บทที่ 7 การหายตัวไปของสาวนิรนาม… (4)

“แล้วเรื่องผู้หญิงคนนั้น แกจะเอาไง

“ฉันไม่เอาไง เฉย ๆ” เสียงราบเรียบของหนุ่มหน้านิ่งทำเอาเด โรครอปสตั้นไปสามวิเผลอทำหน้าไปต่อไม่ถูกออกมา บางทีมันก็ เย็นชาเกินไปจนเขานึกว่ามันไร้ความรู้สึกน่ะนะ

“เฮ้ย! เฉยได้ไง แล้วนี่แกรู้ป่ะว่าสาวสวยของฉันชื่ออะไร?!”

“สาวสวยของใครนะ?” ดวงตาคมกริบตวัดมองไปมองทางหนุ่ม หน้าหวานอย่างอุ่นเคือง ขณะที่รังสีอำมหิตแผ่กระจายออกจาก ตัวเป็นวงกว้าง จนคนพูดถึงกับอ้าปากค้างพะงาบๆ พูดไม่ออก น้ำ เสียงแบบนั้นมันอะไรกัน นี่แค่ได้ครอบครองผู้หญิงคนนั้นแค่ครั้ง เดียวก็เกิดอาการหวงของซะแล้ว แล้วอย่างนี้เพื่อนเขาจะไปรอ ดมั้ยเนี่ย? ท่าจะอาการหนัก

“ฉะ…ฉันหมายถึงสาวสวยของแก” เจเรมี่ลอบกลืนน้ำลายเล็ก น้อย ก่อนจะพ่นลมหายใจออกมา เมื่ออีกฝ่ายมีสีหน้าดีขึ้น แม้จะ ยังบึ้งตึงอยู่เล็กน้อยก็ตาม น่ากลัวชะมัด

“ไม่รู้”

“ฮะ!!” เป็นอีกครั้งที่สองหนุ่มตะโกนออกมาพร้อมกัน ไม่อยาก เชื่อว่าเพื่อนของเขาจะมีอะไรกับผู้หญิงคนนั้นโดยที่ไม่รู้จักชื่อ แต่คิดอีกทีก็ไม่แปลก เพื่อนเขาสนใจจะถามชื่อคู่นอน เสียที่ไหน

“จริงดิวะ แกไม่รู้จริง ๆ เหรอ” เดโรครอปลองถามดูอีกรอบ เพื่อความมั่นใจ แต่คำตอบที่ได้กลับมาก็ยังเป็นเหมือนเดิม

“อ้าว! แล้วทีนี้จะเอาไงต่อดีล่ะ แกจะปล่อยไปแบบนั้นเหรอ”

“อือ”

เจเรมี่ถึงกับทำหน้าเหวอเป็นรอบที่สองของวัน นี่มันจะทำหน้า เฉยชาไม่รู้สึกอะไรจริง ๆ ใช่ไหม!

“แกจะปล่อยไปจริง ๆ น่ะหรือ”

“แกต้องการคำตอบแบบไหน?” ฟองซัวล์เลิกคิ้วขึ้นสูง ขณะ มองสบตากับเพื่อนหนุ่มที่นั่งอยู่ตรงโซฟาริมหน้าต่าง สายตาที่ ใช้มองเต็มไปด้วยความเย็นชาและเลือดเย็น แฝงไอคุกรุ่นเอาไว้ อย่างเต็มเปี่ยม จนเจเรมี่แอบขนลุกกระแอมกระไอหลายครั้งติด

“เอ่อ…”
“ปล่อยไป อยากหนีก็หนีไป ฉันไม่คิดจะสนใจอยู่แล้ว”

“แน่ใจนะว่ารู้สึกอย่างนั้นจริงๆ เดโรครอบที่เงียบไปนานได้ โอกาสถามปันบ้าง น้ำเสียงแทบท้าวคล้ายเยาะเย้ยกึ่งล้อเลียนอีก คน โดยเฉพาะนัยน์ตาสีเทาที่ดูเหมือนจะรู้ทันคนอื่นไปหมดนั่น อีก มันทําให้ฟองซัวส์รู้สึกหงุดหงิด แต่ไม่ได้แสดงออกออกไป ให้ฝ่ายตรงข้ามรู้ว่าคำพูดของมันกำลังมีผลต่อจิตใจเขา หัวใจเขา มันกำลังสั่นคลอน คิ้วเข้มยิ่งขมวดแน่นขึ้นไปอีก

“แน่ใจนะว่าจะปล่อยไป ที” เสียงหัวเราะในลำคอของเดโรครอป ช่วยเรียกสติของฟองซัวส์ให้กลับเข้าที่

ชายหนุ่มเงยหน้าขึ้นมองอีกฝ่ายด้วยรอยยิ้มที่ยากจะคาดเดา ความรู้สึก ทว่า…มันช่างน่ากลัวและชวนใจสั่นทันทีที่ได้มอง เด โรครอปค่อย ๆ หุบยิ้มเช่นเดียวกับเจเรมี่ที่เริ่มกลืนน้ำลายอย่าง ยากลำบาก ดวงตาสีฟ้าเข้มฉายแววลึกล้ำอ่านยากเช่นเคย ขณะ ที่สบตาเพื่อนสองคนด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง ทำเพียงแค่ปล่อยไอเย็น ออกจากร่างเท่านั้นเป็นการข่มขู่ระดับต้น

“ฉันแน่ใจและพวกแกสองคนควรจะหยุดพูดถึงเรื่องนี้สักที ฉัน กับผู้หญิงคนนั้นก็แค่คนที่บังเอิญมาเจอกัน เมื่อเรื่องทุกอย่างจบก็ แค่แยกทาง ไม่ได้มีความสำคัญอะไรกับชีวิตฉันทั้งนั้น
ดวงตาคมหรี่ลงเล็กน้อย หลังจากที่พูดจบ ชายหนุ่มก็หันหลัง เดินกลับไปทางประตูโดยไม่หันมามองหน้าเพื่อนทั้งสองคนอีก ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไรเหมือนกัน ความรู้สึกที่เหมือนกับทำของ สําคัญหายไป ตอนนี้ในใจเขากําลังรู้สึกแบบนั้นอยู่ ทั้งที่เขาไม่ ควรรู้สึกอย่างนั้น ไม่ควร…แต่มันก็ห้ามไม่ได้อยู่ดี เธอก็แค่ผู้หญิง ที่ผ่านเข้ามาในชีวิตเพียงชั่วข้ามคืนทุกอย่างจบลงที่เตียง แล้ว แยกจาก ผู้หญิงที่เขาไม่รู้แม้แต่ชื่อ จำเป็นที่เขาต้องสนใจด้วยเห รอ? เธอก็แค่หายไป หายไปโดยไม่คิดจะบอกลาเขาเลยสักคำ

คิดมาถึงตรงนี้แล้วชายหนุ่มก็รู้สึกถึงไอร้อนที่แผ่กระจายไปทั่ว ร่าง เขาก๋าลังโกรธแม่สาวช่างยั่วคนนั้นที่ทิ้งเขาไปทันทีที่เสร็จ ภารกิจ มันเป็นเรื่องที่งี่เง่ามากกับการมาโกรธกับเรื่องไร้สาระ พรรค์นั้น แต่…ไร้สาระงั้นเหรอ? มัน…

เขาเกิดมาเพื่อควบคุมทุกสิ่งทุกอย่างให้อยู่ใน เมือ ให้อยู่ ภายใต้การปกครองของเขา แต่ผู้หญิงคนนั้นไม่ใช่ ไม่ใช่คนใน ปกครองของเขา เธอถึงไม่จำเป็นต้องฟังหรือทำตาม เขาไม่ สามารถสั่งเธอได้ ไม่สามารถบังคับได้ ไม่สามารถ…อีกสารพัดที่ อยากจะทํา เขากลับทำไม่ได้เพียงเพราะเธอคือใครที่เขาไม่รู้จัก แม่สาวนิรนามที่ผ่านมาแล้วก็ผ่านไป…

เป็นครั้งแรกที่เขารู้สึกว่าเรื่องของผู้หญิงคนนั้นอยู่เหนือการ ควบคุม ภาพใบหน้าของผู้หญิงคนนั้นกำลังทำให้จิตใจเขาสั่น คลอน เขาแค่รู้สึกว่าเธอแปลกดีและไม่เหมือนใคร เธอไม่เหมือนผู้หญิงคนอื่นและเธอทำให้เขา…เขา…

ช่างมันเถอะ ถึงอย่างไรเส้นทางของเขาและเธอก็ไม่มีทาง กลับมาเจอะเจอกันได้อีก ต่างคนต่างไปไม่เกี่ยวข้องกัน เขาก็แค่ ปล่อยให้มันผ่านไปเท่านั้นเอง…

คงไม่มีวันได้กลับมาเจอกันอีกงั้นเหรอ…

อืม…ถ้าเขาไม่ได้เป็นฝ่ายอยากเจอน่ะนะ