บทที่ 8 อยากลืม แต่ใจกลับจ๋า (1)

ชาลิตาฝืนร่างกายที่บอบช้ำจากการถูกชายหนุ่มรุกราน ตลอดทั้งคืนเดินเชื่องช้าออกมาจากผับ น้ำตาหยดหนึ่ง ไหลอาบลงข้างแก้ม ริมฝีปากอิ่มสั่นระริกจนเธอต้องขบไว้ ทุกครั้งที่ก้าวเดินความเจ็บจะแล่นปลาบขึ้นมาเล่นงานที่จุด นั้น บ่งบอกให้รู้ว่าสิ่งที่เกิดขึ้นไม่ใช่ความฝันแต่เป็นความ จริง แต่ไม่รู้ทำไมเธออยากให้มันเป็นเพียงแค่ฝันร้าย พอ ตื่นขึ้นมาแล้วทุกอย่างก็หายไป เธอไม่ได้ถูกวางยา ไม่ได้ นอนกับชายแปลกหน้า ไม่ได้สูญเสียความบริสุทธิ์ไป แต่ น่าเสียดายว่ามันไม่มีทางเกิดขึ้นจริง ไม่อย่างนั้นเธอคง ไม่รู้สึกเจ็บแบบนี้หรอก

ชาลิตาใช้เวลาเกือบหนึ่งชั่วโมงกว่าจะพาตัวเองกลับมา ถึงบ้าน มือเรียวเปิดประตูรั้วเดินเข้าไปด้านใน ผ่านสวน แปลงดอกกุหลาบขาวบริสุทธิ์สวยงามละลานตา ริมฝีปาก อิ่มผุดขึ้นเป็นรอยยิ้มเล็กน้อย เธอจำได้ว่าวาริสาชอบดอก กุหลาบมากแค่ไหนและเธอเองก็เช่นกัน แต่แล้วจู่ ๆ เธอ ต้องเบิกตากว้าง เมื่อฉุกคิดได้ว่าน้องสาวอาจจะเป็นห่วง ที่เมื่อคืนเธอไม่ได้กลับบ้าน ป่านนี้วาริสาคงนั่งไม่ติดเก้าอี้ แล้วแน่ ชาลิตากัดฟันทนรีบเร่งฝีเท้าก้าวยาว ๆ ฝืนความ เจ็บตรงเข้าไปในบ้าน แล้วก็เป็นจริงดังคาดที่เห็นน้องสาว สุดสวยนั่งหน้าเครียดรอเธออยู่ที่โซฟา

“พี่ตา!” ทันทีที่วาริสาเห็นพี่สาวกลับเข้ามาในบ้าน ร่าง เพรียวบางก็รีบลุกขึ้นจากโซฟาตรงเข้าไปหาด้วยความเป็น ห่วง ชาลิตาที่เห็นแบบนั้นก็รู้สึกผิดระคนเสียใจ เธอรู้ว่าวาริถึงบ้านไปนานแล้วและวาริสาก็คงไม่ต้องทุกข์ร้อนใจคอย เป็นห่วงเธอ

“ตื่นนานแล้วหรือยังเนี่ย ขอโทษนะที่เมื่อคืนพี่ไม่ได้กลับ บ้านเลยทำให้สาพลอยเป็นห่วงไปด้วย”

“ไม่เป็นไรค่ะ แต่พี่ตาหายไปไหนมาคะ เมื่อคืนสาโทรไป พี่ตาก็ไม่รับสาย สาเป็นห่วงกลัวว่าจะเกิดเรื่องกับพี่ตา พี่ตา ไม่ได้บาดเจ็บตรงไหนใช่ไหมคะ ไม่ได้เกิดเรื่องอะไรขึ้นใช่ ไหม” น้าเสียงร้อนรนเต็มไปด้วยความเป็นห่วงของน้องสาว ทําให้ชาลิตายิ่งรู้ล็กผิดขี้นไปอีก เพราะความโง่เขลาของ เธอแท้ ๆ ที่พาตัวเองไปให้ยายคุณหนูไฮโซนั่นหลอกจน เกือบจะเสียตัวให้ แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็ยังไม่รอดถูกผู้ชาย คนนั้นย่ำยี จะว่าไปก็ไม่ใช่ความผิดของเขาหรอก มันเป็น ความผิดของเธอเองจะโทษใครไม่ได้ อย่างน้อยในความ โชคร้ายก็ยังมีความโชคดีแฝงอยู่ เธอไม่นึกเสียใจเลยที่ตัว เองได้มอบพรหมจรรย์ให้กับเขา

“พี่ตาคะ พี่ตา เป็นอะไรไปคะ ทําไมถึงเงียบไป มีอะไรก็ บอกสามาสิคะอย่าปิดบังสานะ สาเป็นห่วง”

“พี่ไม่ได้เป็นอะไรหรอกสา พอดีเมื่อคืนพี่ไปรับงานพิเศษ มา แล้วที่ร้านจัดงานปาร์ตี้น่ะพี่ก็เลยถูกดึงตัวไว้ แล้วก็ดื่ม ไปเยอะหน่อยเลยกลับบ้านไม่ไหว ตอนสาโทรมา คงฟุบ หลับไปแล้วล่ะมั้งถึงไม่ได้ยินเสียง ขอโทษด้วยนะที่ไม่ได้ โทรมาบอกสาเลยทำให้เป็นห่วงใหญ่เลย” ชาลิตาจำเป็น ต้องโกหกน้องสาวเพราะไม่อยากให้อีกฝ่ายเป็นห่วงไป มากกว่านี้ หลายครั้งที่เธอต้องโกหกเพื่อให้อีกคนสบายใจ ไม่ต้องคิดมากที่เธอต้องมาลำบากเพราะตัวเอง

“ไม่ต้องขอโทษสาหรอกค่ะ สาแค่กลัวว่าพี่ตาจะเป็น อันตรายเท่านั้นเอง พี่ตากลับมาก็ดีแล้วค่ะ สาทำข้าวต้ม ร้อน ๆ กุ้งตัวโต ๆ ไว้ รับรองว่าพี่ตาได้ชิมแล้วจะร้องว้าว เลย”

“จ้า ๆ เออนี่ พี่ได้เงินมาแล้วนะ คราวนี้เยอะพอจะให้เรา เข้ารักษาได้แล้ว”

“พี่ตา…”

“ไม่ต้องทําหน้าแบบนั้นหรอกน่า เงินแค่นี้เอง หาได้ สบาย ๆ อยู่แล้ว ไปกินข้าวต้มร้อน ๆ กุ้งตัวโต ๆ กันดีกว่า ส่วนเดือนหน้าค่อยหาเงินก้อนใหม่”

“พี่ตาคงเหนื่อยแย่เลยสิคะ

“ไม่เป็นไร เหนื่อยแค่นี้พี่ทนได้ ขอแค่ให้สาอยู่กับพี่ไป นาน ๆ ก็พอ”

วารสาฉีกยิ้มกว้างโผเข้ากอดพี่สาวเต็มแรงพลางสะอึกสะอื้นร้องไห้เบา ๆ โดยที่ไม่สังเกตเห็นอาการแข็งเกร็ง ด้วยความเจ็บจากเรื่องเมื่อคืน ชาลิตายกมือขึ้นลูบเส้นผม นุ่มลื่นมือไปมาตวัดวงแขนกอดกระชับน้องสาวไว้แน่น ชีวิต นี้เธอไม่เหลือใครแล้ว ถ้าต้องสูญเสียน้องสาวเพียงคน เดียวไปอีก เธอคงจะมีชีวิตต่อไปไม่ได้ เพราะฉะนั้นไม่ว่า จะต้องทำงานหนักแค่ไหนเหนื่อยอย่างไร เธอก็ไม่สนใจ ขอแค่มีเงินมากพอมารักษาน้องสาวให้หายเป็นปกติก็พอ ส่วนเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนเธอจะคิดว่ามันเป็นเพียงฝัน อีก ไม่นานเธอก็ลบเลือนมันไปได้เอง เธอควรจะก้าวต่อไปข้าง หน้ามากกว่ามาคิดถึงสิ่งที่ไม่มีวันเป็นจริง

ถึงอย่างไรเธอกับเขาก็ไม่มีวันได้เจอกันอีก นี่สิ่งคือความ จริงที่เธอคิดเอาไว้ตั้งแต่แรกแล้ว