ตอนที่6 50%ว่าด้วยเรื่องของตัวประกอบที่หล่อเกินไป

ในส่วนของคลาสเต้นวันนี้ มีการซ้อมเต้นเพลงของ รายการที่จะใช้ถ่ายรายการต่อในวันพรุ่งนี้ และอีกหนึ่ง ข้อเสียของโนอาห์ที่ผมค้นพบเลยก็คือ โนอาร์เป็นคนที่ เหนื่อยง่ายมาก ไม่รู้ว่าเป็นเพราะตัวผอมรึเปล่า แต่ตั้งแต่ ซ้อมมาผมรู้สึกว่าตัวเองเหนื่อย ทั้งๆที่เราเริ่มซ้อมมาได้ไม่ ถึง3รอบด้วยซ้ำ

“ทุกคนไปพักได้ครับ เดี๋ยวอีก10นาทีเราจะมาซ้อมกันอีก แล้วผมจะชี้แจงกติกาในวันพรุ่งนี้ต่อ” ครูมาร์คบอกก่อนที่ จะเดินไปดื่มน้า ส่วนผมนั้นเหมือนได้ยินเสียงสวรรค์ พอได้ ยินคำว่าหยุดพัก ก็ค่อยๆทิ้งตัวลงนอนบนพื้นโดยไม่สนใจ อะไรทั้งนั้น รู้แต่ว่าตอนนี้เหนื่อยมากๆ ไม่เคยเหนื่อยขนาด นี้มาก่อน ผมค่อยๆหลับตาแล้วสูดหายใจเข้าลึกๆ ก่อนที่ ภาพความทรงจำบางอย่างจะผุดขึ้นมา…

ผมได้คําตอบแล้วว่าทำไมโนอาร์ถึงได้เหนื่อยขนาดนี้ คือ โนอาร์เป็นคนที่มาสายเป็นประจำและไม่เคยวอร์มร่างกาย เลย แถมตอนซ้อมก็เต้นเหยาะแหยะเต้นไม่เต็มที่เพราะมัว แต่มองคุณพระเอก จึงโดนครูมาร์คสั่งซ่อมไปหลายครั้ง แต่ฝีมือก็ยังไม่ดีขึ้นมา สุดท้ายครูมาร์คก็เลยปล่อยเลย ตามเลยเพราะเอือมกับโนอาร์เต็มที
หลังจากภาพความาทรงจำจบลงผมก็ค่อยๆลืมตาแล้ว ยันตัวลุกขึ้นนั่งก่อนจะเดินไปดื่มน้ำแล้วไปซ้อมต่อเองที่ กระจกมุมห้อง

ในเมื่อตอนนี้โนอาร์กำลังด้อยกว่าคนอื่น ผมก็จำเป็นที่ จะต้องทำให้เขาตามคนอื่นให้ทัน อย่างน้อยในการถ่าย รายการพรุ่งนี้ ผมต้องได้เกรดที่สูงขึ้นมา ไม่ใช่เกรดซีแล้ว ต้องไปหนีตายรอบสุดท้ายเหมือนเทปก่อนๆแล้ว ที่โนอาร์ ยังรอดมาได้ถึงรอบนี้ไม่ใช่ว่าฟลุ๊คนะครับ แต่คนที่โดนคัด ออกไป คือตัวประกอบที่ไม่มีบทแล้ว ส่วนโนอาร์คือบทที่ ค่อนข้างสำคัญสำคัญกับเรื่องนี้มากๆ ถ้าออกไปตอนนี้เนื้อ เรื่องคงไม่สนุกแน่ๆ แต่ยังไงก็ช่าง ตอนนี้เนื้อเรื่องกำลัง ดำเนินโดยที่ผมไม่รู้อะไรเลย ไม่มีทางรู้ว่านักเขียนเขา เขียนให้โนอาร์ตกรอบตอนไหน แต่เพื่อเป็นการเซฟตัวเอง ผมจำเป็นจะต้องเก่งไว้ก่อน เพื่อเอาชนะพวกตัวหลักให้ได้

ทางด้านมาร์คก็รู้สึกแปลกใจขึ้นมาหน่อยๆที่จู่ๆก็เห็นโน อาร์ลุกขึ้นมาซ้อมแบบนั้น เด็กนี่ไม่เคยเอาอะไรเลย ซึ่งเขา ก็ยังกังวลว่าถ้าเป็นแบบนี้ต่อไป โนอาร์ต้องตกรอบในเร็ว วันนี้แน่ แต่พอเห็นโนอาร์วันนี้เขาก็เบาใจขึ้นมา เพราะวัน นี้โนอาร์ดูตั้งใจกว่าทุกวัน แถมไลน์เต้นยังดีขึ้นแบบไม่น่า เชื่ออีกด้วย เขาได้แต่ยิ้มอยากภาคภูมิใจกับภาพนั้น เขารู้ ว่าเด็กคนนี้มันมีของ แต่ไม่เคยตั้งใจจะนำมาใช้ ถึงตอนนี้โนอาร์จะคิดได้ มาร์คก็ไม่คิดว่าเขาจะ ตามเพื่อนทัน นอกเสียจากเขาจะพัฒนาอย่างก้าวกระโดด สงสัยวันนี้พายุต้องเข้าแน่ๆ…

“วันนี้พอแค่นี้นะครับ แต่ก่อนจะไปผมขอแจ้งให้ทุกคน ทราบว่า พรุ่งนี้จะมีการถ่ายรายการเทปที่3 ส่วนกติกาก็ คือกติกาเดิมเหมือนกับเทปที่ผ่านๆมาต่างกันแค่เราจะ ทดสอบทักษะการเต้น หลังจากที่เทปก่อนๆเราได้ทดสอบ ทักษะการร้องและการแร็ปไปแล้ว ในวันพรุ่งนี้เราจะเต้น เพลงที่เราได้ฝึกซ้อมกันมาแบบเป็นทีม10คน โดยคณะ กรรมการจะประเมินและให้เกรดทุกคนเหมือนเดิม ส่วนคน ที่ได้เกรดCก็ต้องมาแข่งกันเองในรอบสุดท้าย ส่วนจะแข่ง อะไรนั้น ผมขอยังไม่เปิดเผยเหมือนเดิมนะครับ เอาเป็นว่า ถ้าทุกคนตั้งใจ ผมเชื่อว่าความตั้งใจนั้นจะพาให้ทุกคนเข้า รอบได้แน่นอนครับ อ้อ!แล้วขอให้ทุกคนเตรียมการแสดง กันมาเองคนละ1ชุดนะครับ เพราะหลังจากที่เราเต้นแบบ ทีม10คนเสร็จ เราจะมีการแสดงเต้นโซโล่เดี่ยวของแต่ละ คนต่อ” สิ้นเสียงของครูมาร์ค บรรยากาศในห้องซ้อมเต้นก็ กลับสู่สภาวะความเงียบอีกครั้ง
ผมเคยมีประสบการณ์การเป็นเด็กฝึกมาก่อน ผมเคย ผ่านการประเมินมาหลายครั้ง ผมรู้รายละเอียดว่าต้องทำ อะไรบ้าง แถมความทรงจําของโนอาร์ก็มีภาพของการ ถ่ายรายการของ2เทปก่อนด้วย แต่มีบางอย่างที่ผมยังไม่ เคลียร์ เรื่องแรกเลยคือเพลงที่จะใช้เต้นโซโล่เดี่ยวในวัน พรุ่งนี้ เพราะผมไม่รู้ว่าเพลงในนิยายเรื่องนี้มีเยอะรึเปล่า แถมในความทรงจำของโนอาร์ก็ไม่ได้มีบอกไว้ เพราะใน อาร์คนเดิมไม่เคยใส่ใจการแข่งขันเอาซะเลย และสอง คือ ผมสงสัยว่าถ่ายรายการพรุ่งนี้ แต่เพิ่งมาบอกว่าให้เตรียม การแสดงโซโล่เดี่ยวมาด้วย นั่นเท่ากับว่าผมและทุกคนใน ที่นี้ มีเวลาซ้อมแค่วันนี้วันเดียว แถมตอนนี้ก็ผ่านมาแล้ว ครึ่งวัน เอิ่ม…

“มีใครสงสัยอะไรรึเปล่าครับ”ครูมาร์คถาม เพราะดูแล้ว ส่วนใหญ่จะไม่ค่อยเข้าใจกันเท่าไหร่

ผมไม่รีรอที่จะยกมือขึ้นถามทันที

“ครูมาร์คครับผมมีคำถาม”พอผมถามจบ คนในห้องก็หัน มามองผมเป็นตาเดียว

“ว่ามาเลยครับ”
“คือเพลงที่จะใช้เต้นโซโล่เดี่ยว คือเพลงอะไรก็ได้ใช่มั้ย ครับ แล้วก็ระยะเวลาในการแสดงด้วย ประมาณกี่นาทีหรอ ครับ”

“เป็นคำถามที่ดีมากเลยครับ ที่จริงผมให้อิสระทุกคนใน การเลือกเพลงแล้วก็ชุดที่จะใส่มาในวันพรุ่งนี้ด้วยนะครับ ทุกคนสามารถครีเอทได้ตามใจชอบเลย ส่วนระยะเวาใน การแสดงประมาณ3-5นาทีหรือเต็มเพลงนั่นเองครับ” เขา ชี้แจงเผื่อทุกคน “มีใครมีคำถามอีกมั้ยครับ

“…” ความเงียบปกคลุมบรรยากาศในห้องอีกครั้ง ก่อนที่ ใครบางคนจะยกมือขึ้นมาและดึงดูดสายตาของทุกคนอีก ครั้ง ซึ่งคนคนนั้นก็ไม่ใช่ใครที่ไหนเลย แต่เป็นแทยัง นาย เอกของเรื่องนั่นเอง

“ครูครับ รายการจะถ่ายพรุ่งนี้ แบบนั้นเท่ากับว่าเรามีเวลา ซ้อมเต้นโซโล่เดี่ยวแค่1วันไม่ใช่หรอครับ ไหนจะซ้อม เพลงของรายการอีก” นั่นเป็นคำถามในใจของผมเหมือน กัน แต่ผมไม่คิดจะถาม เพราะผมรู้จุดประสงค์อยู่แล้ว การ ที่แทยังถามแบบนี้เหมือนเป็นการถามแบบไม่เข้าใจจุด ประสงค์ ถ้าตอนนี้มีการประเมินอยู่ เขาคงถูกหักคะแนนไป แล้ว เพราะเขาถามโดยไม่ไตร่ตรองอะไรเอาซะเลย
“ที่เป็นแบบนี้ก็เพราะผมอยากดูความสามารถของแต่ละ คนไงล่ะครับ ว่าในเวลาที่กระชั้นชิดแบบนี้ ทุกคนจะ สามารถถ่ายทอดโชว์ออกมาได้ดีแค่ไหน” ครูมาร์คพูดจบก็ ส่งยิ้มเป็นกำลังใจให้กับทุกคน

“มีใครมีคำถามเพิ่มเติมมั้ยครับ” พอไม่มีใครถามต่อ ครู มาร์คก็เลิกคลาส และให้พวกเราไปซ้อมต่อกันเอง

ทำไงดีนะ…เราไม่ถนัดเต้นซะด้วยสิ”แม้จะเป็นเสียง ” พึมพำที่แผ่วเบาของแทยัง แต่ทว่าพระเอกกับพระรอง กลับได้ยิน

อืมมมม…สกิลของพระเอกพระรองคือมีสกิลหูดีตาดียิ่ง กว่าป้าข้างบ้านสินะ… แต่จะว่าไปผมก็ได้ยินด้วยไม่ใช่หรอ ให้ตาย!

“ให้ฉันช่วยสอนนายมั้ย”ประโยคนี้เป็นของนายหัสดินทร์ เพราะในบรรดา10คนนี้ หัสดินทร์เป็นคนที่ไลน์เต้นคมที่สุด แล้ว แถมยังแกะท่าได้ไว เพราะมีพื้นฐานจากการเรียนเต้น มาตั้งแต่เด็ก แต่เล่นออกปากสอนขนาดนี้ ไม่กลัวเพื่อน ต่อยหรอครับคุณหัสดินทร์ แววตาคนข้างๆเหมือนอยากจะ ทบหัวเต็มที
ส่วนพระเอกของเราที่มีนิสัยอื่นๆนิ่งๆเงียบๆ เลยไม่ ออกปากช่วยเพราะดันโดนเพื่อนรักชิงขอตัดหน้าไปแล้ว เจ้าตัวเลยทำได้แค่คีพลุคต่อไป แต่สายตาก็มองนายเอก ไม่ห่าง เหอะๆๆๆ ทำไมผมต้องมาเห็นภาพนี้ด้วยก็ไม่รู้…. ไม่ได้รู้สึกเจ็บใจนะครับ รู้สึกอยากขำแต่ขำไม่ได้ ตลก ชะมัด

ตั้งแต่ที่ครูมาร์คบอกแยกย้าย ต่างคนต่างก็แยกออก ไปตามมุมห้องเพื่อไปซ้อมการแสดงของตัวเอง เว้นแต่ พระรองและนายเอกของเราที่ซ้อมกันเป็นคู่โดยมีพระเอก มองตามตาละห้อย ลึกๆคงรู้สึกเสียดายสินะที่ตัวเองปาก แข็งและออกปากช่วยช้าไป น่าสงสารเขานะครับ…

ในขณะที่ผมกำลังมองภาพพวกนั้นอย่างนึกขบขันใน ใจ จู่ๆพ่อพระเอกก็เบนสายตามาทางผมพอดี ทำให้เรา สบตากันอยู่นานสองนาน ผมก็ไม่ได้คิดจะหลบสายตา ผม ยังจ้องอยู่แบบนั้นและเลิกคิ้วถามเขาว่ามีอะไรกับผมหรือ เปล่า สายตาและอารมณ์ของเขาที่แสดงออกมาบ่งบอกว่า เขากำลังรู้สึกแปลกใจและสงสัยอะไรบางอย่างเกี่ยวกับตัว ผม แต่ยังไม่ทันที่ผมจะเอ่ยปากถาม เจ้าตัวก็เป็นฝ่ายหลบ สายตาผมไปก่อน

ฮันแน่!…พอโนอาร์ตามตื้อก็ผลักไส แต่พอโนอาร์เมินเข้าหน่อยก็ทําเป็นมองหา

หมาหวงก้างเหรอจ๊ะพ่อพระเอก หึๆ

ผมหัวเราะในลำคอแล้วหันกลับมาซ้อมเต้นที่หน้ากระจก ต่อ ที่จริงก็แค่แซวๆในใจแหละครับ ความเป็นจริงเกรย์ อาจจะแค่สงสัยก็ได้ คงไม่ได้พิศวาสอะไรตัวร้ายอย่างผม หรอก อาจจะดีใจด้วยซ้ำที่ผมไม่ไปยุ่งวุ่นวายด้วย