์ เต้นของร่างโนอาร์ให้สวยขึ้นตามที่ใจต้องการก่อนจะ โพสต์ท่าจบแบบเท่ห์ๆแล้วยืนพักหายใจ
แปะ แปะ แปะ…

เสียงปรบมือรัวๆของใครบางคนดังขึ้นหลังจากที่ผมเต้น เสร็จ พอผมมองผ่านกระจกไปข้างหลัง ผมก็เห็นครูมาร์ค ที่คงยืนดูผมอยู่ก่อนแล้ว พอลดระดับสายตาลงมาหน่อย ก็เห็นฮิวโก้นั่งมองตาค้าง หมดมาดแบดบอยไปเลย แต่ เหมือนว่าหลังจากที่ครูมาร์คปรบมือ ทุกคนต่างละจากการ ซ้อมของตัวเองหันมาทางผมทันที

“นี่นายไปทำอะไรมาเนี่ยโนอาร์ เต้นเก่งขึ้นมากเลยนะ เปล่า” ครูมาร์คชื่นชมด้วยสีหน้าภาคภูมิใจปนกับตกตลึง

“ขอบคุณนะครับ” ผมยิ้มกว้างจนเห็นลักยิ้ม ก่อนจะโค้งตัว ขอบคุณครูมาร์คอย่างนอบน้อม

“หัสดินทร์ ดูเหมือนนายจะมีคู่แข่งที่น่ากลัวแล้วนะ” ครู มาร์คพูดขำๆแล้วหันมาคุยกับผมต่อ “พรุ่งนี้ขอให้ได้แบบนี้ เลยนะโนอาร์ แล้วเพลงล่ะ ครูยังไม่เห็นนายซ้อมกับเพลง เลย”

“ความลับน่ะครับ” ผมเอานิ้วชี้ขึ้นไว้ที่ริมฝีปากปากพลาง แสยะยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ ครูมาร์คยิ้มขำๆก่อนจะเดินส่ายหัวออกไปดูคนอื่นต่อ

ผมเหลือบไปมองนาฬิกาถึงรู้ว่าตอนนี้2ทุ่มแล้ว เป็นเวลา เลิกงานของครูมาร์ค และหอเด็กฝึกก็ใกล้จะปิดอีกไม่กี่ ชั่วโมง

“ตอนนี้2ทุ่มแล้ว ครูกลับก่อนนะครับ เดี๋ยวพรุ่งนี้เจอกัน” ครูมาร์คเดินไปสะพายกระเป๋าเป้สีดำของตังเองขึ้นมา ก่อน จะเดินโบกมือออกจากห้องไป

“ฮิวโก้ นายจะกลับเลยมั้ย หรือจะให้ฉันช่วยดูต่อ” ผมเดิน ลงไปนั่งข้างเขาแล้วหยิบขวดน้ำของตัวเองขึ้นมาดื่มบ้าง

คนตัวสูงทําหน้าครุ่นคิดสักพักก่อนจะถามผมต่อ

“มึงจะกลับไปทําเพลงไม่ใช่หรอ กลับไปเหอะ กูซ้อมเอง ได้” พอได้ยินแบบนั้นผมก็พยักหน้าเข้าใจ ก่อนจะยกขวด นาขึ้นมากระดกอีกครั้ง แค่เหมือนกับว่า ผมจะหมดซะ แล้ว

“พี่ฮิวโก้เต้นเก่งขึ้นเยอะเลยนะครับ”ร่างบอบบางเดินเข้า มานั่งคั่นกลางระหว่างผมกับฮิวโก้ พร้อมกับแจกรอยยิ้มฝลดไฟลแสดงความเป็นมิตร เชื่อเค้าเลยครับ เขา เปลี่ยนรอบข้างจากห้องซ้อมเต้นให้เป็นทุ่งลาเวนเดอร์ที่มี สายรุ้งพาดผ่านได้ นี่สินะออร่านายเอก…..

พอคนตัวสูงผู้ถูกพูดถึงได้ยินแบบนั้นก็ขมวดคิ้วรำคาญ ขึ้นมาทันที แต่ก็ไม่โต้ตอบอะไรออกไป ปล่อยเบลอแท ยังเหมือนกับที่ผมทำเมื่อตอนบ่าย แต่ถึงอย่างนั้นนายเอก ก็ยังไม่หยุดความพยายามที่จะคุยกับฮิวโก้ ไม่รู้ว่าเขาซื่อ หรือกำลังคิดทำอะไรแผลงๆกันแน่ ก็เห็นอยู่ว่าฮิวโก้แสดง สีหน้ารําคาญขนาดไหน แต่ก็พยายามชวนคุยอยู่ได้

“พี่ฮิวโก้แก่กว่าโนอาร์ตั้ง2ปี ให้โนอาร์มาสอนแบบนี้ พี่ไม่ กลัวโดนคนอื่นนินทาหรอครับ”

“เงียบได้รึยัง รำคาญ…” แทยังหน้าเสียทันทีเมื่อถูกฮิวโก้ พูดแบบนั้นใส่ โดนพูดแบบนี้ไม่ต่างอะไรกับการโดนลาก ไปตบกลางสี่แยกเลยแหะ นี่ขนาดไม่โดนเองยังรู้สึกได้ นับ ประสาอะไรกับนายเอกแสนบอบบางและอ่อนไหว

“ฮิวโก้! นายมีน้ำป่ะ นํ้าฉันหมดอ่ะ” ผมยืดตัวถามฮิวโก้ ข้ามหัวแทยังไป อันที่จริงพยายามจะช่วยแทยังอยู่นั่นแหละ รีบเก็บเศษหน้าที่พื้นแล้วลุกไปสักทีเซ่!!! อยากโดน ฮิวโก้หักคอรึไง!!

“ดีมของผมมั้ยครับคุณโนอาร์” แทยังพูดพร้อมยื่นขวดน้ำ ที่มีนํ้าเต็มขวดมาให้ผม โอ้ย!!! ไม่ดื่มน้อยยย ไปสักที ฟ ระ!!!!

“ไม่เป็นไรหรอก ขอบคุณนะ” ผมค่อยๆดันมือของเขาออก ไป

“คุณโนอาร์รังเกียจผมขนาดนั้นเลยหรอครับ” พอโดนผม ดันมือออก ก็ทําหน้าเศร้า ตาคลอขึ้นมาทันที อะไรวะ! อ่อนไหวง่ายสมกับเป็นนายเอกนิยายตาหวานจริงๆ

แล้วจังหวะนรกรอบที่สามของวันก็บังเกิดขึ้น เมื่อพ่อ พระเอกตา เห็นนายเอกผู้บอบบางโดนตัวร้ายอย่างผม กลั่นแกล้งอีกแล้ว เอิ่ม… ได้ข่าวว่าผมแค่ปฏิเสธไม่ดื่มน้ำ ของคุณนะครับคุณแหยัง… ดราม่าเกินเบอร์ไปได้

“เสแสร้งทําตัวดีได้ไม่เท่าไหร่ นายก็กลับมาทำร้ายแทยัง อีกแล้วหรอ” พอสิ้นเสียงของเกรย์ ทั้งดินและสองแฝดก็ หยุดซ้อมแล้วเดินมาสมทบทัพทันที ให้ตาย…รบกันแบบนี้เลยหรอวะ

“ฉันยังไม่ได้ทำอะไร ก็แค่ไม่รับน้าจากแทยัง เลิกดราม่า กันได้แล้วนะ ขอร้องล่ะ เอาเวลาไปซ้อมเถอะ…” ผมพูด ก่อนจะยกเป้นสะพายเตรียมเดินออกจากตรงนี้

หมับ! แต่ดูเหมือนว่าพ่อพระเอกจะไม่ยอมจบ

“หลอกแต๊ะอังกันอีกแล้วนะพ่อพระเอก เมื่อเช้าก็ทีนึงละ” ผมพูดประชดพร้อมแสยะยิ้มออกมา ในเมื่อพวกเขาอยู่กัน แบบขาดตัวร้ายไม่ได้ เดี๋ยวผมจะกลับมาเป็นตัวร้ายให้ แต่ บอกไว้ก่อนเลยนะครับ ว่าตัวร้ายเวอร์ชั่นใหม่จะไม่โง่เง่า ให้พวกนี้รุมบูลลี่อีกแล้ว….

“พูดอะไรของนาย!” เกรย์พูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบเหมือน เดิม แต่ผมสัมผัสได้ถึงความโกรธจัดผ่านสายตาของเขา ห!ตอนนี้มีเหยื่อรายใหม่มาให้แกล้งแทนฮิวโก้แล้วสินะ

“นี่ ฉันจะบอกอะไรให้นายอย่างนึงนะเกรย์ รวมถึงพวก นายทุกคนด้วย… ตอนนี้ฉันไม่ใช่โนอาร์คนเดิมอีกต่อไป แล้ว ถ้าฉันจะทำร้ายแทยังจริงๆ ฉันทำได้มากกว่านี้อีก ใน เมื่อฉันไม่ล้ำเส้นไปยุ่งกับพวกนายแล้ว พวกนายก็อย่าล้ำเส้นมารังควานฉันสิ ถ้าขืนพวกนายยังล้ำเส้นกัน แบบนี้อีก อย่ามาหาว่าฉันไม่เตือนก็แล้วกัน” พอผมพูดจบ ก็สะบัดข้อมือออกอย่างง่ายดาย ก่อนจะแสยะยิ้มแล้วเดิน ออกมาแบบเท่ห์ๆ ทิ้งคำพูดทุกอย่างให้คนพวกนั้นไปคิด เอาเอง

ถ้าพวกเขาฉลาดพอ คงจะรู้ว่าผมไม่ได้พูดเล่น ถ้ายังมา เส้นกันอีกล่ะก็…ผมคงต้องทำอะไรเพื่อตักเตือนพวก เขาสักหน่อยแล้ว