บทที่ 3 ทําตามแผน 1.1

“พี่ดีใจนะที่วันนี้เราได้มากินข้าว ดูหนังกัน พี่จะหาเวลา แบบนี้บ่อยๆ นะน้ำหอม

พีรวัฒน์พูดจากใจ วันนี้เขามีความสุขมาก มีความสุขที่ ได้ใกล้ชิดและไปไหนมาไหนกับอักษรา เพราะนานหลาย สัปดาห์แล้วที่เขาไม่มีโอกาสเช่นนี้

“น้ำหอมก็ดีใจค่ะ แต่ถ้าพี่พีงานยุ่งก็ไม่เป็นไรนะคะ อย่า เสียงานเพราะกลัวว่าน้ำหอมจะน้อยใจ น้ำหอมไม่น้อยใจ หรอกค่ะ นํ้าหอมเข้าใจพี่พีดี” เธอกล่าวจากใจเช่นกัน และ นั่นทำให้พีรวัฒน์ถึงกับอึ้งไปเลยทีเดียว

“พี่รักน้ำหอมนะ น้ำหอมจำเอาไว้ว่า ไม่ว่าอะไรจะเกิด ขึ้นน้ำหอมเป็นผู้หญิงที่พี่รักมากที่สุด แล้วเป็นผู้หญิงที่พึ่ จะแต่งงานด้วย” คำพูดของคนรักเรียกรอยยิ้มให้กับผู้ฟัง พร้อมกับน้ำตารื้นด้วยความปีติ

“ค่ะพีพี น้ำหอมเชื่อพี่พีค่ะ”

ดวงหน้าสาวเวลานี้มีแต่ร่องรอยแห่งความสุขที่กระจาย ไปทั่ว พีรวัฒน์มองรอยยิ้มนั้นด้วยความรู้สึกหลากหลาย เสียใจ รู้สึกผิด ก่นด่าตัวเองกับสิ่งที่ตนทำ
อยู่

“พี่ไปก่อนนะครับ แล้วคืนนี้พี่โทรหานะ” เขาล่ำลาอีกครั้ง

“ค่ะพี่พี บายค่ะ” เธอโบกมือให้คนรักที่หมุนตัวเดินห่าง ออกไปยังลานจอดรถของห้างสรรพสินค้า ฝ่ายอักษราก็ เดินลงยังชั้น 1 ของห้าง เพื่อออกไปรอรถประจำทางด้าน นอก

แต่ยังไม่ทันที่อักษราจะเดินพ้นประตูห้างดี แผนการ ลักพาตัวของปุณณ์ก็เริ่มขึ้น โดยใช้สมชายหรือเหลือม ที่เขาบอกให้ไปโกนหนวดโกนเคราออกเพื่อแผนนี้โดย เฉพาะ

“คุณครับ คุณครับ” เสียงเรียกและฝ่ามือที่แตะลงบนแขน ของอักษรา ทำให้เธอหันมามองต้นเสียง

“คะมีอะไรคะ?” อักษราถามกลับ

“ผมเป็นเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยนอกเครื่องแบบ ของห้างนะครับ คุณรู้จักคนที่ชื่อพีรวัฒน์ ศักดิ์อุดมหรือ เปล่าครับ?”
“ค่ะ รู้จักค่ะมีอะไรหรือคะ?” เธอถามอย่างร้อนใจ ไม่คิด สักนิดเลยว่า ชายตรงหน้านั้นมาร้าย ไม่ใช่มาดี ความที่เธอ คิดดีทําดี จึงไม่ทันระวังตัว ไม่ทันได้ฉุกคิดอะไรทั้งสิ้น

“คืออย่างนี้ครับ พี่พีรวัฒน์เป็นลมหมดสติอยู่ตรงลานจอด รถชั้น 2 ครับ แล้วเผอิญว่าเด็กขายตั๋วเดินผ่านมาเห็นพอดี และจําได้ว่ามากับคุณ ผมก็เลยมาตามคุณไปดูเขาหน่อย ครับ เผื่อต้องไปโรงบาล คุณจะได้พาไปได้” สมชายพูดไม่ ตกเลยสักคำตามที่นายหัวสุดโหดสั่ง

สีหน้าของอักษราซีดเผือด ความตกใจแทรกซึมเข้าทุก พื้นที่ในจิตใจ ความเป็นห่วงที่วิ่งขึ้นมาซ้อนทับ ทำให้เธอ ไม่คิดหรือพินิจสิ่งใดให้รอบคอบ ตั้งใจเพียงอย่างเดียวว่า จะต้องไปหาคนรักท่าเดียว

“เหรอคะ งั้นเราไปกันเลยค่ะ” น้ำเสียงกระตือรือร้นตอบ กลับ

“ไปครับ” สมชายเป็นฝ่ายเดินนำหน้า โดยมีร่างของอักษ ราเดินตามหลัง สมชายแสร้งทำเป็นเร่งฝีเท้าเดินเร็วๆ ทำให้สมจริงสมจังว่าร้อนใจเป็นนักหนา
ไม่นานนักคนที่หลอกกับคนที่ถูกหลอกก็เดินมาถึงลาน จอดรถชั้น 2 สมชายพาอักษราไปยังมุมซ้ายสุดของลาน จอดรถที่ค่อนข้างห่างไกลจากรถยนต์คันอื่นที่จอดอยู่ อีก ทั้งยังมีเสาต้นใหญ่บังรถกระบะของเจ้านายหนุ่ม มันจึงเป็น จุดที่เหมาะที่สุด

“ไหนล่ะคะพีพี?” อักษราถามเมื่อชายแปลกหน้าเดินมา หยุดตรงหน้ารถกระบะคันใหญ่

“อยู่นี่ไง” คนที่ตอบกลับไม่ใช่คนที่พาเธอมา แต่เป็นบุรุษ ร่างสูงใหญ่คนหนึ่งที่หลบอยู่ข้างเสา

“หมายความว่ายะ…” ยังไม่ทันที่เธอจะพูดจบประโยค ผ้าเช็ดหน้าที่ชุ่มไปด้วยยาสลบก็ถูกโปะลงมาตรงกึ่งปาก กึ่งจมูก ความตกใจทำให้เธอเผลอสูดดมยาสลบเข้าไป หลายครั้ง เสียงขัดขืนในลำคอดังได้ไม่นานก็พลันเงียบ เสียง แรงน้อยนิดที่พยายามจะสะบัดตัวออกก็หยุดนิ่ง ดิ้นรน รูดตัวลงสู่พื้นปูนดีที่ว่าปุณณ์ใช้ลำแขนรับร่างสาวเอา ไว้เสียก่อน

“ผมอุ้มให้ไหมครับนาย สมศักดิ์กลัวเจ้านายจะเหนื่อย เลยเสนอตัว
“ไม่ต้อง” เสียงใหญ่ของปุณณ์ตวาดกลับ ก่อนจะอุ้มร่าง สวยไปยังรถกระบะ วางร่างสาวลงบนเบาะด้านหลังคนขับ จากนั้นเขาก็หย่อนกายลงนั่งชิดร่างของอักษรา ตามมา ด้วยร่างของสมชาย ส่วนสมศักดิ์ทำหน้าที่พลขับโดยมีร่าง ของสมปองหรือหลามนั่งอยู่ตอนหน้า

“ไปได้แล้วไอ้เข้ เสียงทรงอำนาจของเจ้าของเกาะไข่ แก้วเอ่ยสั่ง พลขับจึงขับรถออกจากจุดนั้นทันที มุ่งตรงไป ยังจังหวัดพังงาจดหมายปลายทาง

ปนัดดานั่งคอยพีรวัฒน์อย่างใจเย็น ดวงตาหวานเอาแต่ ใจส่องดูไวน์ขาวในแก้ว ที่แกว่งไกวไปตามแรงหมุนของ มือ เธอกระตุกยิ้มด้วยสะใจที่ได้รับข่าวจากพี่ชายสุดที่รัก ว่า เวลานี้มารหัวใจของตนได้ตกอยู่ในอุ้งมือของปุณณ์ เรียบร้อยแล้ว ต่อจากนี้ไปพีรวัฒน์จะได้ตัดขาดอักษรา อย่างจริงจังเสียที่

เสียงเปิดประตูดังขึ้นไม่กี่วินาทีต่อมาร่างของคนที่เธอรอ คอยก็เดินเข้ามาในห้องรับแขก พีรวัฒน์มองปนัดดาด้วย สายตาเฉยชา ก่อนจะเดินผ่านเธอไปราวกับว่าปนัดดาเป็น อากาศธาตุ

“หยุดนะพีพี” ปนัดดาทนไม่ไหวกับสายตาคู่นั้น เธอลุกขึ้น ยืนแล้วตวาดเรียกพีรวัฒน์ดังลั่น “พี่พีจะมาทำอย่างกับแล้วไม่ได้นะ แล้วไม่ยอม

พีรวัฒน์ระงับเท้าที่กำลังจะก้าวเดิน หันมามองเจ้าของ เสียงแหลมสูงพลางถอนหายใจ “อะไรอีกล่ะ ผมกลับมา เหนื่อยๆ อยากพักผ่อน

เขาไม่ต้องการมีเรื่องกับเธอเวลานี้ เพราะต้องการเงิน ก้อนโตที่จะได้ในอีกไม่กี่วันข้างหน้า ฉะนั้นเขาต้องใจเย็น เข้าไว้ เพื่อความอยู่รอดของครอบครัวและตัวเขาเอง

“ทีไปกับนังน้ำหอมตั้งหลายชั่วโมงไม่รู้จักเหนื่อย อี๋อ๋อ ฉอเลาะกับมันไม่อายใคร พอกลับมาบ้านละก็ความเหนื่อย มาเยือนทันทีเลยนะ

ปนัดดาเหน็บแนมคนที่เธอรัก ทำไมเธอจะไม่รู้ว่าเวลา ที่พีรวัฒน์อยู่กับอักษรา เขาดูมีความสุขมากแค่ไหน รอย ยิ้ม เสียงหัวเราะ คำพูดคำจาหวานหู ที่ปนัดดารู้เพราะเคย สะกดรอยตามพีรวัฒน์เวลานัดเจอกับอักษราหลายครั้ง มองจากระยะไม่ใกล้ไม่ไกลเธอก็พอจะคาดเดาได้ ความ อิจฉาริษยาคอยจะพลุ่งพล่านในใจของปนัดดา และนี่คือ อีกผลหนึ่งที่เธอคิดจะกำจัดอักษราแบบถาวร เพื่อที่พีร วัฒน์จะได้หันมามองเธอบ้าง
“ผมเหนื่อยจริงๆ ขอตัวไปอาบน้ำก่อนนะ” พีรวัฒน์พูด เหมือนตัดบท สาวเอาแต่ใจไม่ยอมง่ายๆ เดินแกมวิ่งมาดัก หน้า

“พี่พี่ไม่มีสิทธิ์มาหนีหน้าแล้วอย่างนี้นะ ไม่กลัวแล้วไม่ให้ เงินพี่เหรอ”

เงิน…คือสิ่งเดียวที่รั้งให้พีรวัฒน์อยู่ร่วมห้องกับปนัดดา และเป็นสิ่งที่เขาจะต้องยอมเธอเรื่อยมา หากยังต้องการ เงินมาแบบง่ายๆ โดยไม่ต้องไปหยิบยืมหรือกู้ใครให้เป็น ภาระ อีกทั้งปนัดดายังเป็นแหล่งเงินทุนที่ไม่มีวันหมด

“แล้วแต้วจะให้ผมทำยังไง แต้วถึงจะได้พอใจ?”

เขาใจเย็นถาม สกัดความไม่พอใจเต็มที่ กดคำว่าไม่อยาก อดทนไว้ในกันสมอง เวลานี้เขาต้องอ่อนกับสาวตรงหน้า ไม่เช่นนั้นธุรกิจของครอบครัวจะต้องมีปัญหาแน่นอน

ปนัดดายิ้มพอใจเมื่อเห็นท่าทีของคนที่ตนเองรัก ร่างสาว ขยับเข้าประชิดตัวชายร่างสูง โอบกอดเขาด้วยลำแขนของ ตน
“พี่พี่กอดแก้วหน่อยสิคะ หอมแล้วด้วยแล้วบอกว่ารักแต้ว คนเดียว”

เสียงของปนัดดาออดอ้อนและร้องขอ ดวงตาหวานสวยม องนัยน์ตาของพีรวัฒน์นิ่ง จ้องลึกในแววตาราวกับจะ สื่อสารให้เขารู้ว่า เธอรักเขามากเพียงใด

รักทั้งที่รู้ว่าเขาไม่รัก…

ทว่าพีรวัฒน์กลับมองเธอด้วยสายตาว่างเปล่า ห่างเหิน ราวกับว่าไม่รู้จักสาวตรงหน้ามาก่อน ปนัดดารู้สึกเจ็บกับ ดวงตาคู่นั้น แต่เธอยอมเจ็บหากได้อยู่ใกล้คนที่ตัวเองรัก

ไม่ว่าพีรวัฒน์จะรู้สึกอย่างไรกับปนัดดา สุดท้ายเขาก็ต้อง ทำตามที่เธอสั่ง ลำแขนใหญ่ยกขึ้นสูงก่อนจะโอบกอดร่าง สาวไว้ในวงแขน กดปลายจมูกลงบนแก้วชมพูปลั่ง แล้ว ขยับปากไปตรงใบหู ก่อนจะบอกคำรักตามที่เธอปรารถนา จะได้ยิน

“พี่รักแต้วคนเดียว” ปนัดดายิ้มกับคำรักจอมปลอม คำรักที่ เธอบังคับให้เขาพูด ไม่มีใครรู้ความรู้สึกของปนัดดาเวลานี้ เลยว่า หวานอมขมกลืนมากแค่ไหน เจ็บปวดกับการที่อยู่ร่วมบ้านกับคนที่ไม่เคยคิดจะรัก แล้วเจ็บ ยิ่งกว่าที่รู้ว่าเขาอยู่เพราะเงิน แต่ถึงกระนั้นปนัดดาก็ยอม เจ็บ แล้วหวังว่าหากไม่มีอักษรา พีรวัฒน์จะต้องกลับมาเป็น ของเธอคนเดียว

“แต้วรักพี่พีค่ะ รักมากที่สุด” เธอกระชับ แขนกอดร่าง หนามากขึ้น แนบศีรษะลงบนแผงอกอุ่นของเขา ซึมซับ ความอบอุ่นอันน้อยนิดที่เขามีให้ไว้ในความรู้สึก “จูบแล้ว หน่อยสิคะพีพี”

ปนัดดาเงยหน้าบอกพีรวัฒน์ที่โน้มใบหน้าเข้าหานวลหน้า สวยที่เผยอปากรอรับจุมพิตอย่างเสียมิได้ เป็นจูบที่ไร้ซึ่ง ความเสน่หา จูบเพราะต้องจูบ ความเร่าร้อนจึงไม่เกิดขึ้นใน ความรู้ล็กของพีรวัฒน์

แต่สำหรับฝ่ายหญิง จูบของเขาเร่าร้อน มีความซาบซ่าน กระจายไปทั่วช่องปากและร่างกาย เธอหลงใหลกับจุมพิต ที่ไม่ได้มาจากความเต็มใจนี้เหลือเกิน

“ผมขอตัวไปอาบน้ำก่อนนะ เหนื่อยอยากพักผ่อน

พีรวัฒน์พูดขึ้นเมื่อเขาดึงริมฝีปากออกห่างเรียวปากของปนัดดา จากนั้นก็ดันร่างเล็กให้ออกห่าง เบี่ยงตัวเดิน ไปยังห้องนอนทันที ปล่อยให้เจ้าของห้องน้ำตาร่วงกับ ความเฉยชา ไม่สนใจใยดีของเขา

ปนัดดามองตามร่างของคนที่ตนรักทั้งน้ำตา หยดน้ำใสๆ ไหลเกลือกกลิ้งแก้มนวลเป็นทาง ย้อนคิดถึงวันแรกที่เขา มาอยู่ที่นี่ ในคืนนั้นความสัมพันธ์เร่าร้อนระหว่างเธอกับพีร วัฒน์เกิดขึ้นจากความเมาไม่ได้สติของเขา แล้วนับจากนั้น เรื่องบนเตียงก็ไม่เคยเกิดขึ้นอีกเลย จะมีเพียงการจุมพิตที่ เธอเรียกร้องเป็นครั้งคราวเท่านั้น

รักคนที่เขาไม่รักเรามันเจ็บอย่างนี้นี่เอง แต่อีกไม่นาน อีกไม่นานพีรวัฒน์ก็จะหันมามองและรักเธอ เพราะเสี้ยน หนาม าใจถูกขจัดออกไปจากชีวิตเธอแล้ว แต่ทว่าจะต้อง ให้กระเด็นออกไปอย่างถาวร อักษราต้องไม่มีหน้ากลับมา หาพีรวัฒน์ ก

ความรักที่ปนัดดามีต่อพีรวัฒน์ กำลังทำให้ชีวิตของใคร หลายคนเปลี่ยนไป