บทที่ 12 นัดหมายระหว่างเธอกับฉัน
บทที่ 12 นัดหมายระหว่างเธอกับฉัน
เสียงเรียกเข้าที่ดึงดูดใจ ดังขึ้นในขณะนี้ ทำให้บรรยากาศใน สํานักงานเงียบลงทันที!
หรุงปืนใบหน้าเคร่งขรึม เขาสงสัยว่า เย็นขนาดนี้แล้วใครยังโทร
มา?
ทันทีที่รับสาย เสียงคำรามและอุทานของหรุงช่างเหอดังจากอีก ด้านหนึ่งของโทรศัพท์ตะโกนด้วยความโกรธ “หรุงปิน แกรู้ไหม ว่าทำอะไรโง่ๆลงไป?”
“ลุง เกิดอะไรขึ้นเหรอ” หรุงปืนตกตะลึง ตัวแข็งไปหมด
ผู้ก่อตั้งบริษัทรุงคาง และก็เป็นลุงของเขา จู่ๆก็เดือดเป็นฟืนเป็น ไฟขึ้นมากระทันหัน
ซึ่งเขาไม่เคยเห็นมาก่อน
“ยังมีหน้ามาถามอีก ฉันจะถามแกนะ ตอนนี้คุณหลี่อยู่กับแก
ไหม” หรุงชางเหอถามด้วยน้ำเสียงเย็นชา
หรุงปืนรู้สึกไม่ดี ใจสั่นระรัว คุณหลี่?
เขาเลิกคิ้วและมองไปที่หลี่โม่ที่มีใบหน้าสงบและยืนเอามือไขว่ หลัง เขาเหรอ?
“อยู่ครับ อยู่” หรุงปืนรีบตอบ
หรุงซางเหอเอ็ด แก รีบขอโทษคุณหลี่เดี๋ยวนี้ นอกจากนี้ ความ ร่วมมือของพวกแกในเมืองอ่าน ให้ขึ้นตรงกับคุณหรี่ทั้งหมด เขา ขอให้แกร่วมมือกับใครก็เอาตามเขา เข้าใจไหม !?”
ทรงปินประหลาดใจ เกิดอะไรขึ้นกันแน่?
สามารถปลุกคุณลุงให้มาสั่งการด้วยตนเองได้เช่นนี้
“คุณลุง ลุงกําลังทําอะไรครับ หลี่โม่เขาเป็นเพียงลูกเขยขยะ ที่แต่งเข้าบ้านตระกูลกู้คนหนึ่งเท่านั้น มีดีอะไรถึงทำให้คุณลุง ตัดสินใจเช่นนี้ได้” ทรงปืนถามอย่างงงงวย และในขณะเดียวกัน ดวงตาของเขาก็นําเลืองไปทางหลี่ไม่
ผู้ชายคนนี้ เป็นใครกันแน่?
“กําเริบเสิบสาน! ลูกเขยขยะอะไรกัน! ฉันจะบอกแกนะหรุงปืน คุณหลี่ แกต้องไม่ไปล่วงเกินเขาเด็ดขาด! ถ้าทำให้คุณหลี่โกรธ รุงคางของพวกเรา อาจจะล่มสลายได้!” หรุงซางเหอตะคอก
เมื่อได้ยินประโยคนี้ หรุงปืนก็หัวใจกระตุก ราวกับโดนฟ้าผ่า เขา งงงวยไปทันใด!
ในเมื่อลุงพูดเช่นนี้ ก็แสดงว่า หลี่โม่คนนี้ไม่ใช่คนแบบที่เขา
ได้ยินมา
ขณะนี้เอง ความหนาวสั่น พุ่งจากฝ่าเท้าของทรุงปืนขึ้นสู่ศีรษะ ของเขา!
ที่ริมหน้าผากของเขามีเหงื่อตก เปียก มเป็นทาง
ในตอนนี้ หลี่โม่ก็พูดอย่างเรียบง่าย “ประธานทรุง คุณคิดดีแล้ว หรือยัง?”
หรุงปืนกล้าที่จะโอ้เอ้ที่ไหน เขารีบพูดกับหลี่โม่ด้วยความเคารพ “คุณหลี่ ผมคิดดีแล้วครับ เราจะทําตามคำสั่งของคุณทุกอย่าง ครับ หุ้นส่วนธุรกิจของรุงคางของเรา ต้องเป็นคุณกู้หยุนหลันจาก บริษัทวินเซิงเท่านั้นครับ”
เมื่อเขาเพิ่งพูดจบ ที่ประตู ทีมรักษาความปลอดภัยก็รีบวิ่งเข้ามา ตะโกนอย่างเดือดดาลว่า “ท่านประธาน ไอ้หนุ่มนี่มาสร้างปัญหา ใช่มั้ยครับ เย้ดแม่ง! มึงแม่งเป็นใครวะ กล้ามาสร้างปัญหาที่รุงคาง ไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้วใช่ไหม!
เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยร่างกายบึกบึน4-5คน ถือไม้ปราบ จลาจลไว้ในมือ แยกเขี้ยวยิงฟินไปที่หลี่โม่!
เมื่อหรุงปันเห็นฉากนี้ เขาก็เหงื่อตก!
ไอ้โง่พวกนี้ เลือกมาอะไรตอนนี้เ
เพียะ!!!
ทรงปินตบหน้าของหัวหน้ารักษาความปลอดภัยที่เดินเข้าไปหา หลี่โม่อย่างโกรธเกรี้ยว และคำรามด้วยใบหน้าบึ้งตึงด้วยความ โกรธ “ก่าเริบ! ใครให้พวกแกเสียมารยาทกับคุณหลี! ไสหัวออก ไป!”
หัวหน้าทีมรักษาความปลอดภัยงงงวย จับแก้มที่ร้อนผ่าว ไม่มี
ปฏิกิริยาตอบสนองใดๆ
นี่มันเกิดอะไรขึ้น?
“ท่านประธาน คณไม่ได้ให้พวกเรา …” หัวหน้าทีมรักษาความ
ปลอดภัยต้องการอธิบาย
หรุงปินจิกตาไปที่เขาทันที แล้วยิ้มให้หลี่ไม่อย่างนอบน้อม “คุณหลี่ ผมต้องขอโทษด้วยครับ คนพวกนี้ไม่มีสมอง เรื่องของ คุณ ผมจะเป็นธุระให้ พรุ่งนี้ผมจะให้คนแจ้งไปครับ”หลี่โม่พยัก หน้าและกล่าวว่า “งั้นผมฝากประธานทรุงด้วย แต่ว่า ผมหวังว่า ประธานหรุงจะไม่แพร่งพรายเรื่องนี้ออกไป”
“ทราบครับ ทราบครับ
หรุงปินรีบพยักหน้าทันที
พูดจบ หลี่โม่ก็เดินออกไป ด้านทรุงปืนยังคงโค้งคำนับและมอง ดูเงาที่กำลังเดินจากไป จนกระทั่งหลี่ไม่จากไป เขาก็ถอนหายใจ เฮือกใหญ่ เช็ดเหงื่อที่ตกออกจากหน้าผากของเขา ความกดดัน เมื่อตะกี้ มันหนักมาก!
ชายหนุ่มที่สามารถทำให้ลุงปฏิบัติอย่างเคารพเช่นนี้ ดูถูกไม่ได้
แน่นอน!
“เข้าใจแล้วใช่ไหม รีบไปจัดการให้เรียบร้อย จำไว้ว่า ห้าม แพร่งพรายเด็ดขาด ใครกล้าปริปากแม้แต่นิดเดียว ฉันหรุงปืนจะ เป็นคนแรกที่จะไม่ปล่อยเขาไป!” หรุงปืนพูดกับผู้ช่วยข้างๆ และ เดือนพนักงานรักษาความปลอดภัยในเวลาเดียวกัน
ทุกคนเงียบกริบ และพยักหน้าอย่างจริงจัง
ทางด้านนี้ หลี่โม่กลับถึงบ้าน ก็เป็นเวลาเที่ยงคืนแล้ว
เขาค่อยๆย่อง ปูที่นอนอย่างชำนาญ นอนบนพื้น ตะแคงมองไป ร่างอันสง่างามของอู๋หยุนหลันที่นอนอยู่บนเตียง
เขาผู้หญิงของหลี่โม่ จะไม่ต้องกล้ำกลืนอีกต่อไป
นี่คือคำสัญญาที่ตนให้ไว้กับเธอ
เหมือนกับรู้สึกว่าหลี่โม่กลับมาแล้ว กู้หยุนหลันจึงหันไปมองหลี่ โม่และถามว่า “คุณหายไปไหนมา?”
หลี่โม่ยิ้มและกล่าวว่า “ออกไปข้างนอกนิดหน่อย นอนเถอะ พรุ่ง นี้ต้องไปเยี่ยมซีซีที่โรงพยาบาลอีก”
ใบหน้าของกู้หยุนหลันหม่นหมอง เม้มปากและพูดว่า “นอนไม่ หลับ คุยเป็นเพื่อนฉันสักพักก่อนนะ”
“ได้สิ” หลี่โม่ตอบรับ
แต่ทว่า ห้องนั้นกลับเงียบงัน ดูเหมือนว่าหยุนหลันก็ไม่รู้ว่าจะ พูดอะไรต่อ
หลังจากนั้นไม่กี่นาที หยุนหลันก็พูดว่า “ช่างมัน นอนเถอะ”
จากนั้น เธอก็พลิกตัว หันหลังให้กับหลี่โม่ ดวงตากลมโต สว่างไสวคู่หนึ่ง มีคราบน้ำตาที่มุมตา มองไปที่พระจันทร์เสี้ยว และดวงดาวระยิบระยับที่อยู่นอกหน้าต่าง
หลี่โม่มองไปด้านหลังของหยุนหลัน กระซิบในใจว่า คนอย่าง หลี่โม่สัญญาว่าจะทำให้เธอมีชีวิตที่รุ่งเรือง ต้องทำให้ได้แน่นอน!
คุณและซีซี จะต้องภูมิใจในตัวผมอย่างแน่นอน!
อีกไม่นานแล้ว รออีกนิด ทุกคนจะรู้ว่า หลี่โม่สามีของคุณไม่ใช่ เศษสวะ!
ไม่มีคำพูดใดๆตลอดคืน
เช้าวันรุ่งขึ้น กู้หยุนหลับไปที่บริษัท
หลี่โม่อยู่บ้าน วุ่นอยู่ในครัวพักหนึ่ง ทำอาหารเช้าให้แม่ยายและ
พ่อตา
หวังฟางกลับมาจากโรงพยาบาลเมื่อคืน ทั้งยังเหนื่อยมาก ใน ขณะนี้ก็เดินออกมาจากห้องนอน และบ่นว่า “เหนื่อยเป็นบ้าเลย รู้งี้เมื่อวานฉันไม่ไปดีกว่า ที่โรงพยาบาลวุ่นวายมากๆ
หลี่โม่ออกมาจากห้องครัวพร้อมอาหารเช้า พูดด้วยรอยยิ้ม “แม่ ครับ ผมทําอาหารเช้าให้ รีบทานตอนที่ยังร้อนอยู่นะครับ”
หวังฟางจ้องมองไปที่หลี่โม่ และพูดอย่างอารมณ์เสีย “ไอ้ขยะ วันๆอยู่แต่ในบ้าน หัดมองดูผู้ชายข้างนอกบ้าง คนไหนที่เหมือน แกบ้าง ไร้ประโยชน์จริงๆ!
หลี่โม่หัวเราะแหะแหะ เขาชนกับมันนานแล้ว และเขาก็หัน เข้าไปในห้องนอนเพื่อเก็บข้าวของ
ในตอนเช้าเขาต้องกลับบ้านเก่าก่อน
เมื่อหวังฟางเห็นว่าหลีโม่ไม่สนใจ เขาก็พึมพำาสองสามค
แม่ ผมจะกลับไปบ้านเก่าก่อน แล้วค่อยไปโรงพยาบาล หลีโม่ พูดกับหวังฟางบนโต๊ะอาหาร แล้วเดินออกไป
หวังฟางยังคงด่าทออยู่ด้านหลัง “กลับไปดูแม่แก่ๆ กำลังป่วย ใกล้ตายอีกเหรอ ไปแล้วไม่ต้องกลับมาแล้วนะ ไอ้เศษสวะ!”
หลี่โม่หยุดที่ประตูครู่นึง แต่ในที่สุดก็ส่ายหัวอย่างจำใจและจากไป
หลี่โม่ขี่รถมอเตอร์ไซด์ไฟฟ้า มาตลอดทางจนถึงบ้านหลังเก่า
ที่นี่เดิมทีตระกูลกู้เช่าให้หลี่โม่ และถือได้ว่าเป็นสถานที่อาศัยใน เมืองฮานของพวกเขา
จากระยะไกล หลี่โม่มองเห็นแม่ของเขาที่กำลังทำงานหนักเพื่อ ขายอาหารเช้า ใบหน้าของเธอซีดเซียว รูปร่างของเธอผอมแห้ง แต่นั่นก็ยังไม่สามารถปกปิดบุคลิกภาพอันสูงส่งของเธอได้
เธอเป็นผู้หญิงที่เปล่งประกายมาก่อน แต่ก็ต้องจบลงในสภาพ เช่นนี้
และทั้งหมดนี้ ล้วนเป็นเพราะน้ำมือของผู้หญิงคนนั้น
ราชินีของสำนักหลงเหมิน หลี่โม่คนนี้จะต้องเอาคืนทุกอย่างที่ เสียไป กลับมาด้วยตัวเองให้ได้!
หลี่โม่สูดหายใจเข้าลึก ๆ วิ่งเหยาะๆเข้าไปอย่างรวดเร็ว และ ตะโกนว่า “แม่ ผมมาแล้ว
หญิงวัยสี่สิบปีกว่าคนนั้น เลิกคิ้ว มองไปที่หลี่โม่ด้วยความรัก และยิ้มอย่างอ่อนโยน “กลับมาอีกแล้วเหรอ แม่ต้องต่อว่าเธอสัก
หลี่โม่หัวเราะแหะๆ ช่วยแม่ของเขาตั้งเตา และพูดว่า “ไม่เป็นไร
จากนั้น เขาก็พยุงแม่เดินไปข้าง ๆ ให้เธอนั่งลงแล้วพูดว่า “แม่ พักก่อนเถอะครับ ผมจะทำเอง”
คุณผู้หญิงยิ้ม มองดูลูกชายที่หมกมุ่นกับงาน เธอรู้สึกสบายใจ มาก แต่ก็รู้สึกสงสารเช่นกัน
หากไม่ใช่เพราะต้องดูแลตัวเอง ลูกชายก็จะไม่ลำบากขนาดนี้ และเขาก็จะไม่ต้องเป็นเบี้ยล่างของผู้อื่นแบบนั้น
“ใช่แล้ว หยุนหลันกับซีซีเป็นไงบ้าง” แม่หล่อดไม่ได้ ถามด้วย รอยยิ้ม พลางห่อเกี๊ยวไป
หลี่โม่หยุดชั่วคราว ยิ้มและพูดว่า “ทุกคนสบายดีครับ”
แม่หลีกระแอมหลายครั้ง และพูดว่า “เมื่อไหร่ที่จะพาซีซีกลับมา หาแม่ล่ะ?”
หลี่โม่ตกใจ ท่าทางทำอะไรไม่ถูก และพูดว่า “ผมทราบครับแม่ พามาแน่ครับ รออีกสักพักหนึ่ง
แม่หลี่เช็ดน้ำตาที่มุมตา และพยักหน้า
เขารู้ดีว่าลูกชายทำงานหนัก ในหลายๆครั้งเขาก็ไม่อยากรบกวน
เขา
ในขณะนี้เอง อันธพาลสองสามคนก็เดินเข้ามา เตะเตาที่อยู่บน ชั้นวางกระจุยกระจาย!
ลูกค้าที่มาทานอาหารเช้าในร้าน ก็กระจัดกระจายอย่างรวดเร็ว
* อ้อ หลี่โม่นี่เอง ไม่คิดว่าวันนี้จะได้เจอคุณที่นี่”
ชายหนุ่มที่เป็นผู้นำ ด้วยรอยยิ้มอันน่าสยดสยอง พลางเอามือ ล้วงกระเป๋ากางเกง ท่าที่ดูหยิ่งยโส
หลี่ไม่รีบเดินออกไป ดึงแม่ของเขาไปอยู่ด้านหลัง จ้องมองชาย คนนั้นด้วยสีหน้าเย็นชาและพูดว่า “กู้ซิงเว่ย คุณจะทำอะไร!”
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ