บทที่ 14 หลี่โม่ช่วยด้วย
บทที่ 14 หลี่โม่ช่วยด้วย
ในเวลาเดียวกัน หลี่โม่ได้เดินทางมาที่โรงพยาบาลประชาชน
พอดี
ตั้งแต่เช้าตรู่ แม่ยายก็เร่งอย่างปลิดชีพ เร่งเขาหลายครั้ง
ทันทีที่มาถึง หลี่โม่ก็พบกับหลิวซินหมินที่รีบวิ่งมาหน้าตั้ง ใบหน้ายิ้มอย่างสรรเสริญและกล่าวว่า “ยินดีต้อนรับคุณหลี่ที่มา ตรวจโรงพยาบาลของเรา
หลี่โม่สะดุ้ง เขาโบกมือและพูดว่า “ผู้อำนวยการหลิว คุณไม่ จำเป็นต้องทำแบบนี้ ทำหน้าที่ของตัวเองไป ผมแค่มาหาลูกสาว ของผม
หลิวซินหมินยิ้มอย่างเขินอาย กล่าวว่า “ ได้ครับ งั้นผมไม่ รบกวนคุณหลี่แล้ว สำหรับอาการของลูกสาวของคุณ โปรด จงวางใจ เราจัดสัมมนาผู้เชี่ยวชาญตลอดหลายคืน และเรามี แบบแผนเรียบร้อยแล้ว”
หลี่โม่พยักหน้า และหลิวซินหมินก็หันเดินออกไป
หลังจากนั้น เขาก็เดินไปทางห้องผู้ป่วยของซีซี ทันทีที่เขาเข้าไปในห้อง เขาก็หยุดลงด้วยการประณามที่เสียงดังที่เข้มงวด
“หลี่โม่ ทำไมเธอถึงเพิ่งมา ไม่รู้หรือว่าที่โรงพยาบาลทั้งสกปรก และเหนื่อย”
เมื่อหวังฟางผู้เป็นแม่ยายเห็นหลไม่มา ก็รีบสาดอย่างดุเดือด ทันที ชี้ไปที่จมูกของหลี่โม่และด่าอย่างระอุ!
น่าโมโหชิบหาย!
ตนดูแลมาตลอดช่วงเช้า เด็กน้อยสมควรตายนี้ กวนจะตาย!
ถ้าไม่ใช่เพราะคุณปู่ชอบซีซี หวังฟางอาจจะไม่ชอบเด็กน้อยคน
นี้ก็ได้
ลูกสาวของเศษสวะอย่างหลี่โม่ สร้างความอับอายให้กับตระกูล
กู้จริงๆ!
แต่อย่างไรก็ตาม ปกติแล้วหวังฟางไม่กล้าพูดอะไรหรอก เพราะ คุณปู่ยกย่องซีซีเป็นดวงใจ เธอจึงไม่มีอะไรจะพูด
หลี่โม่แสดงออกอย่างถ่อมตัว และพูดว่า “คุณแม่ กลับไปเถอะ ผมจะดูแลซีซีเอง
หวังฟางสะบัดมือ โยนของในมือไปที่หลี่โม่ กัดฟันอย่างเกลียด ชังและพูดว่า “ จะบอกให้นะ แม้ว่าคุณจะอนุญาตให้เธอดูแลซีซี แต่ เธอจำใส่หัวไว้นะ ซีซีเป็นคนของตระกูล ถ้าเธอกล้าพูดว่า เป็นลูกสาวของเธอในโรงพยาบาลละก็ ฉันจะฆ่าเธอ!
พูดจบ หวังฟางก็จ้องไปที่หลีโม่ และตะโกนว่า “ ยืนอยู่ทำไม ยัง ไม่ไปทำงานอีก”
หลี่โมรีบหยิบกะละมัง กลับมาพร้อมกะละมังน้ำอุ่น เช็ดหน้าและ มือของซีซีที่นอนอยู่บนเตียงผู้ป่วย
น่าเอ็นดูมาก เมื่อเห็นหลี่โม่เช็ดมือให้ตัวเอง ก็ยิ้มหวานให้ ตลอด ลักยิ้มที่มุมปากของเธอ น่ารักสุดๆ
ดวงตาของหลี่โม่เต็มไปด้วยความหลงรักแบบไม่ลืมหูลืมตา จิ้ม ไปที่จมูกเล็ก ๆ แวววาวของเธอ และทำหน้าหลอกผีใส่เธอ
ซีซีหัวเราะเสียงดังด้วยความสุข และตะโกนว่า “พ่อ …”
ม!
ทันใดนั้น หวังฟางที่นั่งเล่นโทรศัพท์มือถือและพูดคุยกับเพื่อน สาวของเธอเกี่ยวกับกระเป๋าสวยอยู่ข้างๆ ก็ลุกขึ้นยืนทันที เดินมาอย่างโมโห ๆ ตบหน้าของหลี่โม่และด่าว่า “ เธอทำ อะไร ใครให้เขาเรียกเธอว่าพ่อ ?”
หลี่โม่รู้สึกงุนงงเล็กน้อยกับการตบอย่างไม่ทันตั้งตัว เขาถือ กะละมังไว้ในมือ และบีบกำปั้นไว้แน่น
เขาเหลือบมองไปที่ซีซีที่นั่งอยู่บนเตียงผู้ป่วย ดวงตาสีดำขนาด
ใหญ่สองดวงของเด็กน้อย ก็เต็มไปด้วยน้ำตา
เขาฉุกคิดขึ้นได้ว่าตัวเองพูดอะไรผิด จึงรีบดึงชายเสื้อของหวัง ฟาง และพูดว่า “คุณยาย ไม่ใช่ความผิดของพ่อ แต่เป็นความผิด ของซีซี …”
* ยังเรียกเขาว่าพ่ออีกเหรอ ? ”
หวังฟางหันศีรษะ ทำหน้าบึ้งตึง และจ้องไปที่ซีซี
ซีซีตัวสั่นด้วยความตกใจ ปากแบน ใกล้จะร้องไห้ออกมา แล้ว น้ำตาในดวงตาของเธอก็ไหลตามมา
หลี่โม่เห็นฉากนี้ จึงรีบขอโทษ “แม่ครับ เป็นความผิดของผม ต่อ ไปผมจะไม่กล้าอีกแล้ว”
หวังฟางจ้องไปที่หลี่โม่ และด่าด้วยเสียงดัง “เธอรู้ก็ดีแล้วเอานําไปเท!”
หลี่โม่พยักหน้า เหลือบมองไปที่ซีซี ยิ้มให้เธอ หันหลังแล้วเดิน จากไป
หวังฟางโกรธมาก จ้องมองไปที่ซีซี และพูดว่า “กู้ซีซี หนูต้อง รู้ว่า เขาไม่ใช่พ่อของหนู ถ้าหนูเรียกเขาว่าพ่ออีกครั้ง ฉันจะไล่ หนูพร้อมกับเศษสวะนั้นออกไปจากบ้านตระกูลกู้! อย่าคิดว่าคุณปู่ ชอบหนู แล้วฉันจะไม่ทำอะไร หนูเข้าใจไหม
แม้ว่ากู้ซีซีจะยังเด็ก แต่ก็ฉลาดมาก เธอเข้าใจคำพูดของหวัง ฟาง สะอึกสะอื้นแล้วพูดว่า: “ คุณยาย หนูจะไม่ทำอีก ได้โปรด อย่าไล่พ่อ …อาไป
หวังฟางขมึงตา หันกลับมานั่งบนโซฟา สนทนากับเพื่อนสาว เกี่ยวกับกระเป๋าที่เพิ่งออกใหม่
ทางด้านของกู้หยุนหลับ
หลังจากเลิกงานในตอนเช้า เธออยู่ในห้องทำงานมาตลอด มอง ไปที่กล่องเสื้อผ้าที่เปลือยเปล่าข้างมือ เธอรู้สึกละอายใจมาก!
เฮ้อ
หายใจเข้ายาว ๆ กู้หยุนหลันดูเหมือนจะตัดสินใจแล้ว เพื่อซีซี เพื่อครอบครัวนั้น เธอไม่มีทางเลือกอื่น
ถึงแม้ว่าเมื่อวานหลี่โม่จะสัญญากับตัวเองว่าสัญญาของรงคาง ต้องเป็นของตนแน่นอน
แต่กู้หยุนหลันรู้ดีว่า นั่นเป็นเพียงคำพูดของหลี่โม่ที่ปลอบใจตัว
เอง
สามีของตนเป็นอย่างไร เขาย่อมรู้ดี
ครึ่งชั่วโมงต่อมา กู้หยุนหลันสวมชุดชั้นในที่น่าอับอาย เดินออก จากบริษัทวินเซิง ที่ประตู มีรถของกู้ชิงหลินจอดอยู่ที่นั่น
เขาไม่คิดมากและเข้าไปในรถ
แต่ เพื่อความไม่ประมาท เขาได้เรียบเรียงข้อความหนึ่งขึ้นมา ผู้รับคือหลี่ไม่
กู้ชิงหลินนั่งอยู่อีกฝั่ง กำลังแต่งหน้าเพิ่มอยู่ เมื่อเห็นกู้หยุนหลัน ขึ้นมา เขาก็เหลือบไปมองและถามว่า “เธอใส่มันมาไหม”
กู้หยุนหลันบีบกระเป๋าในมือ กัดริมฝีปากสีแดงแล้วพยักหน้า
กู้ชิงหลินฮึดฮาดและพูดว่า “ฉันคิดว่าเธอจะเป็นผู้หญิงบริสุทธิ์ ขนาดไหน ที่แท้ก็เป็นแค่ผู้หญิงที่ก้มหน้าได้เพื่อเงิน
เมื่อกู้หยุนหลันได้ยินคำพูดที่รุนแรงเหล่านี้ ก็ต้องการลงจากรถ
กู้ชิงหลินไม่ได้ตั้งไว้ แค่พูดขึ้นว่า “ ถ้าเธอลงไปตอนนี้ เธอจะไม่ ได้ร่วมงานกับบริษัทรุงคางอย่างแน่นอน”
หลังจากลังเล กู้หยุนหลันก็หันกลับมานั่งเหมือนเดิม
กู้ชิงหลินยิ้มเยาะด้วยใบหน้าที่ดุร้าย และพูดกับคนขับรถที่อยู่ ด้านหน้า “ออกรถ ไปคลับป่ายลี่เหริน”
กู้หยุนหลัน เธอจะแสร้งทำเป็นบริสุทธิ์ได้สักกี่น้ำ คราวนี้ ถึงวาระที่เธอจะต้องเสียชื่อเสียงย่อยยับแล้ว! ที่คลับป่ายลี่เหริน ในห้องวีไอพี888
กู้ชิงหลินเปิดประตู และเดินเข้าไปพร้อมกับกุ้หยุนหลัน บิด สะโพกและพูดด้วยรอยยิ้มอย่างมีเสน่ห์ “คุณชายหรุง ดูสิฉันพา ใครมาหาคุณ หยุนหลันดอกไม้งามอันดับหนึ่งในสี่ดอกของ เมืองฮาน”
กู้หยุนหลันรู้สึกตื่นเต้นมาก หัวใจดวงน้อยของเธอเต้นรัว และ เดินตามกู้ชิงหลินเข้าไป ห้องวีไอพีมีขนาดใหญ่มาก แต่แสงไฟ มืดไปนิด มันถูกแบ่งออกเป็นสองส่วน ซึ่งถูกปิดกั้นด้วยหน้าจอ และม่านลูกปัด
บนโซฟาด้านหน้า มีชายหนุ่มรูปงามวัยยี่สิบกว่านั่งอยู่ ห้อมล้อม ไปด้วยสาวสวยสองคนที่มีหุ่นเร่าร้อนและสวมใส่เสื้อผ้าที่เปลือย โป๊ พวกเขากำลังเล่นเกมกินองุ่นน้ำแข็งกันอยู่
หรุงฉางเวยกางมือ เอนตัวลงบนโซฟา ด้วยรอยยิ้มชั่วร้าย เขา มองไปมาที่กู้หยุนหลันที่กำลังเดินเข้ามา ยกนิ้วโป้งให้กู้ชิงหลิน และพูดว่า “ดีมาก”
กู้ชิงหลินยิ้มเล็กน้อย หันไปหากหยุนหลันและพูดว่า “ยืนเซ่อ อะไรอยู่ ยังไม่รีบไปถามสารทุกข์สุขดิบคุณชายหรุงอีก!”
กู้หยุนหลันขมวดคิ้วเล็กน้อย แต่ยังคงก้าวไปข้างหน้าสองสาม ก้าว โค้งคำนับให้หรุงฉางเวยแล้วพูดว่า “คุณชายหรุง”
หรุงฉางเวยลุกขึ้นยืนทันที จับมือเล็ก ๆ ที่ขาวและบอบบางของ กู้หยุนหลัน วางไว้ที่ปลายจมูกเพื่อดมกลิ่น และพูดด้วยรอยยิ้มที่ เคลิบเคลิ้ม “อ่อนโยน หอม สมกับเป็นคนงามที่มีชื่อเสียงในเมือง อ่าน ผมชอบ”
ตอนนั้นกู้หยุนหลันตกใจมาก รีบดึงมือออกมาและพูดกับหรุง ฉางเวยว่า “คุณชายหรุง อย่าทำแบบนี้ ฉันมาที่นี่เพื่อหารือเกี่ยว กับความร่วมมือ
หรุงฉางเวยสูดดมกลิ่นหอมที่หลงเหลือบนปลายนิ้วของตน หรี่ ตา มองไปที่กู้หยุนหลันตรงหน้า ผู้หญิงคนนี้ วิเศษมากจริงๆ อวบ อั๋นไปทั้งตัวจนน้ำแทบจะหยดออกมา
“คุยเหรอ ได้แน่นอน แต่ ถ้าจะคุยความร่วมมือกับผม ก่อนอื่น ต้องดื่มขวดนี้ให้หมด”
หรุงฉางเวยฉีกรอยยิ้มอันชั่วร้าย กระดิกนิ้ว สาวสวยร้อนแรง ข้างๆก็หยิบขวดRémy Martinที่ยังไม่ได้เปิดออกมา
เมื่อเห็นฉากนี้ กู้หยุนหลันก็ตกตะลึง หันกลับไปมองกู้ชิงหลิน แต่กู้ชิงหลินกลับโค้งคำนับและยิ้ม แล้วเดินออกจากห้องไป
กู้หยุนหลันตกใจมาก ไล่ตามไป แต่คนของหรุงฉางเวย ก็หยุด กู้หยุนหลันเอาไว้ และในเวลาเดียวกันก็พาคนออกจากห้อง และ ล็อกประตูห้องจากด้านนอก
ในห้องขนาดใหญ่ เหลือเพียงแค่กู้หยุนหลันที่มีสีหน้าตื่น ตระหนก และหรุงฉางเวยที่มีใบหน้าที่ชั่วร้าย
หรุงฉางเวยลุกขึ้น เดินเข้าไปหากหยุนหลันพร้อมกับRémy Martinขวดหนึ่งในมือ พูดเยาะเย้ย “ผู้อำนวยการกู้ ไม่ต้องการ ความร่วมมือนี้แล้วหรือ
พูดจบ เขาก็พุ่งไปข้างหน้า คว้าผมของหยุนหลัน จากนั้นเท เหล้าในมือ กรอกเข้าไปในปากของหยุนหลันอย่างป่าเถื่อน
“ฮือ ฮือ ฮือ!”
กู้หยุนหลันดิ้นรนอย่างสุดชีวิต แต่ หลังจากแอลกอฮอล์จำนวน มากเข้าสู่ท้อง เขาก็รู้สึกเวียนหัวตาลาย ภายในไม่กี่นาที
หรุงฉางเวยเหมือนคนวิกลจริต หัวเราะอย่างบ้าคลั่งไม่หยุด เขา พยายามดึงเสื้อคลุมของกู้หยุนหลันออก กอดกู้หยุนหลันจาก ด้านหลัง ฝังศีรษะไว้ในผมที่สวยงามของเธอ และสูดหายใจลึก ๆ
หอมจัง!
“ผู้อำนวยการกู้ คุณหนีไม่รอดหรอก เชื่อฟังผมดีกว่า ผมให้ ความร่วมมือกับคุณได้ หรุงฉางเวยพูดเยาะเย้ย
กู้หยุนหลันเกร็งไปทั้งตัว พยายามหลุดออกจากหรุงฉางเวย แล้วตบลงบนหน้าอย่างรุนแรง เดินเซไปเซมา คว้ากระเป๋าที่พื้น แล้วหยิบมีดผลไม้ที่เตรียมไว้ออกมา แหกปากออกมาด้วยความ เจ็บปวด “อย่าเข้ามานะ อย่าเข้ามา…
หรุงฉางเวยเลียริมฝีปากเล็กน้อย ความเจ็บปวดที่แก้มของเขา ทำให้เขาขาดสติมากขึ้น เขารีบวิ่งไปข้างหน้า คว้ามีดผลไม้จาก มือของกู้หยุนหลัน จากนั้นเขาตบหน้าเธอด้วยความโมโห และ ตะคอกว่า “อีกะหรี่ กล้าเล่นเล่ห์กับกูเหรอ!
กู้หยุนหลันเจ็บปวด การตบทำให้เขารู้สึกวิงเวียน ล้มลงไปกับ พื้น หายใจอย่างอ่อนแรงเขาพยายามอย่างเต็มที่ เอื้อมมือไป หยิบโทรศัพท์ที่ไหลออกมาจากกระเป๋าของเธอในตอนนี้ สิ่งที่ เขาคิดถึงสิ่งเดียวคือหลี่โม่!
มือเล็ก ๆ ของกู้หยุนหลัน แตะไปที่โทรศัพท์มือถือ และกดปุ่มส่ง ด้วยพลังทั้งหมดที่มี
ตุ๊ด!
หรุงฉางเวยจับข้อเท้าของกู้หยุนหลัน แล้วเหวี่ยงเธอลงบน โซฟาอย่างแรง จากนั้นก็ยกตัวขึ้นไป ทับไว้บนร่างกายของกู้หยุ นหลัน และยิ้มอย่างชั่วร้าย
กู้หยุนหลันดิ้นรนอย่างต่อเนื่อง เพื่อขัดขวางหรุงฉางเวย
หรุงฉางเวยบีบคออันบอบบางของเธอ ตบไปอีกสองครั้ง และ ด่าทอ “แสร้งทำเป็นไร้เดียงสากับกู วันนี้กูจะเอามึงให้ตาย!”
ในขณะเดียวกัน หลี่โม่ที่อยู่ในโรงพยาบาล เสียงโทรศัพท์มือ ถือในกระเป๋าก็ดังขึ้น
เขารู้สึกสงสัยเล็กน้อย คลิกที่ข้อความ พบว่า กู้หยุนหลันเป็นคน
ส่งมา
เพียงแค่เก้าพยางค์สั้นๆ ทำให้หลี่โม่หุนหันพลันแล่นทันที!
“หลี่โม่ คลับป่ายลี่เหริน ช่วยฉันด้วย!”
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ