บทที่ 7 สาวเอาแต่ใจ 1.2

“พี่ว่ามันจะไม่แก้ปัญหาได้ตรงจุดน่ะสิ ปล่อยตัวน้ำหอม ไปเดี๋ยวไอ้พีมันก็ตามไปวอแวเหมือนเดิม” ปุณฺณ์ไม่คิดว่า วิธีของน้องสาวจะช่วยแก้ปัญหาอะไรได้ รังแต่จะกลับมา ในรูปเดิม

“ไม่เหมือนเดิมค่ะ เอาอย่างนี้ก็ได้ถ้าหากพี่ปุณณ์ไม่อยาก จับน้ำหอมทำเมียก็ให้คนงานของพี่ปุณณ์คนใดคนหนึ่งจับ มันทำเมียก็หมดเรื่อง แล้วต่อจากนั้นก็ถ่ายภาพตอนที่มัน นอนกับผู้ชายมาสักสองรูป บังคับให้น้ำหอมเขียนมาบอก พี่พีว่า มันมีผัวแล้วและจะไม่กลับไปหาพี่พีอีก รับรองค่ะว่า พี่พีคงไม่กลับไปกินของเหลือเดนจากใครแน่ๆ ต้องตัดใจ อย่างเด็ดขาดเลยค่ะ” เธอขยายความให้พี่ชายได้เข้าใจใน แผนการมากขึ้น

ปุณณ์ทำหน้าไม่ดีนัก พูดตรงๆ ว่าเขาเองก็ไม่อยากแตะ ต้องร่างกายของอักษรามากนัก ผู้หญิงร่านโลกีย์ที่ชอบ แย่งคนรักของคนอื่นแบบนี้ ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าผ่านอะไรมา นักต่อนัก อีกทั้งคำแนะนำของน้องสาวที่ว่า ให้หาคนงาน บนเกาะแห่งนี้ยัดเยียดความเป็นสามีให้อักษราก็ไม่ใช่เรื่อง ง่ายนัก เนื่องจากบนเกาะแห่งนี้มีคู่ผัวตัวเมียทั้งสิ้น

“หรือว่าพี่ปุณณ์อยากให้แต้วร้องไห้น้ำตาเป็นสายเลือด ฮือ…หรือว่าอยากเห็นแต้วเจ็บปวดหัวใจ ทรมานไม่ เป็นอันกินอันนอน ต้องทุกข์ใจเรื่องพี่พีที่ไม่หันกลับมามอง แล้วเพราะหลงน้ำหอม พี่ปุณณ์ไม่รักแต้วแล้วใช่ไหมคะถึง ไม่ยอมช่วยแต้ว ฮือ..ฮือ” ปนัดดาใช้ไม้เด็ด ตัดพ้อพี่ชาย ทั้งน้ำตาและเสียงสะอื้น

“โอเคๆ พี่จะทำตามที่แต้วบอก” ปุณณ์ยอมในที่สุด

“ยังมีอีกเรื่องที่พี่ปุณณ์ยังไม่รู้ ฮือ” ไหนๆ พี่ชายก็รับปาก ทำตามคำอ้อนวอนของเธอแล้ว จะให้ชัวร์งานนี้ต้องตี เหล็กให้ร้อน แผนการจะได้สำเร็จตามแผน

“อะไร มีเรื่องอะไรที่พี่ยังไม่รู้?” เขากระตือรือร้นถาม

“พี่พี่เขา…เขา…ฮือ” สาวเอาแต่ใจเริ่มตีหน้าเศร้าเล่าความ เท็จ

“ไอ้พีมันทำไม มันทำอะไรแล้วบอกพี่?” ฝ่ายพี่ชายเนื้อ เต้นเมื่อได้ยินประโยคที่ยังพูดไม่จบ

“พี่พี่ไม่ได้ทำอะไรแล้วหรอกค่ะ น้ำหอมต่างหากที่ทำ พี่ ปุณณ์คะ น้ำหอมมันร้ายมากๆ เลยค่ะ มันส่งข้อความมาหา แต้วทางมือถือ มันบอกว่าจะทำทุกอย่างที่จะแย่งชิงพีพีมาเป็นของมัน แล้วมันมั่นใจว่าจะต้องแย่งได้แน่ๆ เพราะพีพีหลงมันจนโงหัวไม่ขึ้น แล้วที่ร้ายไปกว่านั้นนะคะ ฮือ…ฮือ” เธอหยุดพูด ร้องไห้สะอื้นฮัก

“ยังไม่หมดนะคะพี่ปุณณ์ เรื่องนี้สำคัญมากๆ ค่ะ แล้วไม่ เคยเล่าให้ใครฟังเลยนะคะ น้ำหอมน่ะคะมันมาหาแล้วที่ คอนโด มาขอพี่พีจากแผ้ว พอแล้วไม่ให้มันก็ ก็…ฮือ”

“นําหอมทําอะไรแต้ว บอกพี่…บอกพี่มา?

เขาตะโกนถามกลับ จนลูกน้องที่นั่งอยู่ใกล้ๆ สะดุ้งเป็น แถว เสียงแบบนี้ อารมณ์แบบนี้มีหวังเกาะนี้ต้องพังไปเป็น แถบแน่นอน

“ฮือ ฮือ มันตบแต้วค่ะ ตบตั้งหลายครั้งค่ะพี่ปุณณ์ พอมัน ตบแต้วจนพอใจมันก็ยังด่า ยังว่าแต้วเสียๆ หายๆ แล้วด่า มันไม่ทันเลยค่ะพี่ปุณณ์ พี่ปุณณ์ต้องแก้แค้นให้แล้วนะคะ ฮือ ฮือ” ปนัดดาทำเสียงร้องห่มร้องไห้ ส่งเสียงสะอึกสะอื้น ไม่หยุด

ปุณณ์กำโทรศัพท์แน่นเมื่อได้ยินคำพูดของน้องสาว เกิด มาเขาไม่เคยทำร้ายปนัดดาเลยสักครั้ง ทะนุถนอมยิ่งกว่าไปในหินเสียอีก แต่กลับมาถูกผู้หญิงหน้าไม่อาย ทําร้าย หนําซ้ำยังมาทำร้ายน้องสาวเขาถึงที่อีกด้วย อย่าง นี้เขาต้องจัดการกับอักษราให้สาสม

“เดี๋ยวพี่จัดการให้ พี่จะแก้แค้นแทนแต้วเอง ใครทำแต้ว เจ็บมันต้องเจ็บยิ่งกว่า”

ปุณณ์ตัดสายทิ้งทันทีที่พูดจบ แววตาของเขาลุกโชนไป ด้วยไฟแค้นสมทรวง ภาพจินตนาการตอนทีอักษราตบหน้า ปนัดดา ภาพนํ้าตาที่ไหลอาบแก้มน้องสาว เสียงสะอื้นที่ ทำให้หัวใจของผู้เป็นพี่เจ็บปวด มันมากพอที่จะก่อให้เกิด พลังความแค้นนมใหญ่ เขาเดินจําอ้าวออกจากเพิงพักคน งาน เดินฝ่าสายฝนมุ่งตรงไปยังบ้านพักของเขาที่อยู่ห่าง ไปราวสองร้อยเมตร

“แกเสร็จแน่ๆ นังน้ำหอม พี่ปุณณ์ไม่มีวันปล่อยแกแน่ๆ”

ปนัดดาพูดกับมือถือด้วยรอยยิ้มร้ายกาจ เธอไม่ต้อง ทำอะไรมาก แสร้งทำเป็นร้องห่มร้องไห้แค่นี้ทุกอย่างที่ ปรารถนาก็จะได้มาไม่ยากเย็น